Του Βασίλη Σκουντή
Ο ένας (Παναθηναϊκός AKTOR) πέτυχε 96 πόντους στη Λυών, ο άλλος (Ολυμπιακός) έβαλε 92 στην Μπολόνια, ε, αυτά, δεν τα λες και μικρά πράγματα…
Ο ένας αρχηγός (Κώστας Σλούκας) καθάρισε τα άπλυτα της μπουγάδας των Πράσινων κόντρα στη Βιλερμπάν, ο έτερος ομόλογος, συνομήλικος και συνονόματος του και εξ απαλών ονύχων σύντροφος του στις εθνικές ομάδες και εν συνεχεία στον Ολυμπιακό (Κώστας Παπανικολάου) συμπλήρωσε την εξάδα των παικτών με διψήφιο νούμερο πόντων των Κόκκινων απέναντι στη Βίρτους…
Πεζά πράγματα, έστω κι αν οι νίκες είναι σπουδαίες, για πολλούς και διαφόρους λόγους…
Η γραμμή Μπολόνια-Λυών-Τέμπη
Πεζά πράγματα, διότι πολύ περισσότερο από τα αποτελέσματα, τις θέσεις στην κατάταξη, τις προοπτικές ενόψει των playoffs και του Final Four, περισσότερο από τα κάθε λογής έργα των δυο ομάδων μπορούμε και πρέπει, διάβολε, να νιώθουμε υπερήφανοι για τα λόγια των δυο παικτών, του Γιώργου Μπαρτζώκα και όλων όσοι άφησαν σε δεύτερο πλάνο το μπάσκετ και όντες συντονισμένοι με την πένθιμη επικαιρότητα, έβαλαν στο επίκεντρο την επέτειο των δυο ετών από την αδιανόητη τραγωδία στα Τέμπη…
Μπολόνια-Λυών-Τέμπη, σαν να λέμε μια ευθεία γραμμή, μόνο που αυτή τη φορά ο σταθμάρχης είχε το νου του και τα τρένα δεν μπήκαν στις ίδιες ράγες!
Οι αθλητές και οι προπονητές δεν είναι ρομπότ, δεν αποτελούν αποκυήματα της τεχνητής νοημοσύνης, δεν κουρδίζονται μοναχά για να βάζουν ένα καλάθι, να παίρνουν ένα ριμπάουντ και να σχεδιάζουν ένα pick n’ roll…
Οι άνθρωποι, οι συνάνθρωποι και το τσιτάτο του Ιωαννίδη
Είναι άνθρωποι και χθες (όχι βεβαίως για πρώτη φορά) απέδειξαν επίσης ότι είναι συνάνθρωποι!
Κάποτε οι αθλητές απέφευγαν όπως ο διάβολος το λιβάνι και φοβόντουσαν να δημοσιοποιήσουν τις απόψεις τους, όταν αυτές δεν αφορούσαν ζητήματα της ειδικότητας τους, αλλά εκτείνονταν στην κοινωνική και στην πολιτική σφαίρα…
Οι καιροί άλλαξαν πια και ούτως ειπείν, μπήκε στο ράφι κιόλας η άποψη του συχωρεμένου του Γιάννη Ιωαννίδη ότι «οι παίκτες πληρώνονται για να παίζουν και όχι για να μιλούν»!
Βοήθησαν προς αυτή την κατεύθυνση (και ίσως είναι το μοναδικό αποκομιζόμενο όφελος) τα Μέσα Κοινωνικής Δικτύωσης τα οποία επιτρέπουν στους αθλητές να γράφουν αυτό που νιώθουν και να το μοιράζονται με το κάθε λογής ακροατήριο…
Οι μαύρες ζωές, ο Τραμπ και το “Shut up and dribble”
Αυτό το «modus vivendi» το λάνσαραν και το διέχυσαν σε όλη την οικουμένη οι Αμερικανοί αθλητές (με αφορμή το Κίνημα του “Black lives matter”), άλλωστε ζουν σε μια χώρα η οποία όχι απλώς επιτρέπει, αλλά ενθαρρύνει κιόλας την ελευθεριότητα του λόγου, ακόμη κι όταν αυτή στρέφεται εναντίον του Πλανητάρχη Ντόναλντ Τραμπ τον οποίο απεχθάνονται και σιχτιρίζουν συλλήβδην οι παίκτες και οι προπονητές του ΝΒΑ!
Στην από ‘κει πλευρά του Ατλαντικού το αθλητικό οικοσύστημα ενστερνίζεται και έχει υιοθετήσει ως στάση ζωής εδώ και χρόνια την καταδίκη της λογικής του “Shut up and dribble” (σκάσε και ντρίμπλαρε) την οποία πριν από επτά χρόνια θέλησε να επιβάλει η δημοσιογράφος Λόρα Ίνγκραχαμ στον ΛεΜπρόν Τζέιμς.
Βρήκε κιόλας άνθρωπο για να τον νουθετήσει!
Τα συλλαλητήρια, το οξυγόνο τα τέρατα και οι… γκέισες!
Οι αθλητές και οι προπονητές είναι πρωτίστως άνθρωποι με ό,τι αυτό συνεπάγεται: άνθρωποι με καρδιά και συναισθήματα που δεν φυλακίζονται, πολλώ δε μάλλον όταν συμβαίνουν συγκλονιστικά γεγονότα, όπως τα χθεσινά πάνδημα συλλαλητήρια για τα θύματα της τραγωδίας των Τεμπών.
Οι 57 ψυχές δεν γυρίζουν πίσω, αλλά τουλάχιστον (και) οι εκπρόσωποι του αθλητισμού μπορούν να ανοίξουν τα ούτως ή άλλως γερά πνευμόνια τους για να ξεφυσήσουν το οξυγόνο που χάθηκε μέσα στα βαγόνια της μοιραίας αμαξοστοιχίας…
Μπορούν να δώσουν οξυγόνο, να γίνουν δέκτες και συνάμα πομποί μηνυμάτων που παίζονται σε άλλα γήπεδα και να διαψεύσουν κιόλας την παλαιική άποψη του Ουμπέρτο Έκο, ο οποίος έχει γράψει ότι «στην πραγματικότητα ο αθλητής είναι τέρας, ο άνθρωπος που γελά, η γκέισα με το πιεσμένο και ατροφικό πόδι».
Τι εννοούσε ο… ποιητής;
Με αυτή την υπερβολική, ακραία και σχεδόν αποκρουστική περιγραφή ο σπουδαίος Ιταλός στοχαστής εναντιωνόταν στην αναγωγή του παιχνιδιού και της προσωπικής διασκέδασης σε θέαμα επί πληρωμή.
Και στο βάθος το Άμπου Ντάμπι…
Στα υπόλοιπα νέα της ημέρας τώρα…
Ο Ολυμπιακός άλωσε δια περιπάτου την Μπολόνια και εξακολουθεί να οδηγεί την κούρσα, ενώ ο Παναθηναϊκός AKTOR πέρασε δια πυρός και σιδήρου από τη Λυών και βρίσκεται στην τρίτη θέση της κατάταξης, με ό,τι όλα αυτά συνεπάγονται στη… λυπητερή της regular season, στα σταυρώματα των playoffs και στο δρόμο προς το Άμπου Ντάμπι.
Απομένουν επτά αγωνιστικές για να πέσει η αυλαία της κανονικής περιόδου και ενώ οι Κόκκινοι που απέκτησαν τον Σέιμπεν Λι και οι Πράσινοι με τους οποίους έκανε χθες το ντεμπούτο του ο Τίμπορ Πλάις, δεν έχουν σχηματοποιήσει ακόμα τα ρόστερ τους (!), μπορούν να ατενίζουν στον ανοικτό ορίζοντα και ό,τι ήθελε προκύψει…
Το κόκκινο “show time” και οι πράσινοι πλανήτες
Ο Ολυμπιακός πέρασε με ένδυμα περιπάτου από την Εμίλια Ρομάνια, μάλιστα στο «show time» του πρώτου ημιχρόνου (στο οποίο άνοιξε τη διαφορά στους 28 πόντους, αλλά εν συνεχεία την είδε να μειώνεται στους 12) προέβη σε ένα βροντώδες «statement» ισχύος , επιβολής, κυριαρχικότητος και μακρόπνοης στόχευσης
Στη Λυών ο Παναθηναϊκός προηγήθηκε νωρίς με διαφορά 17 πόντων, αλλά ζορίστηκε άσχημα στην τέταρτη περίοδο της αναμέτρησης, «έφαγε» ένα επί μέρους σκορ 22-6, βρέθηκε με έναν πόντο πίσω, αλλά εντέλει δραπέτευσε με τη νίκη και δεν μαγάρισε τη συζυγία των πλανητών που προκλήθηκε από τις ήττες της Φενέρμπαχτσε, της Μονακό, του Ερυθρού Αστέρα και της Μπάγερν Μονάχου.
Ο πλουραλισμός, ο Ελ Σιντ και οι κοτσίδες του Ιβάνοβιτς
Στην Μπολόνια ο Γιώργος Μπαρτζώκας είδε πέντε παίκτες του να σκοράρουν από 12 πόντους, έναν να προσθέτει 11 και όλη την ομάδα του να μοιράζει 26 ασίστ και να παίρνει 13 παραπάνω ριμπάουντ.
Είδε επίσης τον Νάιτζελ Γουίλιαμς-Γκος να τραυματίζεται, τον Γιαννούλη Λαρεντζάκη να παριστάνει τον… Ελ Σιντ (μετά το κτύπημα στη μύτη και το μάτωμα στο χέρι) και τον Ντούσκο Ιβάνοβιτς να τραβάει τις… κοτσίδες του, καθώς μετά τον Γουίλ Κλάιμπερν έμεινε στα πιτς και ο Τόρνικε Σενγκέλια.
Για να συνειδητοποιήσει κάποιος το μέγεθος της ένδειας της Βίρτους, φτάνει και περισσεύει κιόλας ένα στοιχείο: ο (άλλοτε παίκτης του Ολυμπιακού) Ντάνιελ Χάκετ πενταπλασίασε τον μέσο όρο πόντων του στην εφετινή σεζόν, σκοράροντας 10 έναντι των 2.1 στα προηγούμενα ματς!
Η χοντρή της συναυλίας και το “πιο small ball» πεθαίνεις”!
Από την πλευρά του ο Εργκίν Αταμάν είδε τους πρωταθλητές Ευρώπης να κυριαρχούν επί 30 λεπτά και να δείχνουν ότι θα πλεύσουν αβρόχοις ποσί από τη Λυών, αλλά, όπως λένε και οι Αμερικανοί, «καμιά συναυλία δεν τελειώνει, εάν δεν βγει να τραγουδήσει η χοντρή»!
Είδε λοιπόν τον Κέντρικ Ναν να χάνει δυο μπάλες στη σέντρα, τον 21χρονο Μέλβιν Αζινσά να σκοράρει 18 πόντους με 6/7 τρίποντα, τη Βιλερμπάν να προηγείται με έναν πόντο και τότε κατέφυγε σε μια ευρεσιτεχνία παίζοντας με τέσσερις γκαρντ (Ναν, Σλούκας, Γκραντ, Μπράουν) και τον Ερνανγκόμεθ στο «5»…
Πιο «small ball» πεθαίνεις, μαθές!
Ο γνωστός και μη εξαιρετέος Σλούκας
Αυτό το ρηξικέλευθο σχήμα αποδείχθηκε θνησιγενές λόγω του τραυματισμού του Μπράουν, τον οποίο αντικατέστησε ο (εξαιρετικός στο πρώτο ημίχρονο) Ντίνος Μήτογλου, αλλά… τι είχες Σλούκα, τι είχα πάντα!
Δια μίαν εισέτι φοράν ο λεγάμενος επιβεβαίωσε την ειδικότητα και την ικανότητα του να αποβαίνει και «game changer» και «game closer»: μέσα σε 111 δευτερόλεπτα πρόλαβε να σταματήσει στον αέρα τον Αντρέ Ρόμπερσον, να του εκμαιεύει ένα αντιαθλητικό φάουλ, να σκοράρει 2/2 βολές, να βουτάει στο παρκέ και να κερδίζει ένα τζάμπολ, να αστοχεί σε μία βολή, αλλά να βάζει τις επόμενες δυο για να «γράψει» το 88-94 και να δώσει το μαξιλαράκι ασφαλείας στον Παναθηναϊκό.
Είδε επίσης ο Αταμάν τον Κέντρικ Ναν να βάζει επτά πόντους (τρίποντο και 4/4 βολές) στα τελευταία δυο λεπτά, τον Χουάντσο Ερνανγκόμεθ να ξαναπαίζει στα όρια του double-double (15 πόντοι, εννέα ριμπάουντ, χώρια οι δυο ασίστ και τα τρία κλεψίματα) και την ομάδα του να σκοράρει πάνω από 90 πόντους για όγδοη φορά στα τελευταία 11 ματς!
Είδαν κάμποσα πράγματα χθες οι δυο προπονητές: τα είδαμε κι ελόγου μας και χαρήκαμε, μα –για να μην παρεκκλίνω από το κεντρικό πνεύμα του κειμένου μου- πιότερο χαρήκαμε με αυτά που ακούσαμε!
