Του Αντώνη Καρπετόπουλου
Τι αφήνει πίσω η δεκαετία που φεύγει στα αθλητικά μας; Αν μείνουμε στα όσα συνέβησαν στη χώρα μας θα ‘λεγα κάμποση συγκίνηση, λίγη λάμψη, αρκετή αμηχανία και πολλούς προβληματισμούς για το μέλλον. Σίγουρα η δεύτερη δεκαετία του 2000 δεν είχε μεγάλη σχέση με την πρώτη.
Βήματα πίσω
Το ποδόσφαιρό μας έκανε σαφώς βήματα προς τα πίσω. Η Εθνική μας έκλεισε στη Βραζιλία ένα τρομερό κύκλο σπουδαίων αποτελεσμάτων φτάνοντας στο μουντιάλ του 2014 ένα (χαμένο…) πέναλτι πριν από μια ιστορική πρόκριση στα προημιτελικά. Το αντίο του Γιώργου Καραγκούνη στην Εθνική, το βράδυ του αποκλεισμού της από την Κόστα Ρίκα, ήταν μια από τις πιο συγκινητικές στιγμές της δεκαετίας: σηματοδότησε δυστυχώς και το τέλος των επιτυχιών – το καταλάβαμε αργότερα.
Ο καθένας γράφει την ιστορία του
Αν η Εθνική μας εξαφανίστηκε από το χάρτη των τελικών των μεγάλων διοργανώσεων και οι σύλλογοι λίγα σπουδαία έκαναν σε διεθνές επίπεδο. Ο Ολυμπιακός ήταν η μόνη ομάδα με σταθερή παρουσία σε ευρωπαϊκό επίπεδο προσφέροντας στους οπαδούς του τουλάχιστον μια σειρά από ευρωπαϊκούς θριάμβους της μιας βραδιάς: στο Καραϊσκάκη, κυρίως, μέσα στη δεκαετία κέρδισε πρωταθλήτριες όλων των μεγάλων ευρωπαϊκών πρωταθλημάτων, γεγονός που δεν είχε ξανακάνει στην ιστορία του. Ηττήθηκαν σε ιστορικά ματς η πρωταθλήτρια Ιταλίας Γιουβέντους, η πρωταθλήτρια Αγγλίας Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ, η πρωταθλήτρια Γερμανίας Μπορούσια Ντόρτμουντ, η πρωταθλήτρια Γαλλίας Μονπελιέ, η πρωταθλήτρια Πορτογαλίας Μπενφίκα, η πρωταθλήτρια Ισπανίας Ατλέτικο Μαδρίτης. Είδε επίσης ο Ολυμπιακός ένα πρώην προπονητή του, τον Ερνέστο Βαλβέρδε, να αναλαμβάνει τη Μπάρτσελόνα κι έδωσε τη δυνατότητα στο κοινό του να απολαύσει μερικούς από τους καλύτερους ποδοσφαιριστές που έχουμε δει στην Ελλάδα – αλλά η περίπτωση του Ολυμπιακού είναι μάλλον η εξαίρεση στον κανόνα της διαρκούς φθοράς που χαρακτηρίζει το ποδόσφαιρό μας. Οι άλλοι μεγάλοι έχουν ελάχιστα να θυμούνται. Ένα πρωτάθλημα που η ΑΕΚ κέρδισε απάλυνε κάπως τη θλίψη των οπαδών της που την είδαν μέσα στη δεκαετία στη Γ΄ Εθνική! Ένα πρωτάθλημα που κέρδισε ο ΠΑΟΚ πανηγυρίστηκε και δικαίως ως κάτι ιστορικό, όμως αυτό που χαρακτηρίζει τη δεκαετία της ομάδας της Θεσσαλονίκης είναι η τρομερή σκηνή με πρωταγωνιστή το μεγαλομέτοχό του κ. Ιβάν Σαββίδη όταν μπαίνει με κουμπούρια στον αγωνιστικό χώρο για να διαμαρτυρηθεί στο διαιτητή Κομίνη σε ένα ματς με την ΑΕΚ: παραμένει κάτι μοναδικό στην ιστορία του ευρωπαϊκού ποδοσφαίρου.
Αγωνίες και υποβιβασμοί
Μέσα στη δεκαετία ζήσαμε κυρίως μέρες αγωνίες ιστορικών ομάδων. Ο ΠΑΟ την ξεκίνησε ως πάμπλουτος κυρίαρχος του ελληνικού ποδοσφαίρου και πρέσβης του στο εξωτερικό και την ολοκλήρωσε αποκλεισμένος από την Ευρώπη και με μια ομάδα που παλεύει να σβήσει χρέη τεράστια: μέσα στη δεκαετία γλύτωσε ένα υποβιβασμό χάρη στην καλοσύνη των άλλων που άλλαξαν για χάρη του τις ποινές της μη αδειοδότησης. Είδαμε επίσης στις μικρές κατηγορίες τον Αρη και ζήσαμε τη διάλυση του Ηρακλή: όλα αυτά κάποτε θα έμοιαζε απίθανο να συμβούν, αλλά τα έφερε μαζί της η κρίση. Η κρίση φρέναρε και την ανάπτυξη του ελληνικού μπάσκετ: η Εθνική μας μέσα στη δεκαετία δεν έχει να επιδείξει καμία επιτυχία κι αυτό είναι οξύμωρο αν σκεφτεί κανείς ότι ο ΜVP του περσινού ΝΒΑ ήταν Ελληνας. Δυστυχώς ένας Αντετοκούνμπο δεν φέρνει την άνοιξη: ούτε καν τρεις.
Πέντε τελικοί
Μέχρι τα μέσα της δεκαετίας όλα έμοιαζαν ως συνέχεια των μεγάλων ημερών που είχαν προηγηθεί: ο Ολυμπιακός και ο ΠΑΟ κατέκτησαν την Ευρωλίγκα (οι Ερυθρόλευκοι δυο φορές, ενώ αγωνίστηκαν και σε τρεις ακόμα τελικούς). Μετά τα μέσα της οι διακρίσεις άρχισαν να μειώνονται. Στο τέλος της οι δυο ομάδες παλεύουν για μια θέση στην οκτάδα της Ευρωλίγκας, ενώ το πρωτάθλημα της Α1 έχει γίνει χειρότερο από ποτέ μετά την οικειοθελή αποχώρηση του Ολυμπιακού από αυτό. Οι παραγοντικοί καυγάδες μέσα στη δεκαετία δεν έλειψαν – ίσως ήταν και οι χειρότεροι από ποτέ στο ποδόσφαιρο και στο μπάσκετ. Αυτό που σταθερά έλειψε ήταν μια παρέμβαση του Κράτους να καθαρίσει ο χώρος: κανένα δυστυχώς πρόβλημα του ελληνικού αθλητισμού δεν λύθηκε τα δέκα τελευταία χρόνια. Ισα ίσα που προστέθηκαν και καινούργια.
Ηγεμονίες και VAR
Μέσα στη δεκαετία είχαμε την τύχη να δούμε μερικούς αληθινά σπουδαίους αθλητές – ειδικά στο ποδόσφαιρο η αναμέτρηση του Μέσι με τον Κριστιάνο Ρονάλντο υπήρξε εντυπωσιακή. Ο Μέσι πρωταγωνίστησε με τη φανέλα της Μπαρτσελόνα και της Εθνικής Αργεντινής σε ποδοσφαιρικές ιστορίες θριάμβων και απογοητεύσεων, ενώ ο Ρονάλντο ήταν ο βασικός λόγος της κυριαρχίας της Ρεάλ Μαδρίτης στο Τσάμπιονς λιγκ κι ο στυλοβάτης της Εθνικής Πορτογαλίας στην κατάκτηση του Euro του 2016. Η δεκαετία άρχισε με την ηγεμονία των Ισπανών (παγκόσμιοι πρωταθλητές το 2010 και για δεύτερη σερί φορά πρωταθλητές Ευρώπης το 2012) και συνεχίστηκε με την εντυπωσιακή επιτυχία της Εθνικής Γερμανίας στο μουντιάλ της Βραζιλίας (όπου ο κόσμος παρακολούθησε άφωνος τη διάλυση των Βραζιλιάνων από τον Νόγιερ και την παρέα του). Το κλείσιμό της ωστόσο μας επέτρεψε να δούμε τους Γάλλους πρωταθλητές κόσμου στη Ρωσία το 2018 και τους Αγγλους ηγεμόνες της Ευρώπης σε επίπεδο συλλόγων, χάρη στα ατελείωτα χρήματα που φέρνει στα ταμεία τους η εμπορική εκμετάλλευση της Πρέμιερ λιγκ. Ηταν η δεκαετία που οι πλούσιοι έγιναν εντυπωσιακά πλουσιότεροι και που τα συνεχόμενα παράπονα για την διαιτησία στάθηκαν αιτία να δούμε το VAR και στο ποδόσφαιρο και στο μπάσκετ.
Κρατάω για πάντα
Τι κρατάω από τη δεκαετία; Κυρίως εντυπωσιακές ιστορίες συνέπειας μεγάλων αθλητών που μας έκαναν να ανατριχιάσουμε. Tις απίστευτες κούρσες του Γιουσεϊν Μπολτ. Τους θριάμβους του Μο Φάρα σε δυο Ολυμπιακούς Αγώνες. Τη συγκλονιστική παρουσία της Σιμόν Μπάιλς που απέδειξε πως είναι η κορυφαία γυμνάστρια, ίσως και όλων των εποχών. Το τρομακτικό παγκόσμιο ρεκόρ της Κέιτι Λεντέκι στα 800 μέτρα κολύμβησης. Τα μετάλλια και την αποχώρηση του Φελπς. Τα μαγικά κατορθώματα του Λεμπρόν Τζέιμς στο ΝΒΑ. Την απίθανη σταθερότητα των τριών θρύλων του τένις: ο Φέντερερ, ο Τζόκοβιτς και ο Ναδάλ ήταν απόλυτοι πρωταγωνιστές και κανείς στην δεκαετία δεν άντεξε να μπει αναμεσά τους. Είδαμε παιδιά θαύματα, σε όλα σχεδόν τα σπορ: ο Εμ Παπέ κι ο Ντόνσιτς π.χ κέρδισαν ως πρωταγωνιστές διεθνείς τίτλους πριν γίνουν είκοσι χρονών! Είδαμε επίσης και βετεράνους που μας συγκίνησαν με την εκπληκτική αντοχή τους: τον Φέντερερ πρώτο από όλους. Δυστυχώς ζήσαμε και ιστορίες φρίκης, όπως τα χτυπήματα του Isis σε ποδοσφαιρικούς αγώνες (με πιο εφιαλτικό αυτό που έγινε στο Παρίσι), αλλά και ιστορίες αθλητικού παραλογισμού, όπως το ντοπάρισμα της Εθνικής Ρωσίας στους χειμερινούς Ολυμπιακούς Αγώνες του 2014. Κρατάω και δυο ιστορίες τραγικής πτώσης: αυτή του Λανς Αρμστρονγκ κι αυτή του Οσκαρ Πιστόριους. Και οι δυο αρχικά έλαμψαν και στη συνέχεια χάθηκαν στο σκοτάδι.
Δεν θα ξεχάσω
Τι δεν θα ξεχάσω; Το χαμόγελο της επιτυχίας του Γιάννη Αντετοκούνμπο και του Στέφανου Τσιτσιπά. Τις τρομερές πτήσεις της Κατερίνας Στεφανίδη. Το αντίο θρύλων όπως ο Δημήτρης Διαμαντίδης. Τα μετάλλια και τα τρομερά λόγια του γίγαντα που λέγεται Λευτέρης Πετρούνιας. Και πάνω από όλα εκείνη την εκπληκτική κούρσα του Σπύρου Γιαννιώτη στους Ολυμπιακούς του Ρίο. Μια κατάθεση ψυχής που πάντα θα μας θυμίζει πως ο αθλητισμός είναι κάτι συγκλονιστικό: μια μικρή απόδειξη πως κάτι από το Θεό κουβαλάει κι ο άνθρωπος…
Πηγή: Νέα Σαββατοκύριακο
