Του Βασίλη Σαμπράκου
Ήταν μια πολύ σημαντική αθλήτρια, η οποία προσέφερε πολλά στον αθλητισμό και ειδικά στην ιστιοπλοΐα και στη σχέση της γυναίκας με την ιστιοπλοΐα στην Ελλάδα. Μου έτυχε αρκετές φορές στη διάρκεια της τελευταίας 10ετίας να ακούσω ή να διαβάσω ιστορίες κοριτσιών που μπήκαν στον αθλητισμό και επέλεξαν την ιστιοπλοΐα επειδή εμπνεύστηκαν, παρακινήθηκαν από την Σοφία Μπεκατώρου. Δεν την θαύμαζα από απόσταση μόνο επειδή είχε κάνει μεγάλες επιτυχίες και είχε πάρει το χρυσό μετάλλιο στους Ολυμπιακούς Αγώνες της Αθήνας· τη θαύμαζα και για την στάση της, τη δημόσια συμπεριφορά και τον δημόσιο λόγο της. Μέχρι εδώ τη σκεφτόμουν ως μια καλή παρουσία στον αθλητισμό, η οποία πρόσφερε στον αθλητισμό, ήταν άξια. Πλέον την σκέφτομαι ως κάποια που έχει προσφέρει μια πολύ σημαντική υπηρεσία στους γύρω της – όχι μόνο στον αθλητισμό.
Δεν είμαι σε θέση να εκτιμήσω πόσες γυναίκες θα ακολουθήσουν τον δρόμο της και θα μιλήσουν δημόσια για την σεξουαλική κακοποίηση. Είμαι όμως βέβαιος ότι με την επιλογή της να μιλήσει μετά από τόσα χρόνια έδωσε θάρρος σε πολλές γυναίκες και κορίτσια που μπορεί να έχουν έναν σημερινό εφιάλτη όμοιο με τον χθεσινό δικό της εφιάλτη. Και στα δικά μου μάτια η αξία αυτής της προσφοράς προς το κοινωνικό σύνολο είναι αδιανόητα μεγαλύτερη από την αξία ενός μεταλλίου, ακόμη και του ολυμπιακού.
Είναι ευχή για την ελληνική κοινωνία να βρουν κι άλλες γυναίκες το θάρρος που βρήκε η Σοφία Μπεκατώρου και το νόημα που βρήκε για να μιλήσει δημόσια για την εφιαλτική ιστορία της σεξουαλικής κακοποίησής της. Κάθε γυναίκα που το κάνει, μειώνει τις πιθανότητες να γίνει η κόρη μου το επόμενο θύμα. Και μόνο για αυτό της είμαι ευγνώμων.
Χαίρομαι πάρα πολύ που βλέπω ένα κύμα συμπαράστασης προς την Σοφία Μπεκατώρου στα social media. Και κάπου εκεί αρχίζω και αναρωτιέμαι ποια θα είναι η στάση των υπολοίπων – των media και της αθλητικής κοινωνίας. Τα media ευτυχώς για την ώρα δεν κρύβουν αυτή την ιστορία κάτω από το χαλί. Η αθλητική υψηλή κοινωνία όμως σου δίνει λόγους να πιστεύεις ότι, όπως κάνει με όλα που δεν την βολεύουν, θα σφυρίξει αδιάφορα με την ελπίδα να ξεχαστεί και αυτό και να πάμε παρακάτω.
Πώς αλλιώς να εξηγήσεις τη στάση της ομοσπονδίας της Ιστιοπλοΐας, που νοιάστηκε μόνο για επικοινωνία, δηλαδή για να διαχειριστεί την κρίση μέσα από μια ανακοίνωση με την οποία μας πληροφόρησε ότι η Μπεκατώρου δεν έχει προχωρήσει σε καταγγελία; Αν την νοιάζει την ομοσπονδία, ακόμη και αν δεν ήξερε επειδή δεν είχε ακούσει ποτέ, θα της αρκούσε η “φωτογραφία” που έβγαλε με τα λόγια της η Μπεκατώρου για να δράσει. Εκτός και αν είναι τόσοι πολλοί οι παράγοντες που βρίσκονται διαρκώς στην ομοσπονδία στη διάρκεια της τελευταίας 20ετίας, διότι μια τέτοια περίπτωση έχει φωτογραφήσει με τα λόγια της η Μπεκατώρου.
Στη στάση της ομοσπονδίας βλέπω την συνηθισμένη στάση της κοινωνίας απέναντι σε ένα κορίτσι ή μια γυναίκα που βρίσκει το θάρρος να μιλήσει για την κακοποίηση. Και ντρέπομαι για αυτό. Όσο η στάση και η αντίδραση των πολλών δεν αλλάζει, τόσο οι γυναίκες θα καταπιέζονται, θα φοβούνται, θα τρομάζουν, θα νιώθουν ενοχές, και θα κρύβονται.
Είκοσι και πλέον χρόνια μετά, η Σοφία Μπεκατώρου βρήκε νόημα να μιλήσει, για να βοηθήσει το επόμενο κορίτσι που βρίσκεται ή θα βρεθεί στη θέση της. Ομοσπονδία, πρώτα και πριν από όλα πες της ένα “μπράβο”, δωσ’ της μια αγκαλιά, κάνε τη σύμβολο, κι ύστερα ψάξε να βρεις ποιος το έκανε για να τον διώξεις από την κοινωνία σου. Αυτό σου αναλογεί να κάνεις. Αυτό είναι κοινωνική προσφορά – όχι η ανακοίνωσή σου. Δεν γίνεται η πρώτη σου αντίδραση να είναι το “δεν φταίω εγώ, αν μου το είχε πει θα είχα τιμωρήσει”. Διότι ακριβώς αυτό σου είπε: ότι δεν μίλησε επειδή ήταν πεπεισμένη ότι θα τιμωρούσες εκείνη και όχι τον δράστη.
Πηγή: Gazzetta
