Του Γιάννη Φιλέρη
Δεν ήταν μόνο ότι είχε τις σημαντικές απουσίες του ο Ολυμπιακός ή έπαιζε με διαφορετικό σχηματισμό. Είχε να αντιμετωπίσει και τη Μάντσεστερ Σίτι, που προερχόταν από την ήττα κόντρα στην Τότεναμ, οπότε η οποιαδήποτε ‘αδιαφορία’ για το ματς στην Ελλάδα πήγε περίπατο. Ο Πεπ Γκουαρδιόλα κατέβασε σχεδόν όλους τους βασικούς ποδοσφαιριστές, έριξε στο ματς μέχρι και τον Σέρχιο Αγκουέρο, που είχε τραυματιστεί πριν από ένα μήνα και επέστρεψε ανήμερα του θανάτου του πρώην πεθερού του, Ντιέγκο Μαραντόνα.
Η ομάδα του Μάντσεστερ δεν έχει ξεκινήσει καλά στην εφετινή Premier League, θα χρειαστεί να ανασκουμπωθεί πριν χάσει την επαφή με την κορυφή, αλλά ακόμη κι αν συμβεί κάτι τέτοιο (όχι και τόσο πιθανό, καθώς μιλάμε για μια ομάδα με τεράστια ποιότητα), θα αφιερωθεί ψυχή τε και σώματι στο Champions League. Κακά τα ψέματα άλλωστε, αν κάτι λείπει από την ομάδα του Γκουαρδιόλα (και τον ίδιο, από την στιγμή που κάθισε στον πάγκο του πιο πλούσιου κλαμπ στον κόσμο) είναι η πολυπόθητη κούπα με τα αυτιά.
Η Σίτι έκανε ήδη το 4/4 στον όμιλο, εξασφάλισε την πρόκριση και μπορεί πλέον να αφιερωθεί στο υπόλοιπο του επόμενου 40ήμερου που είναι γεμάτο από ματς πρωταθλήματος, καθώς έρχεται και ο Δεκέμβρης με το γνωστό φορτωμένο χριστουγεννιάτικο πρόγραμμα των Άγγλων να φαίνεται στον ορίζοντα. Για να αφήσει πίσω της αυτό το 0-2 από την Τότεναμ του Ζοζέ Μουρίνιο όμως, η Σίτι θα έπρεπε να ‘πνίξει’ τον Ολυμπιακό, μέσα στο σπίτι του.
Έτσι κι αλλιώς, ακόμη και με τον Ολυμπιακό να είχε πλήρη ενδεκάδα, θα μπορούσε να το κάνει αυτό η Σίτι. Το 0-1 στο “Γεώργιος Καραϊσκάκης” μπορεί να μη δείχνει κάποια σαρωτική εμφάνιση της Σίτι, η εικόνα του ματς ωστόσο, με τους ‘ερυθρόλευκους’ να μην μπορούν να περάσουν το κέντρο του γηπέδου ή να αλλάξουν 3 σερί πάσες, είναι ενδεικτική για τη διαφορά των δυο ομάδων.
Πώς να κρατήσει την μπάλα ο Ολυμπιακός, όμως; Ο μοναδικός που θα μπορούσε να το κάνει ήταν ο Κώστας Φορτούνης, αλλά αυτός έπαιζε αναγκαστικά σέντερ-φορ. Κι όσες φορές προσπάθησε να την πάρει, έπεφταν επάνω του δυο και τρεις αντίπαλοι, για να μην τον αφήσουν καν να σκεφτεί να δημιουργήσει. Ο Γκουαρδιόλα ήξερε ότι ο Έλληνας διεθνής ήταν ό,τι ποιοτικότερο είχε ο αντίπαλός του (το είχε δηλώσει εμμέσως πλην σαφώς και στον πρώτο αγώνα) και ήθελε εξ αρχής να μη δώσει κανένα δικαίωμα.
Η απουσία κανονικού σέντερ-φορ (είτε του Γιουσούφ ελ Αραμπί είτε του Αχμέντ Χασάν) στερούσε από τον Ολυμπιακό την όποια δυνατότητα να κερδίσει φάσεις στον αέρα ή από ένα σπάσιμο της μπάλας του φορ, να βγει μια αντεπίθεση. Δεν είναι δα και εύκολο να κρατήσεις την κατοχή απέναντι σε μια ομάδα που πιέζει σαν μέγγενη τον αντίπαλο, έχει στηρίξει όλο το παιχνίδι της στην κατοχή μπάλας, που της δίνει την άνεση να δημιουργεί φάσεις. Προφανώς χρειάζεται κι η φαντασία, όπως στο τακουνάκι του Ραχίμ Στέρλινγκ στη φάση του γκολ, αλλά αυτό είναι το διαχρονικό μήνυμα που άφησε στο ποδόσφαιρο ο μεγάλος Ντιέγκο. Η αστραπιαία σκέψη του Στέρλινγκ να γυρίσει την μπάλα μ’ αυτόν τον τρόπο στον Φιλ Φόντεν έφτανε και περίσσευε για να ανοίξει η καλά οργανωμένη άμυνα του Ολυμπιακού.
Ο Πέδρο Μαρτίνς διάλεξε ένα σφιχτό αμυντικό σχηματισμό 5-4-1. Προφανώς, αν είχε όλους τους παίκτες στη διάθεσή του, θα μπορούσε να σκεφτεί διαφορετικά το ματς. Εδώ πόνταρε στη συμπεριφορά της άμυνάς του και σε μια-δυο αντεπιθέσεις που θα έβγαζε. Για να κάνει όμως το πρώτο σουτ ο Ολυμπιακός, έπρεπε να περάσουν 88 λεπτά, όταν μάλιστα είχε αλλάξει διάταξη και έπαιζε με σέντερ-φορ τον Παπ Αμπού Σισέ.
Ο Πορτογάλος κόουτς έδωσε χρόνο στον συμπατριώτη του Πέπε, που εμφανίστηκε στην ενδεκάδα αντί του Ανδρέα Μπουχαλάκη. Διαφορά δεν φάνηκε, ωστόσο. Ίσως και να ‘ταν χειρότερη η αδυναμία να κρατηθεί η μπάλα στη μεσαία γραμμή, καθώς ο Μαντί Καμαρά έδειξε πολλές φορές να κάνει δεύτερες σκέψεις, με αποτέλεσμα να χάνει κατοχές πριν κάνει την πάσα. Σε αυτές τις περιπτώσεις, οι προπονητές έχουν πάντοτε δυο επιλογές. Ή να πάνε στην πεπατημένη, σφιχτή άμυνα κι ελπίδα να βγουν δυο-τρεις φάσεις στην κόντρα ή διαλέγουν να ανοίξουν το παιχνίδι τους με κίνδυνο ωστόσο να αρχίσει να γράφει το κοντέρ και να μη σταματάει. Η αλήθεια είναι, πάντως, ότι ο Ολυμπιακός φάνηκε για αρκετή ώρα να οπισθοχωρεί φοβούμενος τα χειρότερα, ενώ όταν προσπάθησε έστω και υποτυπωδώς να πιέσει τον αντίπαλο, έφτασε τουλάχιστον μέχρι την αντίπαλη περιοχή.
Ποιος λογικός άνθρωπος, έχοντας μάλιστα κι αυτές τις απώλειες, δεν θα διάλεγε να παίξει όπως ο προπονητής του Ολυμπιακού; Ειδικά απέναντι σε μια ομάδα η οποία έχει στο DNA της την αφόρητη πίεση. Μέχρι ο αντίπαλος να εξαντληθεί και να ρίξει λευκή πετσέτα.
Το θάρρος του Βρουσάι
Ο Μαρτίνς έδωσε χρόνο και στο νεαρό Μάριο Βρουσάι. Κι είναι αλήθεια ότι από τη στιγμή που μπήκε ο 22χρονος winger, έδειξε πρώτον να έχει θάρρος και δεύτερον σαφώς καλύτερη συμπεριφορά από τον πολύ σφιγμένο Μοχάμεντ Ντρέγκερ. Πολλές φορές, από τις απουσίες μιας ομάδας παρουσιάζονται ευκαιρίες. Όποιος τις αρπάζει από τα μαλλιά, μπορεί να αλλάξει και την καριέρα του.
Το σίγουρο είναι ότι με αυτήν την εμφάνισή του ο Βρουσάι έδειξε στον προπονητή ότι είναι διατεθειμένος να διεκδικήσει ό,τι περισσότερο του αναλογεί και δεν θα προκαλέσει έκπληξη αν βρεθεί στην ‘ερυθρόλευκη’ αποστολή για το ματς με τον Άρη. Ο Ολυμπιακός βάζει στην άκρη τους αγώνες με τη Σίτι και πάει για δυο μεγάλα ματς το Σάββατο (στο “Κλεάνθης Βικελίδης”) και την Τρίτη (1/12) στη Γαλλία κόντρα στη Μαρσέιγ. Μετά τη νίκη της Πόρτο στο “Βελοντρόμ”, ο Ολυμπιακός αν δεν χάσει από τη Μαρσέιγ εξασφαλίζει -τουλάχιστον- τη συνέχειά της πορείας του στην Ευρώπη, μέσω του Europa League.
Και σε αυτά τα δυο ματς προφανώς δεν θα παίξει με… πέντε αμυντικούς και λίμπερο!
Πηγή: Contra
