Του Δημήτρη Καρύδα
Μπορεί το ΝΒΑ μέσω του κομισάριου του πριν από μερικούς μήνες να προανήγγειλε την πρόθεση του να επεκταθεί στην Ευρώπη αλλά πολύ πριν αυτό συμβεί (εάν τελικά συμβεί) το Αμερικάνικο μπάσκετ έχει ήδη εισβάλλει και μάλιστα πολύ θεαματικά στο Ευρωπαϊκό μπάσκετ.
Η παρουσία ισχυρών οικονομικά Αμερικάνικων funds αλλά και η νέα κατάσταση στα αμερικάνικα πανεπιστήμια μοιάζει να βρίσκει ανέτοιμο το Ευρωπαϊκό μπάσκετ. Και ήδη δημιουργείται μια νέα κατάσταση που θα αλλάξει τον χάρτη πολύ σύντομα. Μετά από μια πενταετία το Ευρωπαϊκό μπάσκετ δεν θα μοιάζει σε τίποτα με αυτό που ξέρουμε και με όσα θεωρούμε δεδομένα σήμερα! Χωρίς καν να συνυπολογιστεί η πιθανή επέκταση και του ΝΒΑ που θα ταράξει ακόμη περισσότερο τα νερά…
Στη Θεσσαλονίκη έχουν κάθε λόγο να πανηγυρίζουν γιατί ένα αμερικάνικο fund ανέλαβε την τύχη του Άρη. Μοιάζει να μην είναι μια ακόμη ιστορία ψευδοπροφητών από αυτούς που έχουν ταλαιπωρήσει κατά διαστήματα το σύλλογο με ανυπολόγιστες αρνητικές συνέπειας όπως η αλήστου μνήμης υπόθεση Λάσκαρη! Αυτή τη φορά ο Αρης μοιάζει έτοιμος να αλλάξει σελίδα στην ιστορία του. Και δεν είναι η μοναδική ομάδα. Πριν από μερικά χρόνια ο Ρικ Πιτίνο που εκτός από προπονητής-θρύλος είναι ένας ιδιαίτερα επιτυχημένος επιχειρηματίας έφερε στην Ευρώπη ένα fund. Και προς γενική κατάπληξη, διάλεξε ως προορισμό τη Γαλλική Ορτέζ ως επένδυση. Αυτό όμως έδειξε και έδωσε το στίγμα. Το παράδειγμα της Παρί που ουσιαστικά είναι το δημιούργημα ενός φαντ αποτελεί ουσιαστικά ένα παράθυρο στο αύριο. Τα χρήματα που απαιτούνται για να φτιάξει κάποιος μια Παρί δεν είναι απαγορευτικά για την αμερικάνικη οικονομία! Σειρά πήρε ο Άρης και σύντομα ακούγεται ότι θα πάρουν σειρά και άλλες Ευρωπαϊκές ομάδες.
Φυσικά και η έλευση κεφαλαίων που θα πέσουν στο μπάσκετ μόνο θετική κίνηση μπορεί να θεωρηθεί. Παράλληλα, όμως δεν πρέπει να παραγνωρίζουμε ότι τα funds δεν είναι φιλανθρωπικά ιδρύματα αλλά στόχο τους έχουν τη δημιουργία μιας υγιούς κερδοφορίας, την παράλληλα αύξηση των υπεραξιών και τελικά την μεταπώληση μέσα σε ένα συγκεκριμένο και οριοθετημένο χρονικά ορίζοντα που συνήθως κινείται κοντά στην πενταετία. Οπότε, θα δημιουργηθεί για όλες αυτές τις ομάδες μια νέα πραγματικότητα.
Σημαντικότερο όμως είναι το θέμα που σχετίζεται με τα αμερικάνικα πανεπιστήμια. Η εφαρμογή του ΝΙL ενός νέου κανονισμού επιτρέπει στις μέχρι πρό τινος αυστηρά ερασιτεχνικές ομάδες να πληρώνουν τους παίκτες τους με σημαντικά ποσά για τη χρήση του ονόματος τους και την επίδραση που έχουν στη φήμη και την έξωθεν καλή εικόνα του σχολείου.
Και εδώ πλέον δεν μιλάμε για πανεπιστήμια με μέτρια ή κακή οικονομική βάση. Με τηλεοπτικό συμβόλαιο που αγγίζει τα 6 δισεκατομμύρια δολάρια σε ετήσια βάση μόνο για τους αγώνες πλέι οφ και το φάιναλ φορ γίνεται αντιληπτό ότι τα ποσά που μπορούν να διαθέσουν τα κάνει όχι απλά ανταγωνιστικά αλλά στην ουσία ανώτερα από οποιαδήποτε Ευρωπαϊκή ομάδα.
Ήδη, από πέρσι ένας από τους πλέον ταλαντούχους παίκτες της γενιάς του ο Λιοτόπουλος εγκατέλειψε τη χώρα μας για να παίξει στο Σεν Τζονς την ομάδα του Ρικ Πιτίνο. Φέτος το καλοκαίρι άνοιξε η πόρτα της μεγάλης φυγής για παίκτες με ηλικία από 18 έως 22 ετών. Το μεγαλύτερο ταλέντο της νέας γενιάς ο Νεοκλής Αβδάλας που ανήκει στον Παναθηναϊκό και έπαιζε δανεικός στο Περιστέρι εντάχθηκε στο Βιρτζίνια Τεκ με ετήσιες απολαβές 1 κατομμυρίου ευρώ. Με ποσά άνω των 500.000 ευρώ ακολούθησαν τον ίδιο δρόμο και πήγαν σε άλλα σχολεία τρεις ακόμη ταλαντούχοι παίκτες: Ο Ζούγρης, ο Μαντζούκας και ο Σπάρταλης! Κανείς από αυτούς τους παίκτες δεν θα έπαιρνε περισσότερες από 100.000 ευρώ τον χρόνο αν έμενε στην Ελλάδα. Σημειώστε ότι πέραν της μεγάλης οικονομικής διαφοράς στις περισσότερες (όχι πάντως σε όλες) περιπτώσεις εάν ο αθλητής μπορεί ηλικιακά να μείνει μια τετραετία στο πανεπιστήμιο θα εξασφαλίσει και ένα υπερπολύτιμο για το μέλλον του πτυχίο ακαδημαικών σπουδών!
Και σε μια συνθήκη για την οποία δεν ήταν έτοιμο και οργανωμένο το παγκόσμιο μπάσκετ δεν έχει ξεκαθαρίσει αν οι παίκτες επιστρέφοντας στις ομάδες του ανήκουν ή είναι υποχρεωμένοι να ενταχθούν στις ομάδες που ανήκαν πριν φύγουν για τις ΗΠΑ. Για αυτό ακριβώς τον λόγο μεγάλα σωματεία με παραδοσιακές ακαδημίες παικτών, όπως η Ρεάλ και η Μπαρτσελόνα, σκέφτονται τη διάλυση τους αφού δεν βγάζει πια νόημα ένα κλαμπ να επενδύει σε νέους παίκτες και να τους χάνει χωρίς δυνατότητα αντίδρασης όταν αυτοί γίνουν 18 ετών! Η υπόθεση αυτή μοιάζει με ένα πραγματικό δυναμίτη στα θεμέλια του ευρωπαϊκού μπάσκετ και ειδικά για χώρες όπως η δική μας που δεν έχει και τεράστια δυνατότητα ανάδειξης νέων παικτών θα έχει ανυπολόγιστες, αυτή τη στιγμή, συνέπειες.
Το μπάσκετ ακολουθώντας τις ταχύτητες της εποχής αλλάζει. Και όπως γράψαμε στην αρχή του κειμένου η Αμερικάνικη επίδραση είναι πιο αισθητή από κάθε άλλη φορά ή στιγμή, πριν καν μάθουμε αν και πότε το ΝΒΑ θα επισημοποιήσει την ενεργή δράση του στην ήπειρό μας. Ηδη για τα αμερικάνικα δολάρια των funds και τα αμερικάνικα κολέγια η Ευρώπη αρχίζει και αποτελεί ένα νέο Ελντοράντο!
Πηγή: Novasports
