Του Νίκου Παπαδογιάννη
Mιλώντας στα φιλόξενα ερτζιανά κάποιου ραδιοσταθμού από τη Θεσσαλονίκη, σήμερα το πρωί, είπα, χάριν αστεϊσμού, ότι «προβλέπω τελικό Άρη-ΑΕΚ».
Δεν μπορούσα φυσικά να φανταστώ, πόσο κοντά θα έφτανε στην πραγματοποίηση η ψευδοπροφητεία, που ήταν μάλλον μύχιος πόθος παρά πρόβλεψη.
Οι «κίτρινοι» της Αθήνας πράγματι προκρίθηκαν, ενώ οι «κίτρινοι» του βορρά μπήκαν στο τελευταίο πεντάλεπτο με προβάδισμα.
Λίγο ακόμη, και θα βλέπαμε τους «αιώνιους» του ελληνικού μπάσκετ στριμωγμένους στον ίδιο καναπέ. Θα ήταν ένας θρίαμβος για το μπάσκετ.
Το σενάριο χάλασε από ένα μπαράζ έξι τριπόντων, που πέτυχε ο Ολυμπιακός στην τελική ευθεία του δεύτερου ημιτελικού, πάνω που έμοιαζε έτοιμος να γκρεμοτσακιστεί και αυτός από το τεντωμένο σχοινί.
Ένα ο Τόμπσον, τρία ο Στρέλνιεκς, από ένα οι Ρόμπερτς και Μάντζαρης: 6 x 3 = πρόκριση.
Μάλλον για διάσωση θα πρέπει να μιλάμε, παρά για διάκριση. Οι «ερυθρόλευκοι» κινδύνευσαν με ήττα από έναν αντίπαλο που ξέμεινε στους 49 πόντους.
Στα πρώτα 27 λεπτά του αγώνα, ο Άρης είχε στη στατιστική του 0 ασίστ και 0 τρίποντα. Και μολαταύτα κόντεψε να νικήσει.
Στο ΟΑΚΑ, τα «παραλίγο» και οι αστερίσκοι κλειδώθηκαν στο χρονοντούλαπο. Η ΑΕΚ πέτυχε τη νίκη που αναζητούσε εδώ και 3-4 χρόνια και την πέτυχε στην καλύτερη δυνατή συγκυρία.
Η πρόκριση στον τελικό, ο οποίος προσφέρει στην ομάδα όραμα, φιλοδοξία και ζωηρό σφυγμό για το επόμενο τρίμηνο.
Ελπίζω να χειριστούν οι άνθρωποί της την επιτυχία καλύτερα απ’ ό,τι χειρίστηκε την αντίστοιχη δική του ο περυσινός Άρης.
Το κωμικοτραγικό σήριαλ με την πόλη τέλεσης του τελικού του 2017, τους λεονταρισμούς μίας διοίκησης που έψαχνε λαϊκό έρεισμα και τις σχεδόν γελοίες καταγγελίες για …ρατσισμό του Βασιλακόπουλου μάλλον ζημιά προκάλεσαν στον οργανισμό που λέγεται Άρης, παρά κέρδος.
Ο Γιαννακόπουλος είπε την προτελευταία λέξη όταν ψήφισε απρόσμενα Θεσσαλονίκη και πέτυχε τον σημαντικότερο, ίσως, ρούμπο της προεδρικής θητείας του.
Άλλωστε, ο περυσινός Παναθηναϊκός δεν είχε τίποτε να φοβηθεί από τον Άρη. Και το απέδειξε στον τελικό.
Η ημερομηνία που επελέγη για τη διεξαγωγή των φετινών ημιτελικών, σε συνδυασμό με την ετυμηγορία της κληρωτίδας που έφερε γηπεδούχους τους Άρη, ΑΕΚ ήταν ό,τι καλύτερο μπορούσε να συμβεί για τον ναυαγισμένο εδώ και χρόνια θεσμό του Κυπέλλου.
Το διπλό ταξίδι στην Ισπανία άδειασε το ρεζερβουάρ των δύο φιλοξενούμενων και τους έκανε ασυνήθιστα ευάλωτους, απέναντι σε αντιπάλους που έπαιζαν έναν τελικό πριν τον τελικό!
Ορφανός από στηρίγματα που θα μπορούσαν να τον κρατήσουν όρθιο στη φουρτούνα, ο Παναθηναϊκός κατέρρευσε σύσσωμος, μολονότι έπαιζε σε γνώριμο περιβάλλον και δεν χρειάστηκε να ξαναμπεί σε αεροπλάνο.
Ο Ολυμπιακός διαθέτει ισχυρότερους μηχανισμούς αυτοπροστασίας και επιβίωσης, ίσως επειδή το παιχνίδι του στηρίζεται περισσότερο στα διδάγματα της προπόνησης.
Τα τρίποντα που τον κράτησαν σε επιφάνεια, άλλωστε, προέκυψαν σε μεγάλο βαθμό από μεθοδικό παιχνίδι και πάσες -κυρίως του Μιλουτίνοβ- από μέσα προς τα έξω.
Ο Παναθηναϊκός δεν είχε αντίστοιχη «κολώνα» για να τη μετατρέψει σε πηγή δημιουργίας από την αντίπαλη ρακέτα, παρά την καλή εμφάνιση του Ίαν Βουγιούκα.
Όταν ο Γιάννης Μπουρούσης μάζεψε τα πράγματά του από το αποδυτήριο του ΟΑΚΑ, πήρε μαζί του πολύ περισσότερα πράγματα απ’ ό,τι έβλεπε το γυμνό μάτι, του γκρινιάρη οπαδού.
Η βραδιά, φυσικά, ανήκει στην ΑΕΚ. Η απόφαση της διοίκησης να προσφέρει τα κλειδιά στον Σωτήρη Μανωλόπουλο αρχειοθετώντας τα συζητήσιμης αξίας πειράματα ήταν επόμενο να αποφέρει καρπούς, με την παγίωση της προπονητικής φιλοσοφίας του.
Μολονότι είχε στο παρκέ περισσότερους ξένους απ’ όσο θα περίμενε κανείς από την ομάδα που έκανε το ελληνικό «παιδομάζωμα» σύνθημά της, η ΑΕΚ ήταν ομάδα με σχέδιο, ισορροπία, αρχή, μέση και τέλος.
Η νίκη της υπήρξε απόλυτα δίκαιη και δεν αντέχει σε κανένα είδος αμφισβήτησης.
Στο μέλλον περιμένω να δω περισσότερη ελληνική φρεσκάδα στον αγωνιστικό χώρο και περισσότερο κόσμο στις εξέδρες.
Οι οπαδοί του «Δικεφάλου» έχουν πάρει πολύ κακό βαθμό τα τελευταία 15 χρόνια σε ό,τι έχει να κάνει με το μπάσκετ και είναι καιρός να εξιλεωθούν.
Φοβάμαι, πάντως, ότι θα μυρίσει πολλή ποδοσφαιρίλα στις εβδομάδες που προηγούνται του τελικού. Θυμάμαι το πρόσφατο γλέντι του Βόλου και τρέμει η ψυχή μου.
Όπως εξελίχθηκαν τα πράγματα, ο Άρης απώλεσε μία σημαντική ευκαιρία για διάκριση. Μεταξύ Ολυμπιακού και ΑΕΚ υπάρχει φαβορί και αουτσάιντερ, αλλά η ζυγαριά ανάμεσα σε ΑΕΚ και Άρη βγάζει αποτέλεσμα κοντά στο φίφτυ-φίφτυ.
Η παλιννόστηση του Παναγιώτη Γιαννάκη ήταν ιδανική κίνηση στην τωρινή συγκυρία, αφού προσφέρει ένα εχέγγυο εργατικότητας και μαχητικότητας, σε ένα μαγαζί που κλυδωνίζεται.
Αλήθεια, θυμάστε που έγραφα, τον περυσινό χειμώνα, ότι το περιβάλλον στο λασκαρέικο ήταν ήδη τοξικό;
Τότε με άρπαξαν από τα μούτρα οι φίλοι από τη Θεσσαλονίκη, αλλά τώρα καταλαβαίνουν ότι τίποτε δεν γράφεται στην τύχη ή με σκοπιμότητα.
Όσο ο Άρης έχει στο πλευρό του το πιστό κοινό που γαλουχήθηκε με την πορτοκαλί μπάλα, δικαιούται να ελπίζει σε καλύτερες μέρες.
Για να κλείσει βέβαια η ψαλίδα που χωρίζει τους μεγάλους με τους μεγαλομεσαίους, έστω για μία βραδιά, χρειάστηκε να συμμαχήσουν θεοί, δαίμονες, αεροπλάνα και βαπόρια.
Για μια φορά, ο θεσμός του Κυπέλλου δικαιολόγησε την ύπαρξή του, με τους δύο συναρπαστικούς ημιτελικούς αυτής της περίεργης Super Sunday.
Έσταξαν αίμα τα ματάκια μας με το μπάσκετ που είδαμε, αλλά τουλάχιστον δεν το γυρίσαμε στο Τσέλσι-Μάντσεστερ.
Πηγή: Gazzetta
