Του Νίκου Παπαδογιάννη
Όταν επέλεξα την εβδομάδα της διακοπής της Euroleague για τη χειμερινή μου άδεια, δεν φανταζόμουν ότι θα έπεφτα πάνω σε τσουνάμι εξελίξεων. Ορισμένες, βέβαια, ήταν εύκολα προβλέψιμες, εξ ου και το σχόλιο που έγραψα εκτάκτως την Τετάρτη, μετά τον «αγώνα» Παναθηναϊκού-Ολυμπιακού.
Έπειτα, κατέβασα τους διακόπτες και ξανοίχτηκα στα πέλαγα, προσέχοντας μη με βγάλουν τα κύματα στον τόπο όπου κυκλοφορούν καπελάκια MAGA.
Το πρώτο All-Star Game του Γιάννη Αντετοκούνμπο δεν υπήρχε περίπτωση να το χάσω, ένεκα της ιστορικής συγκυρίας, αλλά τα επόμενα με ενδιαφέρουν όσο και τα προηγούμενα. Δηλαδή, καθόλου. Δεν είμαι πια 15 χρονών και μετά βίας ανέχεται ο οργανισμός μου το ίδιο το ΝΒΑ.
Αλλά αυτή είναι μόνο η μισή αλήθεια. Η άλλη μισή υπενθυμίζει σε όλους με τρόπο εκκωφαντικό, ότι κάποιος μας καταράστηκε να ζούμε στον καταραμένο τόπο, του κοινωνικού και αθλητικού αναλφαβητισμού.
Ποιος τολμάει να αναφέρει στην ίδια φράση κάτω από την ομπρέλα «μπάσκετ» το All-Star Game του ΝΒΑ και αυτό που στην Ελλάδα ονομάζουμε πρωτάθλημα ή κύπελλο; Καλά καλά δεν αντέχεται η σύγκριση με τις αντίστοιχες διοργανώσεις της Ισπανίας, της Ιταλίας, της Τουρκίας, της Γαλλίας ή της Γερμανίας.
Ναι, ναι, ξέρω. «Υπάρχουν σκέψεις αποχώρησης». Οι σκέψεις, τις οποίες ως έμπειρα μέντιουμ διαγνώσαμε μέσα από μισόλογα δημοσιογράφων, οπαδογράφων (που παρεπιδημούν και σε άλλες γωνίες του ευρωπαϊκού νότου) ή παραγόντων, δεν πρόκειται να μετουσιωθούν σε πράξεις, διότι στον πολιτισμένο κόσμο υπάρχουν νόμοι, κανονισμοί και λογική.
Τα επικίνδυνα μονοπάτια αποφεύγονται, ιδίως όταν είναι σπαρμένα με πολιτικές νάρκες (όπως στην Ισπανία). Η κινούμενη άμμος δεν είναι ιδανικό υπόβαθρο για να χτιστούν κάστρα.
Εάν υπάρξει κοσμογονία με συνολική απόσχιση των ομάδων της Euroleague από τα εθνικά πρωταθλήματα (ώστε να πραγματοποιηθεί το αρχέγονο όραμα του Μπερτομέου), μπορούμε να το ξανασυζητήσουμε.
Επειδή όμως ουδείς σύλλογος με τα σύγκαλά του θα απαρνηθεί τον τζίρο των εγχώριων ντέρμπι και ουδεμία τοπική Λίγκα ή Ομοσπονδία θα παρατηρήσει απαθής και άπραγη τέτοια σταυροφορία, η σχετική φιλολογία θα πρέπει να ενταχθεί στο φάκελο με τα έπεα πτερόεντα.
Όλης της γης οι αδικημένοι μπορεί να ρίξουν μαύρη πέτρα και να δημιουργήσουν ένα δικό τους πρωτάθλημα, αλλά μόλις φτάσουν εκεί θα βρουν απαρτία. Διότι, απλούστατα, δεν υπάρχει ούτε ένας που να μη δηλώνει αδικημένος.
Αλλού η συνθηματολογία γίνεται σε υψηλούς τόνους, αλλού σε χαμηλότερους, αλλά ο τελευταίος βοσκός που φωνάζει «λύκος» συνταξιοδοτήθηκε όταν η ΤΣΣΚΑ φόρεσε το καπέλο του κυνηγημένου. Ναι, για την ΤΣΣΚΑ της Μόσχας ο λόγος.
Τώρα που κατακάθισε ο κουρνιαχτός του Κυπέλλου, έμειναν στο μαρμαρένιο αλώνι μία ομάδα που επέλεξε τον αυτοακρωτηριασμό για να εκδικηθεί τις «αόρατες δυνάμεις», μία που θα μπορούσε να ζήσει το όνειρό της εάν η χώρα ήταν ικανή να διοργανώσει Final-4 με οπαδούς των τεσσάρων ομάδων (ή έστω τελικό που να μην είναι παρωδία) και μία που πανηγυρίζει με χυδαιότητες και στρινγκάκια την απόκτηση ενός τρύπιου μανδύα.
Εάν υπήρχε δικαιοσύνη στο μπάσκετ, ο κακομοίρικος θεσμός του Κυπέλλου Ελλάδας θα έπρεπε να καταργηθεί εντελώς ή έστω να μετονομαστεί σε Απολύτως Τίποτε.
Βεβαίως, η πατέντα αυτού του τίτλου ανήκει δικαιωματικά στο πρωτάθλημα ποδοσφαίρου, αυτού που έχει παγιδεύσει αναπόδραστα όσες δυνάμεις θα μπορούσαν να αμφισβητήσουν το δίπολο της πορτοκαλί μπάλας.
Στον βόρειο «Δικέφαλο» ουδείς ασχολήθηκε με τον τελικό του Ηρακλείου, ενώ ο νότιος πανηγύρισε ολόκληρο Διηπειρωτικό τρόπαιο (έστω αυτό το μίνι φιάσκο της Βραζιλίας) με πινελιές κλάψας για την τεσσάρα του γηπέδου Καραϊσκάκη.
«Έχουμε τον καημό μας με το ποδόσφαιρο, αλλά τουλάχιστον μας βοήθησε το μπάσκετ να χαμογελάσουμε». Είναι σαν να εμφανίζεται στην κρεβατοκάμαρά σου η Ντολόρες Φόνζι και να θρηνείς επειδή δεν σου κάθεται η Πάολα. Είδατε πόσο εύκολα σας έστειλα στο Google;
Aλλά για την ΑΕΚ και για τον εξαίρετου ήθους πρόεδρό της θα έχουμε την ευκαιρία να τα πούμε πολλά τις επόμενες ημέρες και εβδομάδες. Θα περιμένω κάποιο διάλειμμα της ποδοσφαιρικής δράσης, για να αποσπάσω την προσοχή των φίλων της.
Για τον ΠΑΟΚ έχω πάψει να ελπίζω και απορώ με το κουράγιο του Μπάνε, του Σταυρόπουλου και των λοιπών 5-6 που επενδύουν ακόμη μεράκι και ιδρώτα. Στο αεροδρόμιο, βέβαια, θα έσπευδαν χιλιάδες, εάν η πτήση από την Κρήτη μύριζε -μπαγιάτικη, έστω-σαμπάνια.
Το εκπληκτικό με το Κύπελλο Ελλάδας, μοναδικό αξιοσημείωτο αν περιοριστούμε σε όσα έγιναν μέσα στις γραμμές και έχουν σχέση με το παιχνίδι, είναι ότι από ένα γκρουπάκι που περιείχε τον Ρικ Πιτίνο και τον Ντέιβιντ Μπλατ ξεχώρισε προπονητικά ο Ηλίας Παπαθεοδώρου.
Είναι νομίζω γνωστό πόσο εκτιμώ τη σταθερή αξία που ονομάζεται Έλληνας προπονητής (ιδίως όταν τίθεται στις υπηρεσίες ελληνικής ομάδας και διδάσκει ελληνικό μπάσκετ), οπότε δεν πρόκειται να αραδιάσω πάλι τα γνωστά παραδείγματα και πειστήρια.
Κανονικά θα άνοιγα εδώ συζήτηση για τους επόμενους αγώνες της Εθνικής ομάδας, αλλά φρόντισε η ίδια η ομάδα να τους κάνει ασήμαντους. Προσωπικά έχω σημαδέψει με γαλάζιο μαρκαδόρο το Σάββατο 16 Μαρτίου και σχεδιάζω επί χάρτου το ταξίδι προς την Κίνα για το Μουντομπάσκετ.
Ποιος ξέρει, ίσως μέχρι τη μέρα της κλήρωσης να έχει δεήσει η FIBA να ανακοινώσει τα κριτήρια συγκρότησης των Ομίλων και τις λεπτομέρειες του –σχεδόν κωμικού- συστήματος διεξαγωγής. Αλλά δεν μας πολυνοιάζει, έτσι που τα καταφέραμε.
Το μοναδικό στοιχείο που έχει σημασία, για εμάς τους εραστές της «επίσημης αγαπημένης», είναι να ταξιδέψει η ομάδα πλήρης στην Κίνα, με τον Γιάννη Αντετοκούνμπο δράκο στη μηχανή της.
Ο ίδιος δήλωσε ορθά κοφτά ότι θα παίξει και ότι θα εκπροσωπήσει 13 εκατομμύρια Έλληνες (δίχως να εξαιρεί τους κοπρίτες που τον αποκαλούν «Αντεμποκούκο» ή απλώς «πίθηκο»), αλλά η σεζόν στο ΝΒΑ είναι ανηφορική και το βλέμμα του χρυσού παιδιού στραμμένο στην κορυφή.
Ο έστι μεθερμηνευόμενον, η δράση μπορεί να τραβήξει μέχρι τα μέσα Ιουνίου και ότι η εμπορική αξία του Γιάννη εκτοξεύεται σε άλλους γαλαξίες, με όλα όσα αυτό συνεπάγεται. Και δεν είναι λίγα, αυτά τα όλα όσα.
Το σημαντικότερο, φυσικά, είναι να αντέξουν τα γόνατά του. Δεν θυμάμαι να έχω ξαναδεί μπασκετμπολίστα να βασανίζει τόσο το κορμί και τα πόδια του για κάθε καλάθι που σημειώνει.
Η συμμετοχή του Γιάννη Αντετοκούνμπο στο Παγκόσμιο Κύπελλο προφανώς θα σημάνει και πανστρατιά, αφού όλοι –πλην ορισμένων Λακεδαιμονίων- θα θέλουν να παίξουν δίπλα του ή και να σκαρφαλώσουν στους ώμους του. Ποιος διεθνής θα πει ανερυθρίαστα «βαριέμαι», εάν δει τον Γιάνναρο καμαρωτό στις επάλξεις;
Ευτυχώς για όλους και κυρίως για την ομάδα, ο 24χρονος σούπερ σταρ καταλαβαίνει ότι Εθνική δεν σημαίνει Βασιλακόπουλος. Ελπίζω να συμμεριστούν και άλλοι αυτή την άποψη. Όχι μόνο αθλητές.
Ειρήσθω αν παρόδω, ότι το κυριακάτικο κατόρθωμα του Νίκου Ζήση στον τελικό του Κυπέλλου Γερμανίας με έκανε να τον ονειρεύομαι ξανά ντυμένο με τα χρώματα της ομάδας της καρδιάς του. Και δεν εννοώ την ΑΕΚ.
Έγραψα κάτι σχετικό στο Twitter («μήπως είναι ώρα να επιστρέψει ο Νικόλας στα μπλε;») και ο ίδιος ο Ζήσης έσπευσε να κάνει «like» ή όπως στον διάτανο λέγονται αυτές οι καρδούλες.
Η λύση στο πρόβλημα της αναζήτησης τρίτου αξιόπιστου και έμπειρου χειριστή πίσω από τους Καλάθη-Σλούκα μπορεί να είναι πιο απλή από ό,τι νομίζουμε.
Πηγή: Gazzetta
