Η κάθετη ανάπτυξη του Ολυμπιακού στο α’ ημίχρονο έχει ενδιαφέρον

Του Βασίλη Σαμπράκου

Ήταν πολύ ενδιαφέρουσα η επιθετική ανάπτυξη του Ολυμπιακού στην διάρκεια του πρώτου ημιχρόνου του αγώνα με την Καλλιθέα. Κυρίως ήταν το κάθετο παιχνίδι, η κάθετη επιθετική ανάπτυξη που βασιζόταν στις κάθετες κινήσεις – χωρίς την μπάλα – των επιθετικών και ειδικά των Βέλντε και Ζέλσον Μαρτίνς ανάμεσα στους παίκτες της τελευταίας αμυντικής γραμμής της Καλλιθέας που έδιναν έτσι την ευκαιρία στον κάτοχο της μπάλας να σημαδέψει στον κενό χώρο στην πλάτη των αμυντικών προκειμένου ο Ολυμπιακός να ολοκληρώσει μια επίθεση. Ήταν οι κινήσεις των Βέλντε, Ζέλσον, Τσικίνιο, Ελ Καμπί χωρίς την μπάλα που διαρκώς τραβούσαν αντιπάλους και δημιουργούσαν χώρους για να επιτεθεί ο κάτοχος της μπάλας. Αν αυτή ήταν μια σκηνή από τα “προσεχώς”, δηλαδή αποτελέσει ένα από τα σταθερά μοτίβα επιθετικής ανάπτυξης του Ολυμπιακού, ο Χοσέ Λουίς Μεντιλίμπαρ θα έχει δώσει στην ομάδα του ακόμη έναν τρόπο για να προβληματίζει πολύ τους αντιπάλους της. Θα την έχει κάνει περισσότερο απρόβλεπτη, δεδομένου ότι κουβαλά από πέρσι και άλλα μοτίβα ανάπτυξης, είτε με τον άμεσο τρόπο που του προσφέρουν οι μακρινές μεταβιβάσεις του Τζολάκη και των στόπερ, είτε με το οριζόντιο ποδόσφαιρο που παίζει φορτώνοντας μια πλευρά ή αλλάζοντας πλευρές ανάπτυξης μέχρι να βρει την κατάσταση υπεροχής για να ολοκληρώσει μια επίθεση.

Ναι, όλο αυτό που συνέβαινε στο α’ ημίχρονο δεν συνέβη στο β’, αλλά μια βασική εξήγηση για αυτό είναι η προφανής: αποχώρησε ο Εσε με την 95% ακρίβεια σε 37 πάσες και με τις πολλές (43) επαφές με την μπάλα και ήρθε στην θέση του ο Στάμενιτς που έκανε περίπου τις μισές επαφές (21) και επιχείρησε περίπου το 1/3 των πασών (13) και με χαμηλότερη ακρίβεια (77%). Αν κοιτάξει κανείς τα heatmaps των δύο ποδοσφαιριστών σε αυτό το παιχνίδι, εύκολα βλέπει διαφορά στο ποσοστό της συμμετοχής/συνεισφοράς, και αν αναλογιστεί ότι το 49% των πασών σε αυτό το ματς έγιναν στο μεσαίο τρίτο αντιλαμβάνεται την επίδραση αυτής της αλλαγής στην επιθετική λειτουργία του Ολυμπιακού.

Προφανώς αυτή η αλλαγή δεν ήταν το μόνο bug στην λειτουργία του Ολυμπιακού στο δεύτερο ημίχρονο. Ήταν όμως ευδιάκριτη η αδυναμία του Ολυμπιακού να δώσει ροή στην κυκλοφορία της μπάλας στο μεσαίο τρίτο του γηπέδου ώστε να δώσει χρόνο στους επιθετικούς να διαβάσουν την αντίπαλη άμυνα και τις κινήσεις και να τοποθετηθούν ή να κινηθούν καλύτερα ώστε να ευνοήσουν την καλή ανάπτυξη των επιθέσεων. Δυσκολεύτηκαν και ο Ντόι και ο Στάμενιτς και η κατάσταση δεν έγινε καλύτερη ούτε με την είσοδο του Ντάνι Γκαρθία. Από μακριά αυτό μοιάζει φυσιολογικό, διότι όλοι αυτοί, του Ντόι συμπεριλαμβανομένου δεν ήταν μέλη της μεσαίας γραμμής στην διάρκεια της περσινής σεζόν κι έτσι δεν είχαν μια πεπατημένη για να ακολουθήσουν. Με άλλα λόγια στα μάτια κάποιου που παρατηρεί από απόσταση την εξέλιξη του παιχνιδιού του Ολυμπιακού αυτό που συνέβη στο β’ ημίχρονο έχει λογική εξήγηση.

Δεν είναι εύκολο να εκτιμήσει κανείς πόσο θα βελτιωθεί η επιθετική λειτουργία του Ολυμπιακού και ο έλεγχος του παιχνιδιού όσο θα μπαίνουν περισσότερο στο παιχνίδι του οι προαναφερθέντες ποδοσφαιριστές. Εύκολο είναι να πεις ότι αν ο Μεντιλίμπαρ έχει την άνεση να χρησιμοποιεί τον Τσικίνιο στο “8” θα αυξήσει τις πιθανότητες να ευνοήσει την καλή κυκλοφορία της μπάλας που δίνει ηρεμία στον Ολυμπιακό κατά την επιθετική ανάπτυξη. Για να το κάνει όμως αυτό χρειάζεται είτε να του προκύψει μια καλή επιλογή από τους ήδη υπάρχοντες για την θέση πίσω από τον σέντερ φορ είτε να να αποκτήσει άλλον παίκτη.

Πηγή: Gazzetta