Του Αντώνη Καρπετόπουλου
Διαβάζω δεξιά κι αριστερά ότι η Βαλένθια έδωσε, λέει, ένα μάθημα στον Παναθηναϊκό στο ΟΑΚΑ κερδίζοντας τον με 79-89 – ίσως μάλιστα και πιο άνετα από όσο δείχνει το τελικό σκορ καθώς η ισπανική ομάδα ήταν μπροστά σε όλο το δεύτερο ημίχρονο. Επιτρέψτε μου να διαφωνήσω. Μαθήματα παίρνεις όταν υπάρχει πιθανότητα να μάθεις κάτι από αυτό που σου έχει κάνει ο αντίπαλος. Δεν είναι η περίπτωση. Η Βαλένθια είναι μια εξαιρετική ομάδα. Ένα αληθινό κομψοτέχνημα που έχει φτιάξει ο κόουτς Μαρτίνεθ – ένας από τους καλύτερους Ισπανούς δάσκαλους των καιρών μας. Είναι ένα ωραίο παράδειγμα για το πως μπορεί να δημιουργηθεί κάτι εξαιρετικό, χωρίς αλόγιστο ξόδεμα χρημάτων. Δεν έχει σούπερ σταρ και δεν μπορεί να θεωρηθούν τέτοιοι ούτε ο Μοντέρο, ούτε ο Τέιλορ, ούτε ο Μορ, ούτε ο Πραντίγια, ούτε ο νεαρός Ντε ΛαΡέντ, ούτε καν ο Ντάριους Τόμσον που χθες «σκότωσε» τον ΠΑΟ με 19 πόντους (5/6 δίποντα, 2/5 τρίποντα). Πρόκειται για ομάδα που στηρίζεται πάρα πολύ στο βάθος της: χθες έπαιξαν 11 παίκτες. Με απλά λόγια κάνει τελείως διαφορετικά πράγματα από τον ΠΑΟ και για αυτό οι περί μαθημάτων επισημάνσεις δεν έχουν νόημα.
Ο Παναθηναϊκός έχει ανάγκη να αντιμετωπίσει μια δυσκολία και ένα πρόβλημα. Την δυσκολία την έχω επισημάνει καιρό τώρα. Ξεκίνησε με μια ελλιπέστατη προετοιμασία και καιρό τώρα πληρώνει τραυματισμούς που δεν ξέρω πως θα σταματήσουν. Οι τραυματισμοί δημιουργούν δυο δεδομένα: υπάρχουν παίκτες που απουσιάζουν (ο Χολμς και κυρίως ο Οσμαν έλειψαν πολύ) και υπάρχουν και παίκτες που δεν ξέρεις πως και πότε θα βρουν την φόρμα τους. Ο Γιούρτσεβεν πχ χθες ήταν αρνητικότατος. Αλλά το μεγάλο πρόβλημα του ΠΑΟ είναι άλλο: είναι ότι ο Αταμάν ασχολείται φέτος πολύ περισσότερο με το πώς θα συνυπάρξουν τα τέσσερα γκαρντ του (ο Ναν, ο Γκραντ, ο Σλούκας και ο νεοφερμένος DJ Σορτς) και πολύ λιγότερο με το πώς η ομάδα του θα εξελιχτεί.
Χρειαζόταν η επίθεση
Η Βαλένθια έχει πετύχει δύο φορές φέτος εκτός έδρας πάνω από 100 πόντους και αυτό σήμαινε ότι ο Παναθηναϊκός θα μπορούσε να βρεθεί στην ανάγκη να κερδίσει το παιχνίδι από την επίθεση του. Λογικά δεν θα έπρεπε να έχει με αυτή την συνθήκη αγώνα πρόβλημα ειδικά στην έδρα του. Αλλά είχε. Δέχτηκε τελικά 89 πόντους, αλλά αν έχασε είναι γιατί κόλλησε επιθετικά στο δεύτερο ημίχρονο – και στα δύο δεκάλεπτα. Κι αυτό είναι η καλύτερη απόδειξη ότι δεν λειτούργησε σωστά: γιατί όταν ο ΠΑΟ λειτουργεί, αυτό που κυρίως λειτουργεί είναι η επίθεσή του. Οι νίκες του ενώ έχει πετύχει 80 – 85 πόντους είναι σπάνιες.
Παίζει και σουτάρει λιγότερο
Με τον ερχομό του Φαρίντ ο Αταμάν φανερά προβληματίστηκε για το πως στην ομάδα θα τον εντάξει. Στα ματς με την Ρεάλ Μαδρίτης, αλλά και την Παρτιζάν και το Ντουμπάι η αξιοποίηση του Φαρίτντ έμοιαζε βασική προτεραιότητα: υπήρξε προετοιμασία για να συμβεί αυτό και φυσικά κοουτσάρισμα. Αλλά μόλις ο Αμερικάνος ενσωματώθηκε επέστρεψε στο μυαλό του Αταμάν ο προβληματισμός που τον τυραννά από την αρχή της σεζόν, δηλαδή το τι θα κάνει με τους τέσσερις περιφερειακούς του. Κι αυτός ο προβληματισμός δημιουργεί μια δύσκολη συνθήκη: διότι αυτός που μοιάζει να έχει πρόβλημα με την αλλαγή του τρόπου που ο ΠΑΟ παίζει (όχι μόνο με την κατανομή του χρόνου, αλλά και με την μοιρασιά των επιθέσεων) είναι ο Κέντρικ Ναν. Που και παίζει λιγότερο και σουτάρει λιγότερο και δύσκολα μπορεί να συνυπάρξει με τον Σορτς.
Η προσθήκη του Σορτς έγινε για ένα απλό λόγο: για να μην εξαρτάται ο ΠΑΟ από τα κέφια του Ναν όπως πέρυσι. Αλλά στην πορεία προέκυψαν δυο προβλήματα. Το πρώτο ότι δεν είναι εύκολη στην άμυνα και η συνύπαρξη του Σόρτς με τον Σλούκα: χθες οι παίκτες της Βαλένθια τους χτυπούσαν και τους δυο. Το δεύτερο – και μεγαλύτερο – είναι ότι ο Ναν μοιάζει περιορισμένος. Κι αυτό χαλάει και την διάθεσή του.
Την πρώτη χρονιά ήταν αλλιώς
Ο Ναν είναι φέτος πολύ νευρικός γιατί είναι σαν να νιώθει ότι έχει χάσει την πρωτοκαθεδρία του. Φτάνει γρήγορα κι εύκολα στα τρία φάουλ σε κάθε ματς για να δείξει ότι βοηθά στην άμυνα και πρέπει να παίζει παραπάνω. Χθες στέρησε από τον ΠΑΟ το δικαίωμα να παίξει τα ρέστα του σε δυο επιθέσεις κάνοντας στο τελευταίο λεπτό ένα αντιαθλητικό φάουλ μακριά από την μπάλα και ενώ η ομάδα του έτρεχε για να καλύψει την διαφορά των 6 πόντων. Η αγκωνιά που ρίχνει δείχνει παίκτη με νεύρα – νεύρα που έχουν να κάνουν με το ότι δεν χαίρεται το παιγνίδι όσο παλιά.
Ο Ναν κέρδισε την πρώτη χρονιά την Ευρωλίγκα όχι απλά ως πρώτο βιολί στην επίθεση, αλλά ως μοναδικό. Εκείνη την πρώτη χρονιά είχαν υπάρξει παιγνίδια που ο Ναν έκανε 25 επιθέσεις – μπορεί και περισσότερες. Ηταν υπερβολικό το πράγμα, αλλά λειτούργησε. Τη δεύτερη χρονιά οι επιθέσεις του ήταν μάλλον λιγότερες, αλλά και πάλι ο χρόνος συμμετοχής του ήταν τεράστιος και σχεδόν πάντα οι κρίσιμες αποφάσεις δικές του. Το πληθωρικό επιθετικό παιγνίδι του δημιουργούσε χώρους και για τον Σλούκα, που έπρεπε απλά να στήνει την ομάδα καλά στην επίθεση, και βασιζόταν πολύ στην αυτοθυσία του Γκαρντ στην άμυνα.
Αν ο ΠΑΟ δεν κέρδισε τους τίτλους που διεκδίκησε πέρυσι ήταν κυρίως γιατί έχασε τον ΛεΣόρ και δεν κατάφερε να τον αντικαταστήσει. Αλλά αυτό το μάλλον απλό συμπέρασμα πήγε στην άκρη κι αποφασίστηκε η απόκτηση του Σορτς μάλλον για να μην εξαρτάται ο ΠΑΟ από τον Ναν απόλυτα: για να σταματήσει το «Νανομπολ» όπως ειρωνικά αποκαλούν κάποιοι το παιγνίδι του ΠΑΟ. Οντως αυτό συμβαίνει: ο ΠΑΟ ήταν πχ αξιόμαχος στο ΣΕΦ κόντρα στον Ολυμπιακό κι έχασε δύσκολα παρά την απουσία του Ναν. Αλλά το θέμα δεν είναι να έχεις εναλλακτικές όταν ο Ναν λείπει: είναι να τον αξιοποιείς όταν παίζει. Και για να τον αξιοποιείς δεν πρέπει να τον θέτεις υπό συζήτηση: αυτό μου μοιάζει να συμβαίνει φέτος.
Βγάζει μάτι
Ο Αταμάν χωρίς τον Οσμαν ήθελε να δει τον ΠΑΟ να παίζει για αρκετή ώρα με τρεις γκαρντ. Ο Μαρτίνεθ τιμώρησε αυτή την επιλογή ψηλώνοντας την Βαλένθια: τα 13 επιθετικά ριμπάουντ έκαναν την διαφορά. Ο Ναν έβαλε 23 πόντους και ο Σορτς 19. Αλλά κάθε εσωτερικός ανταγωνισμός μια ομάδα την μπερδεύει. Κι αυτό στον ΠΑΟ βγάζει μάτι.
Πηγή: Karpetshow
