Του Νίκου Παπαδογιάννη
Πριν από κάμποσα καλοκαίρια, ο Φίλιππος Συρίγος με φώναξε στο γραφείο του και μου ανέθεσε ειδική αποστολή για την αλήστου μνήμης Ελευθεροτυπία.
«Αύριο αρχίζουν στην Αθήνα τα Special Olympics. Θα πηγαίνεις κάθε μέρα στα γήπεδα και θα φέρνεις θέματα ανθρώπινου ενδιαφέροντος. Δεν μας ενδιαφέρουν οι επιδόσεις και τα ρεκόρ, αλλά αυτοί οι ήρωες της ζωής».
Ντρέπομαι που το γράφω και θα ντρέπομαι παντοτινά, αλλά προσπάθησα να αποφύγω την «αγγαρεία». Εισέπραξα φυσικά τα μπινελίκια μου και κίνησα μες στο λιοπύρι για την Καλλιθέα, απρόθυμος και βαρύς.
Ώσπου, τους πλησίασα και ένιωσα την παγερή καρδιά μου να πλημμυρίζει από ζεστασιά. Οι αγώνες τελείωσαν, αλλά εγώ ζητούσα κι άλλο. Δεν ήθελα να φύγει από τη ζωή μου, η αγνή καλοσύνη των ανθρώπων που παλεύουν αβοήθητοι κόντρα στο τέρας.
Στους Παραολυμπιακούς Αγώνες που ακολούθησαν, για ανθρώπους όχι πια με νοητική υστέρηση αλλά με αναπηρία, προσφέρθηκα πρώτος να τους καλύψω και περνούσα όλη τη μέρα στο ΟΑΚΑ και όπου αλλού υπήρχε δράση.
Η Ανθή Καραγιάννη που έγινε στάδιο στην Καβάλα, ο Χρήστος Αγγουράκης που «βάφτισε» το κλειστό γυμναστήριο 500 μέτρα από το σπιτι μου, ο Χαράλαμπος Ταϊγανιδης που κολυμπούσε σαν δελφίνι, ο Κρητίκαρος Γιώργος Καπελάκης με το χαμόγελο που σκλαβώνει, ο χαλκέντερος Ευθύμης Καλαράς, αργότερα ο υπεράνθρωπος Παύλος Μάμαλος, ο επιστήμονας Γρηγόρης Πολυχρονίδης, η Κύπρια Καρολίνα Πελενδρίτου που παντρεύτηκε το φίλο Δημήτρη Χατζηγεωργίου, όλοι. Η πασαρέλα της ζωής.
«Όχι κύριε, δεν είμαι ανήμπορος ούτε άνθρωπος του περιθωρίου. Είμαι Ο-λ-υ-μ-π-ι-ο-ν-ί-κ-η-ς. Πρώτος στον κόσμο. Εσύ ποιος είσαι που θα με κρίνεις;»
Η Ελλάδα κατέκτησε 20 μετάλλια στους Παραολυμπιακούς Αγώνες του 2004 (η Κίνα ήταν μακράν πρώτη με 131).
Για να ανακαλύψει κανείς τα ονόματα των Ελλήνων αθλητών που αναρριχήθηκαν στο βάθρο μπροστά στους δικούς τους ανθρώπους θα πρέπει να ψάχνει με το φανάρι του Διογένη. Πόσο μάλλον τους παλαιότερους ή και τους νεότερους.
Ακόμα και στην επίσημη ιστοσελίδα της Ελληνικής Παραολυμπιακής Επιτροπής, η λίστα σταματάει μυστηριωδώς στους Αγώνες του 2012. Η κοινωνία, βέβαια, τους θεωρεί μισερούς και απόβλητους. Μη κοιτάς αλλού εσύ που παρκάρεις πάνω στη ράμπα των αναπήρων, για εσένα μιλάω. Όχι για το κράτος.
Κάντε στον εαυτό σας μια χάρη και παρακολουθήστε τους Παραολυμπιακούς Αγώνες από το Τόκιο, αναζητώντας, στο διαδίκτυο, τις συγκινητικές ιστορίες που κρύβονται πίσω από τα εθνόσημα και τις στολές.
Κάνετε λάθος αν νομίζετε ότι δεν σας αφορά. Ορισμένοι από τους αθλητές που ταξίδεψαν στην Ιαπωνία έχουν την αναπηρία εκ γενετής, άλλοι όμως βρέθηκαν στο καροτσάκι από τροχαία ατυχήματα ή από απρόσεκτες βουτιές στα αβαθή. Ή γεννήθηκαν αρτιμελείς και υγιείς αλλά χτυπήθηκαν από σπάνιες ασθένειες σε τρυφερή ηλικία.
Ελάτε να σας πω την ιστορία της Αλεξάνδρας, που θα μπορούσε να είναι η αδελφή σας. Ή εσείς η ίδια.
Η κορυφαία Ελληνίδα Παρα-αθλήτρια των τελευταίων ετών είναι η καλή μου φίλη, Αλεξάνδρα Σταματοπούλου, 33 ετών.
Πάσχει από το εκφυλιστικό σύνδρομο ονόματι Stiff Person και δίνει τιτάνιο αγώνα για να κρατήσει το κορμί της λειτουργικό και σφριγηλό. Μετακινείται με καροτσάκι. Δεν ήταν πάντοτε έτσι.
Η Αλεξάνδρα πρωτόπεσε στην πισίνα στα 22 της, όχι για αναψυχή, αλλά για θεραπεία. Ήταν υγιής και ξένοιαστη μέχρι την ηλικία των 14 ετών.
«Δεν γεννήθηκα με αναπηρία», μου είπε η Αλεξάνδρα τον περασμένο Νοέμβριο, σε μία ανατριχιαστική συνέντευξη για το Documento.
«Τα πρώτα συμπτώματα αντιμετωπίστηκαν με κορτιζόνη. Στα 20 μου χρόνια άρχισα να νιώθω καψίματα και μουδιάσματα στα άκρα. Άρχισαν τα προβλήματα στη βάδιση, έκανα δυό βήματα και έπεφτα. Όταν ανέβασα υψηλό πυρετό, 38 με 40, κατέληξα στο νοσοκομείο, όπου έγινε η διάγνωση. Το σώμα μου κατέρρευσε σταδιακά, δεν έχασα τη γη κάτω από τα πόδια μου σε μία μέρα. Ξύπνησα σε πολύ άσχημη κατάσταση, είδα τους πάντες σοκαρισμένους, αλλά εγώ είπα, δόξα τω Θεώ, είμαι καλά, μικρή είμαι ακόμη, θα το παλέψω. Όλα για κάποιον λόγο συμβαίνουν. Κακό σκυλί ψόφο δεν έχει, χα χα, μη το γράψεις αυτό…».
Μία φορά κάθε εξάμηνο, η Αλέξανδρα υποβάλλεται σε πλασμαφαίρεση (μία μορφή αιμοκάθαρσης) και νοσηλεύεται για τρεις βασανιστικές εβδομάδες. «Τα μηχανήματα καθαρίζουν το αίμα μου και το ξαναβάζουν μέσα στον οργανισμό μου», εξηγεί. Η φωτογραφία, όπως θα καταλάβατε, είναι από την ώρα της θεραπείας,
«Η διαδικασία κρατάει ώρες ολόκληρες και η πίεση πέφτει στα Τάρταρα, ενώ υπάρχει κίνδυνος ακόμα και για τη ζωή μου. Έχει συμβεί να μείνω 2,5 λεπτά χωρίς οξυγόνο. Έπειτα τελειώνω και λέω, κομπλέ, όλα καλά! Ακολουθούν όμως εβδομάδες φυσικής αποκατάστασης, για να ανακτήσουν οι μύες τη δύναμή τους».
«Είμαστε εξαρτώμενοι από τρίτους», ομολογεί η Αλεξάνδρα. «Το μαγιό μας είναι πολύ σφιχτό, ο λεγόμενος “καρχαρίας”, και δεν μπορούμε να το φορέσουμε χωρίς βοήθεια. Δεν υπάρχουν αναβατόρια για να πέσουμε στο νερό ούτε ντουζιέρες για ΑμεΑ. Δεν έχουμε καν δική μας τουαλέτα για τον απαραίτητο διαλείποντα καθετηριασμό πριν πέσουμε στην πισίνα. Εκτίθεται έτσι σε κίνδυνο η υγεία όχι μόνο η δική μας, αλλά και των άλλων».
Και το κράτος; Πού είναι το κράτος;
Η ανάλγητη Πολιτεία δεν δικαιολογεί προπονητές ούτε συνοδούς για ταξίδια στο εξωτερικό. Οι χορηγοί είναι δυσεύρετοι, αφού προτιμούν τους αρτιμελείς αθλητές. Κάθε αγώνας είναι …αγώνας, ακόμα και εντός των τειχών.
Για να δοθεί πριμ πανευρωπαϊκής νίκης, θα πρέπει να μετέχουν στον αγώνα αθλητές από τουλάχιστον 8 χώρες. Αλλιώς, δεν έχει δώρο.
Το υφυπουργείο οχυρώθηκε πίσω από το ξύλινο γράμμα του νόμου, όταν βρέθηκε αντιμέτωπο με το παράπονο της Σταματοπούλου και των συναθλητών της.
«Το κράτος καλύπτει δύο θεραπείες των 80 ευρώ και τα υπόλοιπα τα αφήνει στον ασθενή. Χρειάζομαι οπωσδήποτε και συνοδό, τον οποίο πληρώνω από την τσέπη μου. Δεν γίνεται να περιμένω τα πάντα από τους γονείς και τους συγγενείς μου».
Η Αλεξάνδρα βρίσκεται στο Τόκιο. Πιθανότατα θα κερδίσει μετάλλιο. Και όταν επιστρέψει στην Αθήνα, ταλαιπωρημένη από χαρούμενη, θα βρει τη ράμπα που οδηγεί στο σπίτι της μπλοκαρισμένη από το δικό σου αυτοκίνητο.
Πηγή: Gazzetta
