Το γκρουπ-Ολυμπιακός μπήκε εναντίον της Σπόρτιγκ Μπράγκα, με ευθύς εξαρχής απτή την επιθυμία να σηκώσει την ευθύνη. Και με εμφανή, τη δεξιότητα για να το υποστηρίξει. Κόντρα στο οξύμωρο, ότι απομονωμένες οι καθαρές φάσεις-γκολ της αναμέτρησης αθροίζονται στην πορτογαλική πλευρά, η συνολική ποδοσφαιρική υπεροχή του Ολυμπιακού μετριέται σε τουλάχιστον δύο σκάλες. Δύο επίπεδα, επάνω.
Η πολύ απλή αλήθεια της βραδυάς ήταν ότι, θέση προς θέση, οι έντεκα του Ολυμπιακού είναι όλοι ανώτεροι, ή έστω όλοι έπαιξαν καλύτερα, από τους έντεκα της Σπόρτιγκ. Το λεγόμενο “δεν τους βλέπουν”. Τους έκαναν, περίπου καρικατούρα εκείνης της ωραίας ομάδας που, πριν μόλις ένα χρόνο, άφησε θαυμάσια εντύπωση στο κολοσσαίο του υψηλού ανταγωνισμού. Το Τσάμπιονς Λιγκ.
Η εφετινή ευθύνη του Ολυμπιακού είναι…νταμπλ, λόγω του νταμπλ των ευρωπαϊκών τροπαίων. Ως προς το σκέλος του Γιουθ Λιγκ, η ευθύνη είναι κάτι το διαφορετικό. Εδώ ο έξω κόσμος την επόμενη χρονιά, περιμένει να δει καταπού πηγαίνει το ταξίδι των μικρών ηρώων. Ο Ολυμπιακός φαίνεται να “απαντά” (και) σε αυτό. Με μέθοδο, παραδειγματική. Ενας, τη φορά. Οταν πρέπει. Εκεί που υπάρχει ανάγκη, ή ανοίγει κενό. Αν τους έβλεπες όλους μαζί χύμα μέσα, αυτομάτως θα ήξερες πως ο προπονητής είναι τσαρλατάνος.
Πλέον, εφόσον (ο εκάστοτε ένας) μπαίνει, παύει να είναι “ο μικρός”. Είναι ένας από τους έντεκα, και έτσι αξιολογείται. Αν κάνει λάθος, δεν είναι “λάθος απειρίας”. Εκανε λάθος, όπως κάνουν όλοι. Αν κάνει καλό, δεν το κάνει επειδή “είναι ταλέντο”. Το κάνει, επειδή είναι ποδοσφαιριστής του Ολυμπιακού όπως όλοι. Και οι ποδοσφαιριστές του Ολυμπιακού, κατά τεκμήριο μπορούν να κάνουν το καλό.
Αυτή τώρα, είναι μία διαφορετική χρονιά για τον Ολυμπιακό. Δίχως θερινά προκριματικά και με Σούπερ Λιγκ “μειωμένη” κατά τέσσερις αγωνιστικές, μάνι-μάνι λογαριάζουμε ίσαμε καμιά δεκαριά ματς λιγότερα. Την παραβολή του Μεντιλίμπαρ για τα αχρείαστα ρούχα στη ντουλάπα, πολλοί την άκουσαν μεν, ολίγον (έχω την αίσθηση πως) εισακούστηκε δε. Ευτυχώς, επιτέλους έφτασε η 30η Σεπτεμβρίου και έκλεισε η αγορά.
Το μόνο που χρειάζεται ο Ολυμπιακός για να αρχίσει να ρολάρει, είναι (λίγος) χρόνος και ροή (διαδοχικών) αγώνων. Αφού το πήγε γενικώς σωστά, ως μία συνέχεια “από εκεί που το άφησε τον Μάιο”, δεν υπάρχει περίπτωση να μη του βγει. Αυτός είναι ο ορθός λογισμός, όχι οι αμέτρητοι καινούργιοι ανά εξάμηνο. Με τη Σπόρτιγκ Μπράγκα οι καινούργιοι στην ενδεκάδα ήταν οι εξής δύο, Κοστίνια και Μουζακίτης.
Μνημόσυνα για έλλειμμα δημιουργικότητας, λείπουν όσοι ήταν πέρυσι κ.λπ., από best-sellers σιγά-σιγά θα ατονούν. Σαν τα μυθιστορήματα με τους…τραυματισμούς στην ΑΕΚ. Κουβεντολόι, μιας εβδομάδας ή δύο. Κουβεντολόι, πάντοτε και αφόρητα συνυφασμένο με το τελευταίο αποτέλεσμα. Αντε, και με το προτελευταίο. Στο μεταξύ, ο Ολυμπιακός εξακολουθεί να μη δημιουργεί! Με τη Σπόρτιγκ, βρήκε 3/3 γκολ…σε αντίπαλες κατοχές. Μιλώντας για όσους ήταν πέρυσι, και τις τρεις (κατοχές) τις παρέδωσε ο Αντρέ Ορτα.
Στο ένα-μηδέν, “δίχως ξύλο” καν. Στο δύο-μηδέν και στο τρία-μηδέν, με ξύλο. Πίεση ψηλά, εννοώ. Ολοι, σημάδευαν Αντρέ Ορτα. Οι συμπαίκτες, να του περάσουν την (πρώτη) μπάλα. Οι αντίπαλοι, να του την πάρουν. Η κερκίδα ανταπέδωσε, με απλόχερο παλαμάκι. Καταλαβαίνουμε πως αν ο Αντρέ Ορτα έπαιζε στον Ολυμπιακό και χανόταν ματς τρία-μηδέν από τρεις δικές του “πουλημένες” κατοχές, ο βρασμός θα ήταν πάραυτα να του σκίσουν το συμβόλαιο και να τον απελάσουν.
Το Γιουρόπα Λιγκ είναι ζόρικη πίστα. Μπαίνεις στους “24” και, για ομάδα Σούπερ Λιγκ, είναι επιτυχία. Μπαίνεις στους “16” και είναι επίτευγμα. Αν είναι ζόρικη ακόμη και για τον κάτοχο του Κόνφερενς Λιγκ, πολύ περισσότερο είναι ζόρικη για ομάδα που την προηγούμενη τριετία έπαιξε δύο φορές προημιτελικό Κόνφερενς Λιγκ. Μετά τη Γαλατάσαραϊ στην Πόλη, “μακάρι αυτό το ματς να το παίζαμε στην Τούμπα”, ο Λουτσέσκου πήρε το πιο σκληρό πρόσεχε-τι-εύχεσαι μάθημα. Ηττες δύο, γκολ ζερό, δοκάρια αρκετά.
Φυσικά δεν είναι τα ντουβάρια, το γρασίδι, οι θεατές της Τούμπας. Με τη Στέαουα ήταν, όπως και με τον Αρη, άλλο ένα ματς ομάδας δουλεμένης να παίζει total, με οίστρο, με πρωταγωνιστές σε όλες τις γραμμές, με ισορροπία και ποικιλία, να παίρνει δεύτερες μπάλες και να “πηγαίνει προς το γκολ” ξανά και ξανά και ξανά, όλα αυτά…με δέκα παίκτες. Οσες περισσότερες μπάλες “ακουμπάνε” οι δέκα στον σέντερ-φορ, τόσο περισσότερο τον εκθέτουν. Ενα ερωτικό παιγνίδι δίχως κατάληξη, κορύφωση, ολοκλήρωση.
Παρτίδα για εύλογο δύο-μηδέν στην ανάπαυλα, μηδέν-ένα! Γιατί στο ποδόσφαιρο δεν υπάρχει ομάδα, ούτε το Αιγάλεω στο κύπελλο, σε ολόκληρο ημίχρονο να μη σου “περάσει” μία φάση. Η δε ρουμανική επιδεξιότητα, είναι εγνωσμένη. Καλά-καλά δεν μπήκε ο Οκτώβριος, και ήδη το δεκάρι γράφει στη σεζόν 10+4 (γκολ+ασίστ) κι ο σέντερ-φορ 6+3. Μία, δύο, τρεις, το μυαλό θα χαλάσει. Αποδείχθηκε, στην ειδική “κατάσταση πολιορκίας” του δεύτερου μέρους. Εμεινε σαν τελευταία εικόνα, ενώ δεν είναι αυτή η εικόνα.
Ακόμη, υπάρχει καιρός…για χάσιμο. Οχι πολύς. Δεν μπορώ να σκεφτώ άλλη ιδέα, όσο είναι ακόμη καιρός, από το να εκπαιδεύσει ταχύρρυθμα ο προπονητής την ομάδα σε εναλλακτικό τρόπο παιγνιδιού με ψευτοεννιάρι. Κι αν ο Ραζβάν οπωσδήποτε θέλει κάτι να ευχηθεί, για άλλα έξι ευρωπαϊκά ματς ως και τον Ιανουάριο ας ευχηθεί να του φτάσουν οι τσίμα-τσίμα επιλογές πίσω. Ολοι κι όλοι, τρεις για τις δύο θέσεις ακραίων μπακ. Ολοι κι όλοι τρεις επίσης, για τις δύο θέσεις σέντερ-μπακ. Κρατάς την ανάσα.
Το Κόνφερενς Λιγκ είναι άλλο. Εδώ, οι “24” είναι το αυτονόητο. Οι “16” είναι, απλώς, ok. Επιτυχία είναι, ο προημιτελικός. Αν ο Παναθηναϊκός το καλοκαίρι κονταροχτυπιέται με τον Αγιαξ και βγάζει νοκ-άουτ τη Λανς, έπειτα ο ρεαλιστικός στόχος δεν μπορεί παρά να είναι το top-8 του Κόνφερενς Λιγκ. Οχι μόνο να προκριθεί δηλαδή, ει δυνατόν να “πηδήσει” και τον γύρο του Φεβρουαρίου. Η ιδιαιτερότητα που κάνει “άλλο” το Κόνφερενς Λιγκ, είναι ο ποδοσφαιρικός πρωτογονισμός ομάδων.
Οταν κάνουμε άμυνα, διώχνουμε τη μπάλα. Οταν κάνουμε επίθεση, σουτάρουμε (ή, αναλόγως, κουτουλάμε) τη μπάλα. Οταν οι άλλοι τρέχουν με τη μπάλα, εμείς τους κυνηγάμε. Τελεία. Ολα τα άλλα ενδιάμεσα, είναι περιττές κι ασήμαντες “μοντέρνες” λεπτομέρειες. Ενίοτε γίνεται μπερδεψοδουλειά, να διαχειριστείς αποτελεσματικά αυτόν τον πρωτογονισμό. Στην ατζέντα του Παναθηναϊκού προσεχώς, χρηστική υπόμνηση, έχει κι άλλες Μπόρατς. Ευτυχώς, και μία Τσέλσι!
Ο Παναθηναϊκός χρειάζεται, πιο πολύ κι από τον Ολυμπιακό, χρόνο και ροή αγώνων. Σε διάφορα ζητηματάκια εδώ κι εκεί, όχι τρομερά ούτε άλυτα, στα καλά καθούμενα προσθέτει…κι άλλα. Το build-up των σέντερ-μπακ. Η μοναξιά του αριστερού μπακ, στον εσωτερικό συναγωνισμό. Το αυτογκόλ Βαγιαννίδη. Ο ασυγχρόνιστος, είτε με τον μπακ της πλευράς του είτε με το δεκάρι, Πελίστρι. Η πολλή φύρα ανενεργών ποδοσφαιριστών, στην καθημερινότητα του προπονητηρίου. Το ένα, το άλλο, το παράλλο.
Μία, θα κοστίζει το ένα. Μία, θα κοστίζει το άλλο. Πάντα, κάτι θα κοστίζει κάτι. Βασικά, κοστίζει η σώρευση όλων.
Πηγή: Sdna
