Του Αντώνη Καρπετόπουλου
Υποσχέθηκα χθες να γράψω δυο πράγματα και για τις επιλογές και τις παρεμβάσεις των προπονητών στο ντέρμπι. Ακουσα κυρίως απλοποιήσεις και μάλιστα οπαδίστικες απλοποιήσεις – λόγια που κατά βάση χαϊδεύουν αυτιά. Δεν είναι άσχημα, ούτε απαραίτητα λανθασμένα. Αλλά αποτελούν μια μονομερή προσέγγιση του ματς. Θα σας πω γιατί κατά τη γνώμη μου έγιναν όσα έγιναν. Δεν ξέρω αν ο Πέδρο Μαρτίνς είναι τζογαδόρος, αλλά το Σάββατο για να κερδίσει τον Παναθηναϊκό τζόγαρε και μάλιστα πολύ. Αντίθετα ο Λάζλο Μπόλονι διάλεξε να ελαχιστοποιήσει το ρίσκο. Το ντέρμπι κρίθηκε από την προετοιμασία του ματς και τις ιδέες των προπονητών – θα λεγα από την πίστη στην ομάδα του που έχει ο Μαρτίνς και τον φόβο του ηττημένου. Φυσικά και από ένα καταπληκτικό γκολ του Κώστα Φορτούνη. Αλλά για αυτόν τα είπαμε.
Ηθελε να σκοράρει νωρίς
Πριν το ματς αρχίσει υπήρχαν δυο δεδομένα. Το πρώτο ότι ο Μπόλονι είχε δεκαπέντε μέρες να προετοιμάσει το ματς δουλεύοντας με όλους σχεδόν τους παίκτες της ομάδας του. Το δεύτερο πως οι απουσίες του Βαλμπουενά, του Ελ Αραμπί, του Χασάν και του Μπρούμα (κυρίως) στερούσαν από τον Μαρτίνς την δυνατότητα να κάνει αυτό που κάνει από την αρχή της σεζόν, δηλαδή να μοιράσει το χρόνο των μεσοεπιθετικών του. Αυτή τη φορά αυτοί που άρχιζαν το ματς θα το τελείωναν κιόλας. Ηταν ξαφνικά σαν οι περίφημες πέντε αλλαγές για τον προπονητή του Ολυμπιακού να μην υπήρχαν. Κι αυτό έπαιξε ρόλο.
Ο Μαρτίνς έπαιξε το ντέρμπι περίπου όπως τον περίφημο τελικό του κυπέλλου με την ΑΕΚ, όταν και πάλι ο Ολυμπιακός είχε του κόσμου τις απουσίες. Η ομοιότητα ήταν ότι και τώρα διάλεξε η ομάδα του να μπει δυνατά. Η διαφορά ήταν ότι τότε οι απουσίες υπήρχαν στην άμυνα, την οποία ο προπονητής προστάτευσε. Τώρα οι απουσίες ήταν στην επίθεση, την οποία ο Μαρτίνς διευκόλυνε με τα μόνα όπλα που είχε διαθέσιμα: την ικανότητα της ομάδας του να κυκλοφορεί τη μπάλα και το πρέσινγκ.
Ο Μαρτίνς δεν κράτησε κάποιο από τους Ρατζέλοβιτς, Μασούρα στον πάγκο για να χρησιμοποιήσει βασικό τον Σουντανί και να έχει ένα παίκτη να ρθει να βοηθήσει, αν το ημίχρονο τέλειωνε με 0-0 ως συνήθως. Εστειλε την ομάδα στην επίθεση από την αρχή ζητώντας πίεση: αν η πίεση δεν απέδιδε θα είχε πρόβλημα στην επανάληψη, διότι δεν είχε έτοιμους ποδοσφαιριστές να μπουν να βοηθήσουν μεσοεπιθετικά. Αλλά το ρίσκο αποδείχτηκε λελογισμένο: ο Ολυμπιακός πιέζοντας άνοιξε το σκορ. Μετά το γκολ του Φορτούνη στο 22΄ οι πιθανότητές του να κερδίσει μεγάλωσαν. Γιατί φέτος στο Καραϊσκάκη δεν έχει δεχτεί ακόμα γκολ και η άμυνά του είναι για τα μέτρα του ελληνικού πρωταθλήματος αρκετά καλή κυρίως επειδή βασίζεται σε έμπειρους παίκτες. Δεν κρατά το μηδέν τυχαία.
Η ερώτηση που γίνεται είναι γιατί υπήρξε η οπισθοχώρηση μετά το πρώτο μισάωρο. Η απάντηση είναι απλή: αν ο Ολυμπιακός μπορούσε να τρέχει για μια ώρα όσο στο πρώτο μισάωρο δεν θα έπαιζε στην Ελλάδα, αλλά στην Πρέμιερ λιγκ.. Ο Ολυμπιακός επιτίθεται με τρεις τρόπους: πιέζοντας για να κλέψει μπάλα, κάνοντας μεγάλη κατοχή μπάλας με στόχο πάντα τον σέντερ φορ και τρίτον με αντεπιθέσεις στις οποίες συμμετέχουν τρεις και τέσσερις παίκτες (κατά περίσταση) μετά από κλέψιμο της μπάλας. Αυτές ήταν που έλειψαν το Σάββατο: αυτό που λέμε transition game. Γιατί έλειψαν; Γιατί δεν υπήρχε χρόνος προετοιμασίας του ματς και γιατί όπως δήλωσε, χωρίς να δικαιολογηθεί ο Μαρτίνς, εκτός από απουσίες υπήρχε και κούραση.
Αυτή η διαπίστωση δεν είναι θεωρητική: αρκεί να δει κάποιος τους διακριθέντες του Ολυμπιακού στο ματς. Ο Σα ήταν εξαιρετικός όποτε χρειάστηκε. Ο Ραφίνια έκανε ως αριστερό μπακ το καλύτερο του ματς στο πρωτάθλημα. Ο Ενβιλά έκανε κατανοητό για μια ακόμα φορά γιατί τα καλά λόγια (και τα αρκετά χρήματα) που δόθηκαν για αυτόν το καλοκαίρι δεν είναι υπερβολικά. Τι κοινό είχαν όλοι αυτοί; Δεν είχαν παιγνίδια με τις Εθνικές τους ομάδες. Ηταν εδώ και δούλεψαν με τον προπονητή τους στη διακοπή. Ηταν οι μόνοι απο αυτούς που ξεκίνησαν που είχαν αυτή την τύχη. Οι υπόλοιποι είχαν δυο περιπετειώδεις εβδομάδες. Ο Ρατζέλοβιτς και ο Ντρέγκερ επέστρεψαν στην ομάδα μόλις την Παρασκευή: ο Σέρβος έφερε μαζί του κι ένα τραυματισμό. Ο Καμαρά επέστρεψε την Τετάρτη από μια περιοδεία στην Αφρική. Οι Ελληνες διεθνείς έλειψαν δυο εβδομάδες και ο Φορτούνης έπαιξε σε τρία ματς της Εθνικής. Η αλήθεια είναι ότι τα πήγαν καλά και ο Σεμέδο με τον Σισέ, ενώ σίγουρα βοήθησαν και ο Φορτούνης με τον Μασούρα: αλλά και οι τέσσερις είναι στην ομάδα καιρό και μπορούσες να περιμένεις από τους δυο πρώτους να παίξουν συγκεντρωμένοι κι από τους δυο Ελληνες να τρέξουν τουλάχιστον για μια ώρα. Ντέρμπι έπαιζαν. Όχι τυχαία ο Μαρτνίς παρεμβαίνει στο ματς όταν ο Φορτούνης και ο Μασούρας κουράστηκαν: τους δίνει ένα στήριγμα, το Σουντανί. Αλλά ο Σουντανί είναι ανέτοιμος και δεν ξέρω αν μπορεί να ξαναβρεί γρήγορα τον καλό του εαυτό. Κι ο Κάιπερς και ο Βρουσάι δεν έχουν ματς. Ο κόουτς δικαίως δίστασε: η προστασία του 1-0 ήταν πιο σημαντική από την αναζήτηση του 2-0.
Φοβήθηκε πολύ ο Ρουμάνος
Πάμε τώρα στο Λάζλο Μπόλονι. Ο Μπόλονι φοβήθηκε και το μαρτυρά και η ενδεκάδα, αλλά και η συμπεριφορά του ΠΑΟ στο πρώτο ημίχρονο. Ο Ρουμάνος έβαλε μαζί τους Ζαγαρίτη – Χουάνκαρ, δηλαδή δυο αριστερά μπακ, για να καλύψει την αριστερή πτέρυγα. Ανέθεσε στον Χατζηζιοβάνη να ακολουθεί τον Ραφίνια, πράγμα, που είχε ως αποτέλεσμα να γίνει κι αυτός ένας επιπλέον αμυντικός. Είδε τον Μαουρίσιο να μπλέκει με τους χαφ του Ολυμπιακού και να βγαίνει εκτός παιγνιδιού. Είναι αλήθεια ότι είχε τον Κουρμπέλη κατάκοπο, λόγω της απουσίας του με την Εθνική, αλλά τι να πει κι ο Μαρτίνς που στην ενδεκάδα του Ολυμπιακού είχε επτά παίκτες που γύρισαν στις προπονήσεις άλλοι την Πέμπτη και άλλοι την Παρασκευή;
Ακούω πολλούς να λένε ότι δεν είναι λογικό να φοβήθηκε ένα Ολυμπιακό που έπαιζε χωρίς τον Βαλμπουενά, χωρίς φορ και με άδειο σχεδόν πάγκο. Μα ο Ρουμάνος φοβήθηκε κυρίως την ομάδα του, όχι τον αντίπαλο. Ο κόουτς δεν έχει δει ακόμα τον Παναθηναϊκό να παίζει ενενήντα λεπτά κανονικού ποδοσφαίρου. Ηθελε να περάσει το πρώτο ημίχρονο χωρίς να δεχτεί γκολ και να ρισκάρει κάτι στην επανάληψη και δεν είναι παράλογο αυτό. Στο Καραϊσκάκη δεν πήγε με τον ΠΑΟ πρώτο στη βαθμολογία και με το ηθικό στα ύψη.
Η μεταμόρφωση του Παναθηναϊκού στην επανάληψη έγινε για ένα απλό λόγο: γιατί δεν υπήρχε κανένα νόημα σεβασμού στο αρχικό πλάνο. Ηταν αντίδραση. Οταν πια δεν είχε κάτι να χάσει ο Μπόλονι με τον Κουρμπέλη λίμπερο, τον Αλεξανδρόπουλο κόφτη, τον Σαβιέ κι αργότερα τον Βιγιαφάνιες στη μεσαία γραμμή άλλαξε τον ΠΑΟ. Που τελικά έχασε γιατί δεν σκόραρε και για αυτό κι ο προπονητής είχε στο τέλος τα νεύρα του. Είναι η τρίτη φορά που χάνει στο Καραϊσκάκη με μια ομάδα που πιέζει στο τέλος, αλλά δεν βρίσκει γκολ: το παθε και με την Σταντάρ και με τον ΠΑΟΚ κάποτε. Γιατί δεν σκόραρε; Ενας βασικός λόγος είναι και το ότι δεν έχει παίκτες, που έχουν βάλει γκολ στον Ολυμπιακό. Κι αυτά στα ντέρμπι μετράνε.
Δυο απλά συμπεράσματα
Τι κρατάω εγώ μετά το ματς; Δυο απλά συμπεράσματα και για τους δυο. Για τον Μαρτίνς η χρονιά θα είναι δύσκολη καθώς είμαστε ακόμα στο Νοέμβριο και η κούραση των παικτών είναι μεγάλη. Οι μυϊκοί τραυματισμοί του Βαλμπουενά, του Χολέμπας και του Βινάγκρε είναι καμπανάκια συναγερμού. Αν ο Μαρτίνς δεν πάρει περισσότερα από τους Μπρουμα, Πέπε, Βινάγκρε, Ντρέγκερ, Τιάγκο Σίλβα αλλά και από τους Ρατζέλοβιτς, Λοβέρα και Σουντανί, όλα θα ναι πολύ δύσκολα – και γιατί ο ΠΑΟΚ και η ΑΕΚ δύσκολα χάνουν βαθμούς. Κι ο ΠΑΟ από τη μεριά του πρέπει να μην πάρει στα σοβαρά όσους του λένε ότι έπαιξε καλά κτλ κτλ. Γιατί αν μπει στη λογική της «αξιοπρεπούς ήττας», η κακή του κατάσταση θα γίνει μη αναστρέψιμη.
Πηγή: Κάρπετ Show
