Του Νίκου Παπαδογιάννη
Μετά από ενάμισυ λεπτό «κόκκινης» κυριαρχίας και στριφνών ερωτημάτων για τον αντίπαλο, η ισορροπία που περίμεναν εξαρχής οι -ουδέτεροι και μη- παρατηρητές εμφανίστηκε στο παρκέ των τελικών.
Ομάδα με περισσότερο βάθος και με υψηλότερο βαθμό ετοιμότητας αυτή την εποχή, ο μέχρι προ τινος αήττητος εντός των ελληνικών τειχών Παναθηναϊκός βρήκε τρόπο για να εκμεταλλευτεί την ατομική υπεροχή των παικτών του και τον γεμάτο πάγκο του.
Ο Ζακ Όγκαστ δεν είναι παρά ο ιεραρχικά 4ος σέντερ του Παναθηναϊκού, αλλά πρόσφερε περισσότερα στην ομάδα του από όσα έδωσαν στη δική τους οι Μιλουτίνοβ και Μακλέιν μαζί.
Πριν ακόμη ανοίξει κάποιος τη συζήτηση για Καλάθη, Τζέιμς και Λοτζέσκι, αξίζει να τονίσει, συμβολικά, που έκανε ο 11ος παίκτης του νικητή, ο αντίστοιχος Μπόγρης της Κυριακής!
Το τρικ που άλλαξε τις ισορροπίες και βοήθησε τον Παναθηναϊκό να πατήσει στέρεα στην άμμο του Φαλήρου ήταν η ηχηρή παρέμβαση του Τσάβι Πασκουάλ.
Ο Καταλανός απέσυρε στον πάγκο τον Θανάση Αντετοκούνμπο και έδωσε το πόστο του στον Λοτζέσκι, ο οποίος αγκυροβόλησε χαμηλά και πλημμύρισε τα γνώριμα καλάθια του ΣΕΦ με εύκολα σουτάκια από 4-5 μέτρα, απτόητος από τη χλιαρή άμυνα του Ρόμπερτς.
Η παράλληλη παρουσία του Ρίβερς στο αρχικό σχήμα έκανε ακόμα πιο πολυμορφική την επίθεση του Παναθηναϊκού, αφού ο Αμερικανός (μολονότι άσφαιρος) απειλούσε τόσο από το «ποστ» απέναντι στον Σπανούλη, όσο και από την περιφέρεια.
Το τρίτο σκέλος του ίδιου σχεδίου έφερε τον Μάικ Τζέιμς στον ρόλο του 6ου παίκτη, αυτόν που μοιάζει κομμένο και ραμμένο στα μέτρα του.
Ο Αμερικανός άργησε κάπως να βρει ρυθμό, αλλά πήρε την κατάσταση στα χέρια του στο δεύτερο ημίχρονο, όταν ο προδομένος από την ανυπαρξία των ψηλών του Ολυμπιακός παρέπαιε στο παρκέ.
Γύρω στο 27ο λεπτό, όταν τα γρανάζια στην άμυνα του Παναθηναϊκού λειτουργούσαν στην εντέλεια, ο Τσάβι Πασκουάλ έριξε τον Τζέιμς στο γήπεδο σημαδεύοντας κατ’ ευθείαν στην καρωτίδα.
Εάν ανατρέξετε στο live του αγώνα, θα δείτε ότι η κρυστάλλινη σφαίρα μου μάντεψε με ακρίβεια τη συνέχεια.
Απέναντι σε έναν Ολυμπιακό που πάλευε πια με τον εκνευρισμό και με το «πρέπει» του (έχοντας 3/20 επιτυχημένες κατοχές μετά την ανάπαυλα), ο Τζέιμς πέτυχε 9 απανωτούς πόντους με αυτό το περίεργο «ένας εναντίον πολλών» μπάσκετ που αγαπάει και έφερε το σκορ στο 50-58, με αφετηρία εκείνο το τρίποντο του Παπαπέτρου από …επιθετικό ριμπάουντ (50-49 στο 27’).
Προς το τέλος ο Τζέιμς τα έκανε μαντάρα, αλλά η δουλειά είχε γίνει. Το +13 ήταν ένα μαξιλάρι που, οριακά, αποδείχθηκε ασφαλείας.
Ο Νικ Καλάθης παρέλαβε τη σκυτάλη και αξιοποίησε την αυτοπεποίθηση που τον έφερε κοντά στο MVP της Euroleague, όχι μόνο με τις ασίστ που έβαλαν -για πρώτη φορά- τον Γκιστ στην εξίσωση, αλλά και με ψυχρό σκοράρισμα.
Στο φινάλε, ο Kαλάθης βρέθηκε για λίγο στον πάγκο, αφού ο Πασκουάλ φοβήθηκε το hack-a-Nick και άφησε τη μπάλα στα χέρια του Τζέιμς, ο οποίος όμως δεν είναι μαέστρος ούτε έχει χρονόμετρο στο μυαλό του.
Ο Παναθηναϊκός κινδύνευσε σοβαρά, επειδή δεν ξέρει (ούτε του ταιριάζει) να παίζει με το ρολόι.
Εάν ο Ολυμπιακός αξιοποιούσε τις βολές που κέρδισε (7/12 στην δ’ περίοδο) ή εξασφάλιζε το ριμπάουντ μετά το σουτ-χαρταετό του Τζέιμς στο 66-69 (όπου δόθηκε “loose ball foul” του Παπαπέτρου στη διεκδίκηση της μπάλας), μπορεί να πανηγύριζε τώρα το 2-0.
Δεν μπορεί πάντως να ισχυριστεί ότι απόψε ήταν ανώτερος ή έστω ισάξιος με τον αντίπαλό του.
Το «μπάσκετ του προπονητή» που βρίσκεται στο dna του Ολυμπιακού μπορεί να κρύψει αδυναμίες, αλλά όχι να κλείσει κραυγαλέες τρύπες.
Απέναντι σε έναν Παναθηναϊκό με πολλούς διακριθέντες (όπου όλοι πλην των «πεντάλεπτων» Βουγιούκα-Λεκάβιτσιους είχαν θετικό +/- ), oι γηπεδούχοι πήραν ελάχιστα πράγματα από τους «άσους» και από τα «πεντάρια» τους.
Ο Παπανικολάου χάθηκε, ο Σπανούλης είχε σκόρπιες εκλάμψεις, ενώ ο Πρίντεζης φάνηκε μόνο στην τελική ευθεία.
Ο Ολυμπιακός έμοιαζε με βάρκα που έμπαζε νερό από 3 σημεία ενώ είχε μόλις 2 σφήνες για να σταματήσει τη διαρροή.
Ο Παναθηναϊκός ήταν, πολύ απλά, αυτός που προκάλεσε τη διαρροή και διασκέδαζε τη ζημιά γελώντας σαρδόνια.
Το πλεονέκτημα έδρας (με τη μικρή, έστω, αξία που πλέον έχει) ξαναπέρασε στα χέρια του, για μία σειρά μάξιμουμ τριών αγώνων.
Ο Τσάβι Πασκουάλ σήκωσε το γάντι που του πέταξαν στα πόδια Μάντζαρης και σία και το φόρεσε υπερήφανος, αλλά οι τελικοί δεν έχουν ακόμη κριθεί.
Το βέβαιο είναι, ότι η εικόνα του 2ου αγώνα πλησίασε πολύ περισσότερο στην ευνοϊκή για τον ΠαναθηναΪκό «αλήθεια του γηπέδου» όπως αυτή είχε προδικαστεί από τα δεδομένα του Μαϊου.
Αμφιβάλλω αν θα ξαναχάσει από τον εαυτό του ο Παναθηναϊκός, όπως (αποδεικνύεται ότι) έχασε την περασμένη Κυριακή. Το 50-50 της πολιτικής ορθότητας είναι λιγότερο φίφτυ-φίφτυ από άλλες φορές.
ΥΓ: Υπενθυμίζω (και στους νεόφερτους) ότι αυτή η στήλη δεν ασχολείται με τη διαιτησία και τη συνωμοσιολογία, όποιος και αν είναι ο αγώνας, όποιος και αν είναι ο νικητής. Αντίστοιχα, δεν πρόκειται να δημοσιευτούν σχόλια με τέτοιο περιεχόμενο. Ευχαριστώ για την κατανόηση.
Πηγή: Gazzetta
