Του Αλέξη Σπυρόπουλου
Είναι η δική μου “τελευταία εικόνα”, μπροστά στα μάτια μου, ολότελα αληθινή, από τον Ντιέγο. Στην Πρετόρια. Στο ξενοδοχείο της Εθνικής Αργεντινής, media activities μία μέρα προτού παίξουν με την Ελλάδα στο Πολοκουάνε.
Παγκόσμιο Κύπελλο 2010, στη Νότια Αφρική. Δεν περιγράφεται, ο μαγνητισμός. Για μία και μοναδική φορά σε ολόκληρη ζωή ίσως, ο Μέσι κάπου εμφανιζόταν και περνούσε απαρατήρητος. Δεν χρειαζόταν καν, bodyguards να του ανοίξουν διάδρομο. Όλο το διεθνές τσούρμο των ΜΜΕ, σαν υπνωτισμένοι, μαγεμένοι, ακολουθούσαν, ένα προς ένα ξωπίσω του, τα βήματα του Ντιέγο που τότε ήταν ο προπονητής. Σαν μυγάκια, παραζαλισμένα, γύρω-γύρω από την αναμμένη λάμπα. Μοναδικό!
Κάποτε σε παιγνίδι Ατλέτικο-Μπαρσελόνα ο Τσέχος Ούιφαλουσι, ένας τραχύς οπισθοφύλακας, “πήρε και σήκωσε” τον Μέσι. Αποβλήθηκε, κι ούτε τ’ όνομά του δεν πρόλαβε να πει. Σηκώθηκε παγκόσμια κατακραυγή για τον αγύρτη, σε μερικά λεπτά μέσα. Ένα τέτοιο περιστατικό για τον Ντιέγο, στα δεδομένα της δικής του εποχής, θα ήταν κάτι το κοινότοπο. Μια απλή αμυχή. Οι αστράγαλοι του Ντιέγο είχαν το μόνιμο χρώμα της φανέλας της Ιντερ, μπλε-μαύροι, και σπανίως δεν ήταν πρησμένοι.
Ένα περιστατικό α λα Ούιφαλουσι δε, το πιθανότερο είναι ότι θα κόστιζε την κόκκινη κάρτα…στον Ντιέγο για την αντίδρασή του μετά. Ο Ντιέγο έφαγε, στην καριέρα του, πολύ ξύλο, αλύπητο ξύλο, για να μη τρώνε ξύλο από ασύδοτους χασάπηδες οι επίγονοί του. Τους έστρωσε, στους μεταγενέστερους, το τραπέζι. Αλλαξαν κανονισμοί, γι’ αυτό. Ο Ντιέγο μεγάλωσε μέσα στα barrios κι έπαιξε σε χωράφια και λασποτόπια, για να έλθει ύστερα ο Μέσι που μεγάλωσε στη Μασία κι έπαιξε σε γήπεδα-χαλιά.
Η απίθανη μακροημέρευση του Μέσι ή του Κριστιάνο Ρονάλντο, η ανελέητη συνέπεια κι η σταθερότητά τους year in year out, οι εξωκοσμικοί αριθμοί της στατιστικής τους, το αναμφισβήτητο σύγχρονο μεγαλείο τους, όλα θα ήταν πολύ πιο δύσκολα εάν έπρεπε να παίξουν το ποδόσφαιρό τους στις συνθήκες που ο Ντιέγο έπαιξε το ποδόσφαιρό του. Γι’ αυτό και δεν βγαίνει νόημα, να μαλώνει κανείς ποιος ήταν ο μεγαλύτερος.
Στην Πρετόρια τότε, ένας από τους συνεργάτες του Ντιέγο στο επιτελείο της Εθνικής ήταν ο Εκτορ Ενρίκε, ένας χαφ-νεροκουβαλητής όταν κατέκτησαν το Μουντιάλ 1986. Τον έχω βαθιά μες στην καρδιά μου, για ένα λόγο και μόνο. Από τις εκατομμύρια ατάκες που έχουν ακουστεί για τον Ντιέγο ανά την υφήλιο, αποδίδω στον Ενρίκε τη νούμερο-ένα, ας πούμε ένα όσκαρ αυτοσαρκασμού.
Τον ρώτησαν για το Γκολ του Αιώνα, με την Αγγλία. Εκεί που ο Ντιέγο πήρε τη μπάλα πριν τη μεσαία γραμμή, τους πέρασε όλους και την άφησε στα δίχτυα δίχως να επιτρέψει σε κανένα άλλον, συμπαίκτη ή αντίπαλο, καθ’ οδόν να την ακουμπήσει. Και είπε, ο γλύκας Ενρίκε. “Ο Ντιέγο πήρε από μένα μία τόσο καλή πάσα. Πώς να μη το βάλει;” Ο Ενρίκε ήταν ο τελευταίος που άγγιξε τη μπάλα σ’ εκείνη τη φάση, εκείνος που άφησε (δεν μπορείς να πεις καν ότι πάσαρε) τη μπάλα, προτού αναλάβει all the way ο Ντιέγο.
Η Πρετόρια ήταν η ζωντανή μεν επιφανειακή δε, τελευταία εικόνα. Η εις βάθος “τελευταία εικόνα” είναι το ντοκιμαντέρ του Netflix για τις δύο σεζόν του Ντιέγο στον πάγκο των Ντοράδος, μιας μεξικανικής ομάδας β’ κατηγορίας στο Κουλιακάν, την πόλη-άντρο του ναρκοκαρτέλ, την έδρα του συνδικάτου του οργανωμένου εγκλήματος. Δύο φορές με τον Ντιέγο ξεκίνησαν ουραγοί, δύο φορές έχασαν την άνοδο στο τελευταίο παιγνίδι.
Σήμερα οι Ντοράδος εξακολουθούν να παίζουν στη β’ κατηγορία. Κι από μια ματιά που μπήκα στον κόπο να ρίξω, πρόεδρός τους παραμένει ο πρόεδρος που άντεξε (γιατί θέλει, μη γελιόμαστε, κότσια) να καλέσει τον Ντιέγο στην τεχνική ηγεσία, ένας τύπος ονόματι Τόνιο Νούνιες. Είναι καταπληκτική η αντίφαση όσο η σειρά ξετυλίγεται, πώς η κατ’ εξοχήν πόλη των ναρκωτικών αγκάλιασε και αναζωογόνησε τον Ντιέγο. Του παρέτεινε, τις ημέρες του.
Προς στιγμήν, έστω. Διότι οι inside σκηνές, ξεκάθαρα δείχνουν ένα άνθρωπο που καταλάβαινες πως ο χρόνος του είχε κιόλας τελειώσει, και πλέον ζούσε με δανεικό χρόνο. Είχε φτάσει στο νήμα θυμόμαστε, από το 2004. Οταν νοσηλευόταν ετοιμοθάνατος στο Μπουένος Αιρες, και βλέπαμε το ποτάμι των κεριών που απέθεταν οι προσκυνητές έξω από το νοσοκομείο. Τον περιμέναμε, από τότε. Κι έφτασε, το θηρίο, ως το τέλος του 2020.
Για όσα έζησε, έτσι όπως τα έζησε, όλα στο τέρμα, όλα στο φουλ, δίχως κανένα κόφτη σε τίποτα, τα 60 χρόνια ξεπέρασαν κατά πολύ το εύλογο προσδόκιμο. Ελάχιστες καρδιές ανθρώπων επί γης, θα άντεχαν να ζήσουν σαν Ντιέγο και να φτάσουν στα 60.
Πηγή:: Sport DNA
