Του Βασίλη Σκουντή
“Σοκ και δέος” και λίγα λέω!
Ο στρατιωτικός όρος «Σοκ και Δέος» λανσαρίστηκε στα τέλη της δεκαετίας του ’90 και δηλώνει την τακτική της ταχείας κατάληψης ενός στόχου.
Σαν να λέμε “ντου από παντού”!
Αυτό ακριβώς διέπραξε σήμερα η Εθνική ομάδα γουότερ πόλο των ανδρών: μπούκαρε στην πισίνα και- βαδίζοντας στα χνάρια των γυναικών-στραγγάλισε όχι όποιους κι όποιους, αλλά τους επί τρεις διαδοχικές διοργανώσεις χρυσούς Ολυμπιονίκες, Σέρβους!
Η μπουκιά από το στόμα και η μουντζωμένη ομάδα
Τους το χρωστάγαμε κιόλας από τις 7 Αυγούστου του 2024, όταν, στον προημιτελικό του Ολυμπιακού Τουρνουά στο Παρίσι, ο… μπαγάσας ο Νίκολα Γιάκτσιτς μας κάρφωσε σκοράροντας για το 12-11 και μας πήρε την μπουκιά από το στόμα.
Ε, χθες τους ξεπληρώσαμε, όχι με buzzer beater, αλλά με μια καταιγιστική εμφάνιση που όμοια της δεν θυμάμαι, εδώ και 45 χρόνια που παρακολουθώ αυτή τη… μουντζωμένη ομάδα!
Μουντζωμένη, το επαναλαμβάνω και το εννοώ: μουντζωμένη από τη μοίρα της διότι εδώ και τριάντα χρόνια που μονιμοποιήθηκε στην παγκόσμια ελίτ και αποτελεί μια εν δυνάμει πρωταγωνίστρια, δεν κατάφερε ποτέ να ανέβει στο πρώτο σκαλί ενός βάθρου!
Μαζεύει μετάλλια, σήμερα έφτασε τα 17 στις μεγάλες διοργανώσεις, αλλά κανένα από δαύτα δεν είναι χρυσό, που να πάρει η οργή!
Θα γυρίσει ο τροχός, όμως, δεν έχω καμιά αμφιβολία: μολονότι δεν ενστερνίζομαι τη δημοφιλή άποψη ότι τάχα η Ιστορία χρωστάει σε κάποιον, εν τούτοις είμαι βέβαιος ότι κάποια στιγμή αυτή η υπέροχη ομάδα θα σημαδέψει διάνα στον μεγάλο στόχο και θα ικανοποιήσει τη χρονίζουσα πείνα της.
Το ταβάνι και η αυτοχειρία
Κυρίως όμως θα δρέψει τους καρπούς που δικαιούται και θα συνειδητοποιήσει πόσο σωστό και αληθινό είναι αυτό που είπε σήμερα, μετά τη λήξη του αγώνα, ο Βαγγέλης Πούρος μπροστά στην κάμερα και στο μικρόφωνο της ΕΡΤ…
“Τι κρίμα που δεν παίζουμε στον μεγάλο τελικό και δεν θα πάρουμε το χρυσό μετάλλιο που θα ήταν το ταβάνι μας. Λάθος, αυτή η ομάδα δεν έχει ταβάνι!
Βεβαίως το λεγόμενο “what if” δεν βγάζει κανένα νόημα, αλλά, όπως συμπλήρωσε λίγο αργότερα και ο Παναγιώτης Τζωρτζάτος, δίκην ανυπόκριτου και ειλικρινούς αυτοσαρκασμού, «αφού δεν μπορούσε να μας σταματήσει κανείς, αποφασίσαμε να σταματήσουμε εμείς τους εαυτούς μας”!
Ουδέν αληθέστερον τούτου, ανάθεμα την ώρα και τη στιγμή που ο ίδιος (ο Τζωρτζάτος) είδε την μπάλα να σπαρταράει στα δίχτυα του από το αδόκητο και εντέλει καταδικαστικό και μοιραίο γκολ του Μουνιαρίθ…
Το σκουφάκι του Μάντιτς και η αιχμαλωσία των Σέρβων
Δυόμισι λεπτά πριν από τη λήξη του αγώνα ο πολύς Ντούσαν Μάντιτς ο οποίος παρεμπιπτόντως στον περυσινό μεταξύ μας αγώνα, σκόραρε πέντε γκολ, έχασε το σκουφάκι του και έψαχνε να το βρει…
Σιγά τα ωά: ποιο σκουφάκι, εδώ οι Σέρβοι μεγιστάνες έχασαν τα αυγά και τα πασχάλια τους!
Δεν το γράφω ειρωνικά αυτό, απλώς το επισημαίνω για να καταδείξω το μέγεθος της αποφασιστικότητας και της ακόρεστης επιθυμίας της Εθνικής που ξεπέρασε την απογοήτευση και το τραυματικό σοκ του ημιτελικού και κατασπάραξε τους Σέρβους.
Το παρατσούκλι των λεγάμενων είναι “Δελφίνια”, αλλά σήμερα έπεσαν πάνω σε… καρχαρίες που μύρισαν αίμα και το ρούφηξαν με βουλιμία!
Επειδή λοιπόν οι Σέρβοι είναι ταλαντούχοι, χαρισματικοί και εγωιστές, δεν ταπεινώνονται εύκολα: και όμως η Εθνική εμφορούμενη από τη λογική του “Take no prisoners”, όχι απλά δεν τους έπιασε αιχμαλώτους, αλλά τους άφησε να κείτονται ξέπνοοι στο πεδίο της μάχης.
Επιμένω σε αυτό: το να “τρέχει” μια ομάδα ένα σερί 8-0 (σε 13 λεπτά) απέναντι στους Σέρβους, το να τους έχει δέκα γκολ κάτω (16-6) και να τους νικά εντέλει με εννέα, ε, όλα αυτά κάτι μαρτυρούν…
Βάλαμε 16 γκολ στους Σέρβους και φάγαμε μονάχα επτά, ξεπεράσαμε και το 13-7 του προπέρσινου ημιτελικού στη Φουκουόκα, μαθές!
Αμ’ το άλλο;
Αυτή η ομάδα, η δική μας ομάδα, σε πείσμα της απογοήτευσης που συνήθως κυριεύει όσες ηττώνται στους ημιτελικούς, δεν έχει χάσει κανέναν μικρό τελικό στα χρονικά της διοργάνωσης!
Το τάιμ άουτ για τον Ανδρεάδη
Τεσσεράμισι λεπτά πριν από τη λήξη του αγώνα κι ενώ το χάλκινο μετάλλιο λαμπύριζε, ο Θοδωρής Βλάχος κάλεσε τάιμ άουτ και οι παίκτες εξεπλάγησαν…
“Ν’ αλλάξω τερματοφύλακα ήθελα. Μπες Ανδρεάδη” εξήγησε στην ομήγυρη ο Βολιώτης προπονητής, ο οποίος εφέτος συμπληρώνει μια δεκαετία στον πάγκο της ομάδας η οποία εξ αδιαιρέτου με εκείνη των γυναικών είναι πλέον-και με τη βούλα της… Αγορανομίας, όπως έλεγαν οι παλιοί μας, αυτό για το οποίο καμάρωνε κάποτε η Εθνική μπάσκετ…
“Οι επίσημες αγαπημένες ενός λαού”!
Η εθνική αγαλλίαση
Μ’ αυτά και μ’ εκείνα αγάλλεται η Ελλάς!
Δεν υπερβάλλω, ασφαλώς επιφέρει τιμή, υπερηφάνεια και αγαλλίαση το γεγονός ότι και οι δυο Εθνικές ομάδες ανέβηκαν στο βάθρο, κάτι που δεν είχε συμβεί στους Ολυμπιακούς αγώνες του 2004, στην Αθήνα, όταν τα κορίτσια γράπωσαν το ασημένιο μετάλλιο και τα… κατακρεουργημένα αγόρια κατέλαβαν την τέταρτη θέση.
Και οι δυο ομάδες θα συνεχίσουν το σουλάτσο τους στα σαλόνια και θα δρέψουν κι άλλα μετάλλια, δεν υπάρχει καμιά αμφιβολία γι αυτό…
Ανανεώνεται βαθμιαία το υλικό και η σκυταλοδρομία συνεχίζεται: από την Εθνική ανδρών έλειψαν ο Φουντούλης, ο Βλαχόπουλος, ο Παπαναστασίου και ο Ζερδεβάς, αλλά ξα μας!
Παίκτες της νεότερης γενιάς που απέκτησαν την τεχνογνωσία του πρωταθλητισμού και ατσαλώθηκαν με τις μικρότερες Εθνικές ομάδες και με τους συλλόγους τους, πιάνουν το γάντι στον αέρα και η ζωή συνεχίζεται…
Η αποκατάσταση της Δικαιοσύνης
Σήμερα η πατρίδα μας γιορτάζει μια σπουδαία επέτειο, καθόσον στις 24 Ιουλίου του 1974 μπήκε οριστικώς, αμετακλήτως και τελεσιδίκως στον γύψο η χούντα και αποκαταστάθηκε η Δημοκρατία…
Ξύνω πληγές τώρα, αλλά αυτό το ορόσημο θα μπορούσε να λειτουργήσει εις διπλούν: έπειτα από 51 χρόνια, στις 24 Ιουλίου του 2025 αυτή η ομάδα θα μπορούσε να αποκαταστήσει και τη (δική της) Δικαιοσύνη!
Θα συμβεί αυτό όμως, θα συμβεί και θα ξορκιστούν μια και καλή όλα τα φαντάσματα…
