Σήμερα, που ξέρουμε τι ακολούθησε, πλέον μπορούμε να το σκεφτούμε. Εκείνη η νύχτα με τα αμέτρητα πέναλτι στο Αμστερνταμ, ήταν αυτό που λένε έξω blessing in disguise. Ευλογία, σε μεταμφίεση. Μεταμφίεση λύπης. Φυσικά χρειάστηκε μετά, και αυτό τότε δεν ξέραμε ότι οπωσδήποτε θα το κατάφερνε, να υπερβεί ο Παναθηναϊκός τη Λανς (…και έτσι να μείνει η Γαλλία δίχως ομάδα στο Κόνφερενς Λιγκ). Η ευλογία του Παναθηναϊκού αφού την υπερέβη, είναι ότι βρήκε τη διοργάνωση που δείχνει να είναι η κατάλληλη για να έχει μια καλή βάση προς την ευρωπαϊκή παλινόρθωση.
Αυτό χρειαζόταν ο Παναθηναϊκός εφέτος, το πρόσφορο πεδίο για να μαζέψει όσο χαμένο έδαφος ήταν εφικτό να μαζευτεί, σε αυτό προσγειώθηκε μετά τα διαδοχικά θερινά προκριματικά παιγνίδια. Και μάζεψε πράγματι, χάρη στο φίνις με τις 3/3 νίκες, αρκετό πράμα. Εύκολο, τίποτα δεν είναι. Μόνον η Ντιούργκορντεν, από όλες τις ομάδες της league phase, κατέγραψε καλύτερο φίνις (με 4/4 νίκες). Χάρη στο οποίο ακριβώς, με το να επικρατήσει στο μεταξύ τους ματς, πήδησε στο 1-8 και άφησε τον Παναθηναϊκό στο 9-24. Η Τσέλσι με τις 6/6 νίκες, είναι εκτός συζητήσεως…και εκτός συναγωνισμού. Το καταλαβαίνουμε όλοι, κατά λάθος συμμετέχει στο Κόνφερενς Λιγκ.
Απλώς στο Γιουρόπα Λιγκ, αναμφισβήτητα τα σερί είναι ασκήσεις ακόμη πιο αυξημένης δυσκολίας. Εκεί 3/3 νίκες στο κλείσιμο του 2024, έκανε μόνον η Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ που είχε ξεκινήσει με 3/3 ισοπαλίες. Η Αθλέτικ του Βαλβέρδε, είναι η Τσέλσι του Γιουρόπα Λιγκ. Εκτός συζητήσεως. Μετά από μία ισοπαλία στην αρχή (με τη Ρόμα στο Ολίμπικο) έχει βάλει στη σειρά 5/5 νίκες. Ο τελικός τον Μάιο στο σπίτι, στο Μπιλμπάο, κάνει το τρόπαιο από στόχο χρονιάς…αυτοσκοπό ζωής.
Εννοείται, κανείς δεν πανηγυρίζει μία ελληνική θέση στο 9-24 (της κατάταξης του Κόνφερενς Λιγκ) όταν, ας πούμε, οι σλοβενικές ομάδες κέρδισαν δύο θέσεις σε αυτό και οι κυπριακές τρεις. Για την Ελλάδα το νορμάλ θα ήταν, αν όχι δύο θέσεις απευθείας στο 1-8, κατ’ ελάχιστον μία θέση στο 1-8 και μία στο 9-24. Η ΑΕΚ στη league phase, πιθανότατα θα έφτανε σε επίδοση πάνω-κάτω σαν του Παναθηναϊκού. Εν πάση περιπτώσει, το αυτογκόλ με τη Νόα έγραψε. Δεν ξεγράφει, και δεν βγάζει νόημα να επιστρέφουμε κάθε τρεις και λίγο σε what-if. Συμβαίνουν, και αυτά. Πρόπερσι, μη ξεχνάμε, το αυτογκόλ το είχε καρφώσει ο ΠΑΟΚ (με τη Λέφσκι).
Και με το (ή τα) αυτογκόλ ωστόσο, πάλι δεν αναιρείται η εμφανής προοπτική. Να γίνει η εφετινή σεζόν, η δεύτερη καλύτερη (μετά την περσινή) της ελληνικής πενταετίας στα Κύπελλα Ευρώπης. Ενα φόλοου-απ. Τρόπαια προφανώς, όπως του Ολυμπιακού, δεν κερδίζονται κάθε χρόνο. Εκείνο που κάθε χρόνο μπορεί να κερδίζεται, είναι η ολοένα και πιο ισχυρή παγίωση των πέντε εισιτηρίων ετησίως. Πέντε (αντί τέσσερα) εισιτήρια για το φεστιβάλ των Κυπέλλων Ευρώπης, το +1 κάνει διαφορά. Ενθαρρύνει, ομάδες Σούπερ Λιγκ να επενδύουν στην αναβάθμισή τους. Περισσότερα εισιτήρια, καλύτερο πρωτάθλημα.
Ο Παναθηναϊκός έγινε ο πρώτος, που έζησε αυτή την τρελή τραμπάλα της τελευταίας αγωνιστικής στη league phase. Στο εύρος από 12ος έως 17ος, ανά…πέντε λεπτά άλλαζε η θέση του στην κατάταξη. Η θέση οριστικοποιήθηκε, σαν μπίλια που έκατσε ύστερα από ατελείωτους στροβιλισμούς, με ένα γκολ αλλού (στην Ελβετία) στο 90’+5′. Μία ενδιαφέρουσα πρόγευση, και για το τι μας περιμένει στην τελευταία αγωνιστική του Γιουρόπα Λιγκ τον Ιανουάριο. Και ένα μάθημα, φυσικά. Τίποτα δεν είναι δεδομένο, και δεν μπορούμε να το παίρνουμε για δεδομένο, ώσπου να γίνει αληθινό δεδομένο.
Το “προσδοκώμενο κέρδος” του Παναθηναϊκού συνεπώς, για να επιστρέψουμε σε αυτό που σημειώσαμε στην αρχή, είναι αυταπόδεικτο. Η μπίλια έφερε, ομάδα άμαθη να παίζει Ευρώπη τον Φεβρουάριο. Από χώρα, άμαθη να παίζει (κάποια ομάδα της) Ευρώπη τον Φεβρουάριο. Δεν είχε συμβεί, ποτέ στα χρονικά. Γι’ αυτό και δεν τους είχαν απασχολήσει ποτέ, τα γηπεδικά στάνταρντ για ευρωπαϊκό αγώνα τον Φεβρουάριο. Δεν τους αφορούσαν. Οπως δεν απασχόλησε ποτέ τον Πανιώνιο, στα τέσσερα χρόνια της Γ’ Εθνικής, αν στη Νέα Σμύρνη οι προβολείς καλύπτουν απαιτήσεις τηλεοπτικής μετάδοσης!
Το τελευταίο εντός έδρας παιγνίδι της Βίκινγκουρ στη league phase, την προηγούμενη εβδομάδα, άρχισε…στη μία (τοπική ώρα) το μεσημέρι. Στο μοναδικό σημείο του εικοσιτετραώρου που, οριακά, αντέχει εκεί ο fit (νέος) άνθρωπος να παίζει ποδόσφαιρο σε εξωτερικό χώρο. Ηταν η, τρόπον τινά, ύστατη παραχώρηση. Κάτι τέτοιο σε νοκ-άουτ γύρο, για μία σειρά από λόγους, απλώς δεν γίνεται. Δεν είναι…Γ’ Εθνική.
Προσέχω τις αριθμητικές συγκρίσεις, πρέπει να σας πω, Παναθηναϊκός με Αλόνσο Παναθηναϊκός με Ρούι Βιτόρια. Πάντοτε κάτι εποικοδομητικό υπάρχει, για να συμπεραίνει κανείς. Αρκεί κάτω από τους αριθμούς που αντιπαραβάλλονται, να μπαίνει (…με bold γράμματα για να μη περάσει απαρατήρητος!) ο αστερίσκος της υπενθύμισης. Εναντίον ποιών και ποιών, διαμορφώθηκαν αυτοί οι μέσοι όροι. Οτι, δηλαδή, με τον Αλόνσο ο Παναθηναϊκός έπαιξε, στο πρωτάθλημα όλα τα ντέρμπι του πρώτου γύρου και στην Ευρώπη αγώνες με Αγιαξ, Λανς, Τσέλσι. Με τον Ρούι Βιτόρια τα πιο ζόρικα ήταν, στο πρωτάθλημα το Αγρίνιο και στην Ευρώπη η Στοκχόλμη.
Εκείνο που στην ουσία ο Παναθηναϊκός τώρα κερδίζει λοιπόν, δεν είναι οι βελτιωμένοι μέσοι όροι. Είναι ο αριθμός ήρεμων προπονητικών εβδομάδων. Τις αθροίζει. Τις χρειαζόταν. Εξακολουθεί να τις χρειάζεται. Να μάθει σε ταχύ ρυθμό, ο προπονητής την ομάδα. Να μάθει στον ίδιο ταχύ ρυθμό, η ομάδα τον προπονητή. Μια συνθήκη “εργασίας και χαράς” που όντως απεικονίστηκε στο πλούσιο περιεχόμενο ποδοσφαίρου της αναμέτρησης με την πρωταθλήτρια Λευκορωσίας. Προς το παρόν, τελεία εδώ.
Οσο για τις αριθμητικές συγκρίσεις, αυτές θα είναι πολύ πιο στέρεες σε περίπου δύο μήνες. Ως το ραντεβού με τους Ισλανδούς, ήδη ο Παναθηναϊκός θα έχει παίξει όλα τα ντέρμπι του δεύτερου γύρου. Και ό,τι φέρει, επιπλέον, το Κύπελλο Ελλάδος στην ατζέντα του.
Πηγή: Sdna
