Του Αλέξη Σπυρόπουλου
Παιδάκι τον έβλεπα και τον άκουγα, όπως όλη η Ελλάδα, στην ασπρόμαυρη TV. Στο ΕΙΡΤ, Εθνικό Ιδρυμα Ραδιοφωνίας Τηλεοράσεως. Διαχεόταν, εντός μου. Οταν οι μεγάλοι για να γελάσουν έκαναν στον μικρό την κλασική ερώτηση “εσύ τι θα γίνεις όταν μεγαλώσεις;” έλεγα “εγώ όταν μεγαλώσω θα κάνω τη δουλειά που κάνει αυτός ο κύριος”. Δεν ήξερα, πώς τον έλεγαν. Δεν ήξερα φυσικά, καν πώς λέγεται αυτή η δουλειά. Ηταν απλώς, η δουλειά που κάνει αυτός ο κύριος.
Τον γνώρισα, χειμώνα ’85 προς ’86. Εκανα ρεπορτάζ Παναθηναϊκού στον “Φίλαθλο”, 22 ετών. Ηταν προϊστάμενος στο αθλητικό τμήμα της “Μεσημβρινής”, η εφημερίδα των Βαρδινογιάννηδων. Κτύπησε το τηλέφωνό μου. “Διακογιάννης εδώ”. Θα ήμουν σίγουρος ότι επρόκειτο για φαρσέρ, δεν με ήξερε ούτε κατ’ όψιν, αλλ’ η φωνή που άκουγα από παιδάκι εξακολουθούσε να είναι τόσο ίδια. Αυτοελέγχθηκα.
“Ακου, ο Παναθηναϊκός συμφώνησε σήμερα με την Παναχαϊκή και θα πάρει το καλοκαίρι τον Πάρη Γεωργακόπουλο. Την είδηση θα την έχουν αύριο, μόνον η Μεσημβρινή και ο Φίλαθλος. Αν τη δω πουθενά αλλού, θα σου κόψω τα πόδια”. Μάλιστα. Τέλος συνδιαλέξεως. Δεν είχα ιδέα, γιατί το έκανε. Δεν μ’ ένοιαζε, κιόλας. Εκείνη τη στιγμή, πήρα έτοιμη στο πιάτο την πιο εύκολη “σχεδόν αποκλειστική” είδηση.
Μολονότι ήταν ακριβώς στην ηλικία του πατέρα μου, τολμώ να πω ότι γίναμε φίλοι σε ολόκληρη την, έκτοτε, ζωή. Δεν θέλω να σημειώσω πολλά. Για τον Διακογιάννη, ή γράφεις βιβλίο και τα βάζεις μέσα όλα, ή…τίποτα. Βιβλίο, δεν νιώθω έτοιμος να γράψω. Το τελευταίο κόκκινο κρασί ένα βράδι οι δυο μας στο Παγκράτι, το ήπιαμε σε μια ταβέρνα πίσω από το Παναθηναϊκό Στάδιο. Διότι “εδώ έτρωγαν δωρεάν, μετά την προπόνησή τους στο Καλλιμάρμαρο, οι αθλητές της εθνικής ομάδας στίβου όταν ήταν πρόεδρος στον ΣΕΓΑΣ ο Απόστολος Νικολαίδης”.
Εχασε, κοντά-κοντά τη μία μετά την άλλη, και τη Ρίκα και τη Βαρβάρα. Οι διαδοχικές απώλειες, ξεπερνούσαν την αντοχή του να τις διαχειριστεί. Του τηλεφώνησα πριν ένα χρόνο, 4 Ιανουαρίου, στα γενέθλιά του, τρεις μέρες πριν τη γιορτή του. “Αντε, κοντά είναι τα εκατό” προσπάθησα να φανώ χαριτωμένος. “Δεν τα θέλω” απάντησε, αυστηρός. “Δεν τα θέλω”. Για να μη περιμένει ούτε το τι θα αποκάνει η Γαλλία στο Παγκόσμιο Κύπελλο, σημαίνει ότι πράγματι…δεν τα ήθελε.
Κάποτε ο larger-than-life Φρέντι Γερμανός είχε πει (στον Νίκο Χατζηνικολάου) πως όταν θα ερχόταν εκείνη η τελευταία στιγμή προτού φύγει “δεν θα πω έκανα τόσες εκπομπές, δεν θα πω δημιούργησα τόσα βιβλία, δεν θα πω έγραψα τόσα χρονογραφήματα, θα πω μονάχα μία λέξη, έζησα”. Είναι ό,τι πιο ταιριαστό μπορεί κανείς να σκεφτεί και για τον επίσης larger-than-life Γιάννη Διακογιάννη.
Οχι λοιπόν, έβγαλε τόσα βιβλία. Οχι, δούλεψε σε τόσες εφημερίδες. Οχι, έγραψε σε τόσα περιοδικά. Οχι, πήρε τόσες συνεντεύξεις. Οχι, πήγε σε τόσους Ολυμπιακούς Αγώνες και σε τόσα Παγκόσμια Κύπελλα. Οχι, ταξίδεψε, μετέδωσε, έκανε, έδειξε. Μονάχα μία λέξη. Εζησε.
Σχετικά
