Του Δημοσθένη Γεωργακόπουλου
Αν κάποιος δει εντελώς κυνικά την πορεία του Παναθηναϊκού από την ημέρα που ανέλαβε ο Φατίχ Τερίμ την τεχνική ηγεσία της ομάδας, μπορεί να πει ότι οι «πράσινοι» έχουν έναν σχεδόν τέλειο απολογισμό. 2/2 απέναντι σε ΠΑΣ και Παναιτωλικό στη Λεωφόρο, σχεδόν… διπλό στη Νέα Φιλαδέλφεια, δεχόμενοι την ισοφάριση στο 90φεύγα και πρόκριση απέναντι στον Ολυμπιακό στο κύπελλο. Συγγνώμη, αυτός δεν ήταν ο λόγος που αποκτήθηκε ο πολυνίκης Τούρκος τεχνικός; Ακριβώς αυτός. Η ομάδα να βγει αλώβητη από τον «καυτό» Ιανουάριο των ντέρμπι (υπάρχει ακόμα ένα στην Τούμπα) και να παραμένει εντός στόχων. Όπερ και εγένετο. Πρώτη στη βαθμολογία (μαζί με τον ΠΑΟΚ) και πρόκριση στους «8» του κυπέλλου. Άραγε, υπάρχει κάποιο «αλλά» σε όλα αυτά; Ίσως και να υπάρχει. Ποιο; Το ίδιο το ποδόσφαιρο.
Δεν κρύβω ότι υπήρξα μεγάλος θαυμαστής του Ιβάν Γιοβάνοβιτς. Όχι ότι δεν του χρεώνω πολλά… κολλήματα εντός και εκτός αγωνιστικού χώρου σε αυτά τα 2,5 χρόνια, όμως ένα πράγμα είναι αδιαπραγμάτευτο. Ότι επί ημερών του, ο Παναθηναϊκός έπαιξε κανονικό ποδόσφαιρο. Με αρχή, μέση και τέλος. Ένα ποδόσφαιρο δημιουργίας και όχι καταστροφής του παιχνιδιού του αντιπάλου. Αυτό το ποδόσφαιρο μου αρέσει προσωπικά να βλέπω. Και όχι ένα ποδοσφαιρικό… πούλμαν. Ανεξάρτητα από το αποτέλεσμα. Κάποιες φορές θα κερδίσεις, κάποιες θα χάσεις. Έτσι είναι το άθλημα, έτσι είναι η ίδια η ζωή άλλωστε. Σημασία, βέβαια, έχει ο καθένας τι ζητάει. Μόνο το αποτέλεσμα, ανεξάρτητα της εικόνας; ΟΚ τότε, πάμε πάσο και προχωράμε.
Ανοίγω παρένθεση και πάω το χρόνο πίσω 14 χρόνια, θέλοντας να δώσω ένα παράδειγμα. Ημιτελικός Champions League, Μπαρτσελόνα-Ίντερ στο Καμπ Νου. Η υπερηχητική ομάδα του Γκουαρδιόλα δεν μπορεί με τίποτα να διασπάσει το πούλμαν του Μουρίνιο. Η ιταλική ομάδα παίρνει την πρόκριση και στη συνέχεια το τρόπαιο. Ναι, στο ποδόσφαιρο δεν κερδίζει πάντα ο καλύτερος, όμως η ομάδα που σέβεται τους στοιχειώδεις κανόνες του αθλήματος, αργά ή γρήγορα θα δικαιωθεί. Η Μπάρτσα και ο Γκουαρδιόλα το ξαναπήραν, προσφέροντας θέαμα, αντίθετα με τον Μουρίνιο που ό,τι έκανε από τότε, το έκανε… καταστρέφοντας. Κλείνει η παρένθεση.
Και για να πάω σε κάτι πιο… Παναθηναϊκό, θυμίζω λίγο την πρόσφατη εποχή του Λάζλο Μπόλονι στην ομάδα. ΠΡΟΦΑΝΩΣ (και το τονίζω με κεφαλαία γράμματα) δε βάζω καν σε διαδικασία σύγκρισης τον Τερίμ με τον Μπόλονι. Και το επαναλαμβάνω, προφανώς και δεν τους συγκρίνω – άλλωστε οι επιτυχίες του ενός έναντι του άλλου μιλούν από μόνες τους – όμως εγώ βλέπω τα πράγματα καθαρά ποδοσφαιρικά. Χωρίς να με απασχολεί ποιος κάθεται στον πάγκο και ποιο είναι το όνομά του. Ωστόσο, θυμάμαι τον Παναθηναϊκό εκείνης της σεζόν να νικά την ΑΕΚ στο ΟΑΚΑ, να νικά τον Ολυμπιακό στη Λεωφόρο, να νικά δύο φορές τον ΠΑΟΚ μέσα σε διάστημα 20 ημερών και τον Ρουμάνο τεχνικό να αποθεώνεται από κόσμο και media για τον τρόπο του να κερδίζει στα μεγάλα παιχνίδια. Ωστόσο, εκείνες οι νίκες έκρυβαν κάτω από το χαλάκι τα αγωνιστικά προβλήματα εκείνης της ομάδας. Εκεί ακριβώς πρέπει να προσέξει και ο φετινός Παναθηναϊκός. Να μη μείνει στην πρόκριση επί του Ολυμπιακού, αλλά να εξελιχθεί μέσα από αυτή και να πάει ένα βήμα παρακάτω. Με συνδυασμό θεάματος και αποτελέσματος.
Από χθες όλοι μπορεί να μιλούν για το προπονητικό ρεσιτάλ του Τερίμ, ο οποίος με τις τόσες απουσίες και τα προβλήματα που προέκυψαν κατά τη διάρκεια του αγώνα κατάφερε να οδηγήσει τον Παναθηναϊκό στην πρόκριση, όμως εγώ έχω άλλη άποψη. Προσωπικά, θέλω να ξέρω τι βλέπω στον αγωνιστικό χώρο και – συγχωρέστε με – χθες για πολλή ώρα δεν καταλάβαινα πως ήταν στημένος ο Παναθηναϊκός. Τρία στόπερ, που ο ένας έπαιζε στην άμυνα (Γεντβάι), ο άλλος κάτι μεταξύ άμυνας και κέντρου (Σένκεφενλντ) και ο άλλος… επίθεση (Ακαϊντίν)! Ειδικά στην περίπτωση του Τούρκου, πέρασε λίγη ώρα μέχρι να καταλάβω ότι ο παίκτης που μπήκε στο ματς και τοποθετήθηκε στην κορυφή της επίθεσης ήταν ο κεντρικός αμυντικός που αποκτήθηκε προ ημερών και όχι κάποιο παιδί από τις ακαδημίες που απλά μου διέφευγε το όνομά του.
Δε θέλω να αναφερθώ στην τοποθέτηση του Κώτσιρα σε τέσσερις διαφορετικές θέσεις, με αποτέλεσμα να έχει γίνει viral ο Έλληνας αμυντικός, γιατί κινδυνεύω να χαρακτηριστώ εμπαθής. Ωστόσο, αυτή η διάταξη (;) του Παναθηναϊκού στην παράταση μου θύμισε ένα ποδοσφαιρικό «μπουλούκι». Του τύπου… αυτούς έχουμε, όλοι μέσα κι ας παίξουν όπου να ’ναι. Και φυσικά κατανοώ ότι υπήρχαν πολλές απουσίες και έλλειψη εναλλακτικών λύσεων. Ναι, η πρόκριση – που ήταν και το ζητούμενο – ήρθε, αλλά το μάτι του θεατή… πόνεσε. Κατά τη γνώμη μου, το τεχνικό επιτελείο πρέπει να σταθεί στα αρνητικά της χθεσινής βραδιάς και όχι στα θετικά. Να δει γιατί έχουν υπάρξει τόσα προβλήματα τραυματισμών. Να βελτιωθεί η αγωνιστική εικόνα της ομάδας και να μην πατήσει την μπανανόφλουδα της πρόκρισης. Γιατί η σεζόν είναι μακρά και δεν τελείωσε ούτε με την ισοπαλία στη Νέα Φιλαδέλφεια, ούτε με τον αποκλεισμό του Ολυμπιακού.
Πολύ σημαντική λεπτομέρεια σε αυτή την απαιτούμενη εξέλιξη είναι το γεγονός πως η διοίκηση είναι παρούσα και κάνει ό,τι περνάει από το χέρι της για να ανέβει το αγωνιστικό επίπεδο του Παναθηναϊκού και να φτάσει στην επίτευξη των στόχων του. Η απόκτηση του Τάσου Μπακασέτα και τα γρήγορα αντανακλαστικά για την κάλυψη των κενών στις υπόλοιπες θέσεις, σύμφωνα με τα θέλω του Φατίχ Τερίμ, δείχνουν το σωστό δρόμο. Γιατί ό,τι και να λέμε εμείς, αυτοί που βρίσκονται μέσα στην κάθε ομάδα, πάντα ξέρουν καλύτερα…
Πηγή: Gazzetta
