Του Αλέξη Σπυρόπουλου
Εάν έχεις το σκορ, μετά το 65′-70′ παίζεις για το αποτέλεσμα. Νόμος. Νόμος, για τον προπονητή. Νόμος, για τους παίκτες. Φυσικά, για να έχεις σκορ ως τα μισά του β’ ημιχρόνου, πρέπει να παίξεις ποδόσφαιρο. Υστερα, γίνε όσο μπάσταρδος πρέπει. Πρώτα παίζεις, μετά διαχειρίζεσαι. Για ενάμισι ημίχρονο ποδοσφαίρου, θεωρώ τον Φαν ‘τ Σχιπ καλύτερο. Για το τελευταίο κομμάτι, πιθανότατα ο κατάλληλος είναι ο Πογέτ. Αλλά με τους προπονητές, δεν πάει όπως με τους ποδοσφαιριστές. Να μπορείς…να κάνεις αλλαγή μες στο παιγνίδι ανάλογα με τα χαρακτηριστικά που η στιγμή ζητά. Ενας είναι ο προπονητής, από το 1′ ως το 90’. Τον παντρεύεσαι. Με τα σωστά του, και με τις αδυναμίες του.
Το Βουκουρέστι ήταν μία, σε γενικές γραμμές, καλούτσικη “πρώτη μέρα στη δουλειά” για τον Πογέτ. Τα βασικά, έγιναν. Περαιτέρω των βασικών, στις…ειδικές γραμμές, για όσα έλειψαν (το κομμάτι, ας πούμε, των αμυντικών+επιθετικών στατικών φάσεων) σκέφτεσαι θετικά. Οτι δηλαδή, δεν είναι πράγματα που δεν δουλεύονται. Ενα, δεν δουλεύεται! Το να στέλνεις τη μπάλα, εκεί που τελειώνεις τις φάσεις, μέσα. Οχι στα δίχτυα, οπωσδήποτε. Στον στόχο, όμως. Η Εθνική είχε 2/14 τελειώματα on-target. Δεν πηγαίνω στις μεγάλες ομάδες, πηγαίνω μόνον ως την Ουαλία. Η Ουαλία, σε ματς υψηλότερης δυσκολίας και απείρως πιο πιεστικού διακυβεύματος, εναντίον της Αυστρίας είχε 7/14 τελειώματα on-target. Θα μου πεις, γι’ αυτό έχουν φτάσει στο ένα ματς μακρυά από το να παίξουν στο Κατάρ. Γι’ αυτό επίσης, έπαιξαν στα τελευταία δύο Ευρωπαϊκά. Χαίρω πολύ, τα ίδια λέμε! Για τους ποδοσφαιριστές, το Βουκουρέστι δεν ήταν μια πρώτη μέρα στη δουλειά. Ηταν, κάτι άλλο. Η πρώτη μέρα, του πιο σημαντικού διαστήματος της θητείας τους στην Εθνική. Με την εξαίρεση του Τζαβέλλα που πρόλαβε ολόκληρη τη λαμπρή τετραετία Φερνάντο Σάντος και έχει να ανατρέχει σε ένα EURO, σε ένα Παγκόσμιο Κύπελλο, σε καταπληκτικές προκριματικές διαδρομές, οι υπόλοιποι, ο πυρήνας του γκρουπ, όσοι μεγαλώνουν μαζί εδώ και μερικά χρόνια, ο Μάνταλος, ο Πέλκας, ο Μασούρας, ο Σιώπης, ο Βλαχοδήμος, ο Μπουχαλάκης, ο Μπακασέτας, ο Κουρμπέλης, όλοι αυτοί, ή τώρα θα κάνουν κάτι αξιομνημόνευτο στη ζωή τους με τη γαλάζια φανέλα, ή…δεν ξέρω πότε θα το κάνουν αν όχι τώρα. Μάλλον, ποτέ.
Δεν αναφέρομαι, σε Μουντιάλ. Ακόμη το Μουντιάλ, είναι μακρινό. Μακρινό, και στον χρόνο και στις σημερινές δυνατότητες της ομάδας. Το κοντινό είναι (ενδιαμέσως το Nations League, και βέβαια) το Ευρωπαϊκό. Εάν εκεί πρόκειται να κάνουν κάτι λοιπόν, το Βουκουρέστι, το ίδιο και η Ποντγκόριτσα τη Δευτέρα, είναι ρεαλιστικές προσομοιώσεις του ανταγωνισμού που θα κληθούν να υπερβούν. Με τέτοιες ομάδες, εάν το κάνουν, θα το κάνουν. Τέτοιες ομάδες χρειάζεται, να μάθουν να τις κερδίζουν μέσα-έξω. Τα big boys, έρχονται σαν ένα μετέπειτα κεφάλαιο. Τώρα, είναι αυτό. Οι Ρουμανίες, τα Μαυροβούνια. Υπ’ αυτή την έννοια συνεπώς, της ρεαλιστικής προσομοίωσης, το αποτέλεσμα στο Βουκουρέστι μετράει. Ας ήταν, μονάχα φιλικό. Ηταν φιλικό, με ατμόσφαιρα και ζητούμενα επίσημου. Αν δεν ήξερες, βλέποντας δεν θα καταλάβαινες πως ήταν μόνον ένα φιλικό.
Το αποτέλεσμα μετράει ωστόσο, και γίνεται χρήσιμο, όταν τοποθετείται στην ακριβή διάσταση. Διότι η Ρουμανία που είδαμε “δεν έχει τίποτα”. Οταν κορυφαίος Ρουμάνος ποδοσφαιριστής του 2021 ψηφίζεται ένας 35χρονος τερματοφύλακας, ο Νίτσα, σημαίνει πως οι ψηφίσαντες (η κοινωνία του ρουμανικού ποδοσφαίρου) εμμέσως, πλην απολύτως σαφώς, αποδέχονται πως…δεν έχουν τίποτα. Τίποτα άλλο. Τίποτα καλύτερο. Το αντιληφθήκαμε, στα 90 λεπτά την Παρασκευή. Ναι, μέσες-άκρες με Ρουμανίες θα χτυπηθεί η Εθνική στο Nations League και (για τη δεύτερη θέση του ομίλου) στα προκριματικά του EURO 2024. Αλλά με Ρουμανίες που θα έχουν και το κατιτίς τους, κάτι περισσότερο από ένα τίποτα.
Το Κόσοβο ας πούμε, διαπιστώσαμε τέσσερις φορές την τελευταία διετία πως κάτι έχουν. Στο Μπέλφαστ, εκεί που θα δώσει το πρώτο ματς η Εθνική στο Nations League τον Ιούνιο, πρόσφατα (στα προκριματικά του Μουντιάλ) η Βόρεια Ιρλανδία κράτησε σε 0-0 και την Ελβετία και, στο τέλος, την Ιταλία. Τα εύκολα, εάν ποτέ υπήρξαν, έχουν τελειώσει. Για το ελληνικό γκρουπ, έχει τελειώσει και κάτι άλλο…εύκολο. Η περίοδος της εύκολης δικαιολογίας. Γι’ αυτό η προσέγγιση της ομάδας στη Ρουμανία, στο εικοσάλεπτο μετά το γκολ που δεν μέτρησε και έως το γκολ που μέτρησε, ήταν η υποδειγματική. Βάζεις γκολ, σου το ακυρώνουν, δεν κλαίγεσαι, δεν σκέφτεσαι πως θα έχεις κάτι να επικαλεστείς, λυσσάς και βάζεις το επόμενο που δεν ακυρώνεται. Ενθαρρυντικό.
Πηγή: Sport DNA
