Το σημειώσαμε και προ ημερών, με τα αφύσικα μια φορά θα κερδίσεις, με τα φυσικά κερδίζεις κάθε (που λέει ο λόγος) φορά. Ο τρίτος σέντερ-φορ στην εσωτερική ιεραρχία της ομάδας, για να δώσουμε μονάχα ένα παράδειγμα από αρκετά που θα μπορούσαμε να βρούμε, πάντοτε είναι προτιμότερος από τον…κανένα σέντερ-φορ.
Ο “πιο καλός Παναθηναϊκός όλον αυτόν τον καιρό” έβγαλε, υπό πίεσιν, ένα παιγνίδι με πληρότητα στα πάντα. Τόσο ολοκληρωμένο που όλη νύχτα ο τερματοφύλακας δεν κλήθηκε ποτέ, πρακτικά ούτε σε μία περίπτωση, να κάνει κάτι. Το παραμικρό. Αμφιβάλλω αν έχει υπάρξει, σε ολόκληρη την επαγγελματική διαδρομή του Πολωνού στο ποδόσφαιρο από τίνεϊτζερ ως σήμερα, άλλο τέτοιο ματς.
Να συνοψίσουμε εδώ, την “πληρότητα στα πάντα”. Η συγκέντρωση στο εκατό τοις εκατό, ένα είδος αυστηρής προσήλωσης με παρωπίδες, ήταν εκεί. Η προσοχή στα μικρά, ας πούμε το να μη φας αντεπίθεση σε δική σου στατική φάση μπροστά, επίσης ήταν εκεί. Η δύναμη σε αυτές τις στατικές φάσεις, εξ ου και το μηδέν-ένα, ήταν εκεί. Δίχως τρέλες αριστερά και δεξιά, ο Παναθηναϊκός είχε συγκρότηση, είχε αποφασιστικότητα, είχε φούρια, είχε αρμονία. Είχε, τον απόλυτο έλεγχο.
Με τις άμεσες ανακτήσεις έδινε εξτρά διάρκεια στις επιθέσεις, ερχόταν και ξαναρχόταν, δεν χρειαζόταν να αναλώνει καύσιμο στο να διανύει πολλά μέτρα μπρος-πίσω-μπρος, εγκαταστάθηκε στο μισό γήπεδο, πίεζε αδιάκοπα. Μία συστηματική κατάσταση, κουραστική για τον Ατρόμητο. Καμία σημασία, αν στο πρώτο ημίχρονο η κατάσταση δεν οδηγούσε απευθείας σε κραχτές φάσεις-γκολ. Και δίχως αυτές, ο αντίπαλος που πιέζεται πάλι το ίδιο εξουθενώνεται.
Εν ολίγοις καταλάβαινε αμέσως ο θεατής, και να μη το ήξερε, ποια από τις δύο είναι η μεγάλη ομάδα της παρτίδας. Κραχτές φάσεις, αφού το μοτίβο δεν άλλαζε, αργά ή γρήγορα θα συνέβαιναν. Συνέβησαν στο δεύτερο ημίχρονο, όποτε ο Παναθηναϊκός επέλεγε τη στιγμή να ανεβάζει την ταχύτητα. Αλλοτε από συνεργασίες, άλλοτε με πρες κοντά στην αντίπαλη περιοχή, η αρμονία επιβεβαιώθηκε. Να ο Μπακασέτας στην καθαρή ευκαιρία, να ο Τσέριν στην καθαρή ευκαιρία, να ο Γερεμέιεφ στην καθαρή ευκαιρία.
Μία, η μπάλα έφυγε ψηλά. Μία, ο γκολκίπερ έπιασε τετ-α-τετ. Μία, όφσαϊντ. Αλλά, ζήτημα χρόνου καθαρά και μόνο. Διότι το απαράλλακτο μοτίβο, επαναλαμβανόταν. Τα πολύ χαμηλά μέτρα στα οποία επέλεξε να στηθεί ο Ατρόμητος με αυτό το 5-4-1, μία στρατηγική-προσευχή για να υποκλέψει ένα μηδέν-μηδέν ή, στο χειρότερο σενάριο, για να σύρει την υπόθεση ως τα πέναλτι, όλο αυτό είναι ένα προπονητικό παράδοξο.
Πού έγκειται το παράδοξο; Ο ίδιος προπονητής στις δύο νίκες με τον Παναθηναϊκό, και στο πρωτάθλημα πριν τα Χριστούγεννα και στο κύπελλο την προηγούμενη εβδομάδα, δεν είχε σκεφτεί έτσι. Τώρα, ήταν τόσο χαμηλό το μπλοκ που ακόμη και στα ολιγόλεπτα διαστήματα κατά τα οποία ο Ατρόμητος κρατούσε καλύτερα μερικές μπάλες, κέρδιζε φάουλ και έπαιρνε αναπνοές, έσπαζε τη δυσάρεστη ροή και τον κοπιαστικό ρυθμό, πάλι το να οδηγήσουν τη μπάλα στην άλλη άκρη του τερέν παρέμενε μία μεγάλη απόσταση.
Δυο-τρεις υποσχόμενες μεταβάσεις όλο κι όλο σε ενενήντα λεπτά, κάτι το πάρα πολύ λίγο, δεν επρόκειτο να γρατζουνίσουν τον Παναθηναϊκό. Και ναι, πριν τα Χριστούγεννα οι Αφρικανοί που εν συνεχεία έλειψαν στο Κόπα, ο Κεσρίντα κι ο Καμαρά, ακόμη και ο λίντερ Τζαβέλλας στην τελευταία γραμμή άμυνας, έδιναν άλλες δυνατότητες τακτικών ελιγμών. Στη Λεωφόρο Αλεξάνδρας όμως, μία εβδομάδα πίσω, ούτε ο Τζαβέλλας είχε παίξει ούτε οι Αφρικανοί ήταν διαθέσιμοι.
Αλλά εκεί, στον πρώτο προημιτελικό, ο Ατρόμητος έκανε δουλείτσα πίσω από το εξάρι και μπροστά από τους σέντερ-μπακ του Παναθηναϊκού. Εδώ, στη ρεβάνς, δεν είναι ότι άφησε (δίχως να πιέζει στην εκκίνηση του μπιλντ-απ) τους σέντερ-μπακ. Αυτό, το είχε κάνει και στη Λεωφόρο. Είναι κυρίως, ότι (αμύνθηκε τόσο βαθιά που) επιπλέον άφησε και αυτόν τον οποίο μάλλον καμία ομάδα Σούπερ Λιγκ δεν αφήνει ανενόχλητο να πασάρει. Τον Ρουμπέν Πέρεθ. Πας γυρεύοντας, που λένε.
Ο Ρουμπέν Πέρεθ δεν πατά σε μεγάλο εύρος τετραγωνικών όπως ο Ουίλιαν Αράο, αλλά η πάσα είναι το δυνατό σημείο του. Τον αφήνεις; Αυτομάτως, τον κάνεις υποψήφιο man-of-the-match. Μία ενδεχόμενη εξήγηση, για το προπονητικό παράδοξο; Πριν μία εβδομάδα, πηγαίνοντας στην έδρα του Παναθηναϊκού, ο Ατρόμητος δεν είχε τίποτα να χάσει. Μία εβδομάδα μετά, “είχε να χάσει”. Στην προσπάθεια να το κατανοήσουμε, αυτό (η εξτρά δυσκολία πνευματικής διαχείρισης της συνθήκης) είναι μία πιθανή απάντηση.
Ο Παναθηναϊκός, εννοείται, πέρα ως πέρα άξιζε να προκριθεί. Ο Παναθηναϊκός άξιζε να προκριθεί, δίχως παράταση. Στα λεπτά μετά το 90′, τουλάχιστον δύο φορές έπαιξε πλάγια άουτ με τόση πρεμούρα…σαν να έχανε! Δεν την ήθελε, την παράταση. Το Παιγνίδι, του το έδωσε. Μία σωστή ανταμοιβή.
Πηγή: Sdna
