Του Χρήστου Σωτηρακόπουλου
Ήταν εξαρχής ένα πολύ δύσκολο ματς. Το γνωρίζαμε. Όπως επίσης γνωρίζαμε πως η Εθνική μας ομάδα, στην έδρα της, στην OPAP Arena, θα είναι ανταγωνιστική και δεν θα παραδοθεί με την ίδια ευκολία κόντρα στην Ολλανδία, όπως είχε συμβεί πριν από μερικούς μήνες στο «σπίτι» των «οράνιε».
Ο Γκουστάβο Πογέτ «διάβασε» σωστά το ματς κατά την προσωπική μου άποψη. Δεν είναι λάθος ως λογική, να επιλέγεις σε ένα τόσο κομβικό παιχνίδι για την εξέλιξη ενός ομίλου, απέναντι σε μία καλύτερη ομάδα από τη δική σου, να έχεις ως βασικό σου μέλημα μία ορθολογική ανασταλτική λειτουργία.
Και η Ελλάδα αυτό το πέτυχε. Ο Ντίνος Μαυροπάνος, ο Παναγιώτης Ρέτσος και ο Κωνσταντίνος Κουλιεράκης συνυπήρξαν για πρώτη φορά μαζί, στην τριάδα της άμυνας του Ουρουγουανού προπονητή και το κέρδος για εμάς ήταν… διπλό. Προσθέσαμε ύψος για τις στατικές φάσεις που μας «πλήγωσαν» στην Ολλανδία και εξασφαλίσαμε μία μεγαλύτερη σταθερότητα στην κυκλοφορία της μπάλας, καθώς και η ομάδα του Κούμαν δεν ανέμενε αυτή την τακτική προσέγγισε από την Εθνική μας ομάδα.
Το τελικό 1-0 ενδέχεται να απογοητεύει κάποιους, αλλά οφείλουμε να δούμε τη μεγάλη εικόνα. Η Ελλάδα στάθηκε καλά, ήταν ανταγωνιστική και πρόκειται για μία αναμέτρηση που θα μπορούσαμε να μην είχαμε ηττηθεί. Πόσο μάλλον από τη στιγμή που κρατάς αυτή την ομάδα στο «μηδέν» για 88 λεπτά, έχεις τον τερματοφύλακά σου σε μεγάλο βράδυ και δεν έχεις δεχθεί τις φάσεις που θα περίμενες, γεγονός φυσικά που προκύπτει και από τις απουσίες των φιλοξενούμενων.
Η Ελλάδα θα μπορούσε να μην ηττηθεί, αλλά ο διαιτητής έχω την εντύπωση πως καταλόγισε ως πέναλτι τα δύο μαρκαρίσματα που ήταν λιγότερο… πέναλτι από αυτό που δεν υπέδειξε. Ο Κουλιεράκης τραβάει τον Φαν Ντάικ στην πρώτη περίπτωση, σε μία κλασσική φάση μέσα στην περιοχή, ο Παυλίδης βρίσκει τον αντίπαλό του στην δεύτερη, αλλά επίσης υπάρχει αλληλοτράβηγμα, ενώ στην τελευταία, ο Ρέτσος μοιάζει να βρίσκει περισσότερο πόδια παρά μπάλα.
Εν τέλει, καταλογίστηκαν τα δύο πρώτα και ο Βίρτζιλ Φαν Ντάικ δεν αστόχησε στο πρώτο πέναλτι της καριέρας του, που ανέλαβε να εκτελέσει σε διάρκεια ενενηνταλέπτου και όχι σε «ρώσικη ρουλέτα», όπως αυτό που θυμόμαστε άπαντες κόντρα στον Κέπα.
Ωστόσο, η Ελλάδα οφείλει να δει τι πραγματικά κέρδισε από αυτό το ματς. Κέρδισε σίγουρα τον… κόσμο της, που γέμισε ξανά το γήπεδο, κέρδισε δεδομένα τον Οδυσσέα Βλαχοδήμο, που ήταν εκπληκτικός, με μερικές μεγάλες επεμβάσεις και φυσικά αυτή στην εκτέλεση του Βέγκχορστ, και φυσικά τον Φώτη Ιωαννίδη.
Επρόκειτο πραγματικά για μία συγκλονιστική εμφάνιση από τον σέντερ φορ του Παναθηναϊκού, ο οποίος έχει εξελιχθεί σε τεράστιο βαθμό. Έχει «δέσει» το σώμα του, παίζει εξαιρετικά με πλάτη, δυσκόλεψε τόσο τον Φαν Ντάικ, όσο και τον Νέιθαν Άκε, και έδειξε πως είναι απόλυτα έτοιμος για να σταθεί σε αυτό το επίπεδο.
Ο Ιωαννίδης αποτελεί τεράστιο κέρδος για την Ελλάδα, όπως και ο Κουλιεράκης του ΠΑΟΚ. Μεστή παρουσία, πρώτος στην μπάλα, σταθερός στα ανασταλτικά του καθήκοντα και δίχως λάθη. Πράγματα δηλαδή που απαιτεί η θέση του κεντρικού αμυντικού, όπως και το ότι όταν ο στόπερ σου πέσει σε «γκέλα», καλό είναι να μην το «πληρώνεις». Ο Βλαχοδήμος απέκρουσε το πέναλτι που έκανε ο Κουλιεράκης και ο νεαρός κεντρικός αμυντικός ήταν πάρα πολύ καλός.
Συζητάμε για δύο παιδιά που δεν μπορούν να μπουν στην ίδια συζήτηση με άλλους παίκτες της Εθνικής μας ομάδας, πιο έμπειρους και με περισσότερες παραστάσεις. Συνεπώς, είναι απολύτως λογικό να γίνει ιδιαίτερη μνεία σε αμφότερους, με τον Ιωαννίδη και τον Κουλιεράκη να είναι εξαιρετικοί και στα 90 λεπτά που αγωνίστηκαν.
Πώς προχωράμε από εδώ και πέρα; Καλή η διαχείριση του ματς από τον Γκουστάβο Πογέτ, σωστά πήρε το ρίσκο με τους τρεις σέντερ φορ, δίχως όμως να υπάρχουν τα απαιτούμενα χαφ από πίσω, ώστε να πάει η μπάλα στην περιοχή, αλλά πλέον, ο στόχος είναι… μονόδρομος.
Η Εθνική δείχνει πως μπορεί να πάει στο EURO 2024. Είναι ανταγωνιστική, παλεύει όλα τα ματς, έχει καλή ψυχολογία και το σύνολό μας «δένει» όλο και περισσότερο. Πλέον, παύει να υφίσταται η άποψη του «ό,τι προκύψει είναι αποδεκτό», αλλά περνάμε στο τι οφείλουμε να καταφέρουμε. Τόσο με το Καζακστάν, όσο και με τη Γεωργία – κατά πάσα πιθανότητα – η Ελλάδα λογίζεται ως το φαβορί. Και θα κληθεί να το πιστοποιήσει μέσα στο γήπεδο.
Το «πρέπει» μπαίνει για τα καλά στη συζήτηση και είναι απολύτως θεμιτό. Μπορεί να τα καταφέρει η Εθνική, το πρόσημο από το ματς με την Ολλανδία είναι θετικό και μία καλή εμφάνιση και κόντρα στους αδιάφορους Γάλλους, θα τονώσει ακόμη πιο πολύ την αυτοπεποίθησή μας. Μπορούμε. Όλοι μαζί. Η Εθνική έχει κάθε δικαίωμα να πιστεύει πως θα είναι στα γήπεδα της Γερμανίας. Αρκεί να είναι το ίδιο σοβαρή και στα ματς που έρχονται!
Πηγή: Bnsports
