Του Αντώνη Καρπετόπουλου
Χάρηκα πάρα πολύ για την νίκη του Στέφανου Τσιτσίπα στο Μονακό για δύο λόγους. Ο πρώτος γιατί ο ίδιος ο Ελληνας τενίστας την είχε ανάγκη και αυτό φάνηκε στο κλάμα που έριξε στο τέλος του παιχνιδιού. Ο Τσιτσιπάς είναι άνθρωπος που πολλές φορές καταπιέζει τα συναισθήματά του. Αντίθετα από αυτό που νομίζει ο κόσμος και η μεγάλη δημοσιότητα τον τρομάζει και η ανάγκη του να ανταποκριθεί στις απαιτήσεις της επιτυχίας του τον αγχώνει γι’ αυτό και κατά καιρούς έχει κάνει διάφορες δηλώσεις που έχουν σταθεί λόγος να προκαλέσει συζητήσεις ακόμα και παγκοσμίως. Το ό,τι έκλαψε σε απευθείας τηλεοπτική μετάδοση το βρήκα πολύ ωραίο: το να δείχνεις πόσο ανάγκη είχες ένα αποτέλεσμα είναι στον αθλητισμό χρήσιμο – μαρτυρά πίστη, ενίοτε και χαρακτήρα. Ο δεύτερος λόγος που χάρηκα για την νίκη του είναι γιατί υπάρχει ένα μεγάλο κομμάτι του ελληνικού κοινού που σχεδόν πανηγυρίζει τις ήττες και τις κατά καιρούς αποτυχίες του.
Η αλήθεια είναι ότι ο Τσιτσιπάς τελευταία είχε αποτυχίες πολλές. Για ενάμιση χρόνο δεν κέρδισε κανένα από τους παίκτες που ήταν στο top 10. Η τελευταία του επικράτηση σε τουρνουά ήταν τον Αύγουστο του 2023 στο Λος Κάμπος. Το άσχημο ξεκίνημα της σεζόν στάθηκε αιτία για να βρεθεί μετά από χρόνια εκτός πρώτης δεκάδας. Σχολιαστές από όλο τον κόσμο, όπως ο Τιμ Χένμαν και ο Ματς Βιλάντερ επεσήμαναν την στασιμότητα του και τον κατηγόρησαν για αυτή. Φαινόταν κάπου χαμένος. Αλλά στο Μόντε Κάρλο την περασμένη εβδομάδα φάνηκε να ξαναβρίσκει ότι τον έφερε στην πρώτη δεκάδα του κόσμου του τένις: δηλαδή την αγάπη του για το σπορ. Αυτή είναι το μυστικό του ό,τι έχει κάνει μέχρι τώρα.
Να πέφτεις και να ξανασηκώνεσαι
Στον αθλητισμό μπορεί να σε φέρουν στην κορυφή συμπτώσεις και συγκυρίες. Μπορεί επίσης να τα καταφέρεις χάρη στην σκληρή δουλειά. Όλα αυτά έχουν συμβεί και θα συμβαίνουν πάντα με πολλούς αθλητές. Το αληθινά σπάνιο είναι να πέσεις, να τσακιστείς, να πονέσεις και να σηκωθείς. Αυτό είδα εγώ από το στέφανο στο Μόντε Κάρλο: όχι την κατάκτηση ενός δύσκολου τουρνουά (που έτσι κι αλλιώς είχε καταφέρει να κερδίσει κι άλλες δύο φορές μέχρι τώρα) αλλά την τεράστια προσπάθεια ενός αθλητή να κλείσει στόματα ξαναβρίσκοντας την χαρά να παίζει το τένις που ξέρει. Στο Μόντε Κάρλο φέτος ο Στέφανος Τσιτσιπάς έχασε μόνο ένα σετ κι αυτό στις λεπτομέρειες από τον πιο φορμαρισμένο παίκτη στον κόσμο εδώ κι ένα χρόνο δηλαδή τον Ίταλό Σίνερ. Για να φτάσει στον τελικό και να κερδίσει το τρόπαιο χρειάστηκε να τα βάλει και να σταθεί όρθιος με τρεις παίκτες που βρίσκονται σήμερα στο top 10: o Σίνερ και ο Ζβέρεφ είναι στο top 5. Στη διάρκεια του τουρνουά από παιχνίδι σε παιχνίδι ήταν και καλύτερος: νομίζω το παιχνίδι του στον τελικό με τον Κάσπερ Ρούντ πρέπει να ήταν το καλύτερο που έκανε και πρώτος το παραδέχτηκε ο φίλος και αντίπαλος του. Φυσικά ο Στέφανος Τσιτσιπάς κουβαλάει ένα σωρό ερωτηματικά για τη συνέχεια. Θα καταφέρει να είναι ανταγωνιστικός και στα επόμενα τουρνουά που έχει μπροστά του ώστε να πάει στο Παρίσι και να κάνει ένα μεγάλο Ρολάν Γκαρός όπως το 2023; Θα είναι ξανά αληθινά ανταγωνιστικός ή αυτό που έκανες στο Μόντε Κάρλο είναι μια παρένθεση που οφείλεται εν πολλοίς και στο ό,τι αισθάνεται το πριγκιπάτο έδρα του; Και τέλος θα καταφέρει να βελτιωθεί ώστε να σταματήσουν να τον αντιμετωπίζουν όλοι με απορίες που αφορούν κυρίως τις ψυχικές αντοχές του και την επιμονή του να δουλεύει με προπονητή τον πατέρα του; Δεν έχω απαντήσεις – ξέρω όμως ότι αυτά τα ερωτηματικά συνοδεύουν τον Στέφανο από την πρώτη μέρα που εμφανίστηκε. Για ένα πολύ απλό λόγο: γιατί κάνεις στον κόσμο του τένις δεν μπορεί ακόμα να πιστέψει πως υπάρχει στους 10 πρώτους ένα παιδί που ήρθε από μια χώρα χωρίς παράδοση στο σπορ, δηλαδή την Ελλάδα. Ο,τι δεν μπορούμε να το εξηγήσουμε συχνά το μειώνουμε. Είναι απόδειξη πως δεν τα καταλαβαίνουμε όλα – κι αυτό συχνά μας χαλάει.
Η υστερία των Ιταλών
Κοιτούσα τις προάλλες τις αναρτήσεις της παγκόσμιας ομοσπονδίας τένις στο Instagram μετά την νίκη του με τον Σίνερ. Κάποιες εκατοντάδες Ιταλών σχολίαζαν πως κέρδισε τον συμπατριώτη τους εξαιτίας ενός λάθος διαιτητικού: είναι αλήθεια αλλά εν μέρει. Λάθος υπήρξε και σημαντικό διότι ο Σίνερ θα μπορούσε να έχει κάνει break, αλλά η νίκη του δεν οφείλεται σε αυτό: έχει να κάνει με την κατάρρευση του Ιταλού στο τέλος. Ο Σίνερ ζήτησε βοήθεια από τον φυσικοθεραπευτή του κι αυτό συνέβη γιατί ο Ιταλός τον τελευταίο χρόνο παίζει σε ρυθμούς αληθινά εξαντλητικούς. Υπήρξαν αρκετοί φίλοι του Τσιτσιπά από όλο τον κόσμο οι οποίοι το επισήμαναν στους Ιταλούς – επισήμαναν δηλαδή ότι ο καλός Σίνερ έχασε γιατί στο τέλος τρίκλιζε και θα τρίκλιζε ακόμα κι αν δεν είχε γίνει το λάθος του διαιτητή. Δυστυχώς οι Ελληνες που υπερασπίστηκαν τον Τσιτσιπά ήταν ελάχιστοι Έλληνες. Ήθελα εγώ να γράψω κάτι αλλά ομολογώ ότι δίστασα και λυπάμαι γι’ αυτό. Παρασύρομαι και εγώ συχνά από τους αντικυκλώνες της φασαρίας που γίνεται στα social media και διστάζω. Πιστεύω πως κατά καιρούς αυτοί κάνουν και ζημιά στο μυαλό του ίδιου του Τσιτσιπά. Ευτυχώς που είναι πιο δυνατός από μένα. Η απάντησή του ήταν η άνετη νίκη του στον τελικό. Και ήταν η καλύτερη.
Εθνικοί ήρωες
Οσες φορές στο παρελθόν έχει εμφανιστεί ένας παίκτης που προέρχεται από μία χώρα χωρίς μεγάλη παράδοση στο τένις, η χώρα καταγωγής του συσπειρώθηκε γύρω του. Όταν ο Αντρες Γκόμεζ από τον Ισημερινό κέρδισε στο Ρολάν Γκαρός το 1990 τον Αγκασι στην επιστροφή του τον υποδέχτηκαν 100.000 άνθρωποι και τον παρασημοφόρησε ο τότε πρόεδρος της Δημοκρατίας. Όταν ο Ολλανδός Κράιτσεκ κέρδισε το 1996 το Γουίμπλεντον έγινε εθνικός ήρωας της χώρας, κι ενώ υπήρχαν ο Γκούλιτ και ο Βαν Μπάστεν στην επικαιρότητα. Στην Βραζιλία ακόμα και σήμερα τα κατορθώματα του Κερτέν μνημονεύονται ως σπουδαία. Αλλά δεν χρειάζεται να πάω τόσο μακριά. Η Γιουγκοσλαβία, όταν ήταν ενωμένη ήταν αθλητική υπερδύναμη. Ως τέτοια έβγαλε πολλούς σπουδαίους τενίστες και τενίστριες: η Μόνικα Σέλες είχε φτάσει στο νούμερο ένα του κόσμου πριν τρομοκρατηθεί από έναν τρελό που την μαχαίρωσε και πει αντίο στο σπορ πάρα πολύ νωρίς. Επειδή τενίστες έβγαζαν κυρίως οι Κροάτες και οι Σλοβένοι όταν εμφανίστηκε ο Τζόκοβιτς έγινε αμέσως το αγαπημένο παιδί της Σερβίας. Συντάχθηκαν πίσω του όλοι, πολύ πριν κερδίσει το πρώτο τουρνουά Γκραν Σλαμ. Οι πρώτοι χορηγοί του ήταν η Εθνική Τράπεζα της Σερβίας και η σερβική εταιρεία παραγωγής ηλεκτρισμού – κάτι αντίστοιχο της δικής μας ΔΕΗ. Δεν λέω φυσικά ότι πρέπει να γίνουν τα ίδια εδώ και για τον Τσιτσιπά. Ούτε θα ήθελα να δω την υστερία που έχει πιάσει τους Ιταλούς με τον Σίνερ. Δεν τα χρειάζεται αυτά ο Τσιτσιπάς. Αυτό που θα είχε ανάγκη είναι το σεβασμό μας – και νομίζω τίποτα άλλο.
Οι προσδοκίες των άλλων
Ακούω διάφορους που λένε ότι πρόδωσε τις προσδοκίες τους κτλ. Πρώτα από όλα οι προσδοκίες μας είναι δικό μας και μόνο θέμα. Μπορώ να σας διαβεβαιώσω ότι δεν θα γίνει Τζόκοβιτς – κανείς δεν θα γίνει ποτέ Τζόκοβιτς. Δεν θα γίνει ούτε Ναδάλ, ούτε Φέντερερ, ούτε Αλκαράθ, ούτε Σίνερ. Θα είναι όμως πάντα ο Στέφανος Τσιτσιπάς, ένας παίκτης που εμφανίστηκε στο διεθνές στερέωμα του τένις από το πουθενά, αντιμετωπίστηκε από όλους τους ξένους με τρομερή έκπληξη μέχρι σήμερα, κι όλοι οι ειδήμονες ακόμα είναι αδύνατον να εξηγήσουν πως κάτι τέτοιο συνέβη. Νομίζω ότι θα ήταν εξαιρετικά χαρούμενος αν απλά παρακολουθούσαμε με τα κατορθώματα του (γιατί ό,τι κάνει κατόρθωμα εξακολουθεί να είναι) χωρίς να τον λοιδορούμε. Ακόμα κι αν δεν πιστεύετε πως του πρέπει η αγάπη σας να ξέρετε ότι τον σεβασμό σας τον αξίζει. Ακόμα κι αν μέχρι το τέλος της καριέρας του δεν κερδίσει τίποτα, αν βρεθεί μετά από αυτόν Ελληνας που να σηκώσει τρεις φορές το τρόπαιο στο Μόντε Κάρλο θα πρόκειται για πρωταγωνιστή σε ιστορία επιστημονικής φαντασίας…
Πηγή: Κάρπετ Show
