Του Μιχάλη Τσόχου«Τζορτζ Μπάλντοκ, αγόρι μου, αυτή η βραδιά ήταν για σένα. Οι δικοί σου φίλοι, η ομάδα σου, την έφτιαξε αυτή την νύχτα μόνο για σένα. Αυτή η αψίδα θριάμβου που σηκώθηκε στο Γουέμπλεϊ, φέρει από την αρχή ως το τέλος της, το δικό σου όνομα, είναι η αψίδα θριάμβου του Τζορτζ Μπάλντοκ και θα μείνει για πάντα στην Ιστορία ως τέτοια.
Μετά από χρόνια όταν ο αγαπημένος γιος σου, ο Μπρόντι, ο οποίος δεν πρόλαβε να σε γνωρίσει, θα θελήσει να μάθει ποιος ήταν ο μπαμπάς του, τι άνθρωπος ήταν και τι έκανε στη ζωή του, η γυναίκα της ζωής σου η Αναμπέλ, θα του δείξει το βίντεο του Τάσου Μπακασέτα από τα αποδυτήρια. Θα τον αφήσει να ακούσει τα λόγια του αρχηγού της Εθνικής Ελλάδας και ο Μπρόντι θα καταλάβει αμέσως ποιος ήταν και τι σήμαινε για τους φίλους και τους συμπαίκτες του ο μπαμπάς του.
Η Αναμπέλ θα δείξει στον μικρό Μπρόντι και τα πλάνα με τα μαύρα περιβραχιόνια και την υψωμένη φανέλα με το όνομά σου και θα τον αφήσει να καταλάβει μόνος του, πως ο πατέρας του μπόρεσε και έγινε η έμπνευση, η δύναμη, για να καταφέρουν η ομάδα του και οι φίλοι του, να πετύχουν κάτι τόσο σπουδαίο, κάτι τόσο μεγάλο. Και στο τέλος θα του δείξει τα δάκρυα όλων για να διαπιστώσει πως βίωσαν οι φίλοι και συμπαίκτες του μπαμπά του, την απώλειά του. Τότε ο μικρός Μπρόντι θα έχει μάθει τα περισσότερα από όσα χρειάζεται για τον πατέρα που δεν γνώρισε…».
Αυτά θα ήταν τα μοναδικά πράγματα που θα ήθελα να πω, να γράψω, στον Τζορτζ Μπάλντοκ ως αποχαιρετισμό. Τίποτα δεν μπορεί να τον φέρει πίσω, καμία νίκη, όσο μεγάλη κι’ αν είναι. Κανένας θρίαμβος δεν μπορεί να απαλύνει τώρα τον πόνο των δικών του ανθρώπων, δεν ξέρω καν αν τους δίνει κουράγιο. Ξέρω όμως, είμαι σχεδόν βέβαιος, ότι αυτή η χθεσινή βραδιά τα επόμενα χρόνια θα γίνει η καλύτερη συντροφιά για τον μικρό Μπρόντι. Αυτός είναι και ο λόγος που πιστεύω ότι αυτή η αλησμόνητη νύχτα στο Γουέμπλεϊ δεν είναι μόνο μία αψίδα θριάμβου που φέρει το όνομά του Τζορτζ Μπάλντοκ, αλλά κι’ ένα μνημείο αφιερωμένο σε εκείνον.
Ένα μνημείο που έφτιαξαν οι παίκτες της Εθνικής ομάδας, γεμάτο από συναισθήματα και εικόνες, τις οποίες είμαι σίγουρος, θα δει χιλιάδες φορές τα επόμενα χρόνια ο μικρός Μπρόντι και θα μεγαλώσει με αυτές αποτυπωμένες στην καρδιά του, καμαρώνοντας για τον πατέρα που δεν γνώρισε. Ένα μνημείο στο όνομα του πατρός.
Στα δικά μου μάτια αυτό ήταν και το μεγαλύτερο κατόρθωμα των παιδιών της Εθνικής ομάδας, του Ιβάν Γιοβάνοβιτς και των συνεργατών του. Όχι η νίκη, όχι το ποδόσφαιρο, αλλά η κληρονομιά που άφησαν στον μικρό Μπρόντι για τον πατέρα του.
Αν έφευγα και άφηνα πίσω μου παιδί ενός έτους που δεν με γνώρισε, δεν θα μπορούσα να ονειρευτώ κάτι καλύτερο από αυτήν την κληρονομιά για τον γιο μου, από αυτή την βραδιά που θα τον συντρόφευε όλα τα χρόνια της ζωής του και θα του έδειχνε ποιος ήταν ο πατέρας του.
Γι’ αυτόν ακριβώς τον λόγο αισθάνομαι ευγνωμοσύνη για τα παιδιά της Εθνικής ομάδας. Το ποδόσφαιρό τους με ενθουσίασε, η δύναμη της ψυχής τους μου προκάλεσε θαυμασμό, η νίκη τους με καθήλωσε, αλλά ο χαρακτήρας τους με ανατρίχιασε ολόκληρο. Δεν μου αρέσει και δεν το κάνω σχεδόν ποτέ ή τέλος πάντων πολύ σπάνια, να γράφω ή να λέω ότι είμαι περήφανος για μία νίκη. Είναι βαριά και σπουδαία λέξη η περηφάνια, δεν είναι για να την χρησιμοποιείς καθημερινά και με ευκολία.
Θαυμάζω τις μεγάλες στιγμές των Ελλήνων αθλητών σε κάθε σπορ, καμαρώνω για τα κατορθώματα τους, σε κάποιες περιπτώσεις είμαι ευγνώμων για την στιγμή που μας χαρίζουν, αλλά υπερήφανος είναι κάτι άλλο, πιο μεγάλο, πιο βαρύ για να το χρησιμοποιείς για ένα γκολ, ένα καλάθι, ένα άλμα, μία ρίψη, όσο σπουδαίο και μεγάλο κι’ αν είναι.
Αλλά την βραδιά αυτή, μπορώ να το γράψω με βεβαιότητα, ότι αισθάνθηκα περήφανος. Όχι για τα γκολ, όχι για την ιστορική νίκη, όχι για το ποδόσφαιρο, αλλά για τα υπόλοιπα, τα μεγάλα, τα πραγματικά σημαντικά. Ναι μπορείς να είσαι περήφανος που μια ομάδα που εκπροσωπεί τη χώρα σου, την απαρτίζουν παιδιά με τέτοια ιδανικά, τέτοιο χαρακτήρα και τέτοια ψυχή.
Για αυτόν τον λόγο, τους ευχαριστώ μέσα από την καρδιά μου. Μάλλον όχι μόνο για αυτόν, αλλά και για έναν επιπλέον. Οι δύο κόρες μου, οι οποίες έμειναν καθηλωμένες στον καναπέ, αν και νυσταγμένες μέχρι το τέλος του αγώνα, έπεσαν για ύπνο, όχι μόνο χαρούμενες, άλλα έχοντας πάρει για συντροφιά στο μαξιλάρι τους, ένα σπουδαίο και ανεκτίμητης αξίας μάθημα ζωής…
Πηγή: Gazzetta
