Του Κώστα Κεφαλογιάννη
Ποσώς με ενδιαφέρει πως περνάει ο Μεϊτέ στην Λισαβόνα. Αν του αρέσει η πόλη, η εξέδρα, η υψηλή αργομισθία. Εκείνο που με ενδιαφέρει είναι ότι δεν βρίσκεται στη Θεσσαλονίκη. Κυρίως, δεν βρίσκεται στον ΠΑΟΚ. Και το χειρότερο, δεν βρίσκεται καν κάποιος που να του μοιάζει, έστω και λίγο. Για να είμαι δίκαιος, ο Μπακαγιόκο του μοιάζει στο παράστημα. Επιπλέον φοράει το ίδιο νούμερο, έχει την ίδια εθνικότητα και στα χαρτιά έμοιαζε μια χαρά αντικαταστάτης. Με ερωτηματικό την διαρκώς πτωτική πορεία των τελευταίων ετών. Η οποία δεν αποτελεί πλέον ερωτηματικό. Θέλω να πω, με όσα μας έχει δείξει μέχρι στιγμής ο Μπακαγιόκο, ουδείς ρωτάει πια γιατί η καριέρα του είχε πάρει την κατιούσα – πολλοί ρωτούν γιατί πληρώνεται ακόμα ως ποδοσφαιριστής αλλά αυτή μια εντελώς διαφορετική και πολύ πιο βάσιμη απορία.
Μακάρι ο παίκτης το επόμενο δίμηνο να με κάνει να καταπιώ το πληκτρολόγιο μου και να ξεχάσω τον αγέρωχο κώτσο του Σουαλιχό που δέσποζε στο κέντρο του ΠΑΟΚ.
Μέχρι τότε όμως δικαιούμαι να αναρωτιέμαι τι πήγε τόσο στραβά το καλοκαίρι, όχι μόνο στην διαπραγμάτευση με τον Γάλλο, όπου προφανώς και ο ίδιος έχει μεγάλο (πιθανόν το μεγαλύτερο) μερίδιο ευθύνης, όσο στην αναζήτηση του αντικαταστάτη του.
Τι σχέση έχουν όλα τα παραπάνω με το παιχνίδι στη Λαμία θα μου πείτε; Και πόσο τελικά μπορεί να επηρρεάσει η απουσία ενός ποδοσφαιριστή τη συνολική λειτουργία μιας ομάδας, ειδικά μιας καλής ομάδας στην οποία δεν υπήρξε ποτέ ο κορυφαίος;
Την απάντηση μπορείτε να την δείτε στα φετινά παιχνίδια του ΠΑΟΚ, μεταξύ των οποίων και σε εκείνο στην Λαμία. Οι αντεπιθέσεις των γηπεδούχων από το 30ο και μετά όπως και ο τρόπος που ο “Δικέφαλος” έχασε το μυαλό του και μαζί τον απόλυτο έλεχγο του αγώνα για ένα τέταρτο, αποτελούν επαναλαμβανόμενα μοτίβα.
Με την Λαμία δεν έγινε το 2-0, εξαιτίας και του Κοτάρσκι, ήρθε η ανάπαυλα, η ηρεμία, οι αλλαγές, η γκολάρα του “Ζίλε”, η ανατροπή, η νίκη.
Με τον ΟΦΗ όμως (που είναι βέβαια και σαφώς καλύτερη ομάδα) έγινε το 1-2, εξαιτίας και του Κοτάρσκι, χρόνος για ηρεμία, ανασύνταξη, ανατροπή δεν υπήρχε, χάθηκαν τρεις βαθμοί, οι οποίοι μένει να δούμε πόσο θα κοστίσουν.
Υπάρχουν και άλλοι λόγοι που επαναλαμβάνεται το ίδιο πράγμα ξανά και ξανά (συνέβη και με τον Άρη, συνέβη και με τον ΠΑΟ, συνέβη και με τον Ατρόμητο εκτός, συνέβη και με την Πλζέν, συμβαίνει γενικώς). Λόγοι και αγωνιστικοί και πνευματικοί. Μετά και το ματς της Κυριακής, τείνω να καταλήξω ότι ο βασικότερος είναι η έλλειψη ενός ποδοσφαιριστή με τα χαρακτηριστικά του Μεϊτέ στο κέντρο – με βασικό καθήκον το κόψιμο και την ανάκτηση της μπάλας, μα επίσης με ηρεμία σε βαθμό απάθιας εντός αγωνιστικού χώρου και συνολικά πληθωρική παρουσία. Ένα εξάρι δηλαδή που να δεσπόζει στο κέντρο. Ο ΠΑΟΚ δεν το διαθέτει φέτος.
Επιπλέον, κανένα από τα δίδυμα των χαφ που χρησιμοποιούνταοδεν έχει βρει ακόμα χημεία και ίσως δεν θα βρουν κιόλας, διότι τα αγωνιστικά τους χαρακτηριστικά ίσως και να μην ταιριάζουν. Το καλύτερο έως τώρα είναι το Καμαρά – Οζντόεφ (ανεβαίνει διαρκώς ο Μαντί – πολύ ανεβασμένος φέτος και ο Ρώσος), ωστόσο ουδείς εκ των δυο μπορεί πραγματικά να μπει στα παπούτσια του Μεϊτέ.
Ο ΠΑΟΚ ακόμα ψάχνεται σε διάφορους τομείς. Οι μεσοεπιθετικοί του τώρα αρχίζουν να ανεβαίνουν (Ζίφκοβιτς, Ντεσπόντοφ, περιμένουμε τον Ντέλια και ξέρουμε πόσα προσφέρει ακόμα και ο μέτριος Τάισον), οι φορ του ψάχνονται, με τον Τισουντάλι να δίνει αισιόδοξα μηνύματα , στην άμυνα υπάρχει ανασφάλεια και τα δίδυμα των στόπερ επίσης αναζητούν χημεία.
Η κεντρική συζήτηση στη σεζόν είναι οι χαμένες ευκαιρίες και αν ο Τσάλοφ αποτελεί τον Ρώσο Σαμάτα. Νομίζω, πάντως, ότι τα περισσότερα από αυτά θα βελτιωθούν καθώς μπαίνουμε στην περίοδο Λουτσέσκου (ήρθε ο Νοέμβριος, θα έρθει και η άνοδος του ΠΑΟΚ).
Το πρόβλημα στα χαφ, αν δεν μεταμορφωθεί ο Μπακαγιόκο, θα “μασκαρευτεί” ίσως, αλλά δεν βλέπω πώς πραγματικά μπορεί να βελτιωθεί.
Βασικά βλέπω: με έναν αγέρωχο κώτσο που ξύνεται κάπου στη Λισαβόνα.
Πηγή: Sdna
