Από την πρώτη στιγμή είχα γράψει ότι η δουλειά που μας είχε δείξει ο Γιαννίκης στα Γιάννενα ήταν τέτοια που του άξιζε μία ευκαιρία σε κάποιον μεγάλο του ελληνικού ποδοσφαίρου. Εξακολουθώ να επιμένω ότι ορθώς του δόθηκε η ευκαιρία από την ΑΕΚ και ότι η επιλογή του δεν ήταν εκτός πραγματικότητας, βιαστική και όσα παρόμοια έχω ακούσει και διαβάσει τις τελευταίες ημέρες.
Βεβαίως ένας νέος προπονητής, ο οποίος είναι απολύτως καταρτισμένος και σπουδαγμένος πάνω στο αντικείμενο του ποδοσφαίρου και ο οποίος έδειξε εξαιρετική δουλειά στην πρώτη ομάδα που δούλεψε, δεν σημαίνει ότι αυτομάτως θα πετύχει και στην επόμενη δουλειά του. Και ο Γιαννίκης δυσκολεύεται στην ΑΕΚ αφάνταστα.
Βεβαίως σε αυτό έχει ευθύνη και η ΑΕΚ και μάλιστα μεγάλη. Το έγραψα και πριν μερικές ημέρες θα το επαναλάβω και σήμερα. Στην ΑΕΚ το πρόβλημα δεν είναι ότι λείπει ένας αμυντικός χαφ και δεν αποκτήθηκε, στην ΑΕΚ το πρόβλημα δεν είναι αν κάνει ή δεν κάνει ο Γιαννίκης, στην ΑΕΚ το μεγάλο πρόβλημα παραμένει ένα. Ελλειψη στελεχών και ανθρώπων που γνωρίζουν το αντικείμενο.
Ο Τσόχος και ο κάθε Τσόχος γράφει ότι στον Γιαννίκη με βάση τη δουλειά του στον ΠΑΣ Γιάννινα άξιζε μία ευκαιρία σε μεγάλη ομάδα, στην ΑΕΚ όμως για να αποφασίσουν να τον πάρουν, δεν φτάνει μόνο να δουν την δουλειά του. Ποιος είναι αυτός που στην ΑΕΚ πήρε την απόφαση για Γιαννίκη. Ποιος έκανε μαζί του συνέντευξη και έκρινε ότι μπορεί να αντέξει στην πίεση, ότι είναι έτοιμος να διαχειριστεί παίκτες της εμβέλειας αυτών που παίζουν στην ΑΕΚ.
Ποιος είναι αυτός που τσέκαρε την μεθοδολογία του, το σχέδιο του, την νοοτροπία του Γιαννίκη, την επικοινωνιακή του επάρκεια ή την μεταδοτικότητα του και έδωσε το τελικό οκ. Αν η ΑΕΚ δεν στελεχωθεί σε όλα τα επίπεδα με ανθρώπους ικανούς, σύγχρονους και καταρτισμένους, γνώστες του αντικειμένου, ότι και να συμβαίνει θα είναι παρωδικό. Η στελέχωση του club είναι αυτή που προέχει και στελέχωση δεν γίνεται με πρώην παράγοντες της ΕΠΟ (πριν από μία 20ετία κιόλας), ούτε με ανθρώπους που οι ποδοσφαιρικές παραστάσεις τους αρχίζουν και τελειώνουν σε μία επαρχιακή ομάδα σε όλη την καριέρα τους. Μπορεί να είναι χρήσιμοι και κάποιοι από αυτούς για συγκεκριμένους ρόλους, αλλά όχι αυτοί που τρέχουν αποκλειστικά το καράβι της ΑΕΚ.
Για να επιστρέψω όμως στα του ντέρμπι με τον ΠΑΟΚ, η ΑΕΚ δεν το έχασε στο 90+5 το ματς και την πρόκριση. Η ΑΕΚ το έχασε όταν αποφάσισε ότι και στην έδρα της ένα ματς απέναντι στον ΠΑΟΚ θα το παίξει περιμένοντας πίσω και δίνοντας την μπάλα στον αντίπαλο. Ο Γιαννίκης πέρασε με το καλημέρα το μήνυμα στους παίκτες του, ότι ο ΠΑΟΚ είναι καλύτερη ομάδα και η ΑΕΚ πρέπει να το κλέψει το ματς. Θα μπορούσε λοιπόν όντως να το κλέψει, αλλά αυτό δεν θα την πήγαινε μακριά την ΑΕΚ.
Η ΑΕΚ δεν μπορεί και δεν πρόκειται να μεγαλώσει με αυτό το στυλ ποδοσφαίρου και με αυτή τη νοοτροπία. Ακόμη κι’ αν κέρδιζε χθες θα ήταν για μία φορά ή για δύο τρεις, όχι όμως για περισσότερες. Ο Γιαννίκης δεν μπορεί να εμπνεύσει τους ποδοσφαιριστές του, τουλάχιστον όχι μέχρι σήμερα, δεν μπορεί να τους πείσει ότι πρέπει να παίξουν, πρέπει να κυριαρχήσουν, πρέπει να γίνουν αφεντικά του κάθε ματς και κόντρα σε κάθε αντίπαλο.
Μοιραία ο παίκτης της ΑΕΚ έχει έλλειμμα αυτοπεποίθησης και μοιραία ο ΟΦΗ, ο Παναιτωλικός και φυσικά ο ΠΑΟΚ μπορούν και γυρίζουν τα ματς στο ΟΑΚΑ και κάνουν ανατροπές. Η άμυνα της ΑΕΚ στη φάση του γκολ του Κούρτιτς τρικλίζει. Το βλέπεις, το καταλαβαίνεις, το αισθάνεσαι, πριν καν φτάσει η μπάλα στον Κούρτιτς. Και συμβαίνει αυτό γιατί οι παίκτες της ΑΕΚ δεν έχουν καμία εκτίμηση στην ομάδα τους, στον εαυτό τους, άρα και στον προπονητή τους και το σχέδιο του. Στα μάτια τους βλέπεις τον φόβο, ότι κάτι θα συμβεί ξανά και δεν θα τα καταφέρουν, και όταν… βλέπεις το θάνατό σου τόσο συχνά, συνήθως αυτός έρχεται κιόλας.
Την ίδια ώρα ο ΠΑΟΚ, αποκτά νοοτροπία νικητή. Σούπερ ομάδα δεν είναι, σοβαρά ελλείμματα και στο ρόστερ και σε ποιότητα εξακολουθεί και έχει, αλλά την ίδια ώρα έχει και προπονητή που μεταφέρει ένα πνεύμα και μία νοοτροπία νικητή στην ομάδα. Ο ΠΑΟΚ δέχτηκε το γκολ στο 83’, αλλά δεν μάσησε. Ούτε από το γκολ, ούτε από το σοβαρό λάθος που οδήγησε στο γκολ και αντέδρασε. Γιατί συνέβη αυτό. Μα γιατί από το 65-70 μετά τις πρώτες δύο αλλαγές του Λουτσέσκου, ο ΠΑΟΚ είχε μπει σε διαδικασία να πάρει το ματς, να πετύχει το γκολ. Ο προπονητής με τις κινήσεις του έδινε το σύνθημα στην ομάδα, ότι εδώ δεν ήρθαμε να προασπίσουμε το 0-0, αλλά να βάλουμε γκολ. Ο ΠΑΟΚ, όχι αποτελεσματικά είναι η αλήθεια μέχρι εκείνο το σημείο, έψαχνε το γκολ της πρόκρισης, προσπαθούσε να παίξει, να δημιουργήσει και όχι να αμυνθεί, αρκετά λεπτά πριν δεχτεί το γκολ του Σιμόες. Η ΑΕΚ σε όλο το ματς ήθελε να μην δεχτεί γκολ, θεωρώντας ότι κάποια στιγμή ένα τέρμα θα βρει τον τρόπο να το πετύχει.
Αν η ΑΕΚ είχε δεχτεί γκολ στο 83’ θα είχε καταρρεύσει, όπως κατέρρευσε όταν δέχτηκε γκολ στο 90+5, με αποτέλεσμα να δεχτεί και άλλο. Ο ΠΑΟΚ δέχτηκε γκολ στο 83’ και αντέδρασε. Αυτό δεν το χτίζεις μέσα στο ματς εκείνη την ώρα με όποιον και να βάλεις ή με όποιον και να βγάλεις. Αυτό το χτίζεις μέρα με τη μέρα μέσα από τις προπονήσεις, μέσα από τα ματς, μέσα από την λογική με την οποία τα προσεγγίζεις. Αν παίζεις φοβικά θα έχεις μία φοβική ομάδα και παίκτες που φοβούνται, δεν μπορεί να συμβεί διαφορετικά. Αν παίζεις για να κυριαρχήσεις, αργά ή γρήγορα αυτό θα συμβεί, ή αν δεν συμβεί θα έχεις πέσει με τον σωστό τρόπο και τις σωστές ιδέες.
Ο Λουτσέσκου χτίζει νοοτροπία και φτιάχνει τον ΠΑΟΚ σε γερές βάσεις. Του λείπουν πράγματα, ακόμη και κομμάτια στήριξης αυτού του project, όχι μόνο συμπληρωματικά κομμάτια, αλλά χτίζει με τον σωστό τρόπο και τη σωστή νοοτροπία. Στην ΑΕΚ για μία ακόμη φορά θα αναγκαστούν και ενδεχομένως σύντομα να πάνε σε νέο ξήλωμα γιατί δεν φαίνεται να χτίζουν τίποτα, αλλά να έχουν μία ακόμη χαμένη χρονιά στις πλάτες τους και να καίνε ξανά μία σειρά από παίκτες οι οποίοι ήδη έχουν βαπτιστεί «ανίκανοι», «άχρηστοι» και όλα τα σχετικά.
Πηγή: Gazzetta
