Της Σπυριδούλας Σπανέα
Την ημέρα που ο Νιλ Αρμστρονγκ πατούσε το φεγγάρι (20/7/1969), χιλιάδες χιλιόμετρα μακριά, σε ένα γυμναστήριο στη «Χώρα του Ανατέλλοντος Ηλίου», ένας 22χρονος γυμναστής εκτελούσε ένα πρωτότυπο – εντυπωσιακό άλμα. Προς τιμήν του Αρμστρονγκ το βάπτισε, η «τούμπα του φεγγαριού». Κανένας όμως δεν θα το θυμάται έτσι. Εγινε ευρέως γνωστό ως άσκηση Τσουκαχάρα, βοηθώντας να μείνει άσβηστο στην αιωνιότητα το επίθετο του γυμναστή που πρώτος το εκτέλεσε, του Μιτσούο Τσουκαχάρα, όπως θα μείνει στην αιωνιότητα και το όνομα του πρώτου ανθρώπου που περπάτησε στη Σελήνη.
Ο Μιτσούο Τσουκαχάρα γεννήθηκε στις 22 Δεκεμβρίου 1947. Ως παιδί ήταν ιδιαίτερα υπερκινητικό. «Δεν υπήρχε δέντρο και φράκτης που να μη θέλω να σκαρφαλώσω στην κορφή του. Ηθελα να ανεβαίνω εκεί που δεν μπορούσαν τα άλλα παιδιά να φτάσουν. Οταν το κατάφερνα, αποτελούσε για εμένα μεγάλη ικανοποίηση. Εβλεπα τον θαυμασμό των άλλων παιδιών και ήμουν υπερήφανος» θα πει, αρκετά χρόνια αργότερα. Ο Μιτσούο άργησε να ανακαλύψει το άθλημα που θα τον έκανε διάσημο. Με την ενόργανη γυμναστική ήρθε για πρώτη φορά σε επαφή όταν ήταν 13 ετών, στο σχολείο του.
Από την πρώτη στιγμή που είδε ότι στην ενόργανη… συνυπάρχουν τα αγαπημένα του παιχνίδια, ζήτησε αμέσως από τους γονείς του να ασχοληθεί με αυτό. Αφιερώθηκε τόσο στη γυμναστική που δεν ασχολήθηκε με τίποτα άλλο. «Ολη μου η ζωή είναι αφιερωμένη στη γυμναστική. Δεν ξέρω εάν θα μπορούσα να κάνω κάτι άλλο γιατί ουδέποτε ασχολήθηκα με κάτι διαφορετικό», έχει πει.
Το ταλέντο του Μιτσούο δεν άργησε να φανεί. Παρόλο που άρχισε να γυμνάζεται σε μεγάλη, για το άθλημα, ηλικία γρήγορα ξεπέρασε τους συνομηλίκους του. Εγινε μέλος της εθνικής ομάδας της Ιαπωνίας και το 1968 εκπροσώπησε τη χώρα του στους Ολυμπιακούς στο Μεξικό. Χάρη στις προσπάθειές του, η Ιαπωνία κατέκτησε το χρυσό στο ομαδικό, ενώ ο ίδιος έφυγε από το Μεξικό με την τέταρτη θέση στους κρίκους και τις ασκήσεις εδάφους.
Το μετάλλιο στο σύνθετο ομαδικό αποτέλεσε εφαλτήριο για τον Τσουκαχάρα, ώστε να κάνει ακόμα περισσότερες προπονήσεις. Λίγους μήνες αργότερα, κατάφερε να κάνει στο μονόζυγο τη μία από τις δύο ασκήσεις που θα έκαναν το όνομά του αθάνατο στον χώρο της γυμναστικής. «Δίπλωνα το κορμί μου και έκανα την τούμπα στον αέρα, ενώ περιστρεφόμουν», δήλωσε σε συνέντευξή του.
Το 1970 αγωνίστηκε στο παγκόσμιο πρωτάθλημα της Λιουμπλιάνας. Κατέκτησε χρυσό στο άλμα, χάρη στην άλλη άσκησή του, ενώ βοήθησε και την ομάδα του για την πρωτιά. Από τη διοργάνωση έφυγε με ασημένιο στο σύνθετο ατομικό και τη δεύτερη θέση στους κρίκους.
Το επόμενο μεγάλο αγωνιστικό ραντεβού του Τσουκαχάρα ήταν στους Ολυμπιακούς του Μονάχου. Σύσσωμη η οικογένεια της γυμναστικής περιμένει να δει τον μικρόσωμο Ιάπωνα να εκτελεί τις εντυπωσιακές ασκήσεις. Το όνομά του γράφτηκε με χρυσά γράμματα στο μονόζυγο, κατέκτησε χρυσό και στο ομαδικό, ενώ από τη γερμανική πόλη έφυγε και με ένα χάλκινο από τους κρίκους.
Στο παγκόσμιο πρωτάθλημα της Βάρνας (1974) κατέκτησε χρυσό στο ομαδικό. Στους Ολυμπιακούς του Μόντρεαλ, ο Τσουκαχάρα, παρόλο που θεωρείτο μεγάλος για το άθλημα κατέκτησε χρυσά μετάλλια στο μονόζυγο και το ομαδικό, ασημένιο στο άλμα και χάλκινα στο ατομικό και το δίζυγο. Η καριέρα του ολοκληρώθηκε με το χρυσό στο ομαδικό του παγκοσμίου πρωταθλήματος του Στρασβούργου (1978).
Το ταλέντο πέρασε στον γιο του
Από την ημέρα που είδε για πρώτη φορά ασκήσεις της ενόργανης γυμναστικής, ο Μιτσούο Τσουκαχάρα αφιέρωσε τη ζωή του στο άθλημα. Οταν ολοκλήρωσε την αγωνιστική του καριέρα ασχολήθηκε και με την προπονητική. Πολύτιμη βοηθός, η σύζυγός του Τσιέκο Οντα, η οποία υπήρξε επίσης αθλήτρια της γυμναστικής και πήρε μέρος στους Ολυμπιακούς του Μεξικού.
Ο Μιτσούο και η Τσιέκο απέκτησαν ένα γιο, τον Ναόγια. Ο μικρός έκανε τα… πρώτα του βήματα στα ταπί της γυμναστικής και ασχολήθηκε με το άθλημα. Ο πατέρα του ήθελε να τον δει ολυμπιονίκη στο σύνθετο ατομικό, εκεί όπου αυτός δεν τα κατάφερε. Αρχικά προσέλαβε τον Κινέζο Βου Τζίε και, στη συνέχεια, τον μεγάλο αντίπαλο των Γιαπωνέζων γυμναστών, τον Νικολάι Αντριάνοφ. Ο Ρώσος έμεινε στη χώρα του Ανατέλλοντος Ηλίου από το 1994 έως το 2002. Βοήθησε για να πάρει ο Ναόγια δύο ασημένια (1999: σύνθετο ατομικό και δίζυγο) και τέσσερα χάλκινα (1997: σύνθετο ατομικό, δίζυγο, 2003: ομαδικό, 2006: ομαδικό) σε παγκόσμια πρωταθλήματα, ενώ έβαλε τις βάσεις για την πρωτιά της Ιαπωνίας στο ομαδικό στους Ολυμπιακούς της Αθήνας. Ετσι, ο Μιτσούο Τσουκαχάρα είδε τον γιο του «χρυσό» ολυμπιονίκη αλλά μόνο στο ομαδικό. Ο Ναόγια πήρε υπηκοότητα Αυστραλίας προκειμένου να συνεχίσει να αγωνίζεται και σε μεγάλη ηλικία, διότι η ομάδα της Αυστραλίας είναι λιγότερο ανταγωνιστική από της Ιαπωνίας.
Ο Μιτσούο Τσουκαχάρα υπηρέτησε τη γυμναστική και από τη θέση του αντιπροέδρου της ομοσπονδίας της χώρας του, ενώ ακόμη και σήμερα εργάζεται ως προπονητής στον σύλλογό του. «Τον Μιτσούο τον θυμόμαστε ως προπονητή Γιαπωνέζων αθλητών. Μας έκαναν εντύπωση η ευγένεια και η ηρεμία του», μας είπε ο πρόεδρος της ελληνικής ομοσπονδίας, Θανάσης Βασιλειάδης.
Η «κληρονομιά» και τα μαθήματα ζωής στη νέα γενιά
Ο Μιτσούο Τσουκαχάρα θέλησε να κάνει… άλμα και στον πολιτικό στίβο αλλά εκεί δεν παίζουν ρόλο μόνο οι αθλητικές ικανότητες. «Θέλω να μπω στην πολιτική με την ίδια ένταση που είχα όταν έκανα την τούμπα του φεγγαριού. Επιθυμώ να βοηθήσω στην εκπλήρωση των ελπίδων του ιαπωνικού λαού για τους Ολυμπιακούς», είχε δηλώσει. Ηταν υποψήφιος με το Φιλελεύθερο Δημοκρατικό Κόμμα για την Ανω Βουλή αλλά δεν εξελέγη, παρόλο που η παράταξή του θριάμβευσε.
Το όνομα του Τσουκαχάρα ακούγεται σε όλα τα γυμναστήρια του κόσμου. Στην Ιστορία θα μείνει, εκτός από τα μετάλλιά του, για τις δύο ασκήσεις του. Η «τούμπα (κυβίστηση) του φεγγαριού» εκτελείται κυρίως στις ασκήσεις εδάφους και στο μονόζυγο κατά την έξοδο, αλλά και σε άλλα αγωνίσματα. Η άλλη, το «άλμα Τσουκαχάρα», εκτελείται στο αγώνισμα του άλματος.
Τα τελευταία χρόνια, ο Μιτσούο προσπαθεί να μυήσει τους νεαρούς Ιάπωνες στον μαγικό κόσμο της ενόργανης. «Είναι δύσκολο να δώσω μια γενική συμβουλή διότι οι γυμναστές είναι διαφορετικοί, όπως όλος ο κόσμος. Ολοι έχουν διαφορετικές προσεγγίσεις στην προπόνηση, στους προπονητές, στο κάπνισμα, στο αλκοόλ και στον έρωτα. Θα συμβούλευα, όμως, τους γυμναστές να μη χάσουν ποτέ τη δίψα τους για βελτίωση και ποτέ να μην πιστέψουν ότι είναι οι καλύτεροι και ότι δεν μπορούν να μάθουν κάτι παραπάνω», λέει, ενώ έχει μετανιώσει για τις πολλές ώρες προπόνησης: «Προπονούμουν περισσότερο από ό,τι προπονήθηκε ο γιος μου. Το παράκανα».
Σε όλες τις συνεντεύξεις του, ο Ιάπωνας γυμναστής αναφέρεται στον ρόλο που έπαιξε η γυμναστική στη ζωή του: «Χρωστώ όλα όσα έχω στη γυμναστική. Μου δίδαξε την υπομονή, τη συγκέντρωση και την τεράστια εσωτερική δύναμη. Μου δίδαξε να μάχομαι για την πραγματοποίηση των στόχων μου».
Πηγή: Καθημερινή
