Επιμέλεια, Θανάσης Κρεκούκιας
Το Contra.gr παρουσιάζει την ανασκόπηση του 2018 στον παγκόσμιο αθλητισμό, μέσα από δεκαοκτώ γεγονότα που σημάδεψαν τις 365 μέρες της χρονιάς που φεύγει. Το ποδόσφαιρο με την Εθνική Γαλλίας και το Μουντιάλ, τον τελικό του Champions League, το Ρίβερ-Μπόκα και τον Λούκα Μόντριτς, το μπάσκετ με την Ευρωλίγκα και τον θαυμαστό κόσμο του ΝΒΑ, το βόλεϊ με τα παγκόσμια πρωταθλήματα ανδρών και γυναικών, το τένις με τον Τζόκοβιτς και τη Βοζνιάκι, η ποδηλασία με τη βρετανική κυριαρχία στους μεγάλους γύρους και το χρυσό του Βαλβέρδε στο παγκόσμιο, ο μηχανοκίνητος αθλητισμός με τη Φόρμουλα 1 και τον Χάμιλτον, τα ράλι και τον Οζιέ, τις μηχανές και τον Μάρκεθ, ο στίβος με τον τελικό του επί κοντώ των ανδρών στο Ευρωπαϊκό πρωτάθλημα, το σνούκερ με τον Μαρκ Γουίλιαμς και το φοβερό του come-back και τέλος, οι Χειμερινοί Ολυμπιακοί Αγώνες με τον Κασάι, την Μπγέργκεν και τα εντυπωσιακά ρεκόρ τους.
Πριν ξεκινήσουμε την αναλυτική παρουσίαση, να πούμε ότι δεν έχουμε συμπεριλάβει σε αυτό το κείμενο τις επιτυχίες του ελληνικού αθλητισμού μέσα στη χρονιά που φεύγει.
1. Η ΓΑΛΛΙΑ ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΠΡΩΤΑΘΛΗΤΡΙΑ
Το καλοκαίρι είχαμε το σημαντικότερο ποδοσφαιρικό ραντεβού της τετραετίας, αφού η Ρωσία φιλοξένησε στα γήπεδά της το 21ο Παγκόσμιο Κύπελλο. Σε μια διοργάνωση όπου τα μεγάλα ονόματα-φαβορί (Γερμανία, Αργεντινή, Ισπανία, Βραζιλία) αποκλείστηκαν νωρίς, μόνο η Γαλλία επιβεβαίωσε τα προγνωστικά, ξεπερνώντας κατά σειρά στα νοκ-άουτ τα εμπόδια της Αργεντινής, της Ουρουγουάης και του Βελγίου (από το δύσκολο ταμπλό). Οι “τρικολόρ” του Ντιντιέ Ντεσάν, μια νεανική ομάδα με ελάχιστους 30άρηδες στο ρόστερ της και γεμάτη από τον ενθουσιασμό και το ταλέντο των πιτσιρικάδων της, πραγματοποίησαν μια πολύ καλή και σταθερή πορεία στο τουρνουά, με ισορροπία σε όλες τις γραμμές και επιθετικές αιχμές τους Γκριεζμάν και Μπαπέ, φτάνοντας μέχρι τον τελικό, όπου αντιμετώπισαν την Κροατία.
Εκεί φρόντισαν να ξεδιπλώσουν όλες τις αρετές τους, να παίξουν το καλύτερο ποδόσφαιρό τους στο Μουντιάλ, να πετύχουν τέσσερα γκολ (κάτι που είχε να συμβεί σε τελικό σχεδόν μισό αιώνα, από το 1970 και τη μεγάλη Βραζιλία του Πελέ) και να κατακτήσουν το τρόπαιο για δεύτερη φορά στην ιστορία τους, είκοσι χρόνια μετά τον Ζιντάν και την παρέα του. Οι “μπλε” παρέλαβαν το βαρύτιμο κύπελλο κάτω από καταρρακτώδη βροχή, την ίδια στιγμή που σε κάθε γωνιά της Γαλλίας είχε στηθεί ένα ατελείωτο πανηγύρι. Ο Γκριεζμάν βραβεύτηκε με τη χάλκινη μπάλα και το ασημένιο παπούτσι (4 γκολ & 2 ασίστ), ο Μπαπέ ψηφίστηκε ως ο καλύτερος νέος παίκτης του τουρνουά, ενώ ο Παβάρ πήρε το βραβείο για το καλύτερο γκολ της διοργάνωσης (εναντίον της Αργεντινής).
2. Η ΡΕΑΛ “ΒΑΣΙΛΙΣΣΑ” ΓΙΑ ΤΡΙΤΗ ΣΕΡΙ ΦΟΡΑ
Η Ρεάλ Μαδρίτης ξεκίνησε την περσινή σεζόν με πολλές γκέλες στο πρωτάθλημα, κάτι που την έφερε αρκετά πίσω στη βαθμολογία της Πριμέρα. Η υπόθεση Λίγκα ουσιαστικά τελείωσε για τους “μερένγκες” από τον Δεκέμβριο του 2017 και τη νίκη της Μπαρτσελόνα μέσα στο “Μπερναμπέου” (0-3). Ένα μήνα αργότερα, η καταστροφική χρονιά για την ομάδα του Ζιντάν έδειχνε να ολοκληρώνεται μετά τον ταπεινωτικό αποκλεισμό από το Κύπελλο από τη Λεγανές και μάλιστα μέσα στο “Μπερναμπέου”. Όμως οι “μπλάνκος” δεν το έβαλαν κάτω και κατάφεραν όχι απλά να σώσουν την παρτίδα, αλλά να ολοκληρώσουν θριαμβευτικά την αγωνιστική περίοδο, κατακτώντας ένα ακόμα Champions League, το τρίτο συνεχόμενο και 13ο συνολικά! Η Ρεάλ πέρασε δεύτερη από τον όμιλο (πίσω από την Τότεναμ), όμως στα νοκ-άουτ ξεπέρασε το ένα πίσω από το άλλο, τρία πολύ σημαντικά εμπόδια.
Πρώτα “εξαφάνισε” τη φιλόδοξη Παρί Σεν Ζερμέν με δυο νίκες (3-1 & 2-1), ύστερα καρδιοχτύπησε απέναντι στη Γιουβέντους, η οποία ισοφάρισε το 0-3 του πρώτου αγώνα, αλλά ένα πέναλτι στο 98′ έδωσε την ευκαιρία στον Κριστιάνο να πετύχει το γκολ της πρόκρισης και στον ημιτελικό απέκλεισε τη Μπάγερν με το εκτός έδρας 1-2. Στον τελικό του Κιέβου, οι “μερένγκες” προηγήθηκαν 1-0 της Λίβερπουλ με τον Μπενζεμά, ισοφάρισε γρήγορα ο Μανέ, όμως από εκεί και μετά ανέλαβε δράση ο Μπέιλ, που με δυο γκολ (το πρώτο εξ αυτών αριστουργηματικό, το δεύτερο δώρο του Κάριους) διαμόρφωσε το τελικό 3-1. Ήταν η πρώτη φορά στην ιστορία του ChL που μια ομάδα έπαιρνε για τρίτη σερί φορά το τρόπαιο, κάτι που είχε να συμβεί από τη δεκαετία του ’70 και τη Μπάγερν στο Κύπελλο Πρωταθλητριών. Ήταν επίσης το τελευταίο παιχνίδι του Κριστιάνο (πρώτος σκόρερ της διοργάνωσης με 15 γκολ) με τη φανέλα της Ρεάλ, αλλά και το τελευταίο ματς του Ζιντάν στον πάγκο των “μερένγκες”.
3. ΡΙΒΕΡ-ΜΠΟΚΑ, 10.000 ΧΛΜ ΕΚΤΟΣ ΕΔΡΑΣ
Μια γιορτή του ποδοσφαίρου που εξελίχθηκε σε εφιάλτη για τους παίκτες της Μπόκα, όταν στον δρόμο προς το “Μονουμεντάλ” για τη ρεβάνς του 2-2 της “Μπομπονέρα”, δέχτηκαν επίθεση από χούλιγκαν της Ρίβερ, με αποτέλεσμα κάποιοι από αυτούς να χρειαστεί να πάνε στο νοσοκομείο. Τα όσα ακολούθησαν, αμαύρωσαν παγκοσμίως την εικόνα του αργεντίνικου ποδοσφαίρου, το οποίο έχασε την ευκαιρία να γιορτάσει όπως θα του άξιζε, τον πρώτο τελικό στην ιστορία του Copa Libertadores ανάμεσα στους δυο μεγαλύτερους συλλόγους της χώρας. Μετά από διαβουλεύσεις αρκετών ημερών, αποφασίστηκε η διεξαγωγή του επαναληπτικού στο “Σαντιάγο Μπερναμπέου” της Μαδρίτης. Το βράδυ της 9ης Δεκεμβρίου, οι δυο φιναλίστ έκαναν την είσοδό τους στο κατάμεστο γήπεδο της Ρεάλ, για να λύσουν οριστικά τις διαφορές τους.
Η Ρίβερ κατέβηκε ως το φαβορί, με καλύτερη ομάδα και περισσότερες εναλλακτικές λύσεις, όμως ήταν η Μπόκα εκείνη που προηγήθηκε στο σκορ, λίγο πριν τη λήξη του πρώτου ημιχρόνου, με μια αντεπίθεση για σεμινάριο, μαγική ασίστ του Νάντες στον Μπενεντέτο και ιδανικό τελείωμα του τελευταίου στην εστία του Αρμάνι. Στην επανάληψη το σκηνικό άλλαξε, με τους “χενέισες” να υποχωρούν και να αφήνουν χώρους και πρωτοβουλία στους αντιπάλους τους. Η Ρίβερ ισοφάρισε με τον Πράτο και το ματς πήγε στην παράταση, όπου οι “μιγιονάριος” έπαιξαν με παίκτη παραπάνω λόγω της αποβολής του Μπάριος. Ο Κιντέρο, με εκπληκτικό βολέ ολοκλήρωσε την ανατροπή για τη Ρίβερ (109′) και από εκεί και μετά, το ματς έγινε “ροντέο”. Ο τερματοφύλακας της Μπόκα έπαιξε σέντερ φορ (!), στο 120′ οι “χενέισες” είχαν δοκάρι και στην επόμενη φάση η Ρίβερ κλείδωσε τη νίκη με το γκολ του Μαρτίνες. Ήταν ο τέταρτος τίτλος για τους “μιγιονάριος” που επέστρεψαν θριαμβευτές στο Μπουένος Άιρες και η δικαίωση του ποδοσφαίρου, αφού οι παίκτες των δυο ομάδων φρόντισαν να δώσουν τον καλύτερο εαυτό τους στα 120 λεπτά του τελικού.
4. Ο ΜΟΝΤΡΙΤΣ ΕΣΠΑΣΕ ΤΟ ΔΕΚΑΕΤΕΣ ΔΙΠΟΛΟ
Μετά από μια δεκαετία απόλυτης κυριαρχίας των Λιονέλ Μέσι και Κριστιάνο Ρονάλντο στη Χρυσή Μπάλα του “France Football”, ήρθε η ώρα να δούμε έναν διαφορετικό νικητή στο σημαντικότερο ατομικό ποδοσφαιρικό βραβείο της υφηλίου. Μετά το 2007 και τον Κακά, οι Μέσι και Κριστιάνο μονοπώλησαν τη Χρυσή Μπάλα, με πέντε τρόπαια ο καθένας (Μέσι, 2009, 2010, 2011, 2012 & 2015 και Κριστιάνο, 2008, 2013, 2014, 2016 & 2017), προκαλώντας και κάποιες γκρίνιες για κάποιους άλλους υποψήφιους που ίσως αδικήθηκαν σε αυτή τη δεκαετία. Χρειάστηκε να “αποτύχουν” και οι δυο μεγάλοι αστέρες του παγκόσμιου ποδοσφαίρου στο Μουντιάλ και παράλληλα να μεγαλουργήσει ένας άλλος παίκτης στη διοργάνωση, για να δούμε αλλαγή φρουράς και σπάσιμο του δίπολου.
Αναφερόμαστε φυσικά στον Λούκα Μόντριτς, τον πολύτιμο χαφ της Ρεάλ Μαδρίτης και φυσικό ηγέτη της Κροατίας, ο οποίος μέσα στο 2018 κατέκτησε το Champions League και οδήγησε την εθνική του μέχρι τον τελικό του Παγκοσμίου Κυπέλλου, πραγματοποιώντας εντυπωσιακές εμφανίσεις. Ο Μόντριτς ήταν το φαβορί για το φετινό βραβείο, κάτι που φάνηκε ξεκάθαρα και στην τελική βαθμολογία της Χρυσής Μπάλας, εκεί όπου ο Κροάτης υπερίσχυσε με μεγάλη διαφορά (753 βαθμοί) των Κριστιάνο Ρονάλντο (476) και Αντουάν Γκριεζμάν (414), αφήνοντας παράλληλα τον Μέσι μόλις στην πέμπτη θέση (280). Αυτή ήταν η πρώτη φορά που ένας Κροάτης κέρδισε τη Χρυσή Μπάλα και μόλις η δεύτερη για έναν Βαλκάνιο ποδοσφαιριστή, μετά τον Χρίστο Στόιτσκοφ το 1994.
5. ΔΕΚΑΤΗ ΕΥΡΩΛΙΓΚΑ ΓΙΑ ΤΗ ΡΕΑΛ
Η Ρεάλ Μαδρίτης, εκτός από το ποδόσφαιρο, πρωταγωνίστησε και στο μπάσκετ, με αποτέλεσμα να πετύχει κάτι μοναδικό, να γίνει δηλαδή ο πρώτος σύλλογος στην ιστορία που κατέκτησε στην ίδια σεζόν τόσο το Champions League όσο και την Ευρωλίγκα! Η επιτυχία αυτή των “μερένγκες” είναι ακόμα μεγαλύτερη, αν αναλογιστούμε ότι η Ρεάλ τερμάτισε πέρυσι στην πέμπτη θέση της regular season (ρεκόρ 19-11), πίσω από ΤΣΣΚΑ, Φενέρ, Ολυμπιακό και Παναθηναϊκό. Στα πλέι-οφ βρέθηκε απέναντι στους “πράσινους” με μειονέκτημα έδρας και παρά τη συντριβή της στο πρώτο ματς της σειράς (95-67) στο ΟΑΚΑ, συνήλθε γρήγορα, νίκησε το δεύτερο (82-89), παίρνοντας η ίδια το πλεονέκτημα και ολοκλήρωσε τη δουλειά με δυο ακόμα νίκες στη Μαδρίτη (81-74 & 89-82), κάτι που φυσικά της έδωσε το εισιτήριο για το Final-4 του Βελιγραδίου.
Εκεί, στον ημιτελικό με την ΤΣΣΚΑ, πραγματοποίησε δυο πολύ καλά δεκάλεπτα (το δεύτερο και το τρίτο), ανέτρεψε τη διαφορά δέκα πόντων που είχαν πάρει οι Ρώσοι στην αρχή (30-20) και με πρωταγωνιστές τους Ντόντσιτς και Γιούλ στην επίθεση (16 πόντους έκαστος) και τον Αγιόν στην άμυνα (11 ριμπάουντ), έφτασε στη νίκη με σκορ 92-83. Στον τελικό περίμενε η κάτοχος Φενέρμπαχτσε του Ομπράντοβιτς. Σε ένα αρκετά κλειστό παιχνίδι, οι “μερένγκες” βρέθηκαν πίσω στο ημίχρονο 38-40, ήταν όμως καταιγιστικοί στο τρίτο δεκάλεπτο (25-15) και πήραν μια διαφορά την οποία κράτησαν μέχρι το τέλος, για να επιβληθούν 85-80 και να κατακτήσουν το δέκατο τρόπαιό τους στη διοργάνωση! Κορυφαίοι των “μπλάνκος” στο ματς ήταν οι Κοζέρ (17 π.) και Ντόντσιτς (15 π.), με τον τελευταίο να ανακηρύσσεται MVP του τουρνουά.
6. ΟΙ ΓΟΥΟΡΙΟΡΣ ΕΞΑΦΑΝΙΣΑΝ ΤΟΥΣ ΚΑΒΑΛΙΕΡΣ
Περνάμε τώρα στον μαγικό κόσμο του ΝΒΑ και τους εκπληκτικούς Γκόλντεν Στέιτ Γουόριορς που “σκούπισαν” στους τελικούς τους Κλίβελαντ Καβαλίερς με το εντυπωσιακό 4-0! Οι Γουόριορς ολοκλήρωσαν τη regular season με ρεκόρ 58-24, στην πρώτη φάση των πλέι-οφ απέκλεισαν 4-1 τους Σαν Αντόνιο Σπερς και στους ημιτελικούς της περιφέρειας ξεπέρασαν το εμπόδιο των Νιού Ορλίνς Πέλικανς επίσης με 4-1. Στον τελικό της περιφέρειας της Δύσης, οι Γουόριορς τα χρειάστηκαν απέναντι στους Χιούστον Ρόκετς, βρέθηκαν να χάνουν 2-3, ισοφάρισαν 3-3 στην έδρα τους και πήραν την πρόκριση μέσα στο Χιούστον, με έναν εκπληκτικό Κέβιν Ντουράντ (34 π.). Στους τελικούς αντιμετώπισαν για τέταρτη συνεχόμενη σεζόν τους Καβαλίερς, κάτι που δεν έχει ξανασυμβεί στο παρελθόν στο ΝΒΑ.
Οι Γουόριορς, κάτοχοι του τίτλου από το 2017 με 4-1 νίκες, εμφανίστηκαν σε δαιμονισμένη κατάσταση, προηγήθηκαν 2-0 με ισάριθμες νίκες μέσα στην έδρα τους, πήραν το πρώτο διπλό μέσα στο Κλίβελαντ με έναν “εξωγήινο” Ντουράντ (43 π.) και ολοκλήρωσαν τη “σκούπα” με ένα ακόμα διπλό στην “Quicken Loans Arena”. Ήταν το πρώτο 4-0 σε τελικούς του ΝΒΑ μετά το 2007 και τους Σαν Αντόνιο Σπερς που είχαν “σκουπίσει” τους Καβαλίερς, αλλά και το μόλις ένατο 4-0 στα 72 χρόνια του ΝΒΑ. Επίσης ήταν το τρίτο πρωτάθλημα των Γουόριορς την τελευταία τετραετία, το έκτο συνολικά και το πρώτο “back to back” για την ομάδα του Όκλαντ. MVP των τελικών ανακηρύχθηκε ο Κέβιν Ντουράντ, ο οποίος στα τέσσερα αυτά παιχνίδια ήταν ο πρώτος σκόρερ (115 π.) και ο πρώτος ριμπάουντερ (43 ρ.) των Γουόριορς.
7. Ο ΛΕΜΠΡΟΝ ΤΖΕΙΜΣ “ΛΙΜΝΑΝΘΡΩΠΟΣ” ΣΤΟ LA
Ήταν σίγουρα η σημαντικότερη, η πιο ηχηρή μετακίνηση της χρονιάς στο παγκόσμιο μπάσκετ. Ο Λεμπρόν Τζέιμς, ο κορυφαίος παίκτης στον κόσμο, μετά από μια τετραετία στο Κλίβελαντ, στο δεύτερο πέρασμά του από τους Καβαλίερς, αποφάσισε ότι είχε έρθει η ώρα για μια ακόμα αλλαγή στην καριέρα του. Έτσι, μετά την ολοκλήρωση των τελικών του ΝΒΑ, εκεί όπου ο ίδιος και η ομάδα του γνώρισαν την ήττα από τους Γουόριορς, παρά το γεγονός ότι είχε ακόμα συμβόλαιο σε ισχύ, έκανε χρήση του όρου που του έδινε το δικαίωμα να το διακόψει και ανακοίνωσε ότι οι Λέικερς και το Λος Άντζελες θα ήταν ο επόμενος προορισμός του.
Βέβαια αυτή τη φορά, η αναχώρησή του από την ομάδα της καρδιάς του δεν είχε καμία σχέση με εκείνη του 2010, όταν το “αντίο” του στο Κλίβελαντ συνοδεύτηκε με ακραίες αντιδράσεις από τους φίλους των Καβαλίερς. Και αυτό γιατί σε αυτή την περίπτωση, φρόντισε να αφήσει παρακαταθήκη το πρωτάθλημα του 2016, το πρώτο και μοναδικό στην ιστορία της ομάδας, μαζί με ένα σχολείο, που για τον ίδιο είναι ακόμα πιο σημαντικό. Με τους “λιμνάνθρωπους” του Λος Άντζελες, ο Λεμπρόν υπέγραψε τετραετή συμφωνία συνεργασίας, έναντι 153 εκατομμυρίων δολαρίων! Ήδη είναι ο νέος ηγέτης των Λέικερς, ενώ στα πρώτα 25 παιχνίδια με τη φανέλα του LA, έχει πετύχει περισσότερους πόντους από οποιονδήποτε άλλο παίκτη της ομάδας στο παρελθόν!
8. ΠΑΓΚΟΣΜΙΕΣ ΣΤΟ ΒΟΛΕΪ ΠΟΛΩΝΙΑ & ΣΕΡΒΙΑ
Το σημαντικότερο γεγονός στο βόλεϊ μέσα στο 2018, ήταν τα δυο παγκόσμια πρωταθλήματα, των ανδρών στην Ιταλία (Σεπτέμβριος 2018) και των γυναικών στην Ιαπωνία (Οκτώβριος 2018). Ας δούμε πρώτα τί έγινε με τους άντρες, εκεί όπου οι Πολωνοί υπερασπίζονταν τον τίτλο που είχαν κατακτήσει τέσσερα χρόνια νωρίτερα, μέσα στη χώρα τους. Ξεκίνησαν στον όμιλο με μια νίκη (3-0 τη Σερβία) και μια ήττα (2-3 από την Ιταλία). Στα ημιτελικά απέκλεισαν τις ΗΠΑ με ανατροπή (έχαναν 2-1 σετ) και στον τελικό βρήκαν απέναντί τους τη Βραζιλία, όπως ακριβώς και το 2014. Πήραν το πρώτο σετ μετά από μεγάλη μάχη (28-26) και στη συνέχεια και τα επόμενα δυο (25-20 & 25-23), φτάνοντας έτσι στην κατάκτηση του τίτλου, του δεύτερου συνεχόμενου και τρίτου συνολικά στην ιστορία τους. Να πούμε ότι με την Πολωνία αγωνίστηκε ο πρώην (2017/18) πασαδόρος του Ολυμπιακού, Φαμπιάν Ντριζίζγκα. Τέλος, στον μικρό τελικό, οι ΗΠΑ νίκησαν 3-1 τη Σερβία και πήραν το χάλκινο μετάλλιο.
Περνάμε στις γυναίκες και τη διοργάνωση που φιλοξενήθηκε στην Ιαπωνία. Εκεί, για πρώτη φορά στην ιστορία, από τότε που διεξάγονται ημιτελικοί και τελικοί στα παγκόσμια πρωταθλήματα και όχι σύστημα βαθμολογίας (1978), είχαμε ευρωπαϊκό δίδυμο στον τελικό, ενώ για πρώτη φορά από το 1990, δεν προκρίθηκε στον τελικό ομάδα από την Αμερική (Βόρεια, Νότια ή Κεντρική). Η Σερβία εντυπωσίασε από τον όμιλο, όπου τερμάτισε πρώτη με πέντε νίκες σε ισάριθμα ματς (15-0 τα σετ). Στο δεύτερο γύρο, οι κοπέλες της Σερβίας τερμάτισαν στην τρίτη θέση (7-2 νίκες) και στον τρίτο γύρο ήρθαν πρώτες (νίκες επί Βραζιλίας και Ιαπωνίας), παίρνοντας την πρόκριση για την τελική φάση. Στον ημιτελικό νίκησαν 3-1 την Ολλανδία και στον μεγάλο τελικό (πρώτη συμμετοχή τους) επιβλήθηκαν 3-2 της Ιταλίας, παρά το γεγονός ότι βρέθηκαν πίσω στο ματς με 1-2 σετ, κατακτώντας έτσι τον παγκόσμιο τίτλο για πρώτη φορά στην ιστορία τους. Αρχηγός της Σερβίας ήταν η πασαδόρος Μάγια Ογκνιένοβιτς, που στο παρελθόν έχει περάσει από τον Ολυμπιακό (2010/11). Στον μικρό τελικό η Κίνα νίκησε 3-0 την Ολλανδία και πήρε το χάλκινο μετάλλιο.
9. ΝΟΛΕ & ΒΟΖΝΙΑΚΙ ΕΝΤΥΠΩΣΙΑΣΑΝ ΤΟ 2018
Το 2017 μπορεί να ήταν από πλευράς αποτελεσμάτων, η χειρότερη χρονιά του Τζόκοβιτς μέσα στη δεκαετία που διανύουμε, όμως ο Σέρβος τενίστας έκανε ένα ηχηρότατο come-back μέσα στο 2018 και κυρίως στο δεύτερο μισό της σεζόν. Πρόσθεσε δυο ακόμα Grand Slam στο παλμαρέ του (έφτασε πλέον τα 14 συνολικά), ξεκινώντας με το Wimbledon (3-0 σετ τον Κέβιν Άντερσον) και συνεχίζοντας με το US Open (3-0 σετ τον Χουάν Μαρτίν ντελ Πότρο), όμως η κορυφαία στιγμή του ήταν η κατάκτηση του τουρνουά στο Σινσινάτι, του ένατου ATP Masters 1000 και του μοναδικού που έλειπε από τη συλλογή του. Με αυτή του τη νίκη (2-0 επί του Φέντερερ), ο Νόλε έγινε ο πρώτος και μοναδικός τενίστας στην ιστορία που έχει κατακτήσει και τα εννιά τουρνουά της σειράς ATP Masters 1000 (Ίντιαν Γουέλς, Μαϊάμι, Παρίσι, Σανγκάη, Ρώμη, Καναδάς, Μαδρίτη, Μονακό, Σινσινάτι).
Ο Σέρβος ολοκλήρωσε τη σεζόν στο νούμερο 1 της παγκόσμιας κατάταξης και ψηφίστηκε κορυφαίος τενίστας της χρονιάς, αλλά και ο τενίστας με το πιο εντυπωσιακό come-back μέσα στο 2018. Να προσθέσουμε τη νίκη του Φέντερερ στο Australian Open (20o Grand Slam για τον Ελβετό), αλλά και το ότι βρέθηκε ξανά στο νούμερο 1 της παγκόσμιας κατάταξης στα 36.5 του χρόνια, όντας ο μεγαλύτερος σε ηλικία που το πετυχαίνει. Και φυσικά, την 11η νίκη του Ναδάλ στο French Open (17ο Grand Slam για τον Ισπανό). Στις γυναίκες, ξεχωρίσαμε την Κάρολιν Βοζνιάκι, η οποία ξεκίνησε εντυπωσιακά τη σεζόν, επικρατώντας στον τελικό του Australian Open 2-1 σετ της Ρουμάνας Σιμόνα Χάλεπ. Ήταν το πρώτο Grand Slam στην καριέρα της Δανέζας αθλήτριας, η οποία αμέσως μετά τη νίκη της αυτή, ανέβηκε στο νούμερο 1 της παγκόσμιας κατάταξης (WTA) ύστερα από έξι χρόνια. Να προσθέσουμε εδώ δυο ακόμα αθλήτριες που μέσα στο 2018 κατέκτησαν το παρθενικό τους Grand Slam, τη Σιμόνα Χάλεπ που πήρε το French Open (2-1 τη Σλόαν Στίβενς) και τη Γιαπωνέζα Ναόμι Οσάκα που πήρε το US Open (2-0 τη Σερένα Γουίλιαμς).
10. ΒΡΕΤΑΝΙΚΗ ΚΥΡΙΑΡΧΙΑ ΣΤΗΝ ΠΟΔΗΛΑΣΙΑ
Σε ό,τι αφορά στους τρεις μεγάλους γύρους του 2018, οι Βρετανοί ποδηλάτες κυριάρχησαν απόλυτα, κερδίζοντας το Giro d’Italia (Φρουμ), το Tour de France (Τόμας) και τη Vuelta a España (Γέιτς), κάτι που συμβαίνει μόλις για τρίτη φορά στην ιστορία του αθλήματος (Γαλλία, 1964 & Ισπανία, 2008), αλλά για πρώτη φορά με τρεις διαφορετικούς αθλητές! Ο Κρις Φρουμ (Sky) θέλησε να δοκιμάσει το περίφημο “double” και ξεκίνησε την προσπάθειά του από την Ιταλία. Με αρκετά σκαμπανεβάσματα στην απόδοσή του, ο Βρετανός έχασε χρόνο σε αρκετά ετάπ, τη στιγμή που ο Σάιμον Γέιτς (Mitchelton Scott) έδειχνε ανίκητος. Ο Φρουμ “προειδοποίησε” παίρνοντας τη νίκη στο Τζονκολάν και πραγματοποίησε μια επική ανατροπή στο 19ο ετάπ, με μια φοβερή επίθεση στο Φινέστρε, όπου άφησε πίσω τους πάντες – και κυρίως τον Ντιμουλάν – για να φορέσει τη ροζ φανέλα, την οποία χωρίς προβλήματα κράτησε μέχρι τη Ρώμη, συμπληρώνοντας έτσι νίκες και στους τρεις μεγάλους γύρους. Η υπερπροσπάθεια που κατέβαλε στην Ιταλία, φάνηκε τελικά στη Γαλλία, εκεί όπου ο συναθλητής του στη Sky, Γκέρεντ Τόμας, αποδείχτηκε ο καλύτερος, ο πιο σταθερός, ο πιο έξυπνος, ο πιο δυνατός και ο πιο ψύχραιμος.
Ξεκάθαρος στις δηλώσεις του, σοβαρός και μετρημένος από την αρχή μέχρι το τέλος, αποτελεσματικός σε οποιοδήποτε εμπόδιο ή δυσκολία, κρυστάλλινος στη σχέση του με τον Φρουμ, αφοσιωμένος στον στόχο του, άψογα προετοιμασμένος τόσο σωματικά όσο και ψυχολογικά, πιο ώριμος από ποτέ, πανέξυπνος στην ανάλυση του αγώνα, εκπληκτικός στην προσέγγιση της τακτικής, χωρίς το παραμικρό σημάδι αδυναμίας σε οποιοδήποτε τερέν, ο “G” ήταν ο αθόρυβος όσο και μεγάλος πρωταγωνιστής της διοργάνωσης. Στα 32 του χρόνια και στην πλήρη ωριμότητα της καριέρας του, ο Ουαλός παρέδωσε μαθήματα λογικής, εμπειρίας, συγκέντρωσης και ικανοτήτων, κερδίζοντας την καθολική αναγνώριση. Η βρετανική κυριαρχία ολοκληρώθηκε στην Ισπανία, εκεί όπου λόγω απουσίας των all-rounder, είχαμε ένα φεστιβάλ των ανηφοριστών. Ο Σάιμον Γέιτς, έχοντας πάρει τα μαθήματα από την Ιταλία και χωρίς να χρειάζεται να πάρει ρίσκα ενόψει χρονομέτρου, αφού δεν υπήρχε απειλή από αντίπαλους, διαχειρίστηκε άψογα την κόκκινη φανέλα, έπαιξε πανέξυπνα πότε άμυνα και πότε επίθεση, έδειξε παντοδύναμος στα βουνά, απέφυγε κάθε πιθανή κακοτοπιά και έφτασε θριαμβευτής στη Μαδρίτη, παίρνοντας τον πρώτο μεγάλο γύρο της καριέρας του. Παράλληλα, άφησε πολλές υποσχέσεις για το μέλλον, αφού πλέον θα υπολογίζεται ως φαβορί στους μεγάλους γύρους των επόμενων ετών.
11. ΑΛΕΧΑΝΔΡΟ ΒΑΛΒΕΡΔΕ, ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ ΧΡΥΣΟ
Μέχρι το Ίνσμπρουκ, ο Αλεχάνδρο Βαλβέρδε ήταν ο αθλητής με τις περισσότερες παρουσίες σε βάθρο παγκόσμιου πρωταθλήματος. Από το 2003, όταν πήρε το πρώτο του μετάλλιο, μέχρι φέτος, είχε κερδίσει συνολικά έξι, δυο ασημένια (2003 & 2005) και τέσσερα χάλκινα (2006, 2012, 2013 & 2014), περισσότερα από οποιονδήποτε άλλο στην ιστορία του θεσμού. Του έλειπε όμως το σημαντικότερο, το χρυσό. Η διαδρομή του φετινού παγκόσμιου ταίριαζε απόλυτα στα χαρακτηριστικά του “Μπάλα” και ο ίδιος φρόντισε να το αποδείξει με τον καλύτερο τρόπο. Πρώτα βέβαια ανέλαβε δράση η εκπληκτική ισπανική ομάδα του Χαβιέρ Μίνγκεθ (Χεσούς Εράδα, Νιέβε, Γιόν Ιθαγκίρε, Φράιλε, Καστροβιέχο, Μας και Ντε λα Κρουθ), η οποία έλεγξε τα πάντα, επιθέσεις, αλλαγές ρυθμού, αποσπασμένους αθλητές, προστατεύοντας παράλληλα τον αρχηγό της για να τον έχει φρέσκο και ξεκούραστο στην κρίσιμη στιγμή.
Στην τελευταία ανηφόρα, την επονομαζόμενη “κόλαση”, επιτέθηκαν οι Πινό, Μπαρντέ και Αλαφιλίπ, με τον Βαλβέρε κολλημένο πίσω τους. Ο Αλαφιλίπ, από τα μεγάλα φαβορί, δεν άντεξε, το ίδιο και ο Πινό, οι υπόλοιποι συνέχισαν, πέρασαν την κορυφή και στα τελευταία χιλιόμετρα, τους έπιασαν οι Μοσκόν, Ντιμουλάν και Γουντς. Στην τελική ευθεία, ο Βαλβέρδε άνοιξε πρώτος το σπριντ από αρκετά μακριά και κατάφερε να κρατηθεί στην κεφαλή της κούρσας μέχρι τον τερματισμό. Ήταν η κορύφωση μιας τεράστιας καριέρας και η επιβράβευση προσπάθειας χρόνων. Ο Βαλβέρδε ήταν πλέον παγκόσμιος πρωταθλητής στα 38 του χρόνια και τα δάκρυα συγκίνησης του Ισπανού ταξίδεψαν μέσα από την τηλεοπτική κάμερα σε όλο τον κόσμο. Το πιο όμορφο highlight ήρθε την ώρα των απονομών, όταν ο απελθών πρωταθλητής, Πέτερ Σάγκαν, έδωσε ο ίδιος το μετάλλιο στον “Μπάλα”.
12. Ο ΧΑΜΙΛΤΟΝ ΠΛΗΣΙΑΣΕ ΤΟΝ ΣΟΥΜΑΧΕΡ
Η σεζόν στη Formula-1 χαρακτηρίστηκε από την ανωτερότητα δυο ομάδων, της Ferrari και της Mercedes. Ένα σκαλί πιο κάτω βρέθηκε η Red Bull και από εκεί και μετά… το χάος. Αρκεί να αναφέρουμε ότι τα 62 από τα 63 συνολικά βάθρα των 21 αγώνων, προήλθαν από τους οδηγούς αυτών των τριών ομάδων, για να καταλάβετε τη διαφορά τους από τις υπόλοιπες. Ο Λιούις Χάμιλτον έκανε πέρυσι περίπατο, παίρνοντας προβάδισμα από το ξεκίνημα, έφτασε τις 11 νίκες και δε δυσκολεύτηκε να κατακτήσει τον τίτλο απέναντι στον δεύτερο Φέτελ. Φέτος όμως, τα πράγματα, τουλάχιστον στην αρχή, φάνηκαν πιο δύσκολα για τον Βρετανό πιλότο της Mercedes, αφού ο Γερμανός οδηγός της Ferrari και διεκδικητής του τίτλου, έκανε εντυπωσιακές εμφανίσεις κερδίζοντας τα δυο πρώτα γκραν πρι σε Αυστραλία και Μπαχρέιν.
Οι δυο αντίπαλοι έφτασαν κοντά στη βαθμολογία στα μισά της περιόδου, όμως ένα φοβερό σερί του Χάμιλτον από το 11ο μέχρι και το 17ο γκραν πρι, όπου πήρε έξι πρωτιές έναντι μόνο μίας του Γερμανού, έδωσε σαφές προβάδισμα στην Mercedes, η οποία κατέκτησε τελικά τόσο τον τίτλο στους οδηγούς (408 βαθμούς ο Χάμιλτον έναντι 320 του Φέτελ), όσο και στους κατασκευαστές (655 βαθμούς η Mercedes έναντι 571 της Ferrari). Ο Βρετανός (που ολοκλήρωσε τη σεζόν με 11 νίκες στα 21 γκραν πρι και 6 ακόμα παρουσίες στο βάθρο) έφτασε έτσι τους πέντε τίτλους (2008, 2014, 2015, 2017 & 2018), ξεπέρασε τον Φέτελ, έπιασε στη δεύτερη θέση όλων των εποχών τον Χουάν Μανουέλ Φάνχιο και μείωσε τη διαφορά του από τους επτά του Σουμάχερ.
13. Ο ΟΖΙΕ ΠΗΡΕ ΤΟ ΕΚΤΟ ΣΥΝΕΧΟΜΕΝΟ WRC
Μέχρι το 2004, ο Ντιντιέ Οριόλ με τη θρυλική Toyota Celica ήταν ο μοναδικός Γάλλος οδηγός που είχε κερδίσει τον τίτλο στο WRC (1994). Από το 2004 μέχρι και σήμερα, στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα Ράλι κυριαρχούν αποκλειστικά οι “τρικολόρ”. Πρώτα ο Σεμπαστιάν Λεμπ με τους 9 σερί τίτλους (2004-2012) και μετά ο Σεμπαστιάν Οζιέ, νικητής τα έξι τελευταία χρόνια (2013-2018). Ο Οζιέ είναι δεύτερος πολυνίκης στην ιστορία του WRC, αφού από πέρυσι ξεπέρασε τους Φινλανδούς Γιούχα Κάνκουνεν και Τόμι Μάκινεν. Ο Γάλλος μπορεί τις τελευταίες δυο σεζόν (2017 & 2018) να άλλαξε ομάδα και από την Volkswagen να πέρασε στη Ford, διατήρησε όμως κοντά του τον συνοδηγό του, Ζουλιάν Ινγκρασιά, με τον οποίο έχει κερδίσει και τους έξι τίτλους του. Βασικός αντίπαλος του γαλλικού δίδυμου ήταν και φέτος ο Βέλγος Τιερί Νεβίλ, που έφτασε πιο κοντά από κάθε άλλη φορά στην κατάκτηση του τίτλου.
Ο Νεβίλ, δεύτερος το 2016 και το 2017, παρουσιάστηκε βελτιωμένος μέσα στο 2018 και στα μισά της σεζόν, μετά τον 7ο αγώνα στη Σαρδηνία, βρέθηκε στην πρώτη θέση της βαθμολογίας, με 27 βαθμούς περισσότερους από τον Οζιέ. Από εκεί και μετά όμως, ο Γάλλος ξεκίνησε μια αντεπίθεση διαρκείας, μείωσε σταδιακά τη διαφορά του και ολοκλήρωσε την ανατροπή στο ράλι της Ουαλίας, παίρνοντας κεφάλι στον πίνακα. Μια δεύτερη θέση στο προτελευταίο ράλι της σεζόν, στην Καταλονία, του έδωσε ακόμα μεγαλύτερο πλεονέκτημα και όλα κρίθηκαν στον τελευταίο αγώνα στην Αυστραλία, όπου ο Νεβίλ εγκατέλειψε. Ο Οζιέ πήρε τον έκτο του τίτλο με 219 βαθμούς (έναντι 201 του Νεβίλ) και πέτυχε 4 νίκες (Μόντε Κάρλο, Μεξικό, Κορσική & Ουαλία). Να αναφέρουμε και την επιστροφή του πολυνίκη του WRC, Σεμπαστιάν Λεμπ, ο οποίος όμως έτρεξε μόλις σε τρεις αγώνες, παίρνοντας τη νίκη στο ράλι της Καταλονίας.
14. Ο ΜΑΡΚΕΘ ΣΠΑΕΙ ΤΑ ΚΟΝΤΕΡ ΣΤΟ MOTOGP
Πριν καν συμπληρώσει τα 26 του χρόνια, ο Μαρκ Μάρκεθ έχει βαλθεί να διαλύσει όλα τα ρεκόρ στις αγωνιστικές μοτοσικλέτες. Φέτος κατέκτησε για πέμπτη φορά στην καριέρα του το πρωτάθλημα στο MotoGP, παραμένοντας για τρίτη σερί χρονιά στην κορυφή. Με εννέα νίκες και 5 ακόμα παρουσίες στο βάθρο, ο Καταλανός οδηγός μάζεψε 321 βαθμούς, 76 περισσότερους από τον δεύτερο, Ιταλό Αντρέα Ντοβιτσιόζο. Ο Μάρκεθ ξεκίνησε τη συλλογή τίτλων το 2010, όταν πρώτευσε στα 125 cc και έγινε ο δεύτερος μικρότερος σε ηλικία (μετά τον Καπιρόσι) που κέρδισε τη μικρή κατηγορία. Δυο χρόνια αργότερα, το 2012, στη αμέσως επόμενη κατηγορία, το Moto2, ο Μάρκεθ κέρδισε το δεύτερο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα της καριέρας του και την αμέσως επόμενη χρονιά πέρασε στο MotoGP όπου έγραψε ιστορία. Με 6 νίκες και δέκα ακόμα παρουσίες στο βάθρο, κέρδισε το Παγκόσμιο Πρωτάθλημα σε ηλικία μόλις 20 ετών, ο μικρότερος που το έχει πετύχει στη μεγάλη κατηγορία!
Επανέλαβε τον θρίαμβό του και το 2014 με 13 νίκες και φυσικά έγινε ο μικρότερος στην ιστορία με δυο τίτλους στο MotoGP! Το 2015 δεν τα κατάφερε, τερμάτισε τρίτος στη βαθμολογία, όμως υπήρξε “πρωταγωνιστής” στον αγώνα που έκρινε τον τίτλο υπέρ του συμπατριώτη του, Χόρχε Λορένθο. Φυσικά αναφερόμαστε στο GP της Μαλαισίας και την πτώση του Μάρκεθ από τον Ρόσι, που στοίχισε στον Ιταλό βαθμούς ποινής και τον τίτλο. Επανήλθε στην κορυφή το 2016 και έκτοτε δεν ξανάπεσε από αυτή. Ο Καταλανός οδηγός είναι ένας από τους μόλις τέσσερις αναβάτες που έχουν κατακτήσει το Παγκόσμιο πρωτάθλημα και στις τρεις κατηγορίες (οι άλλοι τρεις είναι οι Μάικ Χέιλγουντ, Φιλ Ριντ και Βαλεντίνο Ρόσι). Στις έξι σεζόν που αγωνίζεται στο MotoGP, πάντα με το νούμερο 93 και στην ομάδα της Repsol Honda, έχει τρέξει σε 108 αγώνες, έχει κερδίσει τους 44, έχει ανέβει στο βάθρο 77 φορές, έχει πάρει την pole position 52 φορές και έχει πετύχει τον ταχύτερο γύρο 44 φορές! Με τους 5 τίτλους του στο MotoGP, έφτασε ήδη τον Μικ Ντούχαν και κυνηγάει πλέον μόνο τον Βαλεντίνο Ρόσι (7) και τον Τζιάκομο Αγκοστίνι (8).
15. Η ΠΤΗΣΗ ΤΟΥ ΝΤΟΥΠΛΑΝΤΙΣ ΣΤΑ 6.05
Μέσα στο 2018 είχαμε τόσο το Παγκόσμιο Πρωτάθλημα κλειστού στίβου, όσο και το Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα ανοιχτού στίβου. Και στις δυο διοργανώσεις είχαμε πολλές μεγάλες επιδόσεις και ρεκόρ, όμως για την ανασκόπηση επιλέξαμε τον τελικό του επί κοντώ ανδρών από το Ευρωπαϊκό, που από πολλούς ειδικούς του αγωνίσματος, θεωρήθηκε ένας από τους κορυφαίους τελικούς όλων των εποχών σε μεγάλη διοργάνωση. Ο αγώνας διεξήχθη στις 12 Αυγούστου στο Ολυμπιακό Στάδιο του Βερολίνου και συμμετείχαν σε αυτόν οι πέντε κορυφαίοι Ευρωπαίοι επικοντιστές, που με τη σειρά τους ανήκουν στους 8 κορυφαίους του κόσμου. Ο παγκόσμιος ρέκορντμαν, Ρενό Λαβιλενί, το μεγάλο φαβορί για το χρυσό, έχασε δυο προσπάθειες στο 5.80, άφησε την τρίτη για το 5.85 και έμεινε μέσα στον αγώνα, αφού το πέρασε με την πρώτη.
Στο 5.80 έχασε μια προσπάθεια και ο Αμερικανοσουηδός Αρμάντ Ντουπλάντις, έτσι απέκτησαν ένα μικρό πλεονέκτημα οι Πιότρ Λίσεκ (Πολωνός) και Τιμούρ Μοργκούνοφ (Ρώσος), που μέχρι εκείνο το ύψος ήταν άριστοι. Μέχρι το 5.90 ο Μοργκούνοφ παρέμεινε αλάνθαστος, έχασε την πρώτη στα 5.95 και προτίμησε να συνεχίσει στα 6.00, τα οποία πέρασε με την πρώτη. Ο Λαβινελί πέρασε με την πρώτη τα 5.95, έριξε τον πήχη στα 6.00 και κράτησε τις δυο του προσπάθειες για τα 6.05, χωρίς όμως επιτυχία, μένοντας στην τρίτη θέση της κατάταξης (χάλκινο μετάλλιο). Η μεγάλη έκπληξη όμως ήρθε από τον Ντουπλάντις, ο οποίος μετά την αποτυχημένη πρώτη προσπάθεια στα 5.80, πέρασε όλα τα επόμενα ύψη με την πρώτη (5.85, 5.90, 5.95, 6.00, 6.05)! Όταν ο Μοργκούνοφ απέτυχε στις τρεις του προσπάθειες στο 6.05 (αργυρό μετάλλιο), ο 18χρονος Ντουπλάντις πανηγύρισε με την ψυχή του το χρυσό μετάλλιο με μια εντυπωσιακή επίδοση που ήταν προσωπικό του ρεκόρ, ρεκόρ αγώνων και παγκόσμιο ρεκόρ U20!
16. Ο ΜΑΡΚ ΓΟΥΙΛΙΑΜΣ & Η ΧΡΥΣΗ ΓΕΝΙΑ ΤΟΥ ’92
Μια από τις μεγαλύτερες εκπλήξεις ζήσαμε φέτος στο παγκόσμιο πρωτάθλημα σνούκερ, το οποίο φιλοξενήθηκε στο Σέφιλντ της Αγγλίας. Ο Μαρκ Γουίλιαμς νίκησε στον μεγάλο τελικό τον Τζον Χίγκινς και κατέκτησε έτσι τον τρίτο παγκόσμιο τίτλο της καριέρας του. Ο Γουίλιαμς, μέλος της χρυσής γενιάς του ’92, όπως και ο αντίπαλός του, Χίγκινς, αλλά και ο Ρόνι Ο’Σάλιβαν (και οι τρεις τους έγιναν επαγγελματίες εκείνη τη χρονιά), πραγματοποίησε έναν μικρό άθλο, αν αναλογιστούμε ότι δυο χρόνια νωρίτερα ήταν έτοιμος να εγκαταλείψει την αγωνιστική δράση, αλλά ήταν η σύζυγός του, εκείνη που τον έπεισε να συνεχίσει. Ο 43χρονος Ουαλός είχε πάρει τους δυο πρώτους του τίτλους το 2000 και το 2003, χρειάστηκε λοιπόν να περιμένει 15 χρόνια για τον τρίτο (ρεκόρ χρονικής απόστασης ανάμεσα σε δυο παγκόσμιους τίτλους, όλων των εποχών), ενώ έγινε ο πιο μεγάλος σε ηλικία παίκτης που γίνεται παγκόσμιος πρωταθλητής, μετά το 1978 και τον 45χρονο τότε Ρέι Ρίαρντον!
Ο Γουίλιαμς νίκησε στον ημιτελικό τον Μπάρι Χόκινς 17-15 με ανατροπή και υποσχέθηκε στους δημοσιογράφους πως αν κέρδιζε τον τίτλο, θα έδινε τη συνέντευξη Τύπου γυμνός! Ο τελικός ήταν ένας από τους καλύτερους όλων των εποχών, με τον Χίγκινς να είναι φιναλίστ για δεύτερη σερί χρονιά (είχε χάσει πέρυσι από τον Μαρκ Σέλμπι). Επίσης ήταν η πρώτη φορά από το μακρινό 1977, που και οι δυο φιναλίστ ήταν πάνω από 40 ετών! Ο Γουίλιαμς πήρε προβάδισμα από τα πρώτα frames και το κράτησε μέχρι το τέλος, παρά την φοβερή αντεπίθεση του Χίγκινς στο τέταρτο και τελευταίο session. Το τελικό σκορ ήταν 18-16 υπέρ του Ουαλού, το πιο κλειστό σκορ τελικού τα τελευταία 13 χρόνια. Ο Γουίλαμς κράτησε την υπόσχεσή του και εμφανίστηκε γυμνός στην αίθουσα Τύπου, όμως οι διοργανωτές φρόντισαν αμέσως να τον εφοδιάσουν με μια πετσέτα! Να προσθέσουμε ότι ο Ουαλός κέρδισε 425.000 λίρες στερλίνες από το τουρνουά.
17. ΝΟΡΙΑΚΙ ΚΑΣΑΪ, Ο “ΠΑΠΠΟΥΣ” ΤΟΥ ΑΛΜΑΤΟΣ
Θα ολοκληρώσουμε την ανασκόπηση του 2018 με τους Χειμερινούς Ολυμπιακούς Αγώνες που διοργανώθηκαν τον περασμένο Φεβρουάριο στην πόλη Πιόνγκτσανγκ της Νότιας Κορέας. Όπως είναι φυσιολογικό, σε μια τόσο μεγάλη διοργάνωση, οι πρωταγωνιστές ήταν πολλοί, όμως εμείς επιλέξαμε έναν αθλητή και μια αθλήτρια, που θεωρούμε ότι αξίζουν ιδιαίτερης αναφοράς. Ξεκινάμε με τον Ιάπωνα Νοριάκι Κασάι, αθλητή του άλματος με σκι, ο οποίος κατέρριψε ένα πραγματικά εντυπωσιακό ρεκόρ, αφού έγινε ο πρώτος στην ιστορία (είτε αθλητής, είτε αθλήτρια), που πήρε μέρος σε οκτώ διαφορετικούς Χειμερινούς Ολυμπιακούς Αγώνες! Το προηγούμενο ρεκόρ, με επτά συμμετοχές, ανήκε στον ίδιο και τον Ρώσο αθλητή του λουτζ, Άλμπερτ Ντεμτσένκο. Ο Κασάι πήρε πρώτη φορά μέρος σε Ολυμπιακούς σε ηλικία 20 ετών, το μακρινό 1992 στην Αλμπερτβίλ της Γαλλίας και από τότε έδωσε το παρών διαδοχικά στο Λίλεχαμερ (1994), στο Ναγκάνο (1998), στο Σολτ Λέικ Σίτι (2002), στο Τορίνο (2006), στο Βανκούβερ (2010), στο Σότσι (2014) και φυσικά στην Πιόνγκτσανγκ (2018).
Στα 46 του χρόνια, ο Κασάι έχει στην κατοχή του διάφορα ρεκόρ, ανάμεσά τους αυτό του μεγαλύτερου σε ηλικία αθλητή που έχει κερδίσει μετάλλιο στο άλμα με σκι στους Ολυμπιακούς (41 ετών και 254 ημερών, το 2014 στο Σότσι). Ο Κασάι έχει στην κατοχή του τρία ολυμπιακά μετάλλια, το πρώτο το 1994 στο Λίλεχαμερ (ασημένιο στο ομαδικό ανδρών υψηλού βατήρα) και τα υπόλοιπα δυο, είκοσι χρόνια αργότερα, το 2014 στο Σότσι της Ρωσίας (ασημένιο στο ατομικό ανδρών υψηλού βατήρα και χάλκινο στο ομαδικό ανδρών υψηλού βατήρα). Έχει κατακτήσει επτά μετάλλια σε παγκόσμια πρωταθλήματα (δυο ασημένια και πέντε χάλκινα), ενώ ήταν παγκόσμιος πρωταθλητής στο ski flying το 1992 στο Χαρατσόφ της Τσεχοσλοβακίας (ο πρώτος μη Ευρωπαίος αθλητής που το πέτυχε). Ο Κασάι συνεχίζει και τη φετινή σεζόν (2018/19) την αγωνιστική δράση, όντας ο μεγαλύτερος σε ηλικία αθλητής που παίρνει μέρος στο παγκόσμιο Κύπελλο άλματος με σκι.
18. ΜΑΡΙΤ ΜΠΓΕΡΓΚΕΝ, ΡΕΚΟΡ ΜΕΤΑΛΛΙΩΝ
Και περνάμε στην τελευταία ενότητα της φετινής μας ανασκόπησης, με την Μαρίτ Μπγέργκεν, την Νορβηγίδα αθλήτρια του σκι ανωμάλου δρόμου (ή αντοχής), δηλαδή το cross country. Η Μαρίτ κέρδισε πέντε μετάλλια στους Ολυμπιακούς της Πιόνγκτσανγκ, με τα δυο τελευταία όμως (χάλκινο στο ομαδικό σπριντ και χρυσό στο ατομικό των 30 χιλιομέτρων), έφτασε συνολικά τα 15 ολυμπιακά μετάλλια, επίδοση που την έφερε στην πρώτη θέση (είτε αθλητή, είτε αθλήτριας) σε ολόκληρη την ιστορία των Χειμερινών Ολυμπιακών Αγώνων! Το προηγούμενο ρεκόρ ανήκε στον συμπατριώτη της, σούπερ σταρ του διάθλου, Όλε Έιναρ Μπγερντάλεν με 13 μετάλλια.
Η Μπγέργκεν πήρε μέρος σε πέντε Χειμερινούς Ολυμπιακούς Αγώνες, στο Σολτ Λέικ Σίτι (2002), στο Τορίνο (2006), στο Βανκούβερ (2010), στο Σότσι (2014) και φυσικά στην Πιόνγκτσανγκ (2018). Κέρδισε μετάλλια και στις πέντε διοργανώσεις, έχοντας 8 χρυσά, 4 ασημένια και 3 χάλκινα. Επίσης έχει κατακτήσει 26 μετάλλια σε παγκόσμια πρωταθλήματα, εκ των οποίων τα 18 είναι χρυσά! Σε ό,τι αφορά στα Παγκόσμια Κύπελλα, η Νορβηγίδα αθλήτρια είναι η πιο επιτυχημένη στην ιστορία της διοργάνωσης, με 29 πρωτιές! Το 2015 ανακοίνωσε την αποχώρησή της από την αγωνιστική δράση λόγω εγκυμοσύνης, επέστρεψε όμως τον Δεκέμβριο του 2016. Τελικά στις 6 Απριλίου του 2018, αποφάσισε ότι ήρθε η ώρα για να αποχαιρετήσει οριστικά τους αγώνες, σε ηλικία 38 ετών.
Πηγή: Contra
