“Να κάνουν αυτό που λέει η ψυχή τους και θα πετύχουν τους στόχους τους…» συνιστά η Ελσα Πεσιρίδου στα παιδιά που τώρα μπαίνουν συστηματικά στον αθλητισμό ενώ η κορυφαία Ελληνίδα στα εμπόδια δηλώνει αποφασισμένη να διεκδικήσει εφέτος ότι καλύτερο μπορεί μέσα στα Στάδια εντός και εκτός συνόρων“
Η Ελισάβετ Πεσιρίδου μια από τις σταθερά καλές ελληνικές παρουσίες στα 100 μ. εμπ. (και στα 60 μ. εμπ.) εντός και εκτός συνόρων είναι έτοιμη φέτος να διεκδικήσει ότι καλύτερο μπορεί αφήνοντας πίσω όλα όσα λειτούργησαν επιβαρυντικά στη γενικότερη προσπάθειά της.
Ο τραυματισμό της αποτελεί για τα καλά παρελθόν αν και της το ..υπενθυμίζει η αλλαγή του καιρού, επέστρεψε εδώ και αρκετό διάστημα στη συνεργασία της με την Ιωάννα Σιώμου που την καθοδηγεί τεχνικά (στο ίδιο γκρουπ με την Τατιάνα Γκούσιν και τη Μαρία Βούκοβιτς) και η Ελσα μίλησε πολύ ουσιαστικά στους φίλους του κλασικού αθλητισμού – μέσω του stivoz.gr…
=Σε τι κατάσταση βρίσκεστε τώρα με τόσο παρατεταμένο διάστημα αγωνιστικής αποχής και μόνο με προπονήσεις και σε ποιους αγώνες θα μπείτε αυτό το διάστημα;
«Η αλήθεια είναι ότι ο οργανισμός, όλων μας πιστεύω, έπαθε ένα σοκ και θέλει το χρόνο του να επανέλθει.
Ειδικά εκείνο το πρώτο διάστημα που ψάχναμε λύσεις και τρέχαμε σε δρόμους, πάρκα ή γυμναζόμασταν στο σπίτι απλώς νομίζαμε ότι κάνουμε… κάτι. Μόλις ξαναμπήκαμε στο Στάδιο ήταν πραγματικά πολύ δύσκολο να επανέλθουμε. Εμένα μου πήρε περίπου 3 μήνες για να βρω αυτό που λέμε τα …πατήματά μου, στο ταρτάν. Στη δεύτερη καραντίνα κύλησαν πιο ομαλά τα πράγματα μια και είχαμε τη δυνατότητα για προπονήσεις.
Τώρα όμως κάθε αγώνας είναι πολύτιμος για να καταφέρουμε να ξαναμπούμε στο κλίμα της δράσης. Φυσικά δεν υπάρχει χρόνος για χάσιμο μια και η χρονιά είναι κρίσιμη με τόσα μεγάλα αθλητικά γεγονότα, κορυφαίο βέβαια οι Ολυμπιακοί Αγώνες».
=Τα πρώτα, έως τώρα, συμπεράσματα;
«Το τελευταίο διάστημα αισθάνομαι ότι πηγαίνω καλά όμως αυτό θέλω να το πιστοποιήσω μέσα σε αγώνα.
Η Ιωάννα (σ.σ. η Ιωάννα Σιώμου, η προπονήτριά της) μου λέει ότι θα κάνω νέο ατομικό ρεκόρ (σ.σ. έχει 12.93 από τον Ιούνιο του 2016 από το πανελλήνιο πρωτάθλημα στην Πάτρα) και συνεχίζουμε τη δουλειά.
Εχουμε αλλάξει κάποια πράγματα στην προπόνηση που κάνω, αλλά ξέρετε όλη αυτή η αγωνιστική απραξία μας έχει επηρεάσει πολύ όλους και ψάχνουμε κάθε ευκαιρία για δράση που θα μας βοηθήσει να ξαναβρούμε πλήρως τον καλό μας εαυτό. Πιστεύω στους επόμενους αγώνες μου να παρουσιάσω επιδόσεις που να αντιπροσωπεύουν τη δουλειά που κάνουμε.
Περιμένω ενημέρωση για ένα μίτινγκ προς τα τέλη Μάιου στην Ισπανία, θέλω να είμαι στο διεθνές των Χανίων, στο ευρωπαϊκό κύπελλο, στο πανελλήνιο πρωτάθλημα και ότι άλλο ενδιάμεσα μπορεί να μας βοηθήσει.
Ξέρετε τα εμπόδια είναι πρωτίστως αγώνισμα ρυθμού και χρειαζόμαστε δράση, οπότε σε λίγο καιρό θα έχουμε περισσότερα να πούμε…».
=Πως είναι για έναν εμποδιστή, εν προκειμένω για μια εμποδίστρια να πέφτει;
«Εχω πέσει, όπως ξέρετε, αλλά το παράπονό μου ήταν που δεν με ρώτησε ποτέ κανείς τι προηγήθηκε και έπεσα μέσα σε αγώνα. Το πώς ήμουν.
Τότε μια εβδομάδα πριν το παγκόσμιο, είχαμε αγωνιστεί σε βαλκανικό πρωτάθλημα και γύρισε σχεδόν όλη η εθνική ομάδα με ίωση. Εμένα με είχε επηρεάσει πολύ, έκανα 40 πυρετό και πήγα στο νοσοκομείο. Μάλιστα ήθελαν να με κρατήσουν για νοσηλεία αλλά εγώ δεν ήθελα με τίποτα να μείνω μέσα. Είχα δώσει μεγάλη μάχη με τον κ. Χίσσα, τον γιατρό μας, του ΣΕΓΑΣ, να με αφήσει να μπω στον αγώνα. Τελικά έφυγα με δική μου ευθύνη και ύστερα από αρκετή ταλαιπωρία μέχρι να φτάσω στο Μπέρμιγχαμ γιατί ταξίδεψα ξεχωριστά από την υπόλοιπη ομάδα μας, έφτασα την παραμονή.
Την άλλη μέρα ενώ εγώ πίστευα ότι ήμουν μια χαρά, τελικά με εγκατέλειψαν οι δυνάμεις μου την ώρα του αγώνα. Ευτυχώς δεν χτύπησα, με την πτώση και …μου έμεινε η εμπειρία κι εκείνη η χαρακτηριστική φωτογραφία που κυκλοφόρησε μετά.
Πάντως, γενικότερα στον αθλητισμό όταν πέφτεις, που είναι κι αυτό ένα ενδεχόμενο, επιβάλλεται να προσπαθήσεις να σηκωθείς το συντομότερο».
=Πως είναι η κατάσταση –σύμφωνα με τη δικής σας άποψη – που επικρατεί στον στίβο;
«Κοιτάξτε ας μην κοροϊδευόμαστε. Αυτή τη στιγμή για εμάς δεν υπάρχει τίποτε σε επίπεδο οικονομικής αμοιβής σε σχέση με την προσπάθεια που κάνουμε καθημερινά για να ανταποκριθούμε στις απαιτήσεις του πρωταθλητισμού.
Μη νομίσει δηλαδή κάποιο νεότερο παιδί ότι θα… πλουτίσει κάνοντας πρωταθλητισμό.
Επίσης η επαγγελματική μας προοπτική μετά το τέλος της δράσης μοιάζει με τοπίο στην ομίχλη.
Το κίνητρο για κάποιον ειδικά όταν μπαίνει και πιο νέος, είναι τα όνειρά του, οι στόχοι και κάποιες μεγάλες στιγμές.
Μπαίνεις και μένεις στον πρωταθλητισμό για τον εαυτό σου και κάποιους λίγους δικούς σου ανθρώπους που ξέρεις ότι είναι κοντά σου σε όλη την προσπάθεια που κάνεις.
Αυτό που σου μένει έντονα σαν επιβράβευση είναι μια χειραψία ή ένα χαμόγελο από ανθρώπους που εσύ δεν τους ξέρεις αλλά αυτοί σε αναγνωρίζουν χάρη στην προσπάθειά σου μέσα στο Στάδιο. Είναι πολύ συγκινητικό και σίγουρα κολακευτικό επίσης να εισπράττεις αγάπη και θαυμασμό».
=Η επαγγελματική προοπτική;
«Το μόνο που μπορώ να σάς πω προς το παρόν είναι πως σίγουρα δεν θέλω να γίνω προπονήτρια με αυτά που βλέπω. Ενας προπονητής στίβου βρίσκεται 10 ώρες στο Στάδιο κι αυτά που παίρνει σαν οικονομικό αντάλλαγμα δεν αξίζουν καν αναφοράς.
Γιατί να έρθει κάποιος; Γιατί να μείνει κάποιος σαν προπονητής στον στίβο;
Εχουν αναρωτηθεί οι αρμόδιοι; Πως θα αναδειχτούν οι νεότεροι αθλητές μας χωρίς καθοδήγηση; Τους απασχολεί αυτό το θέμα;…».
=Σάς έχουμε δει να αντιμετωπίζετε αρκετές φορές με χιούμορ τις άτυχες στιγμές σας στην προπόνηση;
«Ετσι μου βγαίνει… Δεν το κάνω επίτηδες! Μάλλον μου ταιριάζει περισσότερο η χιουμοριστική προσέγγιση ακόμα και σε κάπως πιο δύσκολες καταστάσεις αλλά παιδιά προς Θεού! Πρώτα η υγεία μας. Όλα τα άλλα μετά.
Μην μπαίνουμε στις σκέψεις ότι «έχουμε πρόβλημα με το ένα, πρόβλημα με το άλλο». Πρέπει να ξεκαθαρίσουμε μέσα μας το τι είναι πραγματικό πρόβλημα.
Εάν το καλοσκεφτούμε όταν έχουμε την υγεία μας, τα προβλήματά μας δεν είναι και τόσο μεγάλα. ΟΚ! Επεσα, θα παλέψω να ξανασηκωθώ.
Την υγεία μας να ‘χουμε. Αρνούμαι όσο μπορώ να μπαίνω στο «τρυπάκι» της γκρίνιας».
=Σε ποιους που βρίσκονται κοντά στην προσπάθειά σας θα θέλατε να κάνετε μια ιδιαίτερη αναφορά με την ευκαιρία της συζήτησής μας;
«Εχω ανθρώπους δίπλα μου – ευτυχώς – που με αγαπάνε και με στηρίζουν. Είτε οικονομικά, είτε ψυχολογικά που είναι κι αυτό ένα πολύ σημαντικό κομμάτι.
Η οικογένειά μου και ο Δημήτρης ο σύντροφός μου – είμαστε πολύ καιρό μαζί – και πολλές φορές αυτός την «πληρώνει» για την ένταση που μπορεί να έχω, είναι πολύτιμοι για μένα».
=Όπως είπε και στο βίντεο που ακολουθεί:
«Επίσης έχω δίπλα μου την εταιρία YAMAH, την αλυσίδα καταστημάτων με τα καφέ “ Passaggio”.
Φυσικά πίσω από αυτές τις εταιρίες υπάρχουν άνθρωποι που αγαπούν τον αθλητισμό και τους ευχαριστώ πάρα πολύ που επενδύουν σε μένα.
Εύχομαι βέβαια να μην τους απογοητεύσω και είμαι σίγουρη ότι δεν θα τους απογοητεύσω.
Ένα πολύ μεγάλο ευχαριστώ.
Σε σημαντικές χρονιές όπως αυτές που είναι προγραμματισμένοι Ολυμπιακοί Αγώνες, το να έχεις ανθρώπους να σε στηρίζουν είναι ότι καλύτερο…»
Αντί επιλόγου θελήσαμε να αφήσουμε την Έλσα Πεσιρίδου να πει δυο λόγια κυρίως προς τα νεότερα παιδιά…
Πηγή: stivoz.gr
