Του Θανάση Κοσμίδη
Πριν λίγες ημέρες πραγματοποιήθηκε το Παγκόσμιο πρωτάθλημα ενόργανης Γυμναστικής στο Μόντρεαλ του Καναδά. Ήταν ένας διπλός αγώνας, συνθέτου ατομικού και τελικών οργάνων.
Στους τελικούς οργάνων είχαμε την χαρά για άλλη μια φορά να δούμε τον «συνήθη ύποπτο» των τελευταίων χρόνων, Λευτέρη Πετρούνια να ανεβάζει την Ελληνική σημαία στο ψηλότερο σκαλί του βάθρου! Οι αγώνες όπως τους παρακολουθήσαμε από την κρατική τηλεόραση, μας δημιούργησαν πολλαπλά συναισθήματα, θαυμασμού, χαράς, κάποιες φορές λύπης (λόγω κάποιων τραυματισμών) αλλά και πολλά ερωτηματικά. Είδαμε συμμετοχές από μια μίξη παλαιότερων και καινούργιων αθλητών. Είδαμε αρκετές εντυπωσιακές και επιτυχημένες προσπάθειες, καινούργιες δύσκολες ασκήσεις, αλλά και κάποιους τραυματισμούς που στέρησαν την δυνατότητα από μεγάλους αθλητές – φαβορί να συμμετέχουν σε αυτό το παγκόσμιο πρωτάθλημα, στερώντας ταυτόχρονα και σ΄εμας την δυνατότητα να τους απολαύσουμε (π.χ Uchimura στους άνδρες – Iordache στις γυναίκες και άλλοι… ).
Η απουσία συμμετοχής στον τελικό του συνθέτου ενός αθλητή της κλάσης του Kōhei Uchimura, έκανε τον συγκεκριμένο αγώνα αρκετά φτωχότερο από άποψη δυσκολίας αλλά και ποιότητας στην εκτέλεση, κάτι δηλαδή που αποτελεί κυρίαρχο χαρακτηριστικό του Ιάπωνα ο οποίος πρεσβεύει με τον καλύτερο τρόπο αυτό που είναι ζητούμενο του αθλήματος, το Αrtistic Gymnastics, δηλαδή Καλλιτεχνική Γυμναστική. Ωστόσο, η συμμετοχή των υπολοίπων αθλητών, μας πρόσφερε εξίσου πλούσιο θέαμα σε όλα τα όργανα! Αυτό που με προβλημάτισε ιδιαίτερα είναι το γεγονός ότι στον συγκεκριμένο αγώνα συνθέτου, δεν είχαμε Ελληνική εκπροσώπηση, ενώ αντίθετα είδαμε δυο Τούρκους, δυο Λιθουανούς, έναν Αρμένιο, Μεξικάνο, Ισπανό και φυσικά τον πολύ καλό Κύπριο αθλητή Μάριο Γεωργίου στον οποίο αξίζουν πολλά συγχαρητήρια για την όλη πορεία και την απόδοση του όπως και στον εξαιρετικό προπονητή του Παναγιώτη Πετρίδη και όλη την Κυπριακή Ομοσπονδία!
Η περισυλλογή και η σκέψη ώστε να διορθώσουμε ή να διδαχθούμε από ότι θετικό ή αρνητικό που προκύπτει μετά από μια μεγάλη διοργάνωση, πρέπει να είναι το πρώτο και κυρίαρχο μέλημα μιας αντιπροσωπευτικής εκπροσώπησης – Oμοσπονδίας. Είδαμε καινούργιους ξένους αθλητές, άπειρους, όπως συνηθίζουμε να λέμε, οι οποίοι όμως κατάφεραν και κατέκτησαν χρυσά μετάλλια, ή πλασαρίστηκαν σε αρκετούς τελικούς. Η Ελληνική αποστολή για άλλη μια φορά (όπως κάνει τα τελευταία χρόνια) «ανέβηκε» στις «πλάτες» του Πετρούνια και θέλω να πιστεύω ότι σύντομα θα «κατέβει» για να εργαστεί για το «αύριο» της γυμναστικής, το οποίο όμως φαίνεται λίγο «θολό» με βάση τα τωρινά δεδομένα.
Είναι μονότονο να ακούμε συνεχώς ότι οι αθλητές μας συμμετείχαν και απέκτησαν απλά …εμπειρίες. Αυτού του είδους οι δικαιολογίες θα μπορούσαν να έχουν βάση μόνον για τις κατηγορίες παίδων και εφήβων. Στο παρελθόν (από το οποίο θα πρέπει να παίρνουμε ότι θετικά στοιχεία υπήρχαν αποφεύγοντας και διορθώνοντας τα όποια λάθη), πίσω από την γενιά των Μελισσανίδη και Ταμπάκου, βλέπαμε να διακρίνονται οι έφηβοι αθλητές μας στις διάφορες διοργανώσεις του εξωτερικού. Πίσω από την γενιά των Μάρα και Τσολακίδη βλέπαμε τους τότε εφήβους μας Κοσμίδη και Πετρούνια να φέρνουν σημαντικές και ελπιδοφόρες επιτυχίες. Τώρα, ποιοι και πού είναι η επόμενη γενιά; Έχει πραγματικά αναλογιστεί σοβαρά κάποιος, σε τι επίπεδο βρίσκονται οι νεότεροι αθλητές που κάποια στιγμή θα χρειαστεί να παραλάβουν την σκυτάλη για το μέλλον; Τα αποτελέματα της συμμετοχής της χώρας μας στο Ολυμπιακό Φεστιβάλ Ευρωπαϊκής Νεότητας (EYOF), που πραγματοποιήθηκε στο Γκιόρ της Ουγγαρίας (23-29 Ιουλίου) δεν άφησαν περιθώρια αισιοδοξίας για το μέλλον. Τα ονόματα που προανέφερα, ήταν αθλητές που, πριν διακριθούν σε Ευρωπαϊκά ανδρών, Παγκόσμια και Ολυμπιακούς αγώνες, είχαν ήδη διακρίσεις σε διοργανώσεις στους οποίους χτίζεται το μέλλον μιας χώρας, όπως είναι τα ευρωπαϊκά νέων και εφήβων, γκραν πρι και διεθνείς συναντήσεις μικρών ηλικιών.
Μην ξεχνάμε ότι το 2007 (έτος που πήρε η υπάρχουσα διοίκηση τα ηνία της γυμναστικής από τον ΣΕΓΑΣ), ο Λευτέρης Κοσμίδης, έφηβος τότε ηλικιακά (16 ετών), κατακτούσε σε ευρωπαϊκό ανδρών το πρώτο μετάλλιο της τωρινής διοίκησης και ένα χρόνο μετά κέρδιζε ένα ακόμα μετάλλιο ως έφηβος και μέλος της δυνατής ομάδας τότε με τον Πετρούνια στα πρώτα του βήματα, ενώ τα πλασαρίσματα αρκετών αθλητών σε τελικούς, προμήνυαν ένα λαμπρό μέλλον αργότερα! Αλήθεια, τα θυμούνται οι διοικούντες αυτά;
Η φιλότιμη και πολύ σκληρή προσπάθεια του Κωνσταντινίδη αρκεί για να σώσει το γόητρο της γυμναστικής; Κατά πόσο οι άνδρες αθλητές των κλιμακίων που πλαισιώνουν τον Πετρούνια, γυμνάζονται όπως πρέπει; Και σε τι συνθήκες; Και με τι προοπτικές; Η ιστορική αναδρομή είναι απαραίτητη για να βγουν συμπεράσματα ουσίας. Είναι δύσκολο να δεχτώ την αιτιολογία της απειρίας των αθλητών μας, την απουσία υλικοτεχνικής υποδομής ή την έλλειψη τυχόν κινήτρων! Ο Πετρούνιας γυμνάζεται στο ίδιο γυμναστήριο με την ίδια υλικοτεχνική υποδομή δίπλα σε προπονητές, οι οποίοι απ΄ όσο είμαι σε θέση να γνωρίζω καταβάλουν σημαντικές και πολλές φορές αφιλοκερδείς προσπάθειες με μοναδικό κίνητρο την αγάπη τους για την ενόργανη και τους αθλητές τους! Οι διοικούντες θα πρέπει να αναζητήσουν (αφού συνήθως «καμώνονται» ότι τα ξέρουν όλα), αλλού τα αίτια του προβλήματος!
Ο «άρχοντας των κρίκων» έχει χαράξει τον δικό του λαμπρό δρόμο και όσο θα είναι υγιής θα τον διανύει με τον καλύτερο δυνατόν τρόπο. Όμως τι γίνεται πιο «πίσω»; Που βρίσκεται η εφηβική ομάδα; Που βρίσκεται η ανδρική ομάδα, που υποτίθεται ότι θα έπρεπε να τον πλαισιώνει; Το παρόν της Ελληνικής γυμναστικής το βλέπουμε. Το μέλλον της που είναι, και πως χτίζεται; Ζητείται μέλλον λοιπόν.
Καλοπροαίρετα και με πολύ εκτίμηση σε όσους αγαπούν το άθλημα!
(O Θανάσης Κοσμίδης είναι εκπαιδευτικός Φυσικής Αγωγής, πρώην Ομοσπονδιακός προπονητής, υπεύθυνος ανάπτυξης ενόργανης γυμναστικής αγοριών και διδάσκων στα ΤΕΦΑΑ Αθηνών)
