Του Άλκη Τσαβδαρά
Κάποτε δεχόμασταν σφαλιάρες από τους «μεγάλους» του ποδοσφαίρου. Τώρα η ήττα συνδυάζεται με τον μαχητικό τρόπο. Η ουσία είναι, βαθμολογικά, ότι το μηδέν παραμένει στη συγκομιδή μας. Είτε χάνεις με 1-0, είτε με 4-0, ίδιο το αποτέλεσμα. Ο τρόπος, η παρουσία, η εικόνα, σίγουρα έχουν μεγάλη σημασία. Αλλά το να ενθουσιαζόμαστε με ήττα, ακόμα και από τη Γαλλία, είναι λάθος…
Η ήττα από τη Γαλλία είναι μέσα στο πρόγραμμα. Το πώς χάνεις από την δευτεραθλήτρια κόσμου είναι ένα άλλο, σημαντικό, κομμάτι. Το γεγονός ότι ηττηθήκαμε μόλις με σκορ 0-1, ίσως και να μην καταδεικνύει όλη την πραγματικότητα του αγώνα. Δεδομένο είναι ότι η προσπάθεια υπήρξε και ο Γκουστάβο Πογιέτ δημιουργεί ένα σύνολο ικανό να ανταπεξέλθει στα δύσκολα, αυτό τουλάχιστον επιθυμεί να μας αποδείξει. Ακόμα και κόντρα στα μεγαθήρια του παγκόσμιου ποδοσφαίρου, όπως είναι οι «τρικολόρ».
Κάθε ποδοσφαιριστής που αγωνίστηκε απέναντι στην Ελλάδα ήταν ικανός να σκοράρει. Σίγουρα στο δεύτερο ημίχρονο, οπότε και δεχτήκαμε το γκολ, αργότερα δε όταν άλλαξε η αριθμητική ισορροπία. Όχι, όμως, και στο πρώτο μέρος. Εμπαπέ, Κουντέ, Ντεμπελέ, Ενκουνκού, Γκριεσμάν, Κόλο Μουανί, Καμαβινγκά κ.α. Στο 19-6 οι τελικές. Οι λανθασμένες αποφάσεις των Γάλλων μας κράτησαν, εν τέλει, στο 0-1. Οι δύο αντεπιθέσεις στο φινάλε, με πολλούς παίκτες παραπάνω, ήταν ικανές να μας «αποτελειώσουν». Ουδείς ισοπεδώνει την προσπάθεια των διεθνών μας. Κακά τα ψέμματα, ποιος πάει στο Παρίσι και στο «Σταντ ντε Φρανς» χωρίς πλάνο, χωρίς αμυντικό προσανατολισμό, άνευ σκέψης να κυλήσουν όλα στην εντέλεια και να… κλέψεις κάτι θετικό; Κανείς!
Το πλάνο του Γκουστάβο Πογιέτ πήγε να αποφέρει κέρδος στο όλο εγχείρημα της Εθνικής, ώστε να αξιοποιήσουμε ακόμα περισσότερο τη νίκη επί της Ιρλανδίας. Τη στιγμή που η Ολλανδία δέχτηκε 4 γκολ από την αρμάδα του Ντεσάν, εμείς μείναμε στο 0-1. Με σωστή λειτουργία στο πρώτο ημίχρονο, εξαίσια δουλειά στο κέντρο και στα άκρα, με αρκετό κόσμο γύρω από την περιοχή, χωρίς να βρεθούν οι διάδρομοι που θα έπρεπε. Λογικά πράγματα, σωστή προσέγγιση, θέλει και τύχη η αλήθεια είναι. Τύχη είχαμε στη μη αποβολή του Μαυροπάνου στο πέναλτι, άτυχοι ήμασταν στην κίνηση του ίδιου να μην μπει στην περιοχή, την ώρα που ο Βλαχοδήμος έβαζε στοπ στην εκτέλεση του Εμπαπέ. Γιατί μέχρι τότε οι Γάλλοι ήταν νευρικοί, με λανθασμένες αποφάσεις, με βιαστικές κινήσεις και έναν δύσκολο γρίφο μπροστά τους.
Ο Πογιέτ σωστά δήλωσε ότι δεν του αρέσει να χάνει. Έτσι πρέπει. Όπως πολύ σωστά στάθηκε στην άριστη τακτική της Εθνικής μας. Κρατάμε τα κέρδη, βελτιώνουμε τα λάθη, είναι το σύνθημα. Σωστό επίσης θα ήταν να μην βάζουμε τόσο ψηλά την «απλή» ήττα (0-1) από τη Γαλλία. Διότι με σωστές αποφάσεις των νικητών στο τέλος ή και νωρίτερα, το 0-1 θα γινόταν 0-3 ή και 0-4. Και τότε θα μιλούσαμε για διασυρμό, για τα λάθη του Πογιέτ, για την ανυπαρξία μας κόντρα στους μεγάλους; Όχι. Όλα θέλουν μέτρο.
Διανύουμε ημέρες Euro 2004. Τότε η Ελλάδα του Ότο Ρέχαγκελ ίσως να έπαιζε ακόμα πιο αμυντικογενές ποδόσφαιρο απ’ ότι τώρα. Σίγουρα στην τελική φάση. Όχι τόσο στα προκριματικά. Το 2003 νικήσαμε την Ισπανία. Αυτή είναι η διαφορά της τότε Εθνικής με τώρα, χωρίς να μπαίνουμε σε διαδικασία σύγκρισης. Απλά το τονίζουμε, γιατί οι αρετές (τρέξιμο, μαρκαρίσματα, πάθος, μονομαχίες, κόντρα επιθέσεις, ένας ικανός γκολκίπερ) που επιδείξαμε την Δευτέρα το βράδυ (19/6), υπήρχαν και τότε, αλλά πήραμε τη νίκη. Κρίσιμη, και με το παραπάνω, απέναντι σε ένα παγκόσμιο μεγαθήριο. Εκεί δικαιολογείται ο ενθουσιασμός. Τώρα όχι…
Προέχει να μπουν όλα σε μία σωστή σειρά. Η αντιμετώπιση της Γαλλίας αποτελούσε ένα πλάνο. Τυχόν σκέψη ότι το ίδιο «εύκολα» θα κρατήσουμε σε απόσταση και την Ολλανδία, είναι λανθασμένη. Η υπεροψία του Έλληνα μπορεί να μπει στο… ντουλάπι για όσο διαρκούν τα προκριματικά του Euro 2024. Διαχρονικά αποδείχτηκε τροχοπέδη στην προσπάθεια πρόκρισης σε μεγάλες διοργανώσεις. Τα χρήσιμα συμπεράσματα είναι επιθυμητά. Οι… πανηγυρισμοί για μία ήττα και σενάρια επιστημονικής φαντασίας για τους επόμενους αγώνες, όχι!
Πηγή: BN Sports
