Του Αλέξη Σπυρόπουλου
Οι Αγγλοι διεθνείς μπήκαν στο ματς, πήραν όλη τη μπάλα δική τους, μονομιάς έσβησαν τη φλόγα μέσα κι έξω από τις τέσσερις γραμμές. Ο Μπέλινγκαμ επιβλήθηκε πέρα ως πέρα, έκανε το παιγνίδι κτήμα του. Ηδη στο έβδομο λεπτό η Αγγλία είχε επιφέρει δύο πανομοιότυπα, ένα+ένα από κάθε πτέρυγα, ρήγματα. Στο ένα, ο Τσιμίκας πρόλαβε κι έβαλε μπλοκ. Το άλλο ήταν γκολ. Μάνι-μάνι, τα “τρία αποτελέσματα” έγιναν δύο. Τα δύο, αργότερα, ένα. Το ένα, εν τέλει, κανένα.
Η νίκη της Αγγλίας είναι, προφανώς, καθαρή. Το μηδέν-τρία είναι, προφανώς επίσης, υπερβολή. Απόδειξη, πόσο χρειάστηκαν τον τερματοφύλακα. Οχι μόνο να αποκρούσει, με το σκορ μηδέν-ένα, τα σουτ του Τσιμίκα και του Ιωαννίδη. Πόσο χρειάστηκαν τον τερματοφύλακα, σε θαρραλέες εξόδους δέκα μέτρα μακρυά από την εστία μες στην πολυκοσμία. ‘Η, σε σωστές τοποθετήσεις έξω από την περιοχή. Κι αυτά, ευκαιρίες είναι. Οι ευκαιρίες, που ο τοπ γκολκίπερ δεν τις αφήνει να γίνουν φάσεις-γκολ.
Η Εθνική, δεν ήταν ανέφικτο στην πορεία να ανταποδώσει το αγγλικό εναρκτήριο κτύπημα. Ηταν όμως, πολύ απαιτητικό. Επρεπε, και να φτάσει ως την άμυνά τους, και εκεί να παρθεί η σωστή τελευταία απόφαση, και να γίνει η τέλεια εκτέλεση. Και τα τρία, μαζί. Δύο στα τρία, δεν έφταναν. Πολύ περισσότερο, ένα στα τρία. Στις ελληνικές επιθέσεις, πάντοτε κάτι από τα τρία έλειπε. Η περίληψη της νύχτας στο Ολυμπιακό Στάδιο, τελειώνει εδώ.
Ενα κλασικό reality check. Η ρεαλιστική αξιολόγηση της πραγματικότητας. Εκεί που τα παντοδύναμα facts έρχονται μπροστά, και η πραγματικότητα γίνεται κάπως άβολη σε σχέση με την προτέρα γνώμη για την πραγματικότητα, με την προτέρα ιδέα για την πραγματικότητα, με την όποια προτέρα πεποίθηση για την πραγματικότητα. Για τον αείμνηστο Κώστα Πολυχρονίου, στα χρονικά της Εθνικής ο προπονητής με το κορυφαίο σερί (6/6 νίκες) σε ξεκίνημα θητείας, το reality check ήταν ένα 0-3 με τη Ρωσία στο Καυτανζόγλειο.
Για τον Αγγελο Αναστασιάδη πριν μερικά χρόνια, το reality check ήταν ένα 0-3 με την Ιταλία στο Μαρούσι. Οι legends μετά τον θρίαμβο το 2004, στον πρώτο προκριματικό αγώνα Παγκοσμίου Κυπέλλου ηττήθηκαν στα Τίρανα. Και δεν το γύρισαν, ως το φινάλε εκείνου του ομίλου, ποτέ. Ετσι είναι συνήθως, τα reality check. Τσουχτερά. Και ωφέλιμα. Γιατί, να εξομολογηθώ, με τα όσα ερεθίσματα έπαιρνα γύρω-γύρω νόμιζα πως η Ελλάδα είχε κιόλας προκριθεί…στο Μουντιάλ 2026. Προτού γίνει καν, η κλήρωση!
Εννοείται, δεν αναφέρομαι στο γκρουπ. Το γκρουπ, μια χαρά είναι στα μυαλά του. Μια χαρά, και όταν νίκησαν στο Λονδίνο, και τώρα που ηττήθηκαν. Πάρτε το λοιπόν, ας πούμε σαν ένα γράμμα στον πανηγυρτζίδικο εαυτό μας. Μια φορά το κάνεις, κάτι το σπουδαίο. Ενα Wembley. Δεν υπάρχει στον αθλητισμό τίποτα πιο δύσκολο, από το να το ξανακάνεις την αμέσως επόμενη φορά.
Ηταν ήδη εντελώς παράξενο ότι η φιναλίστ των τελευταίων δύο EURO, 2021 και 2024, στο μεταξύ είχε υποβιβαστεί στη Β’ Εθνική του Nations League. Φανταστείτε πόσο παράξενο θα ήταν, η Αγγλία να συνέχιζε να παίζει στη Β’ Εθνική του Nations League. Στην Αθήνα πέρα από το να παρατάξει κλάση και να περιμένει μονάχα από την κλάση να κάνει όλη τη δουλειά, η Αγγλία έπαιξε με λογική, με ισορροπία, με φιλοπονία. Το άλλο άκρο, σε σχέση με το Wembley.
Σκέφτομαι τον προπονητή τους. Οταν ήθελε να κερδίσει τη θέση (να τον κάνει η ομοσπονδία δηλαδή, από προσωρινό, μόνιμο), ποδοσφαιρικά τρελάθηκε. Οταν λογικεύτηκε ποδοσφαιρικά, είχε χάσει τη θέση! Αν με ρωτήσουν για το νόημα της αμερικανιάς, “ποτέ δεν έχεις δεύτερη ευκαιρία να κάνεις καλή πρώτη εντύπωση”, δύσκολα θα μου έρθει άλλο, πιο πρόσφορο, παράδειγμα.
Τώρα που το ξανασκέφτομαι, και η FA και ο Τούχελ πρέπει να μας ευχαριστούν. Η Εθνική έγινε αιτία, εκεί που θα κρατούσαν μακάριοι τον Κάρσλι, η FA να (ταρα)κουνηθεί και να βγει στην αγορά για ένα προπονητή αντίστοιχο του status. Ο δε Τούχελ, εκεί που θα περίμενε (ενδεχομένως για καιρό) να χτυπήσει το τηλέφωνο, ένα ωραίο πρωινό πήρε έτοιμη στο πιάτο μια από τις πιο καλοπληρωμένες παρτ-τάιμ δουλειές στον κόσμο.
Τα ρέστα που περίσσεψαν, μετά το Ελσίνκι την Κυριακή.
Πηγή: Sdna
