Του Βασίλη Σαμπράκου
Από όπου και αν το πιάσεις πονάει. Βλέπεις τη Σκωτία να παίρνει καμαρωτή το εισιτήριο για την παρουσία στο Παγκόσμιο Κύπελλο 2026, φέρνεις στο μυαλό σου την εικόνα του ματς στη Σκωτία, όπου η Ελλάδα κατάφερε να χάσει – δηλαδή να φύγει με το μόνο αποτέλεσμα που την έβγαζε ουσιαστικά εκτός διεκδίκησης όχι μόνο της πρώτης, αλλά και της δεύτερης θέσης, και μαυρίζει η ψυχή σου.
Ύστερα κοιτάζεις τα ονόματα των ομάδων που έχουν τη δεύτερη ευκαιρία, ως δεύτερες στο γκρουπ τους, και βλέπεις αρκετές που είχες την εντύπωση ότι θα ήταν “του χεριού μας”. Θλίψη.
Το απέδωσε πολύ πιστά ο Πέτρος Μάνταλος, εκφράζοντας τα συναισθήματα των ποδοσφαιριστών.
“Αυτή η αποτυχία είναι χειρότερη από τις προηγούμενες. Ίσως όχι ακριβώς χειρότερη, αλλά πονάει περισσότερο γιατί δείξαμε ότι μπορούμε.
Είχαμε πιστέψει ότι θα βρεθούμε στο Παγκόσμιο Κύπελλο, κρίνοντας από τις εμφανίσεις μας πριν από την έναρξη των προκριματικών”.
Ε, ακριβώς αυτό είναι που είχε πιστέψει κι ο μέσος Έλληνας ποδοσφαιρόφιλος. Το είχε πιστέψει. Είχε πιστέψει στις πιθανότητες πρόκρισης σε αυτή την προκριματική φάση.
Όταν συγκρίνεις τι έκαναν η Ελλάδα κι η Σκωτία σε αυτή την προκριματική φάση βλέπεις ότι οι Σκωτσέζοι πέτυχαν περισσότερα γκολ (13-10) με χαμηλότερης ποιότητας ευκαιρίες (xGoals: 8,6 -11,2).
Πέρασε μια ομάδα που έκανε πέντε τελικές λιγότερες ανά παιχνίδι, η ομάδα που επέτρεπε μεγαλύτερης αξίας ευκαιρίες στον αντίπαλο (xGA: 9,2-7,2), αυτή που άλλαξε 30% λιγότερες πάσες, ομάδα που υπερτερούσε μόνο στις μονομαχίες, κατά περίπου 10%.
Έκανε πιο οικονομικό παιχνίδι η Σκωτία, ήταν πιο αποτελεσματική, θα σχολιάσει κανείς.
Κοιτάζοντας τα highlights των αγώνων της, κάποιος θα την πει και πιο τυχερή. Θα πρέπει όμως, να μην την έχεις δει καθόλου τη Σκωτία για να μη συνειδητοποιείς ότι προκρίθηκε η ομάδα που είχε μεγαλύτερη αποφασιστικότητα.
Αυτή που έδειξε θαυμαστή ανθεκτικότητα. Που αρνήθηκε να χάσει σε αρκετά από τα παιχνίδια. Που καιγόταν να τα καταφέρει.
Που πήγαινε σε μάχες για να επιβιώσει και όχι σε παιχνίδια για να επιδείξει το positional play και την ομαδική τεχνική της.
Ο Ιβάν Γιοβάνοβιτς δεν έχει ακόμη κάνει, ή τουλάχιστον παρουσιάσει, μια αξιολόγηση αυτής της πορείας για να μας την αναλύσει.
Κάπως έτσι δεν μπορούμε να ξέρουμε αν και τι σκοπεύει να αλλάξει στο μοντέλο παιχνιδιού ή/και την αγωνιστική νοοτροπία της ομάδας του προκειμένου να της αυξήσει τις πιθανότητες να πετυχαίνει τον στόχο της.
Στον επίλογο, ο παρατηρητής θα σχολιάσει ότι η Ελλάδα αποκλείστηκε επειδή η προτεραιότητά της ήταν “να παίξει” και όχι “να περάσει”.
Πλήρωσε ακριβά τα λάθη που έκανε όταν κυκλοφορούσε την μπάλα υπό πίεση στο δικό της μισό του τερέν. Πλήρωσε ακριβά την επιλογή να μην πηγαίνει σε άμεσο παιχνίδι στην επιθετική ανάπτυξη όταν πιεζόταν.
Πλήρωσε βιαστικές αποφάσεις στο δικό της μισό από μια ομάδα που σου έδινε την εντύπωση ότι βιαζόταν να πάει στο αντίπαλο μισό για να παίξει.
Πλήρωσε, λέει η ιστορία, ότι δεν είχε δουλέψει καλά για να αμυνθεί στις στατικές φάσεις. Μια ομάδα που την ένοιαζε “να παίξει” περισσότερο από το “να αμυνθεί”.
Απλουστευμένα, πλήρωσε την επιλογή που έκανε στη Σκωτία, όταν οι γηπεδούχοι ισοφάρισαν, να παίξει με ρίσκο για να νικήσει και όχι για να προστατέψει το “Χ” και να ψάξει συντηρητικά για το “διπλό”.
Είναι ένας πολύ υπεύθυνος προπονητής ο Ιβάν Γιοβάνοβιτς. Γι’ αυτό και θα περιμένουμε με ανυπομονησία να τον ακούσουμε να μας αναλύει το τι πήγε λάθος και το τι σκέφτεται να αλλάξει.
Άλλωστε αυτός είναι κι ο μόνος δρόμος για να μπορέσει κάποτε να πει η Εθνική στον εαυτό της ότι της άφησε και κάτι αυτή η αποτυχία που σήμερα μάς τρώει όλους συναισθηματικά:
Να πούμε ότι μάθαμε και κάτι, αξιοποιήσαμε το μάθημα, εξηγήσαμε τι έφταιξε, το αλλάξαμε και αυξήσαμε τις πιθανότητες να τα καταφέρουμε την επόμενη φορά.
Πηγή: Sport24
