Ελισάβετ Πεσιρίδου: “Αν δεν έκανα αθλητισμό δεν ξέρω αν θα ήμουν πραγματικά ευτυχισμένη”

Επιμέλεια, Κώστας Παπαγεωργίου

Αποτελεί ένα από τα πιο δυνατά χαρτιά του ελληνικού στίβου και είναι δίχως την παραμικρή αμφιβολία η κορυφαία αθλήτρια της χώρας μας στο αγώνισμα των 100 μέτρων με εμπόδια. Διαθέτει στο παλμαρέ της δεκάδες μετάλλια και λαμπρές επιτυχίες, μετρά ήδη μία Ολυμπιακή συμμετοχή (Ρίο 2016), ενώ παράλληλα κατέχει δύο ατομικά ρεκόρ στα 100 και 60μ. μετ’ εμποδίων που την κατατάσσουν στην 3η και αντίστοιχα στη 2η θέση όλων των εποχών σε Πανελλαδικό επίπεδο.

Η Ελισάβετ Πεσιρίδου σε μία αποκλειστική συνέντευξη στο Νίκο Παναγιωτόπουλο και τον Κώστα Παπαγεωργίου, πραγματοποίησε την ανασκόπηση της φετινής σκληρής χρονιάς που κλήθηκε να αντιμετωπίσει έπειτα από τον σοβαρό τραυματισμό της, αποκάλυψε άγνωστες πτυχές της ιστορίας της πίσω από το Παγκόσμιο Πρωτάθλημα του Μπέρμιγχαμ το 2018 στο οποίο δέχθηκε έντονη κριτική για την πτώση της λίγο πριν τον τερματισμό, ενώ αναφέρθηκε και στις δυσκολίες (αγωνιστικές, ψυχολογικές και οικονομικές) που συναντάει σε καθημερινή βάση ένας αθλητής του στίβου. Παρέθεσε επίσης δύο χαρακτηριστικές ατάκες λέγοντας πως ο χαρακτήρας της ήταν αυτός που ταίριαξε με τον πρωταθλητισμό, ενώ στάθηκε ιδιαίτερα στο κομμάτι της ευτυχίας των ανθρώπων, τονίζοντας πως αν δεν είχε ασχοληθεί με τον αθλητισμό ίσως και να μην είχε βιώσει ποτέ το συναίσθημα αυτό.

Θα ήθελα να κάνεις μια ανασκόπηση της φετινής χρονιάς.

“Η χρονιά ξεκίνησε πολύ άσχημα για μένα, πιο άσχημα δε θα μπορούσε. Ποτέ δε μου είχε ξανασυμβεί αυτό. Σε μία κούραση πάνω σε όγκο προπόνησης τραυματίστηκα πολύ σοβαρά με αυτό με άφησε έξω περίπου τέσσερις μήνες. Το πόδι ήταν άκρως χειρουργήσιμο αλλά επέλεξα να πάω συντηρητικά. Το να χειρουργήσω ένα πόδι για να τρέξω τη χρονιά του 19 και το 2030 να μην έχω πόδι δεν είναι καλό. Οπότε μπήκα γρήγορα γρήγορα στην προπόνηση και νομίζω ότι επανήλθα σε ένα υψηλό επίπεδο, όχι εκεί που θα ήθελα αλλά δεν είμαι αχάριστη μετά από όλα όσα πέρασα”.

Σε ποια ηλικία αποφάσισες να ασχοληθείς με τον αθλητισμό και τι ήταν αυτό που σε κέρδισε στο αγώνισμά σου;

“Καταρχήν δεν το αποφάσισα εγώ. Με πήγαν οι γονείς μου με τα χίλια ζόρια… Ήμουν 11 ετών, με πήγαιναν με το ζόρι, μέχρι που με είδε ο Νίκος Μαντζόλης και μου είπε: Πέρνα λίγο από το εμποδιάκι για να δω κάτι… Τρέχω το περνάω και μου λέει: έλα αύριο για 2 ώρες να δοκιμαστείς. Από την στιγμή που ξεκίνησα με τον κύριο Νίκο, μου άρεσε το αγώνισμα και έτσι ξεκίνησα να πηγαίνω ευχάριστα στο γήπεδο. Αυτό μετά έγινε συνήθεια, λατρεία και έτσι άρχισα την καριέρα μου”.

Ο αγώνας του Παγκόσμιου πρωταθλήματος Κλειστού Στίβου στο Μπέρμιγχαμ το 2018 ήταν από εκείνους όπου άφησες ανεξίτηλο το στίγμα σου. Μίλησε μας για αυτή την εμπειρία.

“Το Μπέρμιγχαμ είναι μία πολύ μεγάλη ιστορία την οποία ο κόσμος δεν την γνωρίζει και με έκρινε τότε από το γεγονός ότι έπεσα άσχημα, χωρίς να ρωτήσει κανείς την ιστορία που κρύβεται πίσω από αυτόν τον αγώνα που για μένα ήταν άθλος αυτό που έκανα. Ήταν μια χρονιά που πήγαινε πάρα πολύ καλά για μένα. Πηγαίνοντας δυο εβδομάδες πριν στο Βαλκανικό πρωτάθλημα κάποιος από τους αρμόδιους είχε ίωση, την οποία κόλλησα. Φεύγοντας λοιπόν για την Ελλάδα είχα περίπου δέκα μέρες για να ετοιμαστώ για το Παγκόσμιο και γυρνώντας πίσω στην Ελλάδα ανέβασα 40 πυρετό. Σκέφτομαι ότι δεν είναι τίποτα. Την επόμενη μέρα πάλι 40 πυρετό, την τρίτη μέρα πάλι. Παίρνω τηλέφωνο τον γιατρό της Ομοσπονδίας και του λέω για την κατάστασή μου. Έκανα τετραήμερο με φουλ πυρετό, άδειασα σωματικά και πηγαίνω στο νοσοκομείο για να με δει ο γιατρός και να κάνω κάποιες εξετάσεις. Τα αιματολογικά μου ήταν χάλια, φάνηκε ότι είχα έναν ιό και μου είπε να μην φύγω από το νοσοκομείο και ότι πρέπει να κάνω εισαγωγή. Του λέω: γιατρέ έχω παγκόσμιο πρωτάθλημα… Έρχεται ο διευθυντής του νοσοκομείου και μου λέει με αυτές τις εξετάσεις θα πρέπει να υπογράψεις μόνη σου αν θέλεις να φύγεις. Εγώ αν σε αφήσω να φύγεις είναι σαν να σε σκοτώνω… Είπα ότι θα καθίσω μια μέρα και αύριο θα φύγω.

Η ομάδα ετοιμάστηκε να φύγει και ξεκινάω μία εκστρατεία για το πώς θα μπορέσω να βρεθώ και εγώ με την ομάδα. Εν τέλει, η ομάδα έφυγε, δεν μπορούσα να ταξιδέψω μαζί τους, την επόμενη μέρα βγήκα από το νοσοκομείο. Γυρίζω σπίτι χάλια, αδύνατη και εξαντλημένη. Ετοιμάζω τη βαλίτσα, κλείνω πτήση, την Πέμπτη φεύγω και την Παρασκευή πηγαίνω στον αγώνα. Ήμουν χωρίς προπόνηση για οκτώ μέρες. Στο ζέσταμα ένιωθα πάρα πολύ καλά και απόρησα, αλλά στον αγώνα με πρόδωσαν οι δυνάμεις μου. Έβλεπα ότι ήμουν αρκετά μπροστά και λέω θα περάσω. Πήγα να δώσω επιπλέον ώθηση παρότι δεν είχα άλλη δύναμη. Και έπεσα… Και ο κόσμος έκρινε το ότι η Πεσιρίδου έκανε ένα λάθος και έπεσε. Χωρίς να γνωρίζουν την ιστορία μου”.

2016 Άμστερνταμ 6η θέση και Ρίο Ντε Τζανέιρο συμμετοχή σε Ολυμπιάδα. Μίλησε μας για αυτή την μοναδική χρονιά του 16′.

“Ήμουν πάρα πολύ καλά προετοιμασμένη για το Άμστερνταμ, δεν πήγα με κανένα σκοπό για να διακριθώ αλλά για να τρέξω κάτω από 13 δευτερόλεπτα γιατί μόλις είχα τρέξει πριν δυο εβδομάδες και σκοπός μου ήταν να μπω και να τρέξω κάτω από αυτό το όριο, ώστε να περάσω στον τελικό. Πηγαίνω το πρωί στον προκριματικό χαλαρή και κάνω 12.98. Μετά στον ημιτελικό είπα ότι θα το δώσω όλα, έκανες αυτό που ονειρευόσουν, μπες τώρα να το ευχαριστηθείς. Μπήκα έτρεξα και μετά από το τρίτο, τέταρτο εμπόδιο δεν ξέρω τι έπαθα και πήγα έτσι. Δεν το πίεσα, ήταν κάτι που βγήκε από μόνο του, ήταν η θέληση που ώθησε ώστε να τρέξω τόσο γρήγορα.

Το Ρίο ήταν μία αξέχαστη εμπειρία, δεν τα πήγα και πολύ καλά βέβαια. Δεν έτρεξα άσχημα αλλά για μένα ένιωσα ότι δεν τα πήγα πολύ καλά, αγχώθηκα και λίγο παραπάνω, αλλά ήταν μία φανταστική εμπειρία”.

Μετράς μέχρι σήμερα μία Ολυμπιακή συμμετοχή αυτή του 2016 στο Ρίο. Πόσο μεγάλη είναι η διαφορά για έναν αθλητή μια αθλήτρια να συμμετέχει σε Ολυμπιακούς αγώνες συγκριτικά με όλους τους υπόλοιπους αγώνες;

“Πολύ μεγάλη διαφορά. Από τη στιγμή που θα φτάσεις στο Ολυμπιακό χωρίο ή στην πόλη τότε θα καταλάβεις τι συμβαίνει! Μέχρι να πας δεν έχεις καταλάβει τίποτα, με το που θα φτάσεις και θα δεις πως σου φέρονται, πως είναι τα πράγματα μέσα, κάθε στιγμή είναι τόσο ξεχωριστή. Νιώθεις απίστευτα. Αλλά είναι και διπλάσιο το άγχος. Είναι η ταμπέλα, το όνομα των Ολυμπιακών αγώνων που σου προσδίδει ένα άγχος παραπάνω. Ενώ και το Παγκόσμιο πρωτάθλημα είναι το ίδιο, στους Ολυμπιακούς είναι περισσότερο το άγχος λόγω του θεσμού”.

Λέγεται ότι είσαι η ψυχή της αποστολής μέσα στην ομάδα και τους ξεσηκώνεις όλους στα ταξίδια. Ισχύει αυτό;

“Είναι αλήθεια! Μου αρέσει, χαίρομαι, το ζω. Αυτά τα χρόνια δε θα ξαναγυρίσουν πίσω, δε θα ξανανιώσουμε αυτές τις στιγμές οπότε το να αγχωθώ και να είμαι στο καβούκι μου δε θα μου προσφέρει την ευχαρίστηση ότι φοράω το εθνόσημο και τρέχω. Και από την άλλη μου αρέσει πάρα πολύ να εμψυχώνω τους συναθλητές μου γιατί εγώ δεν έχω άγχος, έχω μόνο περηφάνια όταν είμαι με την Εθνική ομάδα. Πίεση θα αισθανθώ μόνο όταν ξέρω ότι δεν πρέπει να κάνω άκυρη προσπάθεια, δεν πρέπει να πέσω, όταν επιβάλλεται να κάνω κάτι βάσει του αγώνα γιατί πρέπει να δώσω και βαθμούς”.

Ποια είναι η άποψή σου για τον ελληνικό στίβο σήμερα και αν ήταν στο χέρι σου να αλλάξεις κάποια πράγματα ποια θα ήταν αυτά;

“Θα τα άλλαζα όλα! Από πού να ξεκινήσω… Δε μου αρέσει να είμαι γκρινιάρα και πρέπει να συμβιβαζόμαστε με αυτά που έχουμε, αλλά θεωρώ ότι θα μπορούσαμε να είχαμε ένα πολύ ωραίο προπονητικό κέντρο, γιατί της Ελλάδας το κλίμα είναι τέλειο. Δεν απαιτώ κάτι lux. Θέλω ένα απλό προπονητικό κέντρο. Θα μπορούσαμε επίσης να είχαμε στα περισσότερα γήπεδα ταρτάν γιατί σχεδόν όλα είναι με τσιμέντο. Θα μπορούσαμε να έχουμε περισσότερη προβολή γιατί κάποια παιδιά τα οποία έχουμε φτάσει πολύ ψηλά, δεν έχουμε προβολή. Από θέμα χρημάτων όλος ο κόσμος του αθλητισμού έτσι είναι, δε μπορούμε να πούμε ότι θέλουμε κάτι τρελό… Πλέον στον ελληνικό αθλητισμό και μιλάω γενικά, το κέρδος των αθλητών έρχεται από τις χορηγίες. Αλλά και αυτοί με το δίκιο τους δε μπορούν να εμπιστευτούν έναν αθλητή και να τον χορηγήσουν, ενώ βγαίνουν στη δημοσιότητα κρούσματα ντόπινγκ. Εγώ θεωρώ ότι έχουν δίκιο που αμφιβάλλουν ώστε να χορηγήσουν έναν αθλητή. Είναι μία δύσκολη κατάσταση. Δεν είναι φυσικά η κύρια αιτία το ντόπινγκ για τη μη χορήγηση, αλλά πάντα υπάρχει στο πίσω μέρος του μυαλού τους. Ένα μεγάλο καλό που έχει κάνει ο κύριος Καπράλος είναι ότι έχει βγάλει ένα βιβλίο για την Ελληνική Ολυμπιακή Επιτροπή στο οποίο προτείνουν αθλητές που γνωρίζουν ότι είναι καλοί, το δίνουν σε χορηγούς και προωθούν πολλά παιδιά. Αυτό είναι μία καλή λύση. Πήρε την πρωτοβουλία ένας άνθρωπος, αλλά δεν ακολουθούν από πίσω”.

Πόσο διαφορετικό είναι να τρέχεις σε στάδια γεμάτα κόσμο σε αντίθεση με τους εν Ελλάδι αγώνες στους οποίους τρέχεις μεταξύ συγγενών και φίλων;

“Τεράστια η διαφορά. Όταν μπαίνεις σε ένα γήπεδο κατάμεστο, συνήθως στο εξωτερικό είναι έτσι, είναι τρομερό συναίσθημα. Σου ανεβαίνει η διάθεση. Και καλά να μην είσαι σωματικά, γίνεσαι για κάποιο λόγο. Ενώ πηγαίνεις εδώ σε κάποιους αγώνες, είσαι εσύ και ο προπονητής σου. Είναι σα να μην σε βλέπει κανείς. Σα να λες είμαι στην προπόνηση μαζί με άλλους έξι, εφτά…”

Έχεις λάβει μέρος σε πάρα πολλούς αγώνες, στην Ελλάδα και στο εξωτερικό. Ποιο μετάλλιο έχει σήμερα τη μεγαλύτερη αξία από όλα όσα κέρδισες;

“Το 2018 στους Μεσογειακούς αγώνες, που ήρθα 2η. Αυτό έχει τη μεγαλύτερη αξία για μένα γιατί ήταν πολύ νωρίς μετά την πτώση μου, πήγα με πολύ ελάχιστη προπόνηση και το κέρδισα καθαρά με τη θέληση. Ήξερα ότι δεν ήμουν σε καλή κατάσταση αλλά είπα ότι θα τα δώσω όλα και τα κατάφερα”.

Ποια είναι τα μεγαλύτερα οφέλη που έχεις αποκομίσει από τον πρωταθλητισμό σαν άνθρωπος;

“Είμαι και εγώ τέτοιος άνθρωπος. Είμαι ο άνθρωπος που αποκόμισε τον πρωταθλητισμό! Έχω απόλυτη πειθαρχεία, σεβασμό, αυτοσυγκράτηση, ευτυχία μέσα μου. Αν δεν έκανα αθλητισμό δεν ξέρω αν θα ήμουν πραγματικά ευτυχισμένη. Πολλές φορές επιλέγουμε στη ζωή να κάνουμε πράγματα που στην κυριολεξία δεν μας κάνουν ευτυχισμένους. Μου έχει προσφέρει πάρα πολλά. Γίνεσαι πρότυπο και αυτό είναι κάτι πολύ σημαντικό. Θεωρώ ότι το πιο σημαντικό είναι να βλέπεις ως αθλητής παιδιά, αγόρια και κορίτσια να σε έχουν ως πρότυπο”.

Κατά την γνώμη σου ποιο είναι το πιο δύσκολο πράγμα που έχει να διαχειριστεί ένας αθλητής; Είναι μια σκληρή προετοιμασία, ένας τραυματισμός, η διαχείριση μιας τεράστιας επιτυχίας ή η διαχείριση μιας τεράστιας απογοήτευσης;

“Είναι ο τραυματισμός σε συνδυασμό με την απογοήτευση. Σίγουρα και την επιτυχία να τη διαχειριστείς δεν είναι εύκολη υπόθεση, αλλά όταν είσαι ψηλά και τραυματίζεσαι και προσπαθείς να επανέλθεις, βλέπεις ότι δίνεις το 100% αλλά το σώμα σου δεν αντιδρά, αυτό φέρνει τη στεναχώρια, το άγχος και μετά ξεκινά το χειρότερο που είναι η αμφισβήτηση. Και αν ξεκινήσει η αμφισβήτηση τελείωσε η χρονιά. Αν η αμφισβήτηση μπει μέσα στο μυαλό σου και μείνει εκεί, τότε μπορεί να τελειώσεις και σαν αθλητής…”

Υπάρχει ένα ρητό που λέει ότι ο αθλητής στην απογοήτευση είναι ολομόναχος και νιώθει μία απίστευτη μοναξιά. Το έχεις βιώσει αυτό;

“Ισχύει. Είναι ολομόναχος! Το χω βιώσει φέτος πρώτη φορά, ένιωθα ότι πολλοί άνθρωποι είναι δίπλα μου και με στήριζαν αλλά μέσα μου ήμουν μόνη μου. Και ήταν υπερβολικά δύσκολο. Δεν ξέρω πως είναι το ιδανικό να είναι ο άλλος δίπλα σου αλλά σίγουρα νιώθεις εντελώς μόνος και είσαι. Ούτε τηλέφωνο δε θα σε πάρουν για να ρωτήσουν τι κάνεις…”

Θέλω να ιεραρχήσεις βάσει του δικού σου σκεπτικού τα παρακάτω τέσσερα. Χρήματα, αναγνωρισιμότητα, μετάλλια, εμπειρίες.

“Πρώτο οι εμπειρίες. Δεύτερο η ευτυχία που δεν το ανέφερες. Είναι μια κατηγορία μόνη της. Με το να είσαι πραγματικά μέσα σου ευτυχισμένος, θα πετύχεις πολλά, θα ζήσεις χρόνια και πολλά άλλα. Εγώ το έχω πολύ ψηλά αυτό. Ύστερα τα μετάλλια, μετά η αναγνωρισιμότητα και τέλος τα χρήματα. Αν και το ένα θα φέρει το άλλο, το μετάλλιο θα φέρει την αναγνωρισιμότητα και αυτή θα φέρει τα χρήματα”.

Μια ερώτηση τοπικού χαρακτήρα. Πεσιρίδου, Δαλάκα, Κιάφα και έρχονται Χατζηπουργάνη και Κωνσταντινίδου. Αυτό το γήπεδο στην Κατερίνη μήπως έχει κάτι μαγικό;

“Καταρχήν να πω ότι όλες ήταν αθλήτριες του Νίκου Μαντζόλη. Ο άνθρωπος έχει φτιάξει ονόματα και αυτό γιατί ασχολείται, γιατί αγαπάει αυτό που κάνει. Τα δυο νέα κορίτσια και εγώ δεν τα ξέρω, έχω χρόνια που λείπω. Με την Κατερίνα ήμασταν εξαρχής στον κ. Νίκο ενώ και με την Άννα γνωριζόμαστε χρόνια. Έχει αναδείξει αθλητές ο κύριος Μαντζόλης, από κει και πέρα είναι αυτός που ξεκινάει να χαράζει το μονοπάτι να φύγει από εδώ ο αθλητής και να εξελιχθεί. Δεν υπάρχει πρόοδος αν μείνεις εδώ”.

Αγαπημένος τρόπος χαλάρωσης μετά από μία δύσκολη ημέρα;

“Όταν έχω προπόνηση θέλω απλώς να ξαπλώσω και να ξεκουραστώ. Όταν δεν έχω, χαλαρώνω όταν επιστρέφω στην Κατερίνη”.

Αγαπημένο φαγητό;

“Σνίτσελ αλά κρεμ”

Αγαπημένη μουσική;

“Λαϊκή”.

Αγαπημένη σειρά;

“Blacklist”.

Αγαπημένος προορισμός;

“Άμστερνταμ από το εξωτερικό και Κατερίνη από Ελλάδα”.

Αγαπημένη αθλήτρια;

“Δεν έχω κάποιο πρότυπο απλώς θαυμάζω πολύ την Βούλα Πατουλίδου”.