Του Γιάννη ΣερέτηΕχει πολλά χαρίσματα ο Ιβάν Γιοβάνοβιτς, έχει όμως και κόκκινες γραμμές, ειδικά σε θέματα συμπεριφοράς. Ενα από τα μεγαλύτερα προτερήματά του είναι ότι δεν έχει «κολλήματα» με παίκτες. Ούτε «θετικά», ούτε «αρνητικά». Ο Ιβάν – για παράδειγμα – δεν έδωσε τη φανέλα βασικού στον Φώτη Ιωαννίδη όταν το… έλεγαν όλοι οι άλλοι. Του έδινε σταδιακά χρόνο συμμετοχής. Αλλά δεν «κόλλησε» και στον Αντρατζ Σπόραρ. Οταν έκρινε ότι έπρεπε – για πολλούς λόγους που αφορούσαν και τον ίδιο τον Σλοβένο – να αλλάξει βασικό φορ, το έκανε. Τότε, μετά τη ρεβάνς με την Μπράγκα…
O Ιβάν, επίσης, για όσους δεν το ξέρουν ή δεν το γνωρίζουν, όταν επέστρεψε στον Παναθηναϊκό ο Γιώργος Βαγιαννίδης με απόφαση Αλαφούζου (ναι, αυτού που έδιωξε εν μία νυκτί τον ίδιο για να φέρει τον Τερίμ – αν είναι δυνατόν!), δεν τον πήρε στην πρώτη ομάδα. Ο «Βάγια» έπαιξε μια σεζόν στη Superleague 2 με τον Παναθηναϊκό Β’. Με τον Αστέρα Βλαχιώτη, την ΑΕ Καραϊσκάκης, τη Ζάκυνθο, τον Ο.Φ. Ιεράπετρας, με όλους: 13 ματς και bonus δυο αλλαγές με την «πρώτη» ομάδα, στα play offs. Ο Βαγιαννίδης έγινε «βασικός» πρόπερσι, στον β’ γύρο της σεζόν που ο Παναθηναϊκός έχασε το πρωτάθλημα, μετά από έξι μήνες επιπρόσθετης εκπαίδευσης. Και μόνο όταν ο Γιοβάνοβιτς πείστηκε από τις προπονήσεις του μικρού ότι μπορούσε να ανταποκριθεί – έστω έως έναν… ανεκτό βαθμό – και στις αμυντικές υποχρεώσεις του δεξιού μπακ μιας ομάδας που πάει να πάρει τον τίτλο.
Ο Ιβάν, λοιπόν, παρότι μοιάζει μ’ έναν καλοκάγαθο «πατερούλη» των μικρών, δεν τους «χαϊδεύει» τους μικρούς. Δεν τους «χαρίζεται» επειδή είναι… μικροί. Τους συμπεριφέρεται με σεβασμό όπως σε όλους, αλλά τους αξιολογεί με το ίδιο μέτρο που αξιολογεί και τους υπόλοιπους. Και παρότι είναι επιλεκτικός λάτρης των media (δηλαδή διαβάζει αυτά που θεωρεί εκείνος αξιόλογα και όχι τα σχόλια στα social media με τα οποία δεν ασχολείται καθόλου), ξέρει εδώ και χρόνια να διϋλίζει. Να διαβάζει, να κρατά σε μια άκρη του μυαλού του εκείνα που θέλει και να προχωρά.
Αυτό που συνέβη στο «Χάμπντεν Παρκ» δεν το είχε προϋπολογίσει μέχρι την τελευταία του λεπτομέρεια όταν ξεκινούσε η πορεία της εθνικής ομάδας στο Nations League. Στο Γουέμπλεϊ, για παράδειγμα, η τριάδα της μεσαίας γραμμής στο θρίαμβο επί της Αγγλίας ήταν η… γνωστή: Σιώπης – Κουρμπέλης – Μπακασέτας. Ολοι νοκ άουτ! Χθες, έπαιξε η… υπερηχητική: Ζαφείρης – Μουζακίτης – Κωνσταντέλιας. Και τρεξίματα και ποιότητα και μυαλό και συντονισμός, παρότι έπαιζαν για πρώτη φορά μαζί. Και Καρέτσας δεξιά! Δυο οκτάρια, δυο δεκάρια, ένας εξτρέμ (Τζόλης), ένας φορ (Παυλίδης), δυο επιθετικογενείς ακραίοι μπακ (Βαγιαννίδης – Γιαννούλης) και πάμε!
Ο καλός Ιβάν που είχε κάνει λάθη στην ενδεκάδα του πρώτου αγώνα, είχε «προϋπολογίσει» και το rotation για το δεύτερο ματς. Οχι με απόλυτη ακρίβεια, αλλά το είχε προ-αποφασισμένο το rotation. Στον φορ, επί παραδείγματι. Και στα άκρα της άμυνας. Και στη μεσαία γραμμή, χωρίς να ξέρει ότι θα έπαιρνε κίτρινη ο Σιώπης. Ο Στιβ Κλαρκ δεν άλλαξε κανέναν. Και στο τέλος του ματς – εμμέσως πλην σαφώς – παραδέχθηκε το λάθος του.
Αυτό που κατάφερε ο Ιβάν στη Σκωτία με έξι αλλαγές, με μέσο όρο ηλικίας μικρότερο των 23 ετών και με τέτοια διαχείριση μετά το 0-3 (όταν θα μπορούσε να λήξει και 0-5 εύκολα…) είναι ένα μικρό ποδοσφαιρικό θαύμα. Οντως, όπως είπε ο ίδιος στη συνέντευξη Τύπου, είναι τυχερός που βρίσκεται εκείνος σήμερα στη θέση εκείνου που καλείται να αξιοποιήσει αυτή τη γενιά.
Τυχεροί, όμως, είναι κι όλοι αυτοί οι παίκτες που έχουν τον Ιβάν. Κι όλοι εμείς και τα παιδιά μας! Διότι μιλάμε για μια ομάδα στα σπάργανα με ορίζοντα οκταετίας! Για μια εθνική ομάδα με τρομερά νιάτα αλλά και «παλιούς» που ξέρουν να σέβονται. Να σέβονται το σύνολο, την ομάδα, τον συμπαίκτη, τον προπονητή. Γι’ αυτό και σ’ αυτό το σύνολο, πρόβλημα στα αποδυτήρια δεν θα υπάρξει, ανεξάρτητα από τις επιλογές του προπονητή. Διότι πρώτη στην ιεραρχία είναι η ομάδα, όχι το άτομο.
Αυτή η Εθνική ομάδα είχε δείξει πόσο «μεγαλώνει» από τα παιχνίδια της με τη Γαλλία και την Ολλανδία. Το πιστοποίησε με το ιστορικό 2-1 επί της Αγγλίας. Και το… απογείωσε στη Σκωτία. Με συντονισμό, με ταχύτητα, με τρέξιμο, με συνδυασμούς, με συνοχή, με τρία καταπληκτικά γκολ κι άλλες τέσσερις – πέντε υπέροχες επιθέσεις που δεν κατέληξαν σε πανηγυρισμό, απέδειξε ότι μπορεί να γράψει τη δική της μοναδική ιστορία. Ουδείς γνωρίζει πού μπορεί να φτάσει, τίποτα δεν είναι σίγουρο στα προκριματικά των μεγάλων διοργανώσεων. Ομως σίγουρα απέδειξε ότι μπορεί να είναι η πρώτη ελληνική Εθνική Ανδρών που θα παίζει ως «μεγάλη ομάδα» απέναντι σε όλους. Γιατί μπορεί! Κι αν παίζει ως μεγάλη ομάδα, κάποια στιγμή θα γίνει – χωρίς να το καταλάβει – μια μεγάλη (εθνική) ομάδα.
Υ.Γ. Ισως είναι η πρώτη φορά στη μετά Ρεχάγκελ εποχή που ο προπονητής της εθνικής ομάδας επιλέγει την ενδεκάδα που προτιμούσαν τα media και οι φίλαθλοι και αυτή τα…. σπάει! Σπάνιος συνδυασμός!
Πηγή: Gazzetta
