Η Βέρνη ήταν θαυμάσια νίκη, το Αγρίνιο ήταν κεφαλαιώδης νίκη

Πέντε αγωνιστικές στο πρωτάθλημα, αν συμβαίνει να μη το έχουμε παρατηρήσει, οι ομάδες νούμερο-δύο και νούμερο-τρία σε επιτευχθέντα τέρματα είναι ο Λεβαδειακός και η Κηφισιά. Μετά την όποια ομάδα μας λοιπόν, αυτή την εποχή ο Λεβαδειακός και η Κηφισιά είναι οι ομάδες που αξίζει να τις ψάχνει κανείς για να τις (παρ)ακολουθεί. Είναι βέβαιον ότι, για όλο τον χρόνο που θα διαθέσεις, κάτι θα δεις. Κάτι, που είναι η εξελιγμένη “φυσική συνέχεια” της περσινής περιόδου. Οχι τυχαία, το ωραιότερο ματς της πρεμιέρας της Σούπερ Λιγκ τον Αύγουστο ήταν…το μεταξύ τους.
     
Ολοι θυμόμαστε ότι πέρυσι, στο τέλος οριακά ο Λεβαδειακός δεν πρόλαβε το πέντε-οκτώ. Εφέτος ευθύς εξαρχής, το εννοούν. Οτι αντιλαμβάνονται εαυτούς, ως ομάδα του γκρουπ πέντε-οκτώ. Το εννοούν, το αντιλαμβάνονται, και το δείχνουν. Παντού, και με όλους τους τρόπους. Ο Μεντιλίμπαρ δεν φημίζεται να μοιράζει φιλοφρονήσεις, δωρεάν. Δεν έχει ανάγκη να κάνει, ούτε δημόσιες σχέσεις ούτε mind games. Ο,τι λέει, είναι ποδοσφαιρικό μόνον. Είδε στο Καραϊσκάκη αντίπαλο, να παίζει τον Ολυμπιακό σε 48-52 κατοχή και σε 5-4 τελειώματα εντός στόχου. Είδε τον Λεβαδειακό, να φέρνει από τον πάγκο λύσεις με τις οποίες έφτασαν στη (δεύτερη) ισοφάριση. Είδε, ο Βάσκος, κι έπειτα μίλησε.
     
Ο Λεβαδειακός απλώνεται στο γρασίδι, δεν συρρικνώνεται σε καβούκι. Με τη συρρίκνωση, μπορείς να υποστηρίξεις στόχο μιας Κυριακής. Το άπλωμα, είναι ο μοναδικός τρόπος να υποστηρίξεις στόχο μιας σεζόν. Είναι ομάδα που δεν φοβάται να παίξει, και επίσης δεν φοβούνται να ξεστομίσουν τον στόχο της σεζόν. Πάμε για πέντε-οκτώ, τελεία. Με την εικόνα τους, κανείς δεν ξαφνιάζεται και κανείς δεν απορεί όταν το ακούει. Εν ευθέτω χρόνω δε, υποψιάζομαι ότι το “πάμε για πέντε-οκτώ” θα γίνει “πάμε για Ευρώπη”.
     
Η…πολυταξιδεμένη Κηφισιά, μια ομάδα a priori καταδικασμένη να παίζει ή εκτός έδρας ή σε ουδέτερο γήπεδο, έχει μέσα της φλόγα και ατσάλι. Το Παγκρήτιο ήταν ένας θρίαμβος, εν αναμονή. Θα το έκαναν εκατό τοις εκατό, και σε 11-v-11 συνθήκη εξίσου. Να μη κουράζουμε με νούμερα, αν ανατρέξουμε στα stats του πρώτου ημιχρόνου (η αποβολή του ΟΦΗ καταγράφεται στο 43′) ήδη η διαφορά ήταν συντριπτική.
     
Η αδρή αντιδιαστολή της Κυριακής ήταν, ΑΕΚ με ΠΑΟΚ. Η ΑΕΚ ξανασυναντήθηκε με τη χαρά του clean sheet, περιόρισε τον Βόλο σε 0.16 αναμενόμενα γκολ με μόλις πέντε επαφές στην περιοχή του Στρακόσα, πρακτικά τίποτα δηλαδή, οπότε μονομιάς το να μη νικήσει η ΑΕΚ σε τέτοια συνθήκη έγινε (ανεξαρτήτως αποδόσεως στο παιγνίδι με τη μπάλα) ακραία απίθανο. Ενα-μηδέν; So what, που λέει κι ο Νίκολιτς. Ενα-μηδέν.
    
Ο ΠΑΟΚ ξανασυναντήθηκε με την…περσινή αμυντική μετάβασή του. Για όλη τη συζήτηση ότι δεν βάζει γκολ, αργά ή γρήγορα τα γκολ με τον ένα ή με τον άλλον τρόπο θα έμπαιναν. Τις μέρες εκείνης της συζήτησης, θεώρησα σημαντικό να δώσω έμφαση στο άλλο σκέλος. Τι δεν αφήνει ο ΠΑΟΚ τον αντίπαλο να (του) κάνει. Στην Τρίπολη, απέναντι στην εμφανώς ισχυρή επιθυμία του Αστέρα να αλλάξουν ό,τι τους συμβαίνει, ο ΠΑΟΚ έδωσε ασύμφορο αριθμό επιθέσεων και ευκαιριών. Ακόμη και στο, ούτως ή άλλως συγκυριακό, ένα-τρία δεν έπαυε αυτό που αναδιδόταν να είναι η ανασφάλεια.
     
Η Βέρνη ήταν μία θαυμάσια νίκη, για τον Παναθηναϊκό. Το λιγότερο λαμπερό Αγρίνιο, ήταν μία κεφαλαιώδης νίκη. Δίχως τη Βέρνη όπου φύσηξαν απ’ τα κατάβαθα των πνευμόνων και διέλυσαν το αρρωστημένο σύννεφο πάνω απ’ το κεφάλι, πιθανότατα το Αγρίνιο δεν θα γινόταν ποτέ. Είναι χαρά ότι, όταν διάβασα τη λίστα με δεκάδες υποψήφιους διαδόχους του Ρούι Βιτόρια, είπα πως κλικ μου κάνει, περισσότερο από οποιονδήποτε άλλον, ο Κόντης. Οι φίρμες είναι φίρμες, οι πανάκριβοι είναι πανάκριβοι, οι συμβατοί είναι συμβατοί, οι κατάλληλοι είναι κατάλληλοι. 
     
Προφανώς, τι λέει ένας δημοσιογράφος είναι ήσσονος, ή ανύπαρκτης, σημασίας. Σημαντικό είναι, τι νιώθουν και τι λένε οι ποδοσφαιριστές. Παιγνίδι με παιγνίδι, εκείνο που φαίνεται είναι ότι βρίσκουν ρόλους όλοι, αισθάνονται σημαντικοί όλοι, είτε παίζουν στην ενδεκάδα που αρχίζει τον αγώνα είτε παίζουν στην ενδεκάδα που τελειώνει τον αγώνα. Το κυριότερο, ό,τι ακούνε το βλέπουν να πραγματοποιείται. 
     
Εννοείται, πάντοτε υπάρχουν (μικρο)πράγματα που σηκώνουν στοχευμένη δουλειά βελτίωσης, ατομικής ή ομαδικής. Για παράδειγμα εναντίον του Παναιτωλικού, η συμπεριφορά στις αμυντικές στατικές φάσεις έπασχε. Το πέναλτι έγινε, σε στατική φάση. Και τύχη…χιλιοστών σε άλλη στατική φάση, απέτρεψε το δύο-ένα. Σε βασικό τρόπο παιγνιδιού όμως, στην κεντρική ιδέα ποδοσφαίρου που λέμε, το ίδιο και στη διαχείριση των εκάστοτε ειδικών καταστάσεων, τα (αγωνιστικά και πνευματικά) tips από την τεχνική ηγεσία στους παίκτες είναι αυτά που πρέπει. Λίγα και καλά. Ο Κόντης, ο Τζιόλης, ο Κοντοές είναι άνθρωποι του αληθινού ποδοσφαίρου. Βιωματικά γνωρίζουν τι έχει ανάγκη ο εγκέφαλος του ποδοσφαιριστή να προσλάβει, και τι είναι εις θέσιν να αφομοιώσει, προτού βγει στο τερέν για να το κάνει. Εχει ανάγκη, τα σαφή και τα εύληπτα.
     
Ερχεται το πρώτο γεμάτο (εννοώ με τη συμμετοχή όλου του rich-4) ευρωπαϊκό διήμερο. Η ανησυχία μου, δεν είναι μία αγγλική ή μία ολλανδική ή μία ισπανική ομάδα. Τέτοιες ομάδες, αυτομάτως διεγείρουν τον εγκέφαλο του ποδοσφαιριστή. Η ανησυχία μου, είναι η Τσέλιε. Επειδή δεν είναι sexy! Αλλά πέρυσι στο Κόνφερενς Λιγκ, διοργάνωση στην οποία η ΑΕΚ είχε βγει νοκ-άουτ κιόλας από τον Δεκαπενταύγουστο, αυτοί προχώρησαν (με τον ίδιο προπονητή, τον Ριέρα, που συνεχίζει και εφέτος) ως τους “8”. Ενα γύρο πιο μακρυά δηλαδή, κι από τον Παναθηναϊκό. Ανταγωνιστικοί ως το τελευταίο λεπτό του τελευταίου παιγνιδιού τους, στη Φλωρεντία. Εδώ, απαιτείται τρικ για να διεγερθεί ο εγκέφαλος του ποδοσφαιριστή. Φυσικά ελπίζω ότι “το ‘χουμε”.