Του Αντώνη Καρπετόπουλου
Τώρα που οι μεταγραφές ολοκληρώθηκαν μπορώ να πω ποια ήταν φέτος η αληθινά μεγάλη μόδα του περίφημου μεταγραφικού παζαριού. Ήταν οι περίφημες αρνήσεις των ιδιοκτητών των ελληνικών ομάδων να πουλήσουν ποδοσφαιριστές τους, για τους οποίους, σύμφωνα με τα ρεπορτάζ, δέχτηκαν καλοκαιριάτικα τεράστιες προσφορές από συλλόγους του εξωτερικού. Τα ακούγαμε και παλιά αυτά. Ποτέ όμως όσο το εφετινό καλοκαίρι.
Ασταμάτητες προτάσεις καλοκαιριάτικα
Αν πιστέψουμε τα όσα γράφτηκαν φέτος το καλοκαίρι η ΑΕΚ αρνήθηκε γύρω στα 30 εκατομμύρια ευρώ για τον Πινέδα και τον Λίβαϊ Γκαρσία – καμιά δεκαριά για τον πρώτο από τους Μεξικάνους και πάνω από 20 για τον δεύτερο από τους Ρώσσους. Ο Παναθηναϊκός δεν έκανε δεκτές πέντε – τουλάχιστον – προτάσεις από ομάδες διαφορετικών χωρών, που έδιναν πάνω από 25 εκατομμύρια ευρώ για τον Ιωαννίδη – για κάποιους οι ομάδες μπορεί να ήταν και περισσότερες. Ο ΠΑΟΚ αρνήθηκε να παραχωρήσει τον Κωνσταντέλια όχι μία, αλλά δυο φορές. Είπε όχι και στα 14 εκατομμύρια που του έδινε στην αρχή του καλοκαιριού η Ζάλτσμπουργκ (διότι αντέδρασε κι ο κόσμος…) αλλά είπε όχι και στα 20 εκατομμύρια που του έδινε πριν λίγες μέρες η Μπενφίκα (μολονότι δεν αντέδρασε κανείς). Τέλος, πάντα με βάση όσα μάθαμε, ο Ολυμπιακός αρνήθηκε να παραχωρήσει τον Εσε στη Νιούκαστλ που δεν ξέρω πόσα χρήματα του έδινε, αλλά επειδή είναι μια αγγλική ομάδα που την έχουν Σαουδάραβες θα του έδινε σίγουρα πολλά.
Σίγουρα κάποιες υπήρξαν
Είναι αληθινές αυτές οι προσφορές και κατά συνέπεια κι αυτές οι αρνήσεις; Για κάποιες είμαι σίγουρος. Για τον Ιωαννίδη πχ και η Σπόρτινγκ Λισαβόνας και Ίπσουιτς πρόσφεραν πολλά χρήματα: οι Πορτογάλοι αγόρασαν τελικά άλλους, αλλά δεν τον ξεχνούν και ο προπονητής τους μίλησε για αυτόν μετά τα γκολ του στην Εθνική. Για τον Πινέδα η πρόταση που είχε η ΑΕΚ ήταν δεδομένη και μάθαμε και το όνομα του μάνατζερ του παίκτη που την έφερε καθώς και τους καυγάδες του με την διοίκηση της ΑΕΚ, που απείλησε πως θα τον καταγγείλει στη FIFA. Σίγουρα η Ζάλτσμπουργκ έδινε αρκετά χρήματα για τον Κωνσταντέλια και είναι βέβαιο ότι τον Εσε τον παρακολουθούν αρκετές ευρωπαϊκές ομάδες από τα χρόνια που αγωνιζόταν στο πρωτάθλημα της Αργεντινής. Αλλά η απορία σε όλες αυτές τις περιπτώσεις δεν έχει να κάνει με το αν οι προτάσεις υπήρξαν, αλλά με το τι ακριβώς κερδίζει μια ελληνική ομάδα δημοσιοποιώντας την άρνηση της να παραχωρήσει ένα ποδοσφαιριστή.
Θύμωναν με αυτά, αλλά παλιά
Κάποτε αυτού του τύπου τις ειδήσεις τις έκαναν γνωστές οι ατζέντηδες και οι ομάδες θύμωναν βλέποντας την διασπορά τους. Ο λόγος που οι ατζέντηδες ήθελαν να κυκλοφορούν αυτά ήταν πολύ απλός: αφού έκαναν γνωστές με ένα σωρό λεπτομέρειες τις προτάσεις μπορούσαν πολύ εύκολα (στο μυαλό τους τουλάχιστον…) να υποχρεώσουν μια ελληνική ομάδα να κάνει ένα καινούργιο συμβόλαιο στον «ποδοσφαιριστή πελάτη» τους που δεν ήταν πλέον ένας καλός ποδοσφαιριστής, αλλά κάποιος για τον οποίο η ομάδα έχει αρνηθεί ένα σωρό χρήματα. Το κόλπο έπιανε. Γιατί σταμάτησε; Γιατί συνέβη κάτι απλό: οι ελληνικές ομάδες άρχισαν να πουλάνε παίκτες. Ετσι κάθε φορά που κάτι κυκλοφορούσε φώναζαν τον αντζέντη και του εξηγούσαν πως αν μια πρόταση έρθει, ο παίκτης μπορεί να φύγει. Και το κολπάκι σταμάτησε να πιάνει. Σήμερα ειδήσεις για προτάσεις και αρνήσεις διακινούνται σχεδόν αποκλειστικά από τις ίδιες τις ομάδες.
Θέλουν να δείχνουν ότι δεν έχουν ανάγκη
Για ποιο λόγο συμβαίνει αυτό; Υποθέτω ότι οι λόγοι είναι πολλοί κι όχι ένας. Οι ιδιοκτήτες θέλουν να δείχνουν ότι δεν έχουν ανάγκη τα χρήματα ή ότι αυτοί ορίζουν τις τιμές. Η μη παραχώρηση ενός ποδοσφαιριστή για τον οποίο υπάρχουν τεράστιες υποτίθεται προτάσεις δημιουργεί την εντύπωση ότι ο σύλλογος είναι οικονομικά πανίσχυρος και πουλάει ακριβά – αν πουλάει. Επίσης όλες αυτές οι αρνήσεις συνοδεύονται από εξηγήσεις που έχουν να κάνουν με την αγάπη του ιδιοκτήτη για την ομάδα – τονίζεται πχ ότι ο παίκτης δεν φεύγει διότι από αυτόν το αφεντικό περιμένει φέτος πάρα πολλά κτλ. Συνήθως (αλλά όχι πάντα…) οι ιστορίες των αρνήσεων γίνονται γνωστές έπειτα από την αδυναμία των ελληνικών ομάδων να αποκτήσουν κάποιον ποδοσφαιριστή που θέλουν. Αν φέτος κυκλοφόρησαν τόσα πολλά είναι γιατί μάλλον υπήρξαν κάμποσες δυσκολίες να αποκτηθούν παίκτες που ενδιέφεραν. Και υπάρχει και κάτι ακόμα πιο απλό. Οι ελληνικές ομάδες που κάνουν πρωταθλητισμό ασχολούνται τόσο πολύ με την επικοινωνία, ώστε οι υπεύθυνοι επικοινωνίας που όλες οι ομάδες έχουν μάλλον θεωρούν χρέος τους να προσφέρουν απλόχερα στους ρεπόρτερ των ομάδων ιστορίες για να έχουν κάτι να γράφουν καλοκαιριάτικα. Οι ιστορίες αυτές πάντα είναι ιστορίες που οι υπεύθυνοι πιστεύουν ότι στο image της ομάδας κάνουν καλό. Φαίνεται πως τελευταία έχουν καταλήξει στο συμπέρασμα ότι οι αρνήσεις αρέσουν στους οπαδούς πιο πολύ από τις πωλήσεις.
Ένα είναι το ζητούμενο
Ωραία είναι η επικοινωνία και έχει και την πλάκα της. Τα επόμενα καλοκαίρια κοντά στις ασταμάτητες ιστορίες των παικτών που περιμένουμε να έρθουν και ποτέ δεν έρχονται, μπορούμε να βάλουμε και τις νέες ιστορίες αυτών που θα μπορούσαν να φύγουν και ποτέ δεν έφυγαν. Στην πραγματικότητα πωλήσεις και αρνήσεις πρέπει να γίνονται σωστά: οι ομάδες πρέπει να πουλάνε παίκτες στη μέγιστη τιμή και για να το κάνουν πρέπει και να αρνούνται προσφορές – ο ΠΑΟ με τον Ιωαννίδη αυτό φέτος το έκανε πολύ καλά. Αλλά σε κάθε περίπτωση το βασικό ζητούμενο για τις ομάδες δεν πρέπει να είναι η παραγωγή ιστοριών προς κατανάλωση από το οπαδικό κοινό, αλλά το πως θα κάνουν ομάδες καλύτερες. Ομάδες καλύτερες φτιάχνεις ξοδεύοντας σωστά τα χρήματα που έχεις, αλλά για να ξοδέψεις σωστά τα χρήματα πρέπει να έχεις χρήματα να ξοδέψεις. Όταν για παράδειγμα ξοδεύεις 4,5 εκατομμύρια και λες ότι έχεις αρνηθεί 30 δεν ξέρω αν αυτό είναι στα υπέρ σου. Εκτός αν δεν μπορείς να ξοδέψεις 30 εκατομμύρια για να φτιάξεις μια ομάδα καλύτερη. Αλλά αυτό είναι μια συζήτηση που όλες οι ομάδες αποφεύγουν…
Το αν οι ομάδες αρνούνται να πουλήσουν ένα ποδοσφαιριστή δεν τις κάνει αυτομάτως καλύτερες. Επίσης αν ο ΠΑΟ είχε πουλήσει τον Βιλένα, τον Βέρμπιτς ή τον Σπόραρ, και η ΑΕΚ είχε πάρει λεφτά απο τον Πιζάρο επιτυχία θα ήταν και μάλιστα μεγάλη. Το να βάζεις χρήματα στο ταμείο δεν κάνει κακό. Ισως τα κατά καιρούς πανηγύρια για πωλήσεις να είναι υπερβολικά, αλλά μήπως δεν είναι υπερβολές και όσα γράφονται για παίκτες που έρχονται και που κατά κανόνα λίγοι γνωρίζουν; Σε κάθε περίπτωση ο στόχος πρέπει να είναι να προκύπτουν ομάδες καλύτερες. Στις τρεις πρώτες αγωνιστικές ομάδες καλύτερες δεν είδα – η επικοινωνία δεν μπορεί σε αυτό να κάνει και πολλά. Η δικαιολογία που κυκλοφορεί είναι ότι είμαστε πολύ νωρίς στη σεζόν. Αλλά τέτοιες δικαιολογίες δεν χρειάζονται επικοινωνιολόγους.
Πηγή: Karpetshow
