Του Νίκου Παπαδογιάννη
Aποφεύγω συστηματικά τα παχιά λόγια όταν πρόκειται για αγώνες προετοιμασίας και δη της Εθνικής και δη εν Αθήναις, αλλά μετά από το αποψινό δεν είναι και τόσο εύκολο να πέσει νερό στη φλόγα που μοιάζει να καίει στα καζάνια.
Η «επίσημη αγαπημένη» όχι απλά νίκησε αποδεκατισμένη μία Τουρκία πλήρη και αποφασιστική, αλλά παρουσίασε στο παρκέ όλα τα στοιχεία που μπορεί να τη βάλουν σε ράγες διάκρισης στο Ευρωμπάσκετ: την αυταπάρνηση, την ομοιογένεια, το βάθος, τις λύσεις, τον ενθουσιασμό, την τακτική αρτιότητα, την ατομική ποιότητα.
Εάν μου ανοίγατε συζήτηση λίγα λεπτά πριν το τζάμπολ, θα δήλωνα μάλλον απαισιόδοξος, αφού τα προβλήματα μάλλον πολλαπλασιάζονται παρά ελαττώνονται. Η εικόνα της δ’ περιόδου και η νίκη επί των Τούρκων, όμως, μοιάζουν με σάλπισμα εφόδου. Στο Ευρωμπάσκετ η Εθνική μας θα αντιμετωπίσει και ομάδες καλύτερες από την Τουρκία, αλλά θα τρακάρει και με τέτοιου είδους μαύρα άλογα, όπως η Τσεχία του 2021 ή η Βραζιλία του 2019.
Από αυτές τις συγκρούσεις μακριά από τους προβολείς θα κριθεί το τελικό πρόσημο, στα δύο πρώτα νοκ-άουτ παιχνίδια της στο Βερολίνο. Τότε, οι διεθνείς θα έχουν να θυμούνται ότι κατανίκησαν την Τουρκία των τεσσάρων αξιόλογων NBAers (που έχουν ήδη 30άρες στην καριέρα τους) χωρίς τον Γιάννη, χωρίς τον Παπαπέτρου και χωρίς τον Παπαγιάννη. Δεν είναι μικρό πράγμα.
Ο Δημήτρης Ιτούδης περίμενε 9,5 ημίχρονα πριν λανσάρει στο παρκέ το χαμηλό σχήμα που υποψιάζομαι ότι θα κείνει τους αγώνες: Καλάθης και Σλούκας και Ντόρσεϊ μαζί, με έναν «Παπ» στο «4» και με έναν Αντετοκούνμπο στο «5». Στο Ευρωμπάσκετ, βέβαια, θα είναι ο Γιάννης. Αλλά, θεμουσυχώραμε, πόσα παραπάνω θα έδινε ο Γιάννης από τον αποψινό Κώστα;
Σε μία βραδιά ενηλικίωσης και ανάτασης, ο Βενιαμίν των τριών Αντετοκούνμπο (#MyNationalTeam) ήταν περισσότερο Αντετοκούνμπο παρά Βενιαμίν, περισσότερο Κώστας παρά Κωστάκης: 19 πόντοι με 9/14 σουτ (και 0/4 βολές), 13 ριμπάουντ, 1 τρίποντο, 2 κλεψίματα, 1 ασίστ, 1 τάπα, πάμπολλες αλλοιώσεις και μία ατελείωτη ακολουθία από σωστές άμυνες, είτε στο ποστ, είτε έξω στο τρίποντο, είτε στις βοήθειες προς απομονωμένους συμπαίκτες.
Το ξανάγραψα πρόσφατα περισσότερες από μία φορές, ότι ο Κώστας (που παραμένει ελεύθερος) βρίσκει την αυτοσυγκέντρωσή του όταν νιώθει το άγρυπνο βλέμμα των αδελφών του πάνω του. Το έγραψα επίσης παλαιότερα, όταν τον είδα να κάνει θραύση στο ίδιο γήπεδο με τη φανέλα της Βιλερμπάν, ότι είναι ακατέργαστος αλλά καταλαβαίνει καλά το άθλημα.
Ο Γιώργος Παπαγιάννης εξακολουθεί να απουσιάζει, αλλά το οχυρό της ρακέτας είναι σε καλά χέρια, απρόσμενα σταθερά. Ο πολυτάλαντος Αλπερέν Σενγκούν δεν είναι καθόλου εύκολος αντίπαλος.
Χάρηκα την Εθνική για τις αμυνάρες και για το μυαλωμένο παιχνίδι της στην δ’ περίοδο, όταν, με τους βασικούς στο παρκέ, θύμισε κομπιούτερ και έγραψε σκορ 26-11, με τη διαιτησία …εσκεμμένα κόντρα, ώρες ώρες. Εικοσιδύο ασίστ, έξι λάθη!
Ο Τάιλερ Ντόρσεϊ εξακολουθεί να της δίνει πράγματα που της έλειπαν ανέκαθεν, ενώ το σωστό ομαδικό παιχνίδι μέσα-έξω βγάζει σωρηδόν τα ελεύθερα σουτ. Το κοντέρ του τριπόντου έγραψε απόψε 10/27, πάει να πει 37 τοις εκατό, ποσοστό με το οποίο η Εθνική μπορεί θαυμάσια να ζήσει.
Οι μπαλαντέρ και οι ρολίστες και αυτοί που διεκδικούν θέση πήραν την ευκαιρία τους νωρίτερα: ο Κασελάκης πάει για δωδεκάδα, ο Θανάσης (που αποθεώθηκε) δίνει άυλα δώρα υψηλής αξίας, ο Αγραβάνης έτσι κι έτσι, ο Λαρεντζάκης και ο Λούντζης κούρασαν το μυαλό του Κορκμάζ και του Λάρκιν, ο Μποχωρίδης με τον Κουζέλογλου (που επέστρεψε ξαφνικά λόγω του τραυματισμού του Γόντικα) έχασαν μόρια, ο Καλαϊτζάκης δεν χρησιμοποιήθηκαν. Και τα φιλικά τελείωσαν!
Ωστόσο, οι τραυματισμοί σκορπίζουν αβεβαιότητα και υποχρεώνουν τον Ιτούδη σε συντηρητική τακτική. Το τράβηγμα που υπέστη ο Ιωάννης Παπαπέτρου θα ήταν ασήμαντη αν είχαμε περισσότερες από 14 μέρες για το τζάμπολ του Ευρωμπάσκετ, χώρια οι κρίσιμες αναμετρήσεις με Σέρβους και Βέλγους για το ξεκούδουνο «παράθυρο» του Αυγούστου. Ο Παπαγιάννης παραμένει μετέωρος, ενώ ο Γιάννης…
Από όσο είμαι σε θέση να γνωρίζω, ο Γιάννης δεν έχει κάτι το ανησυχητικό. Η Εθνική τον τυλίγει με βαμβάκι για να τον έχει υγιή και ξεκούραστο και πολύ καλά κάνει, ακόμα και αν είναι το αγριεμένο βλέμμα των Μπακς αυτό που «αποφασίζει».
Θα ήταν ωστόσο πιο τίμιο από την πλευρά της Ομοσπονδίας, εάν ανακοίνωνε έγκαιρα την απουσία του, όπως έπραξε χθες. Τα εισιτήρια, άλλωστε, είχαν όλα προπωληθεί. Οι 18.000 φίλαθλοι με τα αμέτρητα μπλουζάκια με το «34» ασφαλώς ευχαριστήθηκαν το σουαρέ και χόρτασαν …Αντετοκούνμπο, αλλά οι καλοί λογαριασμοί κάνουν τους καλούς φίλους.
Η μοναδική στραβοτιμονιά της βραδιάς, σοβαρή ωστόσο, ήταν η έντονη αποδοκιμασία που ακούστηκε από εκατοντάδες (αν όχι χιλιάδες) στόματα σε όλη τη διάρκεια της ανάκρουσης του εθνικού ύμνου της Τουρκίας. Προσωπικά έκρυψα το πρόσωπό μου από ντροπή, σε εκείνο το δίλεπτο.
Είδα όμως και (αντινατοϊκό) πανό αφιερωμένο στη φιλία των λαών, με στίχους των Rage Against The Machine, ενώ ο Τούρκος μπασκετμπολίστας Σεϊμπίρ που τραυματίστηκε ανταμείφθηκε με χειροκρότημα παρηγοριάς. Ας δεχθούμε ότι πρώτοι οφείλουν να λογοδοτήσουν αυτοί που ποτίζουν τον λαουτζίκο με αντιτουρκικό μίσος και ας προχωρήσουμε παρακάτω. Όποιος τρέφεται με δηλητήριο ρεύεται δηλητήριο.
Πηγή: Gazzetta
