Του Δημήτρη Καρύδα
Προφανώς, η Μαρία Σάκκαρη ξέρει ελάχιστα πράγματα για τον Ματ Στάφορντ. Ίσως και να μην έχει ξανακούσει ποτέ το όνομα του. Ενδεχόμενα ισχύει και το αντίστροφο αν ο κουόρτερμπακ των Λος Αντζελες Ραμς και από τα ξημερώματα της Δευτέρας πρωταθλητής στην NFL δεν ασχολείται ιδιαίτερα με το τένις.
Στις δύο άκρες του πλανήτη, στην Αγία Πετρούπολη και στο Λος Άντζελες έγιναν δύο τελικοί την Κυριακή. Του τουρνουά τένις της Αγίας Πετρούπολης και του Σούπερ Μπόουλ. Μπορεί ο πρώτος λόγω της παρουσίας της Σάκκαρη να συγκέντρωσε μεγαλύτερο ενδιαφέρον αλλά ο δεύτερος είναι ένα αθλητικό γεγονός παγκόσμιου βεληνεκούς που παρακολούθησαν τηλεοπτικά ένα δισεκατομμύριο άνθρωποι.
Για τη Σάκκαρη το τέλος της προσπάθειας της στον τελικό με την Εσθονή Ανέτ Κονταβέιτ ήταν πικρό. Γύρισε με φοβερό πείσμα και μαχητικότητα το πρώτο σετ από το2-5 κάνοντας μια ασύλληπτη ανατροπή, έχασε το δεύτερο στις λεπτομέρειες του τάι μπρέικ και βρέθηκε μπροστά στο τρίτο με 5-2 και δύο πόντους πριν την κατάκτηση του τροπαίου. Δεν τους κέρδισε ποτέ και άρχισε η αντίστροφη μέτρηση. Η Κονταβέιτ με τον ίδιο τρόπο που έχασε το πρώτο σετ, κέρδισε το τρίτο και πήρε το τρόπαιο διευρύνοντας το αήττητο σερί της στα κλειστά γήπεδα με τις σκληρές επιφάνειες στο 20-0, κατακτώντας την πρώτη θέση σε τέταρτο στη σειρά τουρνουά. Δεν το λες και μικρό πράγμα.
Η Σάκκαρη είναι πιθανό ότι προδόθηκε από τις δυνάμεις της αφού είχε χρειαστεί για να φτάσει στον τελικό μια τρίωρη επική μονομαχία. Και άλλες τρεις ώρες τένις στον τελικό με μια αντίπαλο που βασίζεται στο δυναμικό παιχνίδι είναι πιθανό να την εξουθένωσαν. Σε τελική ανάλυση αυτό έχει μικρή σημασία. Η Σάκκαρη είτε κουρασμένη, είτε γιατί διαχειρίστηκε λάθος την προοπτική της νίκης δεν τα κατάφερε. Η πορεία της καταξίωσης της στα κορτ του επαγγελματικού τένις δεν ήταν εύκολη και πήρε μια γεμάτη τετραετία σκληρής δουλειάς. Είναι αλήθεια ότι δεν έχει καταφέρει στα 26 της χρόνια να κερδίσει τους αντίστοιχους τίτλους. Εχει φτάσει αρκετά κοντά με την περσινή φοβερή σεζόν της σε δύο τελικούς γκραν-σλαμ αλλά έμεινε στους ημιτελικούς. Της λείπει η τελική ώθηση; Αυτό το τελευταίο καθοριστικό βήμα που δεν έκανε ούτε στον τελικό ενός μικρότερου τουρνουά κόντρα στην Κονταβέιτ; Ενδέχεται. Αλλά όπως έχουν πει πολλοί σοφότεροι άνθρωποι που ασχολήθηκαν με τον αθλητισμό σημασία δεν έχει ο στόχος αλλά η διάρκεια. Η Σάκκαρη καταξιώθηκε στην παγκόσμια ελίτ του τένις, είναι μια ΤΟΠ-10 αθλήτρια και αργά ή γρήγορα οι τίτλοι θα έρθουν. Το βασικό και πρώτο ζητούμενο είναι ότι η ίδια είναι εκεί, τους διεκδικεί, πατάει το ψηλότερο επίπεδο και αυτή ακριβώς η διάρκεια θα φέρει και τις επιτυχίες.
Πιθανώς, η ιστορία του Ματ Στάφορντ που έχει κάνει την ακριβώς αντίστροφη διαδρομή είναι ένα σπουδαίο αθλητικό μάθημα. Για την αξία της επιμονής και της υπομονής. Ακόμη και αν ο Στάφορντ αγωνίζεται σε ομαδικό σπορ η ιστορία του είναι άξια προσοχής. Στην κορυφή έφτασε πριν μερικές ώρες σε ηλικία 34 ετών! Ηλικία που θεωρητικά τον φέρνει πιο κοντά στην κατηγορία των υπό απόσυρση παικτών και όχι των πρωταθλητών της πρώτης φοράς. Στην NFL πρώτόπαιξε πριν από 13 χρόνια στην ομάδα που τον επέλεξε με την πρώτη επιλογή του ντραφτ το 2009 τους Ντιτρόιτ Λάιονς. Χωρίς συζήτηση 13 χρόνια πριν το Ντιτρόιτ έβλεπε στο πρόσωπο του τον ηγέτη που θα οδηγούσε την ομάδα στα πλέι οφ ή και στο σούπερ Μπόουλ. Τίποτε απ΄ αυτά δεν έγινε την επόμενη 12ετία. Τις καλές χρονιές τους οι Λάιονς ήταν μια μέτρια ομάδα. Τις πολλές άσχημες μια ομάδα που έκανε 3-4-5 νίκες και είχε γίνει ο περίγελος της λίγκας. Ο Στάφορντ για 12 χρόνια άκουσε ότι μπορούσε να ακούσει ένα αποτυχημένο νούμερο 1 του ντραφτ που επιπρόσθετα μπαίνοντας στη λίγκα είχε υπογράψει ένα συμβόλαιο μαμούθ ύψους 41 εκατομμυρίων δολαρίων. Το όνομα του μην ψάξετε να το βρείτε στο Ινσταγκραμ ή στ τουίτερ. Τους λογαριασμούς του τους έκλεισε εδώ και αρκετά χρόνια αφού δεν άντεχε να ακούει τις ‘’κατάρες΄΄΄και τις οιμωγές των οπαδών των Λάιονς ή τα περιπαιχτικά σχόλια των αντιπάλων. Ένας υποψήφιος Μωυσής χωρίς γη της επαγγελίας, χαμένος στο δρόμο και χωρίς προορισμό.
Πέρσι τον Μάρτιο σχεδόν ικέτεψε την ομάδα να του δώσει το δικαίωμα να φύγει. Ήταν ήδη 33 ετών και το όνειρο έμοιαζε να έχει σβήσει. Δώδεκα χρόνια στο πρωτάθλημα έχοντας παίξει τρία παιχνίδια στα πλέι οφ και μετρώντας ισάριθμες ήττες αποκλεισμούς. Εκείνη την εποχή το ρεκόρ καριέρας του ήταν ανάλογο: 74 νίκες-90 ήττες στην κανονική περίοδο. Μέσα σε όλα τα στραβά που του έτυχαν το σοβαρότερο ήταν εκτός γηπέδων όταν πριν από 6-7 χρόνια η σύζυγος και παιδικός του έρωτας Κέλι, μητέρα των τεσσάρων παιδιών τους, ανακοίνωσε ότι πάσχει από καρκίνο του εγκεφάλου. Η Κέλι επιβίωσε νικώντας τον καρκίνο αφού χρειάστηκε πριν τρία χρόνια μια δωδεκάωρη εγχείριση. Πριν 15 μέρες η εικόνα της τη στιγμή που πανηγύριζε την πρόκριση των Ραμς και του άντρα της στο Σούπερ Μπόουλ έκανε το γύρο της Αμερικής. ‘’Αν δεν έχεις ιδρώσει εκείνη τη στιγμή τότε απλά δεν ήσουν εκεί’’, ήταν το σχόλιο της στο ίνσταγκραμ. Εκείνη είχε κερδίσει τη μάχη της ζωής και ο άντρας της είχε κερδίσει τη δική του μάχη. Ο Στάφορντ έφυγε σαν παρίας από το Ντιτρόιτ, κουβαλώντας τη ρετσινιά ενός από των πλέον αποτυχημένων πρώτων επιλογών στην ιστορία του ντραφτ. Οι Ραμς θυσίασαν τον κουόρτερμπακ τους Τζάρεντ Γοφ με τον οποίο είχαν φτάσει στο Σούπερ Μπόουλ του 2018. Ο Γκοφ είναι επτά χρόνια μικρότερος από τον Στάφορντ, καλός κουόρτερμπακ και η κίνηση τους έμοιαζε περίπου αδιανόητη. Ο Στάφορντ μετακόμισε στην Καλιφόρνια και οι πρώτες προβλέψεις έλεγαν ότι δύσκολα θα τελείωνε τη χρονιά στη θέση του βασικού. Τελείωσε τη χρονιά πρωταθλητής, την ώρα που είχε ανταλλάξει αθλητικές μοίρες με τον Γκοφ. Ο Γκοφ βυθίστηκε στη μιζέρια του Ντιτρόιτ με τους Λάιονς να χάνουν το ένα παιχνίδι μετά το άλλο και να κάνουν τελικά τρεις αδιάφορες νίκες στα τελευταία τέσσερα παιχνίδια της σεζόν. Ο Στάφορντ και οι Ραμς έκαναν τέσσερις στα πλέι οφ σε διάστημα μικρότερο του ενός μήνα. Στα 34 του ο Στάφορντ δεν είχε γνωρίσει ποτέ κανενός είδους καταξίωση. Για 12 χρόνια άντεξε τον άδικο χλευασμό. Η επιμονή και η υπομονή του δικαιώθηκαν. Όταν αποφασίσει να αποσυρθεί θα ξέρει μέσα του ότι δεν ήταν απλά ένας καλός παίκτης χωρίς ευκαιρίες αλλά ένας παίκτης που έψαξε και δημιούργησε τη μια και μοναδική, ως τώρα, ευκαιρία της καριέρας του. Και μερικές φορές αξίζει να περιμένεις αυτή τη στιγμή μια ολάκερη ζωή. Η όπως έγραψε και ο Τσε Γκεβάρα στο στερνό του γράμμα: ‘’Αξίζει, φίλε, να υπάρχεις για ένα όνειρο και ας είναι η φωτιά του να σε κάψει’’…
Πηγή: Nova Sports
