Του Αντώνη Καρπετόπουλου
Κοιτάζοντας τον χρόνο που φεύγει διαπιστώνω ότι στα αθλητικά μας υπήρξε μέσα στο 2023 μια παράξενη στασιμότητα: εννοώ ότι οι συνήθως ύποπτοι, αυτοί που κρατάνε την σημαία του ελληνικού αθλητισμού ψηλά ευτυχώς, συνέχισαν να το κάνουν διότι νέοι πρωταγωνιστές δεν υπήρξαν. Το βλέπει κανείς αυτό αν ρίξει μια ματιά στα βραβεία των αθλητικών συντακτών, που όσο κι αν είναι αντιπαθείς σε πολλούς, παραμένουν να είναι αυτοί που παρακολουθούν επαγγελματικά πολύ στενά τα αθλητικά μας. Στην σχετική ψηφοφορία του ΠΣΑΤ είχαμε φέτος κάτι αληθινά σπάνιο: τα βραβεία του αθλητή της χρονιάς, της αθλήτριας της χρονιάς και του προπονητή της χρονιάς τα κέρδισαν οι ίδιοι που είχαν κερδίσει κι ένα χρόνο πριν! Αθλητής της χρονιάς ψηφίστηκε ο άλτης Μίλτος Τέντογλου. Αθλήτρια η πρωταθλήτρια μας στο βάδιν Αντιγόνη Ντρισμπιώτη. Και προπονητής, το μεγάλο αφεντικό της Εθνικής ομάδας Υδατοσφαίρισης Ανδρών, δηλαδή ο Θοδωρής Βλάχος.
Ποιος να συγκριθεί μαζί τους;
Οι τρεις υπερψηφίστηκαν και ήταν από τις περιπτώσεις που η ψηφοφορία δεν χρειαζόταν καν να οργανωθεί: κανείς δεν ήταν δυνατόν να συγκριθεί μαζί τους για όσα έκανε μέσα στο 2023. Ο Μίλτος Τεντόγλου, με το χρυσό μετάλλιο στο μήκος που κατέκτησε τον Αύγουστο στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα, αναδείχθηκε σε έναν από τους μεγάλους πρωταγωνιστές της διοργάνωσης, καθώς είναι ο μόνος αθλητής του μήκους στον καιρό μας που έχει κατακτήσει χρυσό μετάλλιο σε όλες τις μεγάλες διοργανώσεις.
Η Αντιγόνη Ντρισμπιώτη κατέκτησε το χάλκινο μετάλλιο στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα Στίβου στα 35χλμ βάδην, αλλά δεν έκανε μόνο αυτό. Μέσα στο 2023 κατέρριψε το Πανελλήνιο ρεκόρ με επίδοση 1:28:12 σε αγώνα 20χλμ. βάδην στη Μελβούρνη πιάνοντας το όριο για την πρόκριση στους Ολυμπιακούς Αγώνες που θα γίνουν στο Παρίσι και επιπλέον κατέκτησε και το χρυσό μετάλλιο στα 20 χλμ του Ευρωπαϊκού Πρωταθλήματος Ομάδων βάδην, κάνοντας μάλιστα την τρίτη καλύτερη επίδοση της καριέρας της.
Οσο για τον Θοδωρή Βλάχο η βράβευσή του ήταν υποχρεωτική καθώς οδήγησε την Εθνική ομάδα πόλο των Ανδρών στην κατάκτηση του ασημένιου μεταλλίου στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα, ενώ συγκίνησε το πανελλήνιο όταν, μετά τον χαμένο τελικό (14-13 στα πέναλτι από την Ουγγαρία), φανερά συγκινημένος κι απογοητευμένος, ζήτησε συγγνώμη από τον κόσμο για την απόφασή του να πάρει τάιμ άουτ 37″ πριν το τέλος με το σκορ στο 10-10 και την Ελλάδα να έχει παίκτη παραπάνω και δυνατότητα για κόντρα επίθεση. Η Εθνική του ομάδα ψηφίστηκε ως η κορυφαία της χρονιάς στην Ελλάδα για τρίτη σερί χρονιά.
Προσπαθούν, αλλά…
Και η Εθνική του πόλο, και ο προπονητής της και φυσικά ο Τεντόγλου και η Ντρισμπιώτη δεν είναι εκπρόσωποι της στασιμότητας του αθλητισμού μας: είναι φωτεινές και υπέροχες εξαιρέσεις. Ο προβληματισμός μου είναι τι ακριβώς υπάρχει πίσω από αυτούς.
Στα ομαδικά αθλήματα είναι λίγα αυτά που μπορεί κανείς να επισημάνει: η χρονιά που έφυγε είχε μάλλον ανολοκλήρωτες ιστορίες. Η Εθνική ποδοσφαίρου του Γουστάβο Πογιέτ δεν ολοκλήρωσε την προσπάθειά της να φτάσει στα τελικά του Euro της Γερμανίας και πρέπει να περιμένει τα μπαράζ του Μαρτίου. Ο Ολυμπιακός στην μπασκετική ευρωλίγκα έχασε τον τελικό από την Ρεάλ Μαδρίτης μετά από μια τιτάνια προσπάθεια – τουλάχιστον η ομάδα του Πειραιά κέρδισε ένα ακόμα ευρωπαϊκό τρόπαιο στο βόλεϊ, όχι δυστυχώς το μεγαλύτερο. Η Εθνική γυναικών στο Πόλο έκανε αξιοσημείωτα πράγματα στο παγκόσμιο, αλλά και βηματάκια προς τα πίσω σε σύγκριση με πρόσφατες μεγάλες επιτυχίες της. Δυστυχώς μεγάλη ήταν η αποτυχία της Εθνικής μπάσκετ ανδρών στο δικό της μουντιάλ: χωρίς τον Γιάννη Αντετοκούνμπο τα περιθώρια διάκρισής της είναι μικρά. Και πίσω όμως από τον Τεντόγλου και την Ντρισμπιώτη ξεχώρισαν απλά κάποιοι άλλοι συνήθεις ύποπτοι που ευτυχώς υπάρχουν και παλεύουν με αντιξοότητες. Ο Λευτέρης Πετρούνιας συγκλόνισε με την πρόκρισή του στους Ολυμπιακούς. Η Αννα Κορακάκη παραμένει στην σκοποβολή μια σταθερότατη πρωταγωνίστρια. H Άννα Ντουντουνάκη στην κολύμβηση εξακολουθεί να δίνει τις μάχες της. Η Μαρία Σάκκαρη όπως κι ο Στέφανος Τσιτσιπάς εξακολουθούν να γυρίζουν τον κόσμο γνωρίζοντας χαρές και ήττες στα γήπεδα του τένις: η χρονιά τους θα μπορούσε να είναι και καλύτερη. Αλλά αυτό ισχύει για τους πιο πολλούς Ελληνες αθλητές: προσπαθούν – είναι αλήθεια πολύ – αλλά μέσα στο 2023 κανείς δεν μας ξάφνιασε.
Πολλές και μεγάλες προσδοκίες
Το 2024 που ξεκινάει είναι χρονιά μεγάλων προσδοκιών – πρώτα από όλα γιατί έχει και Ολυμπιακούς Αγώνες. Οι καλοί μας αθλητές θα προγραμματίσουν την χρονιά τους ώστε σε αυτούς να είναι παρόντες. Πρέπει πρώτα για να φτάσουν σε αυτούς πιάνοντας τα πάντα απαιτητικά όρια και μετά να είναι στην καλύτερη κατάσταση για να διακριθούν: ας ελπίσουμε του χρόνου ο Τεντόγλου, η Ντρισμπιώτη και η Εθνική ομάδα πόλο να βρουν ανταγωνιστές στην ετήσια ανασκόπηση μας. Εκτός από τους αθλητές φιλόδοξους αλλά λογικούς και όχι υπερβολικούς στόχους έχουν και κάποιες ομάδες: η Εθνική μας στο ποδόσφαιρο θέλει να προκριθεί από τα μπαράζ και να πάει στο Euro της Γερμανίας. Η Εθνική του μπάσκετ θέλει να προκριθεί για το Παρίσι κερδίζοντας ένα προολυμπιακό τουρνουά που η ελληνική ομοσπονδία μπάσκετ θα διοργανώσει. Αν έρθει ο Γιάννης γίνεται. Αν όχι, θα το περιμένουμε μιλώντας για υπερβάσεις.
Πρεσβεύουν αξίες
Από τα χαρακτηριστικά της χρονιάς και το γεγονός ότι εξαιτίας της κυβερνητικής φοβίας δεν αντιμετωπίστηκαν τα κακώς κείμενα που ταλαιπωρούν τον αθλητισμό μας. Ισως έφταιγαν οι απανωτές εκλογικές αναμετρήσεις κι ο φόβος του πολιτικού κόστους, ίσως απλά η κυβέρνηση δεν ξέρει πώς να αντιμετωπίσει το ζήτημα.
Οπως και να έχει το 2023 φεύγει κι αφήνει πίσω του την πικρή βεβαιότητα ότι η ανικανότητα στην αντιμετώπιση της οπαδικής βίας ξεπερνά κι αυτή που έχει να κάνει με την ανικανότητα στην αντιμετώπιση της διαφθοράς. Τον Αύγουστο, εξαιτίας της εγκληματικής αμέλειας των υπευθύνων του ελληνικού κράτους που επέτρεψαν σε ένα στρατό από Κροάτες χούλιγκανς να διασχίσουν την χώρα και να προκαλέσουν αιματηρά επεισόδια στη Νέα Φιλαδέλφεια, έχασε τη ζωή του ο 29χρονος Μιχάλης Κατσουρης – ο δολοφόνος του οποίους παραμένει ασύλληπτος. Ακολούθησε πριν λίγες μέρες ο θάνατος του αστυνομικού Γιώργος Λυγγερίδης που είχε χτυπηθεί με φωτοβολίδα από επικίνδυνους και ασυνείδητους σε επεισόδια στο Ρέντη. Μέσα στη χρονιά η δίκη των δολοφόνων του Αλκη Καμπανού τράβηξε την προσοχή του κόσμου ως κοινωνικό γεγονός: η απόφαση που βγήκε αποδίδει μια κάποια δικαιοσύνη, αλλά πολύ φοβάμαι πως όλη αυτή η απολύτως δραματική διαδικασία δεν δίδαξε στους κυβερνώντες το παραμικρό. Στα πρόσωπα της χρονιάς του ελληνικού αθλητισμού θα έβαζα την μάνα και τον πατέρα του Αλκη που αντιμετώπισαν ένα μοναδικό δράμα με υποδειγματική συμπεριφορά. Πρεσβεύουν αξίες.
Πηγή: Τα Νέα
