Της Μαρίνας Αξιοπούλου
Καλοκαίρι στην Ελλάδα. Ποιες είναι οι δέκα πιο δημοφιλείς λέξεις που έρχονται στο μυαλό; Ήλιος. Διακοπές. Νησί. Παραλία. Τουρισμός. Καρπούζι. Ηλιοβασίλεμα. Ταβέρνα. Αισχροκέρδεια (κι ας μην το λέμε παραέξω). Εθνική ομάδα! Ναι, είναι μέσα στις λέξεις του καλοκαιριού. Έτσι μάθαμε τα καλοκαίρια μας, έτσι τα περνούσαμε από πιτσιρίκια κι έτσι αρχίζουν να θεμελιώνονται ξανά.
Εθνική ομάδα. Μια σχέση η οποία απ’ όσα κύματα κι αν περνάει, είναι σταθερή.
Πιο σταθερή και από τις διακοπές, πιο υγιής από τον ήλιο, πιο ήσυχη από την παραλία, λιγότερο θορυβώδης από το νησί, λιγότερο χαώδης από τον τουρισμό, πιο ξεκάθαρη από το καρπούζι (με φέτα ή χωρίς), σίγουρα λιγότερο τοξική από την αισχροκέρδεια, πιο γραφική από το ηλιοβασίλεμα και πιο οικονομική από την ταβέρνα.
Το καλοκαίρι είναι Εθνική ομάδα! Και το φετινό καλοκαίρι απέδειξε ακόμα μια φορά ότι παραμένει η «επίσημη αγαπημένη» του Έλληνα οπαδού, ο οποίος Αύγουστο μήνα μπορεί να γεμίσει και μία και δύο και τρεις φορές στο ΟΑΚΑ. Κι αν όχι να το γεμίσει, διότι φέτος δεν υπήρξε η περυσινή παράνοια των αλλεπάλληλων sold out, σίγουρα να κάνει ξεκάθαρο με την παρουσία του ότι στηρίζει τη γαλανόλευκη, λατρεύει το μπάσκετ και κάθε ευκαιρία να δει από κοντά τους διεθνείς και να ακούσει τον Εθνικό Ύμνο αντιμετωπίζεται ως ευκαιρία ζωής.
Ο έρωτας εκφράστηκε φέτος με τρεις τρόπους και είναι γνωστό ότι οι έρωτες του καλοκαιριού είναι εκρηκτικοί. Η ατμόσφαιρα στο φιλικό με τη Σλοβενία ήταν καθηλωτική και όσα συνέβησαν στη βράβευση του Νίκου Γκάλη, ανεπανάληπτα. Εκεί, όμως, βάζεις στην εξίσωση και το περίφημο FOMO. Εκείνο το γνωστό που λέγαμε και στο χωριό μας «τι έκανες το βράδυ που βραβεύτηκε ο Γκάλης;».
Fear of missing out σε άπταιστα ελληνικά και τα social media πήραν φωτιά. Φωτογραφίες, βίντεο, αφιερώσεις, selfie, tweets – όλα όσα συνθέτουν στη σύγχρονη εποχή το παζλ μιας πετυχημένης βραδιάς. Κυρίως, δε, ο κόσμος. Ο παλμός. Το «Ελλάς, Ελλάς», απλό, αθώο, παραδοσιακό και αμετάλλακτο από το 1987, ακόμα μπορεί να προκαλέσει ανατριχίλα. Είναι αξεπέραστο, έστω κι αν στην πορεία διανθίστηκε με μερικά ακόμα συνθήματα.
Η αγάπη του κόσμου για την Εθνική ομάδα μπάσκετ είναι τόσο παραδοσιακή όσο εκείνο το «Ελλάς, Ελλάς». Κι αν το FOMO είναι ένας τρόπος να προσεγγίσεις όσα έγιναν στο πρώτο φιλικό του αντιπροσωπευτικού μας συγκροτήματος, δεν μπορείς παρά να το αφαιρέσεις από τη γενική εικόνα για τα δύο επόμενα. Ελλάδα-Σερβία, Ελλάδα-Ιταλία και το θεσπισμένο Τουρνουά Ακρόπολις. Παιδιά στην κερκίδα – παιδιά που θέλουν να βάψουν τα πρόσωπά τους, να κρατήσουν το χέρι των γονιών τους και να δουν από κοντά την Εθνική ομάδα.
Τον Γιώργο, τον Κώστα, τον Θανάση, τον Τόμας – όποιον φοράει τη γαλανόλευκη. Τα παιδιά δε θυμούνται επώνυμα, τα παιδιά θυμούνται χαμόγελα.
Τα παιδιά κρατάνε αυτόγραφα, ζητούν φανέλες, ονειρεύονται χωρίς προϋποθέσεις. Τα παιδιά ζητούν την Εθνική ομάδα και τα παιδιά είναι η ομάδα αίματος του αντιπροσωπευτικού μας συγκροτήματος.
Οι εικόνες από το κλειστό των Ολυμπιακών εγκαταστάσεων ήταν το μήνυμα που πρέπει να κρατήσουμε. Το μήνυμα ότι η Εθνική ομάδα δεν είναι μόνο νίκες, δεν είναι πάντα η λάμψη και η επιτυχία, ούτε ο χρυσός ή το ασήμι. Είναι το χαμόγελο που φέρνει, η λαχτάρα της γαλανόλευκης, η ανατριχίλα του Εθνικού ύμνου.
Οι καλοκαιρινοί έρωτες είναι εκρηκτικοί – το αναφέραμε και πριν. Μόνο που η αγάπη του κοινού για την Εθνική δεν είναι μια δροσερή καλοκαιρινή περιπέτεια. Η αγάπη έχει αντέξει και χειμώνες, έχει γεμίσει γήπεδα στα προκριματικά: Δεν είναι, δα, και τόσο μακρινό το ματς με τη Σερβία στο κατάμεστο κλειστό των Άνω Λιοσίων. Κι εκεί ιαχές, σημαίες, χαμόγελα, όνειρα. Παιδιά, οικογένειες, έφηβοι και έφηβες. Το παζλ των καλοκαιριών μας. Το παζλ των χειμώνων μας. Το παζλ της Εθνικής ομάδας. Το παζλ της επίσημης αγαπημένης. Ο κόσμος και μια ιαχή.
«Ελλάς, Ελλάς».
Πηγή: ΕΟΚ e-magazine
