Του Γιάννη Σερέτη
Ενώ διανύει τη χειρότερη από όλες τις απόψεις περίοδο των τελευταίων 30 ετών, είχε μια μεγάλη τύχη το ελληνικό ποδόσφαιρο τους δύο τελευταίους μήνες. «Εξαφανισμένοι» οι σύλλογοι στο ranking της UEFA όπου μόνο ο Ολυμπιακός κρατά ψηλά την ελληνική σημαία, εξαφανισμένη στο ranking της FIFA η εθνική ομάδα που προέρχεται από σερί αποτυχίες, κλυδωνισμούς και αλλαγές προπονητών, κανένα πλάνο για το ερασιτεχνικό ποδόσφαιρο εν μέσω κορονοϊού, υποβαθμισμένη η Superleague 2, γεμάτη ξένους αμφιβόλου ποιότητας η Superleague 1, «χαρταετός» από την ΕΠΟ σε σειρά θεμάτων…
Κι από την άλλη VAR, τακτικοί δικαστές πια, λιγότερη κακοπιστία με τους ξένους διαιτητές ακόμα και σε κακές εμφανίσεις τους, πρωταθλητής ο πιο άξιος κάθε χρονιά από το 2018 (ΑΕΚ, ΠΑΟΚ, Ολυμπιακός back to back) με Περέιρα και Κλάτενμπεργκ στην κορυφή της ΚΕΔ. Η κακοπιστία είναι εδώ, δεν φεύγει. Τον Αγγλο έχουν επισκεφτεί για παράπονα Μελισσανίδης – Αλαφούζος – Καρυπίδης, ενώ Ολυμπιακός και ΠΑΟΚ κατά διαστήματα έχουν εκφράσει τη οργή και τη δυσαρέσκειά τους είτε για τις κρίσεις του στα videos που παρουσιάζει, είτε για την απόδοση συγκεκριμένων διαιτητών σε κάποια ματς. Δεν θα ξεριζωθεί εύκολα στην Ελλάδα η λογική του «Ελέγχω την ΕΠΟ, άρα ελέγχω τη διαιτησία». Κι αν αυτό δεν επιτευχθεί με τον Κλάτενμπεργκ στο τιμόνι και τον Ζαγοράκη στην προεδρία, ίσως δεν επιτευχθεί ποτέ.
ΤΑ ΤΡΙΑ «ΑΤΟΥ» ΤΟΥ ΖΑΓΟΡΑΚΗ
Θα ήταν ατυχία για το ελληνικό ποδόσφαιρο να διαδεχθεί τον Βαγγέλη Γραμμένο ο Σταύρος Ψαρόπουλος ή ο Παναγιώτης Δημητρίου. Τις καλύτερες των προθέσεων κι αν είχαν (που απόλυτα το πιστεύω), πάλι θα κουβαλούσαν την ταμπέλα της «χρέωσης» των ΕΠΣ. Την ταμπέλα των ψήφων από εκείνους που θα αποφάσιζαν να τους επιλέξουν όχι επειδή θα παρουσίαζαν ένα σχεδιο που θα τους έπειθε, αλλά επειδή κάποιος θα είχε αποφασίσει για εκείνους πριν από εκείνους. Τα έφερε η μοίρα έτσι που τελικά να βρεθεί ο Θοδωρής Ζαγοράκης στην προεδρία. «Με ποιο πλάνο;» θα αναρωτηθείτε. Ελα ντε! Με ποιο πλάνο; Σάμπως το έχουμε ακούσει; Θα το δούμε στην… υλοποίησή του, μα αναμφισβήτητα ο «Τεό» ξεκινά με αρκετά πλεονεκτήματα προτού βουτήξει στα βαθιά άδυτα του ελληνικού ποδοσφαίρου, που τα ξέρει καλύτερα από πολλούς εξ ημών. Γι’ αυτό και έχει τη δυνατότητα και τη γνώση να αποφύγει τους υφάλους…
Τρία είναι τα μεγάλα ατού του Ζαγοράκη.
Α) Απολαμβάνει της στήριξης ταυτόχρονα από UEFA και κυβέρνηση που συνήθως τσακώνονται ανεξαρτήτως του κόμματος που βρίσκεται στην εξουσία.
Β) Εχει το προφίλ του «οικουμενικού» λόγω της θητείας του στην εθνική Ελλάδας. Πρώην παίκτης ΑΕΚ και ΠΑΟΚ, ταυτισμένος ως ποδοσφαιριστής και κυρίως ως παράγοντας με τον «Δικέφαλο του Βορρά», όμως ο ΠΑΟΚ και η ΑΕΚ ήταν οι ομάδες που είχαν τις σημαντικότερες ενστάσεις για την υποψηφιότητά του! Οι οργανωμένοι οπαδοί του ΠΑΟΚ τον βρίζουν, ενώ ήταν γενναιόδωρα αποδεκτός από Παναθηναϊκό – Αρη, απλώς… αποδεκτός (στη λογική του «το μη χείρον βέλτιστον») από τον Ολυμπιακό και ουδείς άλλος εξέφρασε αντιρρήσεις.
Γ) Ο Κλάτενμπεργκ έχει συμβόλαιο για έναν επιπλέον χρόνο και ο Ζαγοράκης θέλει να στείλει ολοκληρωτικά την καυτή πατάτα της διαιτησίας στη Λίγκα ώστε η ΕΠΟ να απαγκιστρωθεί απ΄αυτό το τεράστιο βάρος και να ασχολείται με το ποδόσφαιρο, την ανάπτυξή του σε όλα τα επίπεδα (από τις grassroots μέχρι την Εθνική ομάδα) και όχι με τους διαιτητές. Καλά θα κάνει! Εδώ και τρία χρόνια οι Ελληνες παράγοντες δεν λένε να καταλάβουν ότι παρά τα λάθη (περισσότερα στην προ VAR εποχή, όταν ήταν εντονότερη η κακοπιστία), το «ελέγχω την ΕΠΟ – ελέγχω και τη διαιτησία» έχει τελειώσει! Και, ναι, αυτό ήταν ένα σοβαρότατο βήμα προς την αληθινή εξυγίανση (ακόμα και με τους ξένους διαιτητές ως μέτρο στην υπερβολή του), όσο κι αν συνεχίζεται (μειούμενο) το bullying και κάποιοι ανεξαρτήτως χρώματος κατά διαστήματα συνεχίζουν να «σκούζουν».
ΚΟΜΒΙΚΗΣ ΣΗΜΑΣΙΑΣ ΟΙ ΣΥΜΠΑΙΚΤΕΣ ΤΟΥ «ΖΑΓΟΡ» ΠΟΥ ΘΑ «ΤΡΕΧΟΥΝ» ΤΗΝ ΕΠΟ
Προσοχή όμως! Ο Ζαγοράκης δεν είναι αυτός που θα κάνει την (πολλή και «βρώμικη») δουλειά. Είναι το πρόσωπο. Το προφίλ. Ο κόουτς, αν θέλετε. Τη δουλειά θα την κάνει ο CEO (που ουσιαστικά βάσει της ολιστικής μελέτης FIFA/UEFA παίρνει τη θέση του γενικού γραμματέα) και ο αναπληρωτής πρόεδρος, ενώ πολύ σημαντικό ρόλο θα παίζει και η επιτροπή επαγγελματικού ποδοσφαίρου, η οποία αναβαθμίζεται πλήρως. Ας περιμένουμε, λοιπόν, να δούμε με τεράστιο ενδιαφέρον ποιοι θα στελεχώσουν αυτές τις θέσεις. Ποιοι θα αποδεχθούν τις προτάσεις του Τεό, ποιοι θα μπουν για να κολυμπήσουν στα βαθιά για να αναμορφώσουν το ελληνικό ποδόσφαιρο. Σε πρώτη φάση θα είναι απολύτως καθοριστικά για την αποδοτικότητα της θητείας Ζαγοράκη τα πρόσωπα που θα εμπιστευτεί και θα τον εμπιστευτούν για την «αλλαγή». Διότι ενδεχομένως ορισμένοι να αρνηθούν…
Η αλήθεια είναι πως θα ήθελα και εγώ και αμέτρητοι ακόμα όσα θα ήθελε ο Βασίλης Σαμπράκος και κατέγραψε αναλυτικά στο πρόσφατο κείμενό του. Τα περισσότερα εξ αυτών, ως προϋποθέσεις πριν από την εκλογή του Ζαγοράκη, είναι… επιθυμίες μας και απραγματοποίητα προς το παρόν όνειρα. Αυτό, όμως, δεν συνεπάγεται ότι δεν συντρέχουν σοβαροί και αρκετοί λόγοι ώστε να αισιοδοξούμε πως η θητεία Ζαγοράκη θα είναι πολύ καλύτερη από την αντίστοιχη των Σαρρή, Γκιρτζίκη, Δρόσου, Γραμμένου. Οσων, δηλαδή, διαδέχθηκαν τον τελευταίο επιτυχημένο σε ορισμένα σκέλη (κυρίως πορεία/οργάνωση Εθνικών ομάδων και οικονομικά/τεχνοκρατικά) πρόεδρο της ΕΠΟ που ήταν ο Σοφοκλής Πιλάβιος και ουσιαστικά «κάηκε» από την ανηλεή τότε διαμάχη Παναθηναϊκού – Ολυμπιακού.
ΜΙΚΡΟ ΚΑΛΑΘΙ ΚΑΙ ΥΠΟΜΟΝΗ ΓΙΑ ΤΗ ΧΗΜΕΙΑ ΤΗΣ ΝΕΑΣ ΟΜΑΔΑΣ
Ο Ζαγοράκης μπορεί να μην είναι ο τέλειος. Μπορεί να μην είναι ο ιδανικός, ο οποίος στα δικά μου μάτια για το συγκεκριμένο timing θα ήταν ο Μηνάς Λυσσάνδρου. Όμως το μοντέλο διακυβέρνησης της ΕΠΟ, όπως αυτό περιγράφεται στην ολιστική μελέτη των FIFA/UEFA και υποστηρίζεται από την κυβέρνηση, είναι «επαναστατικό» για τα δεδομένα του τριτοκοσμικού ποδοσφαιρικά management του ποδοσφαίρου στη χώρα μας από την ΕΠΟ εν έτει 2021. Ας είμαστε όλοι υπομονετικοί και επιεικείς στην αρχή. Ολοι έχουμε μεγάλες απαιτήσεις, όμως οι νοοτροπίες δεν ξεριζώνονται από τη μια μέρα στην άλλη και η χημεία μιας ολοκαίνουριας ομάδας η οποία θα «ιδρυθεί» για πρώτη φορά στην άνοιξη του 2021 είναι δύσκολο και μέγα ζητούμενο.
Ας κρατάμε, λοιπόν, μικρό καλάθι, όπως τότε, στο Euro. Στην κορυφή δεν θα φτάσουμε αυτή τη φορά μέσα σε τέσσερις εβδομάδες. Όμως σε τέσσερα χρόνια μπορεί να δούμε κάτι καλύτερο σε όλα τα επίπεδα, ειδικά αν ορισμένοι παράγοντες αντιληφθούν ότι δεν βρισκόμαστε ούτε στο 1990, ούτε στο 2000, ούτε στο 2010 κι αν η κυβέρνηση δεν αρχίσει τις «παρεμβάσεις» εκεί όπου δεν έχει λόγο.
Πηγή: Gazzetta
