Από την εποχή του πατέρα Γκαγκάτση ακόμη, άμα στην τύχη ρωτούσες εκατό ανθρώπους στην Αριστοτέλους και στο Σύνταγμα “τι δουλειά κάνει στην Ελλάδα ο πρόεδρος της ποδοσφαιρικής ομοσπονδίας;” η επικρατέστερη αυθόρμητη απάντηση θα ήταν “αυτός δεν είναι που πηγαίνουν οι ομάδες και γκρινιάζουν για τους διαιτητές;” Φτάσαμε ήδη στην εποχή του γιου Γκαγκάτση, και είμαι πεπεισμένος ότι η συλλογική αντίληψη της κοινωνίας για την job description, τι δουλειά κάνει ο πρόεδρος της ΕΠΟ, δεν έχει αλλάξει αισθητά. Παραμένει, αυτός που πηγαίνουν οι ομάδες και γκρινιάζουν για τους διαιτητές.
Αν μπορείς λοιπόν να ισορροπείς περικυκλωμένος από ατίθασα αγόρια, και να τους κατευνάζεις, τότε…είσαι πρόεδρος της ΕΠΟ! Θέλω να ελπίζω ότι μπορούμε να συμφωνήσουμε, ειδάλλως μη κουραζόμαστε άνευ λόγου, πως η δουλειά προέδρου ποδοσφαιρικής ομοσπονδίας δεν είναι ακριβώς αυτή. Γενικώς δεν είναι δουλειά προέδρου ποδοσφαιρικής ομοσπονδίας, η διαχείριση της καθημερινότητας. Η διαχείριση καθημερινότητας, είναι δουλειά των υπό τον πρόεδρο στελεχών. Πρόεδρος που αναλώνεται σε διαχείριση καθημερινότητας, θα γίνει “άλλος ένας”. Τσουβαλιασμένος, με προηγούμενους και με επόμενους. Το πολύ-πολύ, λίγο καλύτερος ή λίγο χειρότερος.
Στην πραγματικότητα, λίγο καλύτερος ή λίγο χειρότερος δεν θα κάνει τη διαφορά. Πολύ περισσότερο, η θητεία δεν πρόκειται να αφήσει αυτό που συνηθίζουμε να λέμε αποτύπωμα. Αποτύπωμα αφήνεις, εάν κάνεις την αληθινή δουλειά του προέδρου της ομοσπονδίας. Δίνεις τόνο, αίσθηση, κατεύθυνση, χώρο σε συνεργάτες (τους οποίους, φυσικά, ελέγχεις και αξιολογείς) να δουλέψουν πρότζεκτ. Η θέση είναι κατ’ εξοχήν πολιτική, δεν είναι απλώς εκτελεστική. Αφιερώνεις τον χρόνο, να προωθείς τα όντως σημαντικά. Να παραλάβεις το ποδόσφαιρο εδώ και, όταν φύγεις, να το έχεις πάει ένα βήμα παραπέρα. Μία φυγή προς τα εμπρός. Είναι, τα οραματικά. Εκείνα που μένουν στη συνείδηση. “Επί ημερών του” έγινε αυτό, εκείνο, το άλλο. Ενα αποτύπωμα, εσαεί.
Μιλώντας για τους διαιτητές…αφού τόσο πολύ μας αρέσει. Το πρότυπο της Ρουμανίας. Πρόεδρος ομοσπονδίας, Ραζβάν Μπουρλεάνου, γιος ποδοσφαιριστή, γενιά και μυαλά Μάκη, σαραντάρης. Εγινε πρόεδρος, τριάντα ετών. Το 2014. Οταν η Ελλάδα έπαιζε Μουντιάλ, και η Ρουμανία δεν ήταν πουθενά. Πρώτη δουλειά. Πήρε αρχιδιαιτητή, τον Κύρο Βασσάρα. Ο Κύρος είναι ο μοναδικός ξένος, στη σύνθεση της επιτροπής. Δέκα χρόνια έκτοτε, ο Κύρος είναι εκεί ακλόνητος. Η Ελλάδα έχει αλλάξει, στο μεταξύ, καμιά δεκαριά ξένους αρχιδιαιτητές. Μαζί, καμιά τριανταριά ξένα μέλη της επιτροπής διαιτησίας.
Ο Κύρος…συμφέρει. Με τον Κύρο (και όλοι οι άλλοι στην επιτροπή Ρουμάνοι), δεν τίθεται ζήτημα τριβής ομοσπονδίας/λίγκας ποιος επωμίζεται την υπέρογκη δαπάνη λειτουργίας. Με τον Κύρο ακλόνητο, δεν χρειάζεται ο Μπουρλεάνου κάθε τρεις και λίγο να φιλά κατουρημένες ποδιές, και να υπόσχεται πως στο εξής θα κάτσουν φρόνιμοι, για να του στείλει η UEFA άλλον αρχιδιαιτητή. Ο Κύρος δεν είναι υποχρεωμένος να ανεβάζει δευτεριάτικα βιντεάκια, σαν τον Λανουά που εδώ τα προσμένουμε λες και είναι το επόμενο επεισόδιο…από τις Αγριες Μέλισσες. Σε χώρα με ιστορικό διαφθοράς και αντίστοιχη καχυποψία, μόνο τον Μπεκάλι της Στέαουα να έχεις φτάνει, όλα τα ματς τα σφυρίζουν Ρουμάνοι διαιτητές. Πέρα από την ταπείνωση της κατουρημένης ποδιάς, γλιτώνουν και το να πληρώνουν κέρατα για να φέρνουν ξένους στα ντέρμπι.
Δέκα χρόνια εκεί, ο Κύρος αναπτύσσει και εξελίσσει ντόπιους διαιτητές. Σήμερα η Ρουμανία έχει, όχι ένα, δύο elite διαιτητές που παίρνουν top ορισμούς στο διεθνές πεδίο, και τρεις first category διαιτητές (ένας τέτοιος, παράδειγμα, προ ημερών έπαιξε Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ-ΠΑΟΚ). Είναι, ένα τηλεφώνημα. ‘Η, ένας καφές. Μάκης, Μπουρλεάνου, Βασσάρας. Πώς το κάνετε, το φελέκι μου μέσα, κι εμείς δεν μπορούμε να το κάνουμε; Και γιατί ο Κύρος που εκεί το κάνει επί δέκα χρόνια, αναντικατάστατος, δεν ακούει ούτε σαν χωρατό την ιδέα να επαναπατριστεί και να το κάνει εδώ; Πώς η Ρουμανία του προσφέρει, την αίσθηση ασφάλειας που νιώθει πως η Ελλάδα δεν μπορεί να του προσφέρει;
Πάμε, στα οραματικά. Ενα άλλο πρότυπο, εδώ. Το πρότυπο της Αλβανίας. Ομοσπονδία με ιδιόκτητες εγκαταστάσεις στα Τίρανα, ρεσεψιόν με στολές σαν Χίλτον, σκέφτεσαι αν σκούπισες παπούτσια προτού μπεις μέσα, γραφεία, αίθουσες, μουσείο του αλβανικού ποδοσφαίρου. Φάτσα απέναντι, δύο γηπεδάρες με κερκίδα+στέγαστρο για τις προπονήσεις της Εθνικής, στα οποία γήπεδα έχει δοθεί και έγκριση να τελούνται διεθνείς αγώνες U-17 και U-19. Τρίτο γήπεδο παραδίπλα, σε φάση κατασκευής. Σε φάση κατασκευής και ξενώνες διότι, μου έλεγε προ ημερών ο πρόεδρος της ομοσπονδίας, “δεν είναι ωραίο να μαζεύονται οι διεθνείς και να τους πηγαίνουμε σε ξενοδοχείο”.
Τι λες, αδελφέ; Εμείς ανέκαθεν…σε ξενοδοχείο τους πηγαίνουμε. Και για τις προπονήσεις παρακαλάμε, μία τον Ατρόμητο, μία τον Απόλλωνα, μία τον Πανιώνιο, την ΑΕΚ άμα της αρέσει η διοίκηση της ομοσπονδίας, τον Ολυμπιακό άμα του αρέσει η διοίκηση της ομοσπονδίας, να παραχωρήσουν τα γήπεδά ή τα προπονητήριά τους. Η δε ομοσπονδία, μένει στο νοίκι. Ιδού λοιπόν, πώς κάνεις τη διαφορά. Το σπίτι του αλβανικού ποδοσφαίρου, ένα καμάρι γι’ αυτούς. Το σπίτι του ελληνικού ποδοσφαίρου, δεν υπάρχει. Εκκρεμεί. Αν έχεις να δείξεις το σπίτι του αλβανικού ποδοσφαίρου, πολλαπλασιάζεις την πιθανότητα να πάρεις προπονητή και βοηθό στην Εθνική (προσωπικότητες επιπέδου) Σιλβίνιο και Σαμπαλέτα. Στη δεκαετία της ελληνικής απουσίας από Παγκόσμια και Ευρωπαϊκά, 2014-2024, οι Αλβανοί έχουν πάει σε δύο (στα τρία) EURO. Στη δεκαετία Μπουρλεάνου, 2014-2024, οι Ρουμάνοι επίσης έχουν πάει σε δύο (στα τρία) EURO.
Και οι Αλβανοί έχουν ιστορικό διαφθοράς, επιπλέον αυτοί έχουν και πρωτάθλημα όπου μόνον απελπισμένοι, ποδοσφαιριστές ή προπονητές, υπογράφουν στις ομάδες εκεί. Αλλά οι Αλβανοί έφτιαξαν το ολοκαίνουργιο κάτσε-καλά-γήπεδο Air Albania, για την ακρίβεια ένα γιγαντιαίο mall με γήπεδο και ξενοδοχείο μέσα, κι αμέσως πήραν τελικό Κόνφερενς Λιγκ (2022). Εφτιαξαν άλλα τρία γήπεδα, Ελμπασάν, Σκόδρα, Κούκες, κι αμέσως πήραν τελική φάση EURO U-17 (τον ερχόμενο Μάιο). Ο πρόεδρος της ομοσπονδίας, ο Αρμάντ Ντούκα, πιθανόν ο αρχαιότερος πρόεδρος ομοσπονδίας στην Ευρώπη, 20+ χρόνια, δεν είναι πρόεδρος για να ασχολείται ποιος παίζει (και άμα πήγε καλά ο) διαιτητής Παρτιζάνι-Βλάζνια. Είναι αντιπρόεδρος στην UEFA, με θέση στην Εκτελεστική της UEFA.
Είναι ο τύπος που, εάν τοίχος ορθώνεται, γκρεμίζει τον τοίχο και περνά από μέσα για να πάει στην επόμενη πίστα. Τύπος με όραμα. Κάνει τη διαφορά. Ενόσω οι αλβανοσερβικές σχέσεις είναι…περίπου Ισραήλ/Ιράν, ο Ντούκα έβαλε μπροστά την ιδέα κοινής υποψηφιότητας Αλβανίας/Σερβίας για την ανάληψη του EURO U-21 το 2027. Και, είναι βέβαιον, θα κερδίσουν τη διοργάνωση! Τον Ντούκα, στην Αλβανία τον κράζουν. Τι τα θέλει, νταραβέρια με Σέρβους. Και τον Σέρβο, στη Σερβία τον κράζουν. Τι τα θέλει, νταραβέρια με Αλβανούς. Αυτό σημαίνει όμως, γκρεμίζω τοίχους. Δεν πα’ να βρίζουν. Αυτό σημαίνει, όραμα.
Θα φας και ήττες, καθ’ οδόν. Ενα βράδι πριν πέντε χρόνια στο Κλουζ, ο Μπουρλεάνου…για να γελάσουμε μου εξιστόρησε το πάθημά του όταν πέρασε τροποποίηση κανονισμού και έβαλε στις ρουμανικές ομάδες υποχρέωση να έχουν στην αρχική ενδεκάδα μία ελάχιστη ποσόστωση Ρουμάνων ποδοσφαιριστών. Θέλοντας και μη, οι ομάδες πειθαρχούσαν…και στο πέμπτο λεπτό έβγαζαν δυο-τρεις Ρουμάνους και έβαζαν, στη θέση τους, ξένους. Τα ατίθασα αγόρια, ευρηματικά, του έκαναν την καινοτομία κόσκινο. Τρως και ήττες, δεν χάνεις ποτέ τον προσανατολισμό στις τομές.
Δείξε μου το όραμα, ιδέες που έχεις, λύσεις που δίνεις, τοίχους που είσαι έτοιμος να διαπεράσεις, να σου πω αν η ιστορία στο μέλλον θα είναι καλή μαζί σου.
Πηγή: Sdna
