Είναι ερώτημα, για να βρουν στις επόμενες ημέρες την κρίσιμη απάντηση ο προπονητής, το επιτελείο, οι άλλοι δέκα ποδοσφαιριστές. Πιθανότατα βέβαια, να διευκολύνω την έρευνα, η απάντηση ευρίσκεται στο ότι ο Κωνσταντέλιας είναι φαινόμενο. Δεν μπορείς να (συγ)κρίνεις ποδοσφαιριστές, απέναντι σε (ή με γνώμονα) ένα φαινόμενο.
Ζούμε, σε πλήρη εξέλιξη, τη διαδικασία που ολοκληρώνει την ποδοσφαιρική υπόσταση του Κωνσταντέλια. Πρώτα περάσαμε το στάδιο, ξέρει μπάλα αλλ’ αυτό δεν αποτυπώνεται σε αριθμούς. Κάνει αριθμούς. Γκολ, ασίστ, πάσες-κλειδί, κερδισμένα πέναλτι, ό,τι θέλετε. Μεταπηδήσαμε στο στάδιο, ξέρει μπάλα και κάνει αριθμούς αλλ’ έτσι όπως είναι στο φίζικαλ σκέλος δεν πηγαίνει πουθενά. Πλέον, οι αριθμοί και στο φίζικαλ σκέλος είναι τρομεροί.
Ο Κωνσταντέλιας επαναπροσδιορίζει μέσα του, τι σημαίνει χαρά του παιγνιδιού. Πάντοτε, γι’ αυτήν παίζει. Μόνο τώρα, τη μεθερμηνεύει διαφορετικά. Εντάσσει στην έννοια της χαράς του παιγνιδιού, πέρα από το να παίζει επειδή του αρέσει, πέρα από το να παίζει για να συνεισφέρει στο να μπαίνει η μπάλα στα δίχτυα, εξίσου και το να μάχεται (αυτός) σκυλίσια για να φτάνει (η ομάδα) στη νίκη. Και πράγματι, μονάχα έτσι πρόκειται να σταθεί οπουδήποτε έξω. Αν υποθέσουμε ότι κάτι τέτοιο στ’ αλήθεια τον ενδιαφέρει…
Οσο εξελίσσεται η ολοκλήρωση εδώ, όσο γεμίζει το πακέτο με τα εφόδια για εκεί, ορθώς ακόμη δεν έχει φύγει οπουδήποτε έξω. Θα ήταν πρόωρο. Εάν/όταν γίνει, θα είναι ώριμο. Και πιο προσοδοφόρο, για τον ίδιον. Για το κλαμπ. Ο Κωνσταντέλιας “τρώει ξύλο” και δεν δυσανασχετεί ποτέ. Δεν μαλώνει με τον αντίπαλο, δεν κάνει πολιτική με τον διαιτητή, δεν “επενδύει” στα media, δεν ξεσηκώνει την εξέδρα. Πρωτίστως, στον υπέρτατο βαθμό σέβεται το Παιγνίδι που παίρνει τη χαρά να παίζει.
Από τον Αραούχο που μια φορά κι ένα καιρό στην ΑγιαΣοφιά τον έστειλε “στα κάγκελα” καλωσορίζοντάς τον στον κόσμο των μεγάλων, ως τον Σιώπη την Κυριακή στη Λεωφόρο Αλεξάνδρας που η μοναδική δουλειά του στο ματς ήταν ακριβώς αυτή, κάθε φορά ο Κωνσταντέλιας σηκώνεται να συνεχίσει, ξανά και ξανά, κόντρα στον φυσικό πόνο. Βγάζει αυθεντικό σεβασμό, στους πάντες και στα πάντα. Στους δικούς του, στους άλλους. Δίνει σεβασμό, παίρνει πίσω σεβασμό. Τον σεβασμό των δικών του, τον σεβασμό των άλλων.
Οτι είχαν έρθει “όλα δεξιά” σε σειρά αναμετρήσεων, ομολογουμένως αυτό φάνηκε στη βραδιά να στρογγυλεύει τις οξείες γωνίες του ΠΑΟΚ. Αντικατοπτρίστηκε, ενόσω φυσικά δεν ήταν ο μοναδικός περιφερόμενος…σε ένα άλλον κόσμο, προσωποποιήθηκε αν θέλετε, στον γλαρωμένο Μεϊτέ. Και έπεσαν, στην περίπτωση που λέμε. Ενας Παναθηναϊκός που “σκότωνε και τη μάνα του” για να το κάνει, αρκεί να υπήρχαν έντεκα παίκτες για να μπουν στο πεδίο. Η αντιδιαστολή ήταν ανάγλυφη.
Ο Λουτσέσκου που ξέρει το γκρουπ, μάλλον το είχε διαισθανθεί. Οι μεγάλες μπαλιές από πίσω ευθύς εξαρχής, ώστε να μη εκτεθούν με build-up στην αναμενόμενη πίεση, υποτίθεται πως ήταν no risk. Στην πράξη, αυτή η προσέγγιση χάλασε τη βασική “ιδέα παιγνιδιού”. Το no risk έγινε no play. Οι μεγάλες μπαλιές εννοείται, δεν υπάρχουν δογματισμοί, ενίοτε μπορεί να είναι μέρος του πλάνου. Αλλά πάλι, υποστηρίζεις το πλάνο με όποιον “τις έχει”. Παίξε όπως θέλεις, αλλά παίξε σωστά. Ο καλύτερος στις μεγάλες μπαλιές από πίσω, είναι ο Μιχαηλίδης.
Ο Δικέφαλος “δεν πατούσε”. Δέχεται το ένα-μηδέν, από εύκολο κλέψιμο σε πλάγια επαναφορά του Μπάμπα. Ωραία άλλαξε πλευρά ο Τσιριβέγια, ωραία έφερε τη μπάλα απέξω μέσα α λα Μάλμε (το νούμερο-ένα προσόν του) ο Κυριακόπουλος, ωραιότατα…Λόβρεν και Μπάμπα (ξ)έχασαν τον Πάντοβιτς. Επειτα, άλλο κλέψιμο σε γλίστρημα του Ζίβκοβιτς, ωραίο τελείωμα (με δοκάρι επίσης α λα Μάλμε) ο Τετέ, ωραιότατα το γλίτωσε ο Τσιφτσής. Και δύο-μηδέν, με παρατεταμένη πράσινη κατοχή γύρω-γύρω στο τελευταίο τρίτο, διάρκεια τουλάχιστον δεκαπέντε αδιάλειπτα δευτερόλεπτα, εναντίον ληθαργικής αντίστασης. Σκόρερ, Γέντβαϊ. Είπαμε, έντεκα να είναι μέσα, ας είναι όποιοι είναι.
Τις ώρες πριν το Μάλμε, στη Σουηδία έπιανε το αυτί παράξενες και παράταιρες κουβέντες όπως “άμα γίνει το θαύμα και νικήσουμε” λες και θα έπαιζαν στο Μόναχο ή στο Μάντσεστερ. Σημαίνει, το προφανές. Χαμηλή αυτοεκτίμηση, χαμηλή αυτοπεποίθηση, συζητήσιμες φυσικές/ψυχοπνευματικές αντοχές. Και με τον ΠΑΟΚ τώρα, όπως με τον Ολυμπιακό τον Σεπτέμβριο, στην τελική ευθεία ο Παναθηναϊκός γαντζώθηκε, περίπου απεγνωσμένα, στο +1 γκολ. Τούτη τη φορά, να είμαστε ειλικρινείς, τη δοκιμασία την έλυσε…ο τραυματισμός του Κωνσταντέλια. Ο ΠΑΟΚ έκτοτε, απέμεινε να ψάχνει, όχι ποδοσφαιριστή, απέμεινε να ψάχνει ένα ήρωα κόμικ που θα πεταχτεί από το πουθενά και θα σώσει την παρτίδα.
Η νίκη του Παναθηναϊκού είναι το “σωστό” αποτέλεσμα. Για την αναμέτρηση, στην όλη εικόνα της. Καθόλου λιγότερο, για το πρωτάθλημα. Το πρωτάθλημα έχει ανάγκη, τέσσερις ενεργούς διεκδικητές.
Πηγή: Sdna
