Η αλλαγή του Παναθηναϊκού έκανε πιο εύκολη τη ζωή του Ολυμπιακού

Του Βασίλη Σαμπράκου

Όταν κοιτάζεις το αποτέλεσμα, και το πώς αυτό διαμορφώθηκε, το ίδιο το παιχνίδι δείχνει ότι δεν δικαιώθηκε η μια από τις δύο τακτικές τροποποιήσεις που έκανε ο Ρουί Βιτόρια στον Παναθηναϊκό. Η φάση της επίτευξης του γκολ από τον Τζούριτσιτς δείχνει ότι αν ο Παναθηναϊκός έκανε το τυπικό του παιχνίδι και πίεζε ψηλά τον αντίπαλό του θα μπορούσε να προκαλέσει λάθη και να τα εκμεταλλευτεί. Στην φάση του γκολ είναι μόνο δύο οι ποδοσφαιριστές, ο Ιωαννίδης και ο Τζούριτσιτς που σχηματίζουν την πρώτη γραμμή άμυνας του Παναθηναϊκού στο αντίπαλο μισό. Και ενώ ο Ολυμπιακός έχει υπεραριθμία, ο Ρέτσος κάνει την επιλογή να παίξει στον Στάμενιτς, που δεν είναι ελεύθερος, κι ύστερα ο Πασχαλάκης επιλέγει να προσπαθήσει να παίξει την μπάλα στον Στάμενιτς, ο οποίος έχει αλλάξει τοποθέτηση. Με άλλα λόγια, μολονότι η πίεση του Παναθηναϊκού δεν ήταν οργανωμένη και τέτοια που δημιουργούσε προϋποθέσεις για να προκαλέσει λάθος, το προκάλεσε και το εκμεταλλεύτηκε. Φυσιολογικά λοιπόν έρχεται ο συνειρμός ότι αν ο Παναθηναϊκός ήταν πιο τολμηρός κατά την φάση άμυνας θα είχε αυξήσει τις πιθανότητές του να δημιουργήσει μεγαλύτερα προβλήματα στην επιθετική ανάπτυξη του Ολυμπιακού. Δεν είναι όμως μόνο ότι του έλειψαν οι ευκαιρίες που θα μπορούσε να βρει με αυτόν τον τρόπο ο Παναθηναϊκός. Είναι και το ότι η τοποθέτησή του σε χαμηλότερα μέτρα και η επιλογή να κάνει παθητική άμυνα μέχρι το μεσαίο τρίτο επέτρεψε στον Ρόντινεϊ να κάνει ανεμπόδιστος αυτή την πάσα προς τον Γιάρεμτσουκ και να του δώσει την ευκαιρία για αυτή την υπέροχη ντρίμπλα στον Ινγκασον, για να εκτελέσει έπειτα τον Λοντίγκιν. Στην φάση αυτή ο Παναθηναϊκός είναι τοποθετημένος στη μέση του τερέν και ο Τζούριτσιτς βρίσκεται μακριά από τον Ρόντινεϊ με συνέπεια να του δώσει τον χρόνο για να δει, να σημαδέψει και να περάσει μια πάσα ανάμεσα από τους ποδοσφαιριστές του Παναθηναϊκού.

Προφανώς κανείς δεν μπορεί να ξέρει πώς θα κυλούσε το παιχνίδι αν ο Βιτόρια είχε επιλέξει το τυπικό game plan του Παναθηναϊκού και τον είχε βάλει να πιέζει ψηλότερα, αλλά και να προσπαθεί να δώσει συνέχεια σε αυτό που έκανε στο πρώτο δεκαπεντάλεπτο, όταν έχτιζε πάσα πάσα τις επιθέσεις του από την άμυνα και δεν σήκωνε την μπάλα ψηλά. Η δεύτερη αυτή τροποποίηση όμως έμοιαζε περίπου αναγκαία δεδομένης της απουσίας του Ντραγκόφσκι. Ο Παναθηναϊκός δεν μπορούσε να χτίσει επιθέσεις από πίσω διότι ο τερματοφύλακάς του δεν είναι τόσο καλός στα πόδια. Η δεύτερη επιλογή όμως – το να αμυνθεί σε χαμηλότερα μέτρα, που δεν ήταν αναγκαστική λόγω απουσιών, είχε μια θετική και μια αρνητική συνέπεια για τον Παναθηναϊκό: με την τοποθέτησή του περιόρισε τον κίνδυνο να δεχθεί μπαλιές και κινήσεις στην πλάτη της αμυντικής γραμμής του, κι αυτό ήταν το καλό νέο. Συγχρόνως όμως “έδωσε γήπεδο” στον Ολυμπιακό για να κυκλοφορήσει άκοπα την μπάλα μέχρι τα όρια του επιθετικού τρίτου.

Η εικόνα του παιχνιδιού δημιουργούσε την αίσθηση ότι αν ο Χοσέ Λουίς Μεντιλίμπαρ είχε ξεκινήσει με τον Εσε αντί του Στάμενιτς – δηλαδή αν ο Ολυμπιακός είχε την ποιότητα της κυκλοφορίας της μπάλας που είχε στο τελευταίο τριαντάλεπτο στο αντίπαλο μισό, τότε θα είχε εκμεταλλευτεί περισσότερο την χαμηλή τοποθέτηση του Παναθηναϊκού και θα τον είχε δοκιμάσει περισσότερο.

Με άλλα λόγια, ο Μεντιλίμπαρ, που ακολούθησε στο ΟΑΚΑ την πεπατημένη του, μπορεί σήμερα να σκέφτεται ότι με περισσότερους “βασικούς” στο τερέν το πλάνο παιχνιδιού θα ήταν αρκετό για να του αυξήσει τις πιθανότητες να φύγει νικητής. Πιθανόν μια παρόμοια σκέψη να κάνει και ο Βιτόρια σχετικά με το ότι το δικό του – αλλαγμένο – πλάνο θα βοηθούσε περισσότερο την ομάδα του αν είχε στο γήπεδο τον Ντραγκόφσκι. Όμως αυτό αφορά μόνο το χτίσιμο των επιθέσεων. Η επιλογή του να βάλει χαμηλότερα τον Παναθηναϊκό δεν σχετίζεται με τις απουσίες που είχε. Ήταν μια επιλογή με όραμα να “ακυρώσει” ένα προτέρημα του Ολυμπιακού στην επιθετική ανάπτυξη. Το πέτυχε, αλλά συγχρόνως έδωσε την ευκαιρία στον Μεντιλίμπαρ να περάσει ένα σχετικά εύκολο βράδυ σε έναν αγώνα που είχε κάνει πολλές αλλαγές.

Τα xGoals (1.40 – 1.03), η μοιρασμένη κατοχή, ο ίδιος αριθμός τελικών προσπαθειών δείχνουν ότι η μια ομάδα δεν κατάφερε να εκμεταλλευτεί το φυσικό πλεονέκτημα της έδρας και η άλλη ομάδα κατάφερε να φύγει αήττητη και να παίξει τη ρεβάνς από “0-0” κατάσταση στην έδρα της, μπροστά στο κοινό της. Το ματς του ΟΑΚΑ δείχνει ότι ο Ολυμπιακός μπορεί να συνεχίσει, στη ρεβάνς, στην πεπατημένη του και ότι ο Παναθηναϊκός πρέπει να αλλάξει τρόπο.

Πηγή: Gazzetta