Του Αλέξη Σπυρόπουλου
Η κατεύθυνση δείχνει το σωστό. Με όλα τα ενδιάμεσα ups και downs που πάντοτε είναι “μέσα” σε τέτοιες ατζέντες, η δύσκολη μετάβαση προς το “να παίζουμε” (από την πιο προσιτή λύση “να μη αφήνουμε τους άλλους να παίζουν”) συνεχίζεται. Η εικόνα στο Ζανκτ Γιάκομπ της Βασιλείας την Τετάρτη, ένας αγώνας για φυσιολογική ισοπαλία, το επιβεβαίωσε.
Στον Ζαγοράκη ο περίγυρος αποδίδει ειλημμένη απόφαση, να διακόψει με τον Φαν ‘τ Σχιπ εάν η ομάδα δεν προκριθεί στο Κατάρ. Τυπική στάση Ελληνα, ίσως όχι μόνον Ελληνα, Παράγοντα. Από τον Θοδωρή, τουλάχιστον στα αμιγώς ποδοσφαιρικά πράγματα, το αναμενόμενο είναι αποφάσεις γνώσης και κριτηρίου. Ο ορίζοντας της συνεργασίας με τον Ολλανδό προπονητή, δεν νοείται να είναι συντομότερος από αυτόν που εκτείνεται ως το EURO 2024.
Ο Φαν ‘τ Σχιπ παρέλαβε την Ελλάδα στο νούμερο-54 της παγκόσμιας κατάταξης. Δύο χρόνια και είκοσι ματς αργότερα, την έχει φέρει στο νούμερο-48. Με τον ιό, στο μεταξύ, να φρενάρει τότε “πάνω στο καλύτερο” την ήδη εμφανή εξέλιξη. Δεν ξέρω, ακριβώς τι (περισσότερο) περιμέναμε. Να κατρακυλήσεις, γίνεται γρήγορα. Κατεβαίνεις τα σκαλιά, δέκα-δέκα. Η αναρρίχηση μετά, παίρνει χρόνο. Φτύνεις αίμα, για μία-μία θέση ξανά προς τα επάνω.
Η χρησιμότητα του ταξιδιού στην Ελβετία, έγκειται στην ευνοϊκή ημερομηνία. Το καρουσέλ του καλενταριού έφερε την Εθνική, να παίζει το φιλικό πριν τα δύο επίσημα. Θα μπορούσε πολύ εύκολα, το φιλικό να πέσει ανάμεσα στα δύο επίσημα. Η τρέχουσα περίπτωση της Σουηδίας. ‘Η ακόμη πιο δώρον-άδωρον, θα μπορούσε το φιλικό να έλθει μετά τα δύο επίσημα. Η τρέχουσα περίπτωση της Γεωργίας.
Την πάτησαν κιόλας, μπαίνοντας απευθείας 1η Σεπτεμβρίου στα επίσημα, η Ουκρανία, η Γαλλία, η Ολλανδία, η Τουρκία, παραλίγο και η Πορτογαλία. Και πρόκειται για χώρες στις οποίες τα εθνικά πρωταθλήματα…έχουν αρχίσει τον Αύγουστο. Απόψε παίρνουν σειρά να την πατήσουν, ή θα κινδυνεύσουν να την πατήσουν, και άλλοι. Στα τυφλά τρόπον τινά, 1η Σεπτεμβρίου δεν ξέρεις πώς είναι το καρπούζι μέσα προτού το ανοίξεις.
Η ερώτηση λοιπόν, δεν ήταν εάν είμαστε καλοί ή κακοί. Η ερώτηση είναι, πώς είμαστε και πού πατάμε αυτή την ιδιαίτερη στιγμή. Πριν το Κόσοβο και τη Σουηδία. Ανοίγοντας το καρπούζι είδαμε, συνειδητοποιήσαμε αν θέλετε, την απάντηση που μάλλον είχαμε εκ των προτέρων υποψιαστεί. Η απάντηση είναι πως…είμαστε λίγοι και βγαίνουμε, εν πρώτοις για την Πριστίνα την Κυριακή, τσίμα-τσίμα.
Ο Μασούρας, ο Πέλκας, ο Γαλανόπουλος, ο Ζέκα που έχει κάρτες, ο Γιακουμάκης που ούτως ή άλλως είχε κάρτες, ο Τζόλης που είναι τραυματίας, και δεν συνυπολογίζω καν Φοιρτούνη, Κουρμπέλη, Σταφυλίδη ή όποιον άλλον ο καθένας μπορεί να σκεφτεί, αυτοί παραείναι πολλοί για να λείπουν όλοι μαζί και ταυτόχρονα. Επίσης δεν κοιτάζω καν, ότι ο Παπαδόπουλος δεν έχει ομάδα ή ότι ο Χατζηδιάκος προς το παρόν “δεν έχει κάνει σεφτέ” εφέτος, αναφέρομαι στον χρόνο συμμετοχής, στην ΑΖ.
Αφαιρούνται έτσι, εναλλακτικές δυνατότητες παιγνιδιού. Το αντίπαλο scouting θα μας διαβάσει εύκολα, και με ασφάλεια. Θα μας περιμένουν, πανέτοιμοι. Δύσκολα θα αιφνιδιάσουμε αυτή τη φορά, όπως π.χ. τους Νορβηγούς τον Ιούνιο στη Μάλαγα που παίξαμε με Μασούρα/Πέλκα δίδυμο μπροστά. Και είχε λειτουργήσει τόσο ωραία που οι δικοί μας διέλυσαν, μέσα σε μισό ημίχρονο, όλο το πλάνο και την οργάνωση της Νορβηγίας αφού εκείνοι δεν ήξεραν ποιον/καταπού να μαρκάρουν.
Τώρα, τα πιόνια είναι μετρημένα και προβλέψιμα. Μπουχαλάκης/Σιώπης στα εξαρο-οκτάρια, Μπακασέτας στο εννιάμισι/δέκα και Παυλίδης στο εννέα, Βλαχοδήμος στην εστία, Ανδρούτσος/Τσιμίκας στα πλάγια, κάποιοι δύο (από τους τέσσερις του γκρουπ) στους σέντερ-μπακ, κι έπειτα ψάχνεις πρωτίστως εξτρέμ. Σκέφτεσαι πως για μια φορά ο σπουδαίος εξτρέμ Φαν ‘τ Σχιπ, εδώ θα μας ήταν πιο χρήσιμος από τον κόουτς Φαν ‘τ Σχιπ!
Πάνω από τα προβλήματα φυσικά, δεν (βγάζει νόημα να) κλαις. Τα αντικρύζεις, και τα λύνεις. Με τους εξτρέμ, οι λύσεις είναι οι εξής δύο. Ή κάνεις το κρέας ψάρι και βαφτίζεις εξτρέμ κάποιον που δεν είναι εξτρέμ, μία πεπατημένη που όποτε δοκιμάστηκε δεν θυμάμαι να έφερε θεαματικό αποτέλεσμα στο λεγόμενο “επιθετικό κομμάτι”. Και το επιθετικό κομμάτι, είναι που μας ενδιαφέρει. Με ισοπαλίες, δεν πάει κανείς πουθενά. Στο Κατάρ έχουν μία τύχη να πάνε, όσοι καταφέρνουν να αθροίζουν νίκες. Και νίκες αθροίζουν συνήθως, εκείνοι που κυριαρχούν.
‘Η η δεύτερη, η κατά την εκτίμησή μου ρεαλιστική, λύση. Δεν διαθέτω καθαρούς και φορμαρισμένους εξτρέμ πρώτης γραμμής για ν’ ακουμπήσω, θα βρω να παίξω δίχως εξτρέμ. Εκείνο το απόγευμα του Ιουνίου στη Μάλαγα, με κατά τι διαφορετικό τρόπο στο επιθετικό τρίτο, θα μπορούσε να είναι ένας εφικτός οδηγός. Τρεις (οι όποιοι καταλληλότεροι για να αρχίζει ορθόδοξα το build-up) σέντερ-μπακ, μπροστά τους οι δύο κεντρικοί μέσοι, πολύ ψηλά οι δύο ακραίοι μπακ, και δύο οκταρο-δεκάρια (π.χ. Μπακασέτας/Μάνταλος) στα μεσοδιαστήματα πίσω από τον στράικερ, ένα 3-2-4-1.
Υ.Γ. Ο Μίκης και ο Θάνατος είναι δύο τύποι που έγιναν μακροχρόνιοι φίλοι. Περίπου με τον ίδιον τρόπο, με τον οποίον η ζωή κάνει φίλους τον δεσμώτη και τον δεσμοφύλακα και καταλήγουν ο ένας να κερνά τον άλλον τσιγάρο περνώντας το μες από το κάγκελο. Οποτε ο Θάνατος έφτανε στο αμήν να σφιχταγκαλιάσει τον Μίκη, στο τέλος πάντοτε τον άφηνε κι άλλαζε δρόμο. Εξ ου και η μνημειώδης απάντηση του Μίκη, ύστερα από τόση εξοικείωση, για τον Θάνατο. “Δεν με θέλει”. Ωσπου κάποτε, ο ίδιος ο Μίκης…τον βαρέθηκε και του φώναξε “έλα να τελειώνουμε, παρατράβηξε”. Χθες/προχθές που μου τηλεφώνησε ο Νίκος Μάλλιαρης για να με ενημερώσει ότι είναι πια ζήτημα ωρών, ο Μίκης φεύγει, ήταν σαν να ένιωσα τον θόρυβο. Εκανε κρακ-κρακ καταρρέοντας, το τελευταίο υποστύλωμα που κρατούσε (ψευτο)όρθιο το ιστορικό “Καφενείον η Ελλάς”. Εκ μέρους όλης εκείνης της παρέας ένα παγερό πρωινό στον Περιφερειακό του Φιλοπάππου, ευγνωμονούμε για το ανεκτίμητο κειμήλιο…
Πηγή: sdna.gr
