Του Σταύρου Καραΐνδρου
Σύμφωνοι, έχουμε βγει στους δρόμους για μεγαλύτερες επιτυχίες. Ακόμα και το γκολ στις καθυστερήσεις στο Παγκρήτιο με τον Λυμπερόπουλο για τα προκριματικά του Euro, κόντρα στον ίδιο αντίπαλο, σπουδαιότερη σημασία είχε. Ειδικά με τον τρόπο που ήρθε. Αλλά ας ανατρέξουμε στο πρόσφατο παρελθόν για να θυμηθούμε πότε ήταν η τελευταία φορά που η Ελλάδα πήρε νίκη λες και πήγαινε στην Εθνική οδό με 50 χιλιόμετρα την ώρα.
Έτσι έμοιαζε το χθεσινό παιχνίδι του ΟΑΚΑ. Από το πρώτο πρεσάρισμα των διεθνών, από το build up από πίσω και από τον τρόπο που έπαιζαν οι Μολδαβοί, κάθε άλλο αποτέλεσμα θα ήταν αποτυχία. Και επειδή έχουμε ξεχάσει να κάνουμε το αυτονόητο τα τελευταία χρόνια, την Κυριακή κάναμε ακριβώς αυτό. Και -το βασικότερο- είναι ότι ξέραμε ακριβώς πώς να το κάνουμε.
Η όλη φάση θύμισε προκριματικά προηγούμενων διοργανώσεων τότε που το αντιπροσωπευτικό μας συγκρότημα ήταν στα φόρτε του. Ποτέ δεν εντυπωσιάζαμε με το ποδόσφαιρο που παίζαμε. Έμοιαζε περισσότερο με στρατηγική για το αποτέλεσμα, είχε συγκεκριμένο στόχο η αντιμετώπιση από πλευράς ελληνικής ομάδας κάθε αγώνα. Κάπως έτσι πήγε και το παιχνίδι με τους Μολδαβούς. Τόσο όσο για να πάρουμε το τρίποντο, να πάμε με το Κόσσοβο την προσεχή Τετάρτη να ντουμπλάρουμε τις νίκες και να επανέλθουμε όλοι στην… καθημερινότητά μας αφήνοντας στην άκρη την Εθνική.
Αν η νίκη με τη Μολδαβία ήταν αυτονόητη, το ίδιο είναι και με το Κόσσοβο πάλι στο ΟΑΚΑ. Για το ‘δύο στα δύο’, για την ηρεμία του Φαν’τ Σιπ και για την επιστροφή στη μερική κανονικότητα. Όχι ότι πετύχαμε τίποτα σπουδαίο ή ξάφνου γίναμε η σούπερ ντούπερ ομάδα, αλλά όπως στο σχολείο έτσι και στο ποδόσφαιρο πρέπει να πας πρώτα στο Δημοτικό για να φτάσεις κάποια στιγμή στο Πανεπιστήμιο. Και επειδή τα τελευταία χρόνια τα κάναμε λίγο χάλια, αυτή τη στιγμή έχουμε μείνει σε κάμποσες τάξεις μεταξεταστέοι και ‘τρέχουμε’ να καλύψουμε τα κενά.
Σίγουρα, δεν είναι ό,τι πιο ευχάριστο να παρακολουθείς Ελλάδα-Μολδαβία Κυριακή βράδυ. Αλλά από τη στιγμή που είμαστε ‘συνένοχοι’ στον κατήφορο της ελληνικής ομάδας από το 2014 και μετά, οφείλουμε να καταγράφουμε τα δεδομένα. Αυτή τη στιγμή τα δεδομένα για τον Φαν’τ Σιπ και την Εθνική γενικότερα είναι η διπλή αποστολή. Από τη μία τα αποτελέσματα και από την άλλη ένα γκρουπ ποδοσφαιριστών που θα υπηρετούν το πλάνο και ταυτόχρονα θα είναι… αναλώσιμοι. Τέρμα πια οι κουβέντες γιατί δεν παίζει ο Φορτούνης ή γιατί δεν παίρνει πίσω τον Μανωλά ή γιατί δεν βάζει στην επίθεση τον Κουλούρη.
Ειδικότερα για τον Φορτούνη, θα είναι τουλάχιστον ‘γραφικό’ το να ξεκινήσει τώρα άλλη συζήτηση γύρω από το γιατί δεν ξεκινά με την Εθνική. Σωστά είπε ο Φαν’τ Σιπ ότι βασικός δεν είναι πολλές φορές πλέον, ούτε στον Ολυμπιακό. Είναι ένας πολύτιμος ποδοσφαιριστής, αλλά μέλος της ομάδας, όπως και οι υπόλοιποι. Κάποιες φορές θα είναι στην 11αδα, άλλες όχι. Θα εξαρτάται από το πως θα προσεγγίζει τον εκάτοστε αγώνα ο προπονητής και όχι από το αν είναι ή δεν είναι ο κορυφαίος Ελληνας ποδοσφαιριστής. Και το σωστό είναι αυτό!
Δεν είναι το νορμάλ να γίνει ο Φορτούνης θέμα συζήτησης και στην Εθνική, όταν για τον ίδιο λόγο έχει γίνει ντόρος στον Ολυμπιακό. ‘Αλλωστε ο Ολλανδός κόουτς διαχείριση κάνει και λογικά στο επόμενο παιχνίδι θα τον έχει στο αρχικό σχήμα. Η κουβέντα και η εμμονή όμως γύρω από αυτόν, από μόνη της αποπροσανατολίζει σε μια περίοδο που το αντιπροσωπευτικό συγκρότημα αναζητά σταθερές και όχι νέες έριδες γύρω από πρόσωπα. Δεν θέλει άλλα μαύρα πρόβατα, ούτε περιθωριακές προσεγγίσεις. Όλοι θα παίζουν όταν ο προπονητής θα το κρίνει ότι πρέπει να συμβεί. Το αυτό θα ισχύσει και για τον Φορτούνη.
Η κουβέντα πλέον επικεντρώνεται στο ποιοι μπορούν να ακολουθήσουν τον Φαν’τ Σιπ στο πλάνο που έχει καταστρώσει και ταυτόχρονα να κρατήσουν κλειστά τα στεγανά μίας ταλαιπωρημένης ομάδας. Όταν διορθώσουμε αυτά, τότε θα είμαστε σε θέση να απολαμβάνουμε, όπως παλιά, παιχνίδια σαν κι αυτό κόντρα στη Μολδαβία. Ακόμα, όμως, έχουμε δουλειά.
Πηγή: Contra
