Προφανώς η κατάκτηση της Ευρωλίγκας δεν συγκρίνεται με την κατάκτηση του ποδοσφαιρικού κυπέλλου Ελλάδος. Στην πρώτη περίπτωση μιλάμε για την κορυφή της Ευρώπης, στην δεύτερη δεν μιλάμε καν για την κορυφή της χώρας.
Επιπλέον, παρότι η διοργάνωση των Γερμανών είχε πολλά προβλήματα, υπήρξαν επεισόδια, τραυματισμοί, συλλήψεις, και επικίδυνες καταστάσεις, η ατμόσφαιρα εντός γηπέδου τη βραδιά του τελικού, υπήρξε εξαιρετική. Μια πραγματική γιορτή για τους χιλιάδες οπαδούς των Πρασίνων που βρέθηκαν εκεί και έκαναν το Βερολίνο ΟΑΚΑ, χωρίς παρατράγουδα και ανοησίες (όπως κατά κανόνα ήταν και το πραγματικό ΟΑΚΑ μέσα στη σεζόν).
Βάλτε λοιπόν στη μια πλευρά όλα τα παραπάνω, συν το γεγονός ότι ο ΠΑΟ έραψε το 7ο αστέρι στην βαριά φανέλα του. Και βάλτε στην άλλη το θλιβερό πράγμα που είδαμε το Σάββατο στο Πανθεσσαλικό και έχουμε το θράσος να ονομάζουμε “Τελικό Κυπέλλου Ελλάδος”. Καλύτερα να αναθέταμε στον Μάρκο Σεφερλή να του βρει ένα πιο ταιριαστό όνομα, αφού επί της ουσίας πρόκειται για επιθεώρηση και μάλιστα εντελώς παρακμιακή.
Μια ντροπή από την αρχή έως το ταιριαστό φινάλε: ακατάλληλο γήπεδο σε όλα, άδειες κερκίδες, άθλιο ποδόσφαιρο, κυνηγητό στην διατητή, ομάδα που δεν πήγε να πάρει τα μετάλια της, προπονητής (σοβαρός υποτίθεται) που δεν πήγε να κάνει δηλώσεις, διεθνής κατακραυγή, ένας τραγέλαφος ολούθε. Και δεν χρειάζονται καν οι κλισέ μα συντριπτικές συγκρίσεις με το τι συνέβαινε την ίδια μέρα σε ολόκληρη την Ευρώπη, από την Αγγλία και στην Σκωτία, μέχρι την Γαλλία. Θέλω να πω και να μη βλέπαμε το κατάμεστο Γουέμπλεϊ, μπορούσαμε υποθέτω να καταλάβουμε πώς στο Πανθεσσαλικό βρισκόταν σε εξέλιξη μια αντιποδοσφαιρική παρωδία.
Είμαι βέβαιος ότι οι οπαδοί του Παναθηναϊκού υποδέχτηκαν την κατάκτηση του κυπέλλου Ελλάδος με κάμποση χαρά και περισσότερη ανακούφιση. Το λυτρωτικό ξέσπασμα που ένιωσαν μια ημέρα μετά, δεν το ένιωσαν όμως και δεν θα μπορούσαν και να το νιώσουν. Και όχι μόνο επειδή η βαρύτητα των τίτλων δεν συγκρίνεται, μα και εξαιτίας του εκ διαμέτρου αντίθετου κλίματος των τελικών.
Είναι κρίμα μια χρονιά όπου το ελληνικό ποδόσφαιρο έκανε κάποια βήματα προόδου, με ένα συγκλονιστικό πρωτάθλημα, τέσσερις ομάδες σε ευρωπαϊκούς ομίλους, δυο σε ευρωπαϊκή οχτάδα, μία σε ευρωπαϊκό τελικό (με σοβαρές πιθανότητες κατάκτησης), να ολοκληρώνεται με τόσο άσχημη εικόνα.
Από την άλλη, είναι ίσως και χρήσιμο, για να μην νομίζουμε ότι κάναμε και τίποτα σπουδαίο. Χρειάζεται να διανύσουμε τεράστια απόσταση ακόμα για να θεωρηθεί το ποδόσφαιρο μας σχεδόν κανονικό. Η νέα διοίκηση της ΕΠΟ, όποια κι αν εκλεγεί, έχει δουλειά μπροστά της. Και η διεξαγωγή τελικού με κόσμο θα πρέπει να αποτελέσει για εκείνην μονόδρομο. Ειδάλλως δεν χρειάζεται να μπει καν στον κόπο να τον διοργανώσει, αυτό το θέαμα δεν αξίζει ούτε σε βαρυποινίτη.
Υ.Γ. Ο Άρης δεν έχασε μόνο ένα ακόμα τρόπαιο και με σκληρό τρόπο. Με την συμπεριφορά ερασιτεχνικού σωματείου που επέδειξε μετά την λήξη, έχασε ακόμα περισσότερα. Δεν θα γράψω άλλα προς το παρόν, διότι είμαι ήδη “υπόδικος” για τους Αρειανούς. Αλλά νομίζω ότι πλέον πολλοί, ενδεχομένως οι περισσότεροι καταλαβαίνουν πολυ καλά τι εννοώ.
Πηγή: Sdna
