Του Θανάση Ασπρούλια
Έχω ελάχιστους λόγους να νιώθω περήφανος ως Ελληνας… Ένας από αυτούς είναι η λέξη “φιλότιμο”, που όντως δε μεταφράζεται σε καμία γλώσσα, δεν τη συναντάς σε κανένα άλλο λεξιλόγιο. Είναι αυτό το φιλότιμο, που περιέγραψε στην καλύτερη ελληνική ταινία όλων των εποχών, ο Αλέκος Αλεξανδράκης, στη μία και μοναδική σκηνοθετική απόπειρα της ζωής του, στη “Συνοικία το Ονειρο”. Ενα φιλμ, που, ακόμα κι αν δεν αγαπάς την πατρίδα σου, ακόμα κι αν σου προκαλεί ένα αίσθημα αποστροφής, σου υπενθυμίζει ότι οι αληθινοί Έλληνες, της φτωχογειτονιάς και της ανέχειας, οι Έλληνες μίας άλλης, παλιότερης εποχής, αυτοί που δεν ευνοήθηκαν ποτέ από τη ζωή, αλλά την κέρδιζαν μέρα με την ημέρα, ξεχείλιζαν από φιλότιμο.
Το φιλότιμο δεν ξεριζώθηκε από τον ψυχισμό του Έλληνα, όμως, άλλες χρεωκοπημένες επί χρόνια συνήθειες, το σπρώχνουν ολοένα και πιο χαμηλά. Χρεωκοπημένες συνήθειες, μίας χρεωκοπημένης σε ηθική, εντιμότητα κι αξιοπρέπεια χώρας!
Θα κατατάξω τον εαυτό μου στη λίστα με τους ονειροπόλους, τους ρομαντικούς, αλλά κι ανάμεσα σε αυτούς που εξοργίζονται για μία χώρα που αποδέχεται “το μη χείρον βέλτιστον” ως απόδειξη ανάπτυξης.
Επιτρέψτε μου, λοιπόν, να παραθέσω μία σειρά από φωτογραφίες που απεικονίζουν (για αυτούς που θέλουν να δουν) με ρεαλιστική ωμότητα τους λόγους για τους οποίους η οργή για την κατηφόρα που έχει πάρει ο αθλητισμός σε τούτη τη χώρα δεν πατάει φρένο.
Οχι, κατά βάση δεν έχουν να κάνουν αποκλειστικά και μόνο με εικόνες αίσχους και ντροπής λόγω επεισοδίων. Εξοργίζομαι και με εσένα που θα διαβάσεις αυτό το κείμενο και θα σκεφτείς: “Μα, τι μας λες τώρα; Εδώ ο κόσμος σκοτώνεται κι εσύ ασχολείσαι με τις λεπτομέρειες;”.
Αν θεωρείς λεπτομέρεια το γεγονός ότι η Ελλάδα, ο κόσμος, οι αθλητές, οι ιδιοκτήτες των ομάδων πανηγυρίζουν Κύπελλα, ή εντελώς ξετσίπωτα, όπως οι εκπρόσωποι της Πολιτείας, οι Ομοσπονδίες και οι Λίγκες, βαυκαλίζονται με κουβέντες/ανακοινώσεις αυτοαποθέωσης όπως έκανε η ΕΠΟ, ή η ΕΟΚ για το γεγονός ότι διοργανώνουν αθλητικά events σε άδεια γήπεδα, τότε θεωρώ ότι είσαι ένα πολύ μεγάλο μέρος του προβλήματος.
Η Ελλάδα είναι η χώρα των πανό της ντροπής, την ομολογίας αποτυχίας και της ξεφτίλας της ως κράτος. Η Ελλάδα είναι η χώρα, που πριν καν προκληθούν εντάσεις, πριν γίνουν επεισόδια και αιματοκυλιστεί ο τόπος, υπογράφει την αποτυχία της.
Παλιότερα ήταν το μπάσκετ, εσχάτως είναι το ποδόσφαιρο! Τελικοί που γίνονται σε γήπεδα, που για να διαχωριστούν οι μάζες, χρησιμοποιούν τεράστια διαφημιστικά πανό, στις εξέδρες. Ακριβώς στο κέντρο του γηπέδου. Εκεί όπου σκηνοθέτες και κάμερες, αναγκαστικά, σημαδεύουν τα πλάνα τους, καθώς εκεί διαδραματίζεται το μεγαλύτερο ποσοστό της ιστορίας. Με φόντο τις άδειες εξέδρες, που καλύπτονται με τον υμένα της διχόνοιας και της αηδίας. Οχι της διαφήμισης!
Σε έναν τόπο, όπου όλοι, από τους Αθλητές, μέχρι τους εκπροσώπους της Πολιτείας, έχουν φιλότιμο, δε θα επέτρεπαν ποτέ στον εαυτό τους να συνεχιστεί αυτή η σχιζοφρένεια. Δε χρειάζεται καμία άλλη απόδειξη, ούτε υπάρχει λόγος να φτάσουμε στα έκτροπα για να πειστεί ο καθένας ότι είμαστε πολίτες μίας υπανάπτυκτης, σε όλα τα επίπεδα, χώρας.
Τα πανό της ντροπής, έχουν γίνει αποδεκτά απ’όλους πια και δεν ενοχλούν κανέναν. Αλήθεια, πόσο άνιωθα ζώα μπορούμε να γίνουμε όλοι στο βωμό της αθλητικής δράσης; Παλιότερα ήταν στο Ελληνικό, εσχάτως τα συναντάμε και στους τελικούς του ποδοσφαίρου. Ακόμα κι αν στον Βόλο, ή στο Ελληνικό, ή στο Αλεξάνδρειο φέτος, οι τελικοί κυλούσαν κατ’ευχήν, χωρίς συμπλοκές και ποτάμια αίματος, θα έπρεπε να είμαστε χαρούμενοι; Αν εσύ είσαι, ειλικρινά λυπάμαι για λογαριασμό σου. Διότι συνήθισες στην σαπίλα που επιβάλλει το αληταριό και στην οποία κολυμπούν όλοι, χωρίς να έχουν την παραμικρή πραγματική διάθεση να αλλάξουν. Και βουλιάζουν. Βουλιάζουμε!
Ακόμα κι έτσι, όμως, με τις μισές και παραπάνω εξέδρες των γηπέδων που φιλοξενούν τελικούς να είναι άδειες, με τα πανό της ντροπής να θυμίζουν το Τείχος του Βερολίνου, η ανικανότητα αποφυγής επεισοδίων επελαύνει.
Κοίτα… Κι αν δε ντρέπεσαι για τη χώρα που ζεις, για αυτούς που παίρνουν τις αποφάσεις για λογαριασμό σου, τότε θα σου πω ότι αξίζεις ακόμα χειρότερα.
1) Έτος: 2007: Τελικός μπάσκετ στο Ελληνικό. Η χρονιά που αρχίζει το γαϊτανάκι της οργανωτικής βλακείας… Ένας τελικός, μεταξύ δύο πανάκριβων ομάδων, σε ένα γήπεδο 10 χιλιάδων θεατών, αλλά μπροστά σε 1200 ζευγάρια μάτια στρατολογημένων κρετίνων
2) Έτος: 2008: Η ΕΟΚ, περήφανη για το κατόρθωμα της προηγούμενης σεζόν, επαναλαμβάνει το project στο ίδιο γήπεδο. Το Ελληνικό μετατρέπεται σε πεδίο μάχης από τους 1200 λάτρες της βίας, που οι ομάδες δε θέλουν να απομονώσουν! ΔΕΝ ΘΕΛΟΥΝ!
3) Έτος: 2009: Τελικός Κυπέλλου μπάσκετ… Πάλι στο Ελληνικό. Συνταγή που …χάνει παταγωδώς, δεν αλλάζει, αλλά …δε γαμιέται; Και τι έγινε; Μήπως ιδρώνει το αυτί κανενός; Το πανό πάντα σε περίοπτη θέση για να μην ξεχνάμε ποτέ ποιοι παίζουν αντίπαλοι
4) Έτος: 2009: Τελικός Κυπέλλου Ποδοσφαίρου: Ο καλύτερος τελικός όλων των εποχών! Αν κάποιος δεν είδε το ματς, θα πίστευε ότι έγινε σε άδειες εξέδρες
5) Έτος: 2010: Τελικός Κυπέλλου μπάσκετ. Η …διαφήμιση του μπάσκετ συνεχίζεται. Και όλοι δηλώνουν περήφανοι. Τελικός για 1200 νοματαίους! Και πάλι! Και το πανό, εκεί, πάντα στη θέση του. Φήμες λένε ότι δεν βγήκε ποτέ από εκεί, για να μην κουράζονται τα αγόρια να το μεταφέρουν.
6) Έτος: 2010: Τελικός Κυπέλλου Ποδοσφαίρου… Ακόμα και σε έναν τελικό ΑΕΚ-Ατρόμητος, το περίφημο πανό, στο κέντρο του γηπέδου κρίθηκε απαραίτητο. Ακόμα και αυτός ο τελικός στιγματίστηκε από πολύ, πολύ άσχημες εικόνες, εις βάρος των οικογενειών των παικτών του Ατρομήτου
7) Έτος: 2011: Τελικός Κυπέλλου μπάσκετ. Το ελληνικό μπάσκετ ευτυχεί!
8) Έτος: 2012: Τελικός Κυπέλλου μπάσκετ. Μακάριοι οι πτωχοί τω πνεύματι! Και φυσικά, όλοι είναι ικανοποιημένοι. Ούτε αθλητής, ούτε ομάδα, ούτε παράγοντας διαμαρτυρήθηκε ποτέ για αυτό το χάλι. Η αποζημίωση ήταν φυσικά εκτεταμένης φύσης ασχήμιες, αίματα, μπάχαλο πριν την έναρξη.
9) Έτος: 2014: Τελικός Κυπέλλου Ποδοσφαίρου… Παναθηναϊκός – ΠΑΟΚ! Δύο θύρες στον κεντρικό τομέα του γηπέδου, και βέβαια όλο το υπόλοιπο πάνω διάζωμα παραμένει κλειστό. Σε γήπεδο 80 χιλιάδων θέσεων, η γιορτή είχε παρόντες ακριβώς τους μισούς. Πάλι καλά. Θυμίζει κάτι από τελικό αυτή η εικόνα, αλλά και πάλι …διχασμός στο πιο εμφανές σημείο του γηπέδου.
10) Έτος: 2016: Τελικός Κυπέλλου Ποδοσφαίρου… ΑΕΚ-Ολυμπιακός! Η Ελλάδα καταρρίπτει ακόμα ένα όριο: Ο τελικός γίνεται κεκλεισμένων των θυρών. Μνημείο ανικανότητας και δυσάρεστων συναισθημάτων! Κάθε επιπλέον λέξη είναι περιττή.
11) Έτος: 2017: Τελικός Κυπέλλου μπάσκετ. Στο Αλεξάνδρειο! Ο αγώνας της Ειρήνης μετατράπηκε σε πόλεμο με όλες τις ….γενναιόδωρες πλευρές να εμφανίζουν το αληθινό πρόσωπό τους.
12) Έτος: 2017: Τελικός Κυπέλλου Ποδοσφαίρου… ΠΑΟΚ – ΑΕΚ. Χωρίς σχόλια!
Για όλα αυτά!
- Ντρέπομαι που ασχολούμαι με ένα χώρο, που μαγνητίζει κατά κύριο λόγο παράγοντες με πολύ ελαφριά ηθική υπόσταση!
- Ντρέπομαι για το χαμηλότατης νοητικής και υποστάθμης κοινό που συνθέτει τον μόνιμο πυρήνα των πελατών!
- Ντρέπομαι για αυτούς που με κυβερνούν!
- Ντρέπομαι για τις ΕΠΟ, τους Μπέους, και τις ΕΟΚ αυτού του τόπου, αλλά κάθε λαός έχει τους “ηγέτες” που του αξίζουν!
- Ντρέπομαι για τους αθλητές, τους μεγάλους αθλητές, αλλά ελάχιστους σε χαρακτήρα και προσωπικότητα, αθλητές, που αποθεώνουν και χειροκροτούν τον δήμιο του επαγγέλματός τους, τους οπαδούς!
- Ντρέπομαι για όλους αυτούς που ανέχονται την αηδία και δεν κάνουν τίποτα, απολύτως τίποτα για να προσπαθήσουν τουλάχιστον την αλλαγή του κλίματος!
- Ντρέπομαι για τα διαφημιστικά πανό που φέρνουν στους αγωνιστικούς χώρους διχαστικές σκέψεις άσχετες με τον αθλητισμό!
- Ντρέπομαι γιατί δεν υπάρχει πια φιλότιμο!
Πηγή: Sport DNA
