Του Βασίλη Σαμπράκου
Όπως μου συμβαίνει αδιαλείπτως στην διάρκεια των τελευταίων περίπου 25 χρόνων, είχα και τούτες τις μέρες την ευκαιρία να βρεθώ για λίγες ώρες κοντά στην Εθνική Ομάδα. Μου δόθηκε μια ευκαιρία να πάρω καθαρό αέρα, όπως σταθερά μου συνέβαινε από το 2001 μέχρι το 2014, και όπως άρχισε να μου συμβαίνει και πάλι από το καλοκαίρι του 2019 μέχρι και τούτες τις μέρες. Διότι η Εθνική ομάδα τόσο στο χρυσό παρελθόν της όσο και στην διάρκεια των τελευταίων περίπου 3,5 ετών έχει στο εσωτερικό της καθαρό αέρα, ζει απαλλαγμένη από το νέφος της τοξικότητας του ελληνικού ποδοσφαίρου.
Τούτες τις μέρες, που οι ποδοσφαιριστές συγκεντρώθηκαν σε μια, το λιγότερο, ευαίσθητη συγκυρία, δηλαδή πάνω που άρχισαν τα πιο τοξικά play-offs στην ιστορία του ελληνικού ποδοσφαίρου, υπήρχε μια ανησυχία για την πιθανότητα να αποδειχθεί ότι τα αποδυτήρια της Εθνικής δεν μπορούν να κρατήσουν έξω από τις πόρτες τους αυτό το δηλητήριο. Είχαν άλλωστε φτάσει και στην Εθνική οι φήμες σχετικά με το τι μπορεί να συνέβη ανάμεσα και σε ποδοσφαιριστές στη φυσούνα της Νέας Φιλαδέλφειας το βράδυ της περασμένης Κυριακής.
Κρίνοντας από την μεταξύ τους συμπεριφορά, οι ποδοσφαιριστές της Εθνικής δεν έχουν επηρεαστεί αρνητικά, τουλάχιστον στο κομμάτι των σχέσεων και των δεσμών που έχουν δημιουργεί εντός ομάδας. Προφανώς επειδή φροντίζουν για αυτό όσοι υποστηρίζουν την δουλειά του Γκας Πογέτ, αλλά και επειδή νοιάζονται για αυτό οι αρχηγοί. Προφανώς επειδή βοηθά προς αυτή την κατεύθυνση και το γεγονός ότι αρκετά παιδιά παίζουν ποδόσφαιρο μακριά από την Ελλάδα και φέρνουν μαζί τους τον καθαρό αέρα από τα πρωταθλήματα στα οποία αγωνίζονται. Κοντά σε αυτά έχει παίξει τον ρόλο του και το γεγονός ότι οι δεσμοί ανάμεσα σε αυτά τα παιδιά έχουν ισχυροποιηθεί στην διάρκεια των τελευταίων περίπου 3,5 ετών που προσκαλούνται, πάνω κάτω, οι ίδιοι ή τουλάχιστον οι περισσότεροι. Και κανείς πρέπει να βάλει στο άθροισμα των παραγόντων που ευνοούν το καλό κλίμα και την επιτυχία μιας πρωτιάς που τόσα χρόνια δεν είχε καταφέρει η Εθνική – έστω σε μια χαμηλή κατηγορία του Nations League.
Κοιτάζοντας αυτά τα παιδιά να είναι μια μεγάλη παρέα στο ξενοδοχείο και το λεωφορείο και να χαμογελούν γεμάτα από ενθουσιασμό για την έναρξη της προκριματικής φάσης του Euro 2024 σκεφτόμουν ότι αυτή η εικόνα θα έπρεπε να προβάλεται καθημερινά και παντού, σε κάθε οθόνη του ελληνικού ποδοσφαίρου. Για να μας “φωνάζει” ότι γίνεται να συνυπάρξουν και να συνεργάζονται μέρη από όλους τους συλλόγους με κοινό όραμα το εθνικό συμφέρον στο ποδόσφαιρο. Για να μας δείχνει πόσο ωραίες εικόνες θα μπορούσε να παράξει το ελληνικό ποδόσφαιρο αν κάποιος έκανε ένα μαγικό και αφαιρούσε όλο αυτό το δηλητήριο που ρίχνουν οι παράγοντες στον οργανισμό του.
Πιθανόν να σκέφτομαι ρομαντικά. Όμως η σημερινή εικόνα της Εθνικής Ομάδας, με τους ποδοσφαιριστές όλων των συλλόγων να επικοινωνούν με συναδελφικότητα και σεβασμό και να ενώνουν τις δυνάμεις τους για το εθνικό συμφέρον είναι μια καθαρή απόδειξη ότι οι Έλληνες θα μπορούσαμε να έχουμε άλλο ποδόσφαιρο από αυτό που μας σερβίρουν. Κι ελπίζω οι νεότεροι να κρατήσουν ανοιχτά τα μυαλά και καθαρές τις ψυχές ώστε να καταφέρουν κάποτε να το ζήσουν.
Πηγή: Gazzetta
