Του Σταύρου Μαρκουλάκη
Οι δύο πυγμάχοι έχουν φτάσει στον 15ο και τελευταίο γύρο. Και οι δύο είναι καταβεβλημένοι, τα έχουν δώσει όλα σε έναν εξαντλητικό αγώνα. Μια στιγμιαία απροσεξία δίνει το άνοιγμα στον ένα, για να εξαπολύσει ένα πανίσχυρο αριστερό κροσέ. Ο κορυφαίος μποξέρ όλων των εποχών πέφτει στο καναβάτσο. Μετά από μόλις τρία δευτερόλεπτα σηκώνεται, αλλά η ιστορία έχει ήδη γραφτεί. Με ομόφωνη απόφαση των κριτών γνωρίζει την πρώτη ήττα της καριέρας του. Ο Τζο Φρέιζιερ είναι ο αδιαμφισβήτητος πρωταθλητής του κόσμου!
Πρόκειται για τον αγώνα που ονομάστηκε ως «η Μάχη του Αιώνα» (Fight of the Century). Αντίπαλοι ήταν ο άνθρωπος, που έχει μείνει στην ιστορία ως ο κορυφαίος πυγμάχος που πέρασε ποτέ από τα ρινγκ, ο Μοχάμεντ Άλι και ο Τζο Φρέιζιερ. Ήταν ο αγώνας ανάμεσα σε δύο ανίκητους μέχρι τότε πρωταθλητές, ο οποίος θα αναδείκνυε τον ένα και μοναδικό αδιαμφισβήτητο πρωταθλητή στην κατηγορία βαρέων βαρών. Ωστόσο, ήταν συνάμα και πολλά παραπάνω.
Ο πρώην πρωταθλητής, που δεν έχασε ποτέ, εναντίον του καινούργιου
Ο Άλι, όταν λεγόταν ακόμη Κάσιους Κλέι, είχε στεφθει Παγκόσμιος Πρωταθλητής ήδη από το 1964. Ωστόσο, έχασε τον τίτλο του δίχως ποτέ να ηττηθεί μέσα στο ρινγκ. Ο λόγος ήταν ότι το 1967 αρνήθηκε να καταταγεί στον αμερικανικό στρατό και να πάει να πολεμήσει στο Βιετνάμ. Ως εκ τούτου, του αφαιρέθηκε ο τίτλος και η πυγμαχική άδεια για 3μιση χρόνια, του αφαιρέθηκε το διαβατήριο, ενώ καταδικάστηκε σε 5 χρόνια φυλάκισης, την οποία πάντως δεν εξέτισε, αφού 4 χρόνια μετά το Ανώτατο Δικαστήριο των ΗΠΑ την αναίρεσε.
Τα λόγια του, όταν εξήγησε τους λόγους της άρνησής του να πάει στο Βιετνάμ, έχουν μείνει ανεξίτηλα: «η συνείδησή μου δεν μου επιτρέπει να πάω να πυροβολήσω τον αδερφό μου, κάποιους σκουρόχρωμους ανθρώπους, κάποιους πεινασμένους ανθρώπους στη λάσπη, για να είμαστε η ισχυρή Αμερική. Να τους πυροβολήσω γιατί; Δεν με αποκάλεσαν ποτέ αράπη, ποτέ δεν με λίντσαραν, δεν έβαλαν σκυλιά να μου ορμήσουν, δεν μου έκλεψαν την εθνικότητά μου, δεν βίασαν και σκότωσαν τη μητέρα και τον πατέρα μου. Πώς μπορώ να πυροβολήσω αυτούς τους φτωχούς ανθρώπους; Πάρτε με απλώς στη φυλακή».
Στη διάρκεια του αποκλεισμού του Άλι αναδείχτηκε ένας νέος πρωταγωνιστής στα ρινγκ. Το όνομα του ήταν Τζο Φρέιζιερ ή «Smokin’ Joe» όπως τον αποκαλούσαν οι θαυμαστές του. Όπως ο Άλι το 1960, έτσι κι εκείνος είχε αναδειχθεί χρυσός Ολυμπιονίκης το 1964. Το Φεβρουάριου του 1970 κατέκτησε τον τίτλο του Παγκόσμιου Πρωταθλητή. Ήταν αήττητος και ήταν πλέον το νο1 όνομα στον χώρο της πυγμαχίας.
Ο Άλι φυσικά δεν συμφωνούσε με αυτό και σε κάθε ευκαιρία υπενθύμιζε στα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης ότι εκείνος ήταν ο πραγματικός πρωταθλητής. Το καλοκαίρι του 1970 η ποινή του αποκλεισμού του τελείωσε και απέκτησε ξανά πυγμαχική άδεια. Μέχρι το τέλος της χρονιάς έδωσε δύο αγώνες, τους οποίους νίκησε, για να ξαναβρεί τη φόρμα του μετά από ένα τόσο μεγάλο διάστημα αποχής.
Μια κόντρα πέρα από τα όρια του αθλήματος
Το σκηνικό για τη «Μάχη του Αιώνα» είχε στηθεί και ο Άλι ήξερε πώς να την «πουλήσει». Παρότι, όταν του αφαιρέθηκε ο τίτλος, ο Φρέιζιερ είχε διαμαρτυρηθεί υπέρ του και τον είχε βοηθήσει οικονομικά, ο Άλι έδειξε τεράστια ασέβεια απέναντί του και προκαλώντας τον για τον τίτλο του Παγκόσμιου Πρωταθλητή άρχισε να τον αποκαλεί «άσχημο χιμπατζή», ηλίθιο, ανήξερο και «θείο Τομ» (Uncle Tom), έναν χαρακτηρισμό που δινόταν στους μαύρους, που θεωρούνταν υποταγμένοι στους λευκούς. Ο Φρέιζιερ δεν θα μπορούσε να τα αφήσει αναπάντητα όλα αυτά και χαρακτήρισε τον Άλι «κλόουν» και «απάτη». Ο Άλι προέβλεψε ότι θα έβγαζε νοκ-άουτ τον αντίπαλό του στον 6ο γύρο. Τα αίματα είχαν ανάψει για τα καλά…
Ο αγώνας απέκτησε έναν χαρακτήρα που ξεπερνούσε το ίδιο το άθλημα της πυγμαχίας. Ο Μοχάμεντ Άλι αποτελούσε το σύμβολο της αντίστασης για τους Αφροαμερικανούς και για τους προοδευτικούς Αμερικανούς εν γένει. Από την άλλη, ο Φρέιζιερ ως ένας χαμηλών τόνων οικογενειάρχης, ο οποίος πήγαινε κάθε Κυριακή στην εκκλησία, είχε την πλήρη υποστήριξη της συντηρητικής κοινωνίας της χώρας, έστω κι αν ο ίδιος δεν είχε τέτοια πρόθεση. Οι συντηρητικοί ήθελαν τα τιμωρηθεί ο «φαφλατάς» Άλι, ο άνθρωπος που στα μάτια τους πρόδωσε την πατρίδα του αρνούμενος να πάει στο Βιετνάμ.
Αγωνιστικά, το στυλ των δύο πυγμάχων ήταν όσο διαφορετικό, όσο γίνεται. Το σλόγκαν του Άλι ήταν το «πετάω σαν πεταλούδα, τσιμπάω σαν μέλισσα». Βλέποντάς τον κανείς μέσα στο ρινγκ, έμοιαζε με χορευτή. Βρισκόταν διαρκώς σε κίνηση και απέφευγε τις γροθιές των αντιπάλων του, απαντώντας με γρήγορα χτυπήματα. Από την άλλη, ο Φρέιζιερ πυγμαχούσε σκυφτός, κρατώντας ψηλά τα χέρια του. Μπορούσε να αντέξει πολύ «ξύλο» και μόλις έβρισκε χώρο έπαιρνε… παραμάζωμα τον αντίπαλό του, έχοντας ως όπλο το πανίσχυρό του κροσέ.
Έκαστος έλαβε ως αμοιβή 2,5 εκατομμύρια δολάρια για τον αγώνα, απίστευτο ποσό για τα δεδομένα της εποχής. Ωστόσο, τα έσοδα που απέφερε στους διοργανωτές το ματς ήταν πολύ περισσότερα, πάνω από 45 εκατομμύρια δολάρια. Εκτιμάται ότι περισσότεροι από 300.000.000 θεατές παρακολούθησαν τη σπουδαία μάχη, η οποία προβλήθηκε τηλεοπτικά σε 50 χώρες σε όλον τον κόσμο. Το Madison Square Garden της Νέας Υόρκης γέμισαν 20.455 θεατές. Ανάμεσά τους πλήθος διάσημων προσωπικοτήτων, μεταξύ των οποίων ο Φρανκ Σινάτρα, ο οποίος εκτέλεσε χρέη φωτογράφου του αγώνα. Ένας θεατής στις εξέδρες πέθανε από καρδιακή προσβολή!
Η αναμέτρηση
Στην αρχή του αγώνα ο Άλι ήταν ανώτερος «χορεύοντας» γύρω από τον αντίπαλό του. Ωστόσο, καθώς περνούσαν οι γύροι δεν μπορούσε να συνεχίσει στον ίδιο ρυθμό. Η αποχή του από τα ρινγκ για 3μιση χρόνια ήταν φανερό ότι του είχε στοιχίσει. Ο 6ος γύρος, κατά τον οποίο ο Άλι είχε προβλέψει ότι θα έριχνε με νοκ-άουτ τον Φρέιζιερ, πέρασε δίχως να το κατορθώσει. Ήταν φανερό ότι πλέον ο «Smokin’ Joe» είχε το πάνω χέρι.
Οι γροθιές έπεφταν… βροχή από τους δύο μονομάχους. Ο Φρέιζιερ στρίμωχνε τον Άλι στα σχοινιά ξανά και ξανά, όμως ο τελευταίος δεν τα παρατούσε και προσπαθούσε να απαντήσει. Στην αρχή του 11ου γύρου ο Φρέιζιερ εξαπολύει ένα αριστερό κροσέ στο πρόσωπο του Άλι, ο οποίος γονατίζει, όμως δεν πέφτει. Το τέλος του γύρου βρίσκει τον Φρέιζιερ να σφυροκοπά και τον Άλι να παραπατά, όμως να καταφέρνει να βγάλει τον γύρο.
Ο Φρέιζιερ σταθερά έχει το πάνω χέρι και φτάνουμε στον τελευταίο γύρο, όταν ακόμη ένα αριστερό κροσέ ρίχνει κάτω τον Άλι. Σηκώνεται γρήγορα και τα δίνει όλα μήπως καταφέρει το νοκ-άουτ στον αντίπαλό του στα τελευταία λεπτά, όμως ο Φρέιζιερ έχει τον απόλυτο έλεγχο. Ο αγώνας τελειώνει και οι κριτές ομόφωνα ανακυρήσσουν νικητή και Παγκόσμιο Πρωταθλητή τον «Smokin’ Joe» (οι βαθμολογίες των κριτών: 8-6, 9-6, 11-4), ο οποίος κρατιέται στα πόδια του υποβασταζόμενος.
Αμέσως μετά τον αγώνα, ο Φρέιζιερ με το πρόσωπό του εντελώς πρησμένο, αλλά χαμογελαστό, δηλώνει: «πάντα ήξερα ποιος είναι ο πρωταθλητής». Οι New York Times κλείνουν το άρθρο τους την επομένη του αγώνα με την πρόταση «στην αποτυχία του ο Άλι όχι μόνο έχασε, αλλά ακόμη πιο ντροπιαστικά, ο Φρέιζιερ τον σώπασε». Ωστόσο, όχι μόνο δεν σώπασε, αλλά αρνούμενος να παραδεχτεί την ήττα του, δήλωσε πως αυτή ήταν αποτέλεσμα της «απόφασης λευκών ανδρών».
«Η Μάχη του Αιώνα» δεν ήταν παρά το ξεκίνημα μιας επικής τριλογίας αναμετρήσεων ανάμεσα στους δύο σπουδαίους πυγμάχους. Ο Άλι πήρε τη ρεβάνς τον Ιανουάριο του 1974 στο «Madison Square Garden» και νίκησε στην τελική τους μονομαχία τον Οκτώβριο του 1975 στο λεγόμενο «Thrilla in Manila», με τις νίκες αυτές να επισφραγίζουν την κληρονομιά του ως του κορυφαίου όλων των εποχών.
Πηγή: Sport DNA
